Αγαπητέ μας Στέλιο,
Σε περιμέναμε και εφέτος στο Καστέλλι, αλλά για πρώτη φορά δεν φάνηκες στη καλοκαιρινή καστελλιανή μας σύναξη. Σε αναζητήσαμε και ανησυχήσαμε. Μια πληροφορία σχετική με πρόβλημα υγείας, μας φόβισε, οι φόβοι δυστυχώς επαληθεύτηκαν χθες πού μάθαμε για τη μοιραία επιπλοκή και ότι έχασες τη μάχη στο νοσοκομείο. Η αγαπημένη σου Γιούλη πλάι σου στεκόταν στο πλευρό σου. Η απώλεια τής ευγενικής παρουσίας σου, είναι πλέον αμετάκλητη. Η δε ανάμνηση της θερμής φιλικής, πάντα και πηγαίας γενναιοδωρίας σου προς όλους μας, κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής θα μείνει βαθύτατη, παντοτινή και ανεξίτηλη. Ιδιαίτερα εμείς οι γείτονες από τα παιδικά, συνδεθήκαμε και μοιραστήκαμε μαζί σου πολλά Καστελλιανά, παλιά και καινούργια, στα αντικριστά σπίτια μας, στο δρόμο, στις παλιές νεανικές συντροφιές, αλλά και στις συναντήσεις μας στην Αθήνα και στο Καστέλλι..
Είχες μια κατά πάντα επιτυχημένη επαγγελματική διαδρομή ύστερα από τίς σπουδές σου στην Ανωτάτη Εμπορική, ως εφοριακός υπάλληλος στη Λέσβο αρχικά για πολλά χρόνια και στην Αθήνα στη συνέχεια. Η θαυμάσια ωραία οικογένεια σου επίσης, με την αγαπημένη σου σύζυγο Γιούλη, πάντα φιλόξενη και αυθόρμητη προς όλους μας με μια εξαίρετη και εκείνη, διαδρομή καθηγήτριας στη μέση παιδεία, καθώς και τα αντάξια παιδιά σου Ελίνα καί Χάρης με τίς οικογένειές τους και τα αγαπημένα σου εγγόνια, αποτελούσε πηγή χαράς και ευτυχίας για σένα..
Ήσουν χαμηλών τόνων, με μια βαθύτερη εσωτερική ευαισθησία, όπως την αποτύπωσες μάλιστα στην εξαιρετικά καλαίσθητη ανακαίνιση τού παλαιού πατρογονικού σπιτιού σου, στην είσοδο τής πόλης, ως εάν ήσουν πραγματικός εξειδικευμένος αρχιτέκτονας. Συμβούλευες και βοήθησες και άλλους φίλους σου, αποκαλύπτοντας τη καλλιτεχνική πλευρά τού εαυτού σου, να αποκαταστήσουν την αυθεντική παλιά μορφή τού σπιτιού τους. Αν επικρατούσε σέ όλους το δικό σου πάθος και το δικό σου αισθητήριο, ασφαλώς η εικόνα τής πόλης μας θα ήταν ωραιότερη και πιο καλαίσθητη.
Είχες επίσης μια έντονη αίσθηση ιστορικότητας τού τόπου και της οικογένειάς σου, μιας από τίς παλαιότερες οικογένειες τού Καστελλιού. Ένας προπάππος σου πού είχε το ίδιο όνομα, Στυλιανός Δαρατσιανός, αναφέρεται σέ όλα τα δρώμενα του Καστελλιού των αρχών και των μέσων του 19ου αιώνα. Όπως ο αγώνας του, μαζί με τους άλλους προύχοντες και τον ιερέα, για να λάβουν την άδεια από τον Πασά των Χανίων, που τους επέτρεψε τελικά την επαναφορά τού μικρού ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στην ιδιοκτησία των Χριστιανών τού Καστελλιού. Και στη συνέχεια επιδόθηκαν στην οικοδόμηση τού μεγάλου νέου περικαλούς Μητροπολιτικού Ναού στην ίδια θέση. Όπως και ο παππούς σου Κυριάκος Δαρατσιανός ήταν στην Επιτροπή του Επισκόπου Άνθιμου Λελεδάκη τό 1915 για την επέκταση τού γυναικωνίτη, του νάρθηκα, τού κωδωνοστασίου και της εσωτερικής διακόσμησης του Ναού. Και ο αείμνηστος πατέρας σου Χαράλαμπος, δραστήριο μέλος τού Εμπορικού Συλλόγου στον οποίο είχε παραχωρήσει και το γραφείο για τίς συνεδριάσεις του, όπως και εσύ με τα αγαπημένα σου αξέχαστα επίσης αδέρφια Κυριάκο και Ευγενία, ετιμήσατε αυτή τη παράδοση και ιστορία τής οικογένειάς σας. Ιστορία αφοσίωσης, διαρκούς δημιουργικής παρουσίας και προσφοράς προς τον τόπο, κατακτώντας τη καθολική εκτίμηση και την αναγνώριση όλων.
Καλό σου ταξίδι αξέχαστε Στέλιο με τα θερμά μας συλλυπητήρια προς την αγαπημένη σου οικογένεια. Η ανάμνηση τής ευγένειας, τής φιλίας σου και των αυθόρμητων ειλικρινών και ανεπιτήδευτων αισθημάτων σου θα μάς ακολουθεί για πάντα.
Κυριάκος Ροδουσάκης . .
Σε περιμέναμε και εφέτος στο Καστέλλι, αλλά για πρώτη φορά δεν φάνηκες στη καλοκαιρινή καστελλιανή μας σύναξη. Σε αναζητήσαμε και ανησυχήσαμε. Μια πληροφορία σχετική με πρόβλημα υγείας, μας φόβισε, οι φόβοι δυστυχώς επαληθεύτηκαν χθες πού μάθαμε για τη μοιραία επιπλοκή και ότι έχασες τη μάχη στο νοσοκομείο. Η αγαπημένη σου Γιούλη πλάι σου στεκόταν στο πλευρό σου. Η απώλεια τής ευγενικής παρουσίας σου, είναι πλέον αμετάκλητη. Η δε ανάμνηση της θερμής φιλικής, πάντα και πηγαίας γενναιοδωρίας σου προς όλους μας, κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής θα μείνει βαθύτατη, παντοτινή και ανεξίτηλη. Ιδιαίτερα εμείς οι γείτονες από τα παιδικά, συνδεθήκαμε και μοιραστήκαμε μαζί σου πολλά Καστελλιανά, παλιά και καινούργια, στα αντικριστά σπίτια μας, στο δρόμο, στις παλιές νεανικές συντροφιές, αλλά και στις συναντήσεις μας στην Αθήνα και στο Καστέλλι..
Είχες μια κατά πάντα επιτυχημένη επαγγελματική διαδρομή ύστερα από τίς σπουδές σου στην Ανωτάτη Εμπορική, ως εφοριακός υπάλληλος στη Λέσβο αρχικά για πολλά χρόνια και στην Αθήνα στη συνέχεια. Η θαυμάσια ωραία οικογένεια σου επίσης, με την αγαπημένη σου σύζυγο Γιούλη, πάντα φιλόξενη και αυθόρμητη προς όλους μας με μια εξαίρετη και εκείνη, διαδρομή καθηγήτριας στη μέση παιδεία, καθώς και τα αντάξια παιδιά σου Ελίνα καί Χάρης με τίς οικογένειές τους και τα αγαπημένα σου εγγόνια, αποτελούσε πηγή χαράς και ευτυχίας για σένα..
Ήσουν χαμηλών τόνων, με μια βαθύτερη εσωτερική ευαισθησία, όπως την αποτύπωσες μάλιστα στην εξαιρετικά καλαίσθητη ανακαίνιση τού παλαιού πατρογονικού σπιτιού σου, στην είσοδο τής πόλης, ως εάν ήσουν πραγματικός εξειδικευμένος αρχιτέκτονας. Συμβούλευες και βοήθησες και άλλους φίλους σου, αποκαλύπτοντας τη καλλιτεχνική πλευρά τού εαυτού σου, να αποκαταστήσουν την αυθεντική παλιά μορφή τού σπιτιού τους. Αν επικρατούσε σέ όλους το δικό σου πάθος και το δικό σου αισθητήριο, ασφαλώς η εικόνα τής πόλης μας θα ήταν ωραιότερη και πιο καλαίσθητη.
Είχες επίσης μια έντονη αίσθηση ιστορικότητας τού τόπου και της οικογένειάς σου, μιας από τίς παλαιότερες οικογένειες τού Καστελλιού. Ένας προπάππος σου πού είχε το ίδιο όνομα, Στυλιανός Δαρατσιανός, αναφέρεται σέ όλα τα δρώμενα του Καστελλιού των αρχών και των μέσων του 19ου αιώνα. Όπως ο αγώνας του, μαζί με τους άλλους προύχοντες και τον ιερέα, για να λάβουν την άδεια από τον Πασά των Χανίων, που τους επέτρεψε τελικά την επαναφορά τού μικρού ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στην ιδιοκτησία των Χριστιανών τού Καστελλιού. Και στη συνέχεια επιδόθηκαν στην οικοδόμηση τού μεγάλου νέου περικαλούς Μητροπολιτικού Ναού στην ίδια θέση. Όπως και ο παππούς σου Κυριάκος Δαρατσιανός ήταν στην Επιτροπή του Επισκόπου Άνθιμου Λελεδάκη τό 1915 για την επέκταση τού γυναικωνίτη, του νάρθηκα, τού κωδωνοστασίου και της εσωτερικής διακόσμησης του Ναού. Και ο αείμνηστος πατέρας σου Χαράλαμπος, δραστήριο μέλος τού Εμπορικού Συλλόγου στον οποίο είχε παραχωρήσει και το γραφείο για τίς συνεδριάσεις του, όπως και εσύ με τα αγαπημένα σου αξέχαστα επίσης αδέρφια Κυριάκο και Ευγενία, ετιμήσατε αυτή τη παράδοση και ιστορία τής οικογένειάς σας. Ιστορία αφοσίωσης, διαρκούς δημιουργικής παρουσίας και προσφοράς προς τον τόπο, κατακτώντας τη καθολική εκτίμηση και την αναγνώριση όλων.
Καλό σου ταξίδι αξέχαστε Στέλιο με τα θερμά μας συλλυπητήρια προς την αγαπημένη σου οικογένεια. Η ανάμνηση τής ευγένειας, τής φιλίας σου και των αυθόρμητων ειλικρινών και ανεπιτήδευτων αισθημάτων σου θα μάς ακολουθεί για πάντα.
Κυριάκος Ροδουσάκης . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου