Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

                            Η δημοτική αρχή επι Φουρναράκη

Γράφει ο Γ. Τσιμπογιάννης
Κουβεντιάζοντας πριν από λίγες μέρες με ένα διαδικτυακό φίλο, η συζήτηση μας έφερε πίσω στις δεκαετίες του 1960 και 1970 και μιλήσαμε για την προσωπική εργασία. Πριν μπω στο κυρίως θέμα, θα πρέπει να αναφέρω μερικά βασικά στοιχεία, για να μπορέσουν οι νεότεροι αναγνώστες να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται και οι παλαιότεροι να θυμηθούν. 
Σύμφωνα με την τότε νομοθεσία, κάθε δημότης που είχε μερίδα στο δήμο, αντί για τα δημοτικά τέλη που καταβάλουμε σήμερα με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, ήταν υποχρεωμένος να προσφέρει προσωπική εργασία στον οικείο δήμο, τεσσάρων (4) ημερών κάθε χρόνο, ο ίδιος ή αντ´ αυτού κάποιο άλλο πρόσωπο. Αν περνούσε ο χρόνος και δεν είχε προσφερθεί η υπηρεσία αυτή, μετετρέπονταν σε χρήμα. Κι επειδή οι περισσότεροι δεν τα κατέβαλαν, οσάκις ζητούσαν κάποιο πιστοποιητικό, το έπαιρναν αφού προηγουμένως κατέβαλαν το εν λόγω ποσόν. Δεν υπήρχε τότε η δυνατότητα μεταφοράς του στην εφορία. 
Αυτό βεβαίως ίσχυε και για τον τότε δήμο Καστελίου Κισάμου. 
Ας πούμε όμως και μερικά στοιχεία για τον τότε δήμο μας. 
- Τα όριά του έφταναν από τον Καμαριανό ποταμό μέχρι τη Λίμνη και από τον Παρθενώνα μέχρι τη θάλασσα. Από ότι μας έλεγαν στο σχολείο, ο πληθυσμός του ήταν 2.500. Σχεδόν όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας.
- Τα γραφεία του δήμου βρίσκονταν σε μια μισθωμένη κατοικία με μικρή υπερυψωμένη βεράντα, στην οδό Παπαγιαννάκη (τότε την λέγαμε πάνω αγορά). Όπως κατεβαίνουμε την οδό Ομογενών Αμερικής, φθάνοντας την Παπαγιαννάκη στρίβουμε αριστερά, στα 30 περίπου μέτρα στο δεξί μας χέρι. 

 Μια σπάνια φωτο με την αγγαρεία μαθητών απο τι υδραγωγείο της Κρύας Βρύσης για να ανοιχτεί το αυλάκι που θα έμπαινε η σωλήνα του νερού.

- Το προσωπικό του δήμου (αν δεν μου διαφεύγει κάποιος-α), ήταν:
- Δήμαρχος Λυγιδάκης Χαρίλαος
- Γραμματέας Πατεράκη Σοφία
- Ληξίαρχος Καρτσωνάκης Δημοσθένης
- Εξωτερικός προϊστάμενος Γαλανάκης Ηλίας
- Οδοκαθαριστής Σαμιώτης
Δεν θυμάμαι να υπήρχαν μόνιμοι εργάτες.

Ο Σαμιώτης που στα γεράματα του ήταν υπεύθυνος των δημοτικών τουαλετών της πλ. Τζανακάκη

Επειδή τώρα, σχεδόν όλοι οι δημότες είχαν το επάγγελμά τους κι εμείς στην εφηβεία (ειδικά τα καλοκαίρια) ψαχνόμασταν για χαρτζιλίκι, αναλαμβάναμε να πραγματοποιούμε αντί των υποχρέων, τα οφειλόμενα ημερομίσθια, όσων βέβαια μας εμπιστεύονταν και απέδιδαν σε εμάς τα οφειλόμενα στο δήμο. Παρουσιαζόμασταν λοιπόν το πρωί στα γραφεία του δήμου στη γραμματεία κι εκεί, σύμφωνα με τις υπάρχουσες ανάγκες μας όριζαν τον τόπο και το είδος των εργασιών. Συνήθως αυτές οι εργασίες ήταν το καθάρισμα των ρεμάτων, αποψίλωση, κόψιμο κλαδιών που εμπόδιζαν κτλ, αλλά κατά τις διάφορες εκδηλώσεις και γιορτές, ασβέστωμα, σημαιοστολισμοί, προετοιμασίες και αποκατάσταση των χώρων στο τέλος.
Θυμάμαι κάποια φορά μας έδωσαν μαύρη λαδομπογιά, τους αριθμούς από 0-9 σε διάτρητες μεταλλικές κάρτες και μια σκάλα. Η εργασία που μας ανέθεσαν ήταν η αρίθμηση των οδών, όσων βέβαια είχαν τότε όνομα. Αυτό γινόταν μάλλον για πρώτη φορά και είχε πολλή πλάκα. Στο σχόλασμα, σκάλα, χέρια, ρούχα κτλ μια μαύρη μπογιά. 

                                 ο Ηλίας Γαλανάκης αριστερά
Εδώ θα σταθώ για λίγο στον τότε προϊστάμενό μας Ηλία Γαλανάκη. Ήταν ομογενής, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ίσως ο μόνος ή έστω από τους ελάχιστους γλωσσομαθείς και πολύγλωσσος. Άνθρωπος ευγενέστατος, προσηνής και πάντοτε διαθέσιμος για διερμηνεία ή μετάφραση, όπου και όταν υπήρχε σχετική ανάγκη και χωρίς κανένα αντάλλαγμα (για μια τσικουδιά κέρασμα δεν έλεγε ποτέ όχι, αυτή ήταν η μόνη ανταμοιβή του). Είχε ένα μηχανάκι Zundapp χρώματος λαχανί με το οποίο μετακινούνταν. Έκανε μια καλή οικογένεια κι ο κόσμος τον αγαπούσε. Κι εγώ τον θυμάμαι με πολύ αγάπη γιατί ποτέ δεν μας πίεσε, αλλά με ωραίο τρόπο μας έριχνε στο φιλότιμο κι εμείς ανταποκρινόμαστε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.