ΑΠΟΨΗ

Όλοι γράψαμε (κάποιοι άλλοι θα γράψουν) μετά και το τραγικό δυστύχημα, για μένα ήταν δολοφονία, των δυο νέων παιδιών έξω απο το Πολυτεχνείο. Λυπηθήκαμε, στεναχωρηθήκαμε, αγανακτήσαμε ....
Ο γκαζάκιας όμως ούτε που τους είδε... κάτι παρόμοιο συμβαίνει βέβαια καθημερινά στην πόλη μας και εμείς οι ανεγκέφαλοι χειροκροτούμε... και μην μου πείτε οτι δεν το έχετε δει.. αλλά και να μην το έχετε δει σίγουρα θα έχετε ακούσει αυτόν τον θόρυβο των μηχανών που αναρωτιέσαι φεύγει ή έρχεται.. και μεις χειροκροτούμε! 
Μετά απο κάθε τέτοιο γεγονός αρχίζουμε τις συγνώμες ... για πιο λόγο άραγε τόσες συγνώμες; Για να δικαιολογήσουμε την ανικανότητα των υπολόγων; Συγνώμη που δεν, συγνώμη που δεν, και συγνώμη που δεν ... αυτή η χώρα είναι τελικά ένα δεν... κυβερνιέται απο δεν, την κάνουν οτι θέλουν κάτι δεν, και μετά βγαίνουμε εμείς να δικαιολογήσουμε την αδιαφορία αυτών των δεν, που την ξέρουμε και την γνωρίζουμε χρόνια τώρα. Μια ζωή τα ίδια λοιπόν ως την επόμενη φορά, γιατί είμαστε σίγουροι οτι τίποτα δεν θα αλλάξει όση προσπάθεια και να κάνουμε, τίποτα. Μόνο για συγνώμες είμαστε που τις σκορπάμε στους ανθρώπους για να δικαιολογήσουμε τα χάλια μας... και τίποτα άλλο.
Οι συγνώμες δεν φέρνουν πίσω τους ανθρώπους .. οι συγνώμες είναι ανάμεσα στους ζωντανούς... που καταλαβαίνουν το λάθος τους, που το αναγνωρίζουν, το παραδέχονται, όχι σαν την περίπτωση μας που χάθηκαν δυο ζωές επειδή κάνουμε το ίδιο λάθος χρόνια και χρόνια.
Τέλος πάντων με μια συγνώμη οι ψυχές δεν θα ημερώσουν, ούτε τα δικά τους πρόσωπα θα γλυκάνουν, αλλού πρέπει να ψάξουμε αλλού, ως τότε μόνο σκυμμένα κεφάλια.