ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΡΑΠΑΝΙΑ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '70

 Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου Δραπανιάς "Ένα ματωμένο διαμάντι στις αγκάλες του Μυρτίλου" της Δ/ντριας του 6θεσίου Δημοτικού σχολείου Δραπανιά και τέως προέδρου του πολιτιστικού συλλόγου Δραπανιά. κ Πόπης Γεωργουλάκη-Παπαδάκη.

 Αφιερωμένο στους κατοίκους του Δραπανιά 
            Σαν παραμύθι..
Αναφέρεται στην αρχή της δεκαετίας του '70. 
Νεοδιόριστη τοποθετήθηκα στο τότε 2θέσιο Δημοτικό σχολείο Δραπανιά. Όμορφο μεγαλοπρεπές επιβλητικό... Οι αίθουσες του όμως παλιές, οι σουβάδες γκρεμισμένοι πορτοπαράθυρα παλιά σαπισμένα σπασμένα, οροφή χάλια, χωρίς έπιπλα, δάπεδο με πλακάκια σπασμένα, αυλή χωμάτινη, με πλάκες τοποθετημένες από την εξώπορτα ως την κυρία είσοδο του κτιρίου, για να τις πατάμε και να μπαίνουμε στις αίθουσες.
Ήταν χειμώνα ακόμα Απρίλιος.... που μας επισκέφτηκε ο αείμνηστος επιθεωρητής Παντελής Φραιδάκης. Επιβλητικός, αυστηρός αλύγιστος. Ζήτησε να δει τον διευθυντή. Ήμουν εγώ! Αμέσως άρχισε ... την επίπληξη: Κυρία Γεωργουλάκη δεν είδατε την εγκύκλιο που λέει ότι το κτίριο αυτό -εννοώντας το σχολείο -εκκρίθηκε κατεδαφιστέο; Έπρεπε ήδη να είχατε ενοικιάσει ένα σπίτι για να στεγαστεί το σχολείο. Ποια θα ήταν η θέση σας αν έπεφτε κάποια πέτρα και χτυπούσε κάποιο παιδί;
Τι να έλεγα εγώ κιτρίνισα κοκκίνισα ...

- Mα, κύριε Επιθεωρητά, λίγο καιρό βρίσκομαι εδώ δεν πρόλαβα, ψέλλισα. 
Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Έφυγε νευριασμένος ..εγώ ντροπιασμένη. Έτοιμη όμως ν' αντιδράσω, να δραστηριοποιηθώ, ν' ανταπεξέλθω και να τακτοποιήσω τις υποχρεώσεις μου. Είχα εμπιστοσύνη στην πειθώ μου γιατί ήξερα ότι είχα δίκιο και ότι έπεφτε σε μένα ο κλήρος για τα «κακώς κείμενα". Ήμουν πεπεισμένη ότι μπορούσα τα πείσω τους κατοίκους του Δραπανιά να βοηθήσουν εφ' όσο εγώ θα ήμουν όχι απλώς η κινητήρια δύναμη, αλλά θα διέθετα χρόνο και επικοινωνία.
 Με κατάλληλα λόγια και χρησιμοποιώντας την φιλοτιμία και την αγάπη για το χωριό τους, θα βοηθούσαν εμπράκτως όπως μπορούσαν. Ήξερα ότι στο Δραπανιά υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που πελεκούσαν τις πέτρες (πελεκάνοι) και έχτιζαν με πέτρες... άλλωστε το σχολείο ήταν χτισμένο με πέτρες και το πάχος του τοίχου ξεπερνούσε το μέτρο. 

                                           ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΡΑΠΑΝΙΑ 1948
Πρώτα λοιπόν έπρεπε να κουβεντιάσω με τον μάστορα Παντελή. Γνωστός χτίστης της πέτρας. Πηγαίνω και τον βρίσκω, του εξιστορώ της επίσκεψη του επιθεωρητού και την επιμονή του να κατεδαφιστεί το σχολείο. Ο αείμνηστος Παντελής μου απάντησε αυτολεξεί. Κυρία Πόπη, το σχολείο αυτό θα πεθάνω εγώ, θα πεθάνεις εσύ, τα παιδιά μου το παιδιά σου και αυτό θα στέκεται εκεί που το βλέπεις, θέλει όμως συγύρισμα, γενική επισκευή. 
Πήρα μεγάλη χαρά. Το όμορφο αυτό νεοκλασικό κτήριο με ή αψιδωτά παράθυρο, την αψιδωτή πόρτα του, τα κρεμμύδια την όμορφη διαρρύθμιση του, έχει ζωή... δεν ήταν προς κατεδάφιση. 
Στη συνέχεια καλώ πρώτα του αείμνηστους κτίστες του Δραπανιά, τον Χρήστο Κοκοτσάκη, το Δημοσθένη Μαθιουδάκη και τον Βασίλη Θεοδωράκη για να που μου και εκείνοι αν αυτό που μου είπε ο αείμνηστος Παντελής, ήταν σωστό. Κι εκείνοι είχαν την ίδια την ίδια γνώμη.
Χωρίς καθυστέρηση κάλεσα σε γενική συγκέντρωση όλους τους κατοίκους τους ανέφερα λεπτομερώς τα γεγονότα, όπως έγιναν και περίμενα  την απάντηση τους.

Όλοι είχαν μια σκέψη και μια απόφαση. ¨Θα βοηθήσουμε να επισκευασθεί το σκολειό μας. "Άλλοι θα δώσουμε λεφτά άλλοι θα προσφέρουμε υλικά, άλλοι θα εργαστούμε". Εγώ θα έκανα με τα παιδιά εκδηλώσεις με φαγητό και μουσικά όργανα. 
Το καλοκαίρι κάναμε την πρώτη μας εκδήλωση, θα έρχονταν όλοι οι Δραπανιανοί αλλά και πολλοί απόδημοι Συγκεντρώσαμε σεβαστά ποσά και από άλλες εκδηλώσεις, δωρεές κατοίκων και συνεταιρισμών.
Ήρθα σε επικοινωνία με τα Γραφείο μας στα Χανιά, ενέκριναν τις ενέργειές μας και έλαβαν κι εκείνοι ενεργό μέρος. Σε καίρια θέση βρίσκονταν ο Γιάννης Πιτσιγαυδάκης δάσκαλος απο τον Δραπανιά που βοήθησε με σθένος και αγάπη πολύ το χωριό του. 
Επισκευάστηκε -βοηθώντας μας και το Γραφείο Α/θμίας εκπαίδευσης Χανίων- και με την αμέριστη βοήθεια των Δραπανιανών, έγινε στολίδι και καμάρι όλων μας. Στέκει τωρα αγέρωχο και αγέραστο και περιμένει να δεχτεί στην αγκαλιά του και φέτος τα παιδιά του Δραπανιά και των περιχώρων του.

Πόπη Γεωργουλάκη -Παπαδάκη