«Δεν πίστευα ποτέ ιδιαιτέρως στη δύναμη της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μικρά είναι τα μεγέθη στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς. Καλά κείμενα πάντα υπήρχαν: ο Ραφαηλίδης στο παλιό ημερήσιο «Βήμα», ο Σταματίου στα «Νέα», η Σούλα Αλεξανδροπούλου στην «Ελευθεροτυπία», ο Βότσης στην ακραία του εποχή, ο Καρκαγιάννης πριν γίνει διευθυντής - αρκετοί άλλοι. Ποτέ όμως δεν είχες την αίσθηση ότι οι δημοσιογράφοι, ως σύνολο, διαμορφώνουν επ' αγαθώ την Ελλάδα. Γιατί κανένας τους δεν ήταν πραγματικά ατρόμητος, απόλυτα ανεξάρτητος (να το πω και παλιομοδίτικα: απόλυτα απροσκύνητος) μέχρι τα στερνά της ζωής του -και, ως γνωστόν, τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Αυτά και άλλα πολλά έγραψε πριν μερικά χρόνια ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος σ΄ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην «Ε» με τίτλο «Το τέλος της ελληνικής δημοσιογραφίας».
Πολλοί που το διάβασαν κούνησαν συγκαταβατικά την κεφαλή τους και όσοι δεν το διάβασαν μη μου πείτε ότι δεν βιώνεται καθημερινά όλα αυτά τα κομπλεξικά δημοσιογραφικά τερτίπια που μας σερβίρουν τηλεόραση και τύπος; Φερέφωνα, λαλίστατα παπαγαλάκια, δεξιά και αριστερά, έχουν βαλθεί να μας αποτρελάνουν, μας κάνουν το άσπρο–μαύρο, την μέρα-νύχτα, μας χαχολίζουν με το έτσι θέλω και το πιο αστείο είναι, ότι το καταφέρνουν χωρίς να συναντούν την παραμικρή αντίσταση!
Κομπλεξικοί νέο-δημοσιογράφοι μας μιλάνε για την θεία μου, την Κατίνα, που στα 60 της αποφάσισε να γίνει τηλε-σταρ και πέρασε με επιτυχία από τα πρώτα στημένα ερωτοδικία των μεσημεριανών εκπομπών.
Κακές εφημερίδες που με αθέμιτο τρόπο αυξάνουν την πώλησης των φύλλων τους και αγοράζονται κατά χιλιάδες μόνο και μόνο επειδή έχουν καμιά δεκαριά γκουσκουνικά τσοντόβια CD.
Κάκιστοι καλοπληρωμένοι μεγάλο-δημοσιογράφοι που τα κείμενά τους δεν τα διαβάζει κανείς ή αν τα διαβάσει κάποιος αντιλαμβάνεται αμέσως ...... γιατί γράφτηκαν .
Και συνεχίζει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος......... «Οι μεγάλοι εκδοτικοί οργανισμοί είναι πια εταιρείες, με κόρπορεϊτ αντανακλαστικά -δρουν γρήγορα, με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν φροντίσει να απαξιωθούν μόνοι τους, από πριν: ιδίως οι μεγαλοδημοσιογράφοι, που δρουν σαν μονοπρόσωπες ΕΠΕ, κυνηγούν χύδην κάθε συμφερότερη μετεγγραφή σαν αμοράλ σκυλάκια, δίχως καμιά κοινωνική ή πολιτική πίστη, σταθερότητα ή αρχές (εδώ καγχάζουν): ένας εσμός από δήθεν ανταγωνιστές που αλληλογλείφονται σε ένα όργιο ψευδωνυμίας και κέρδους, μέχρι που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Έτσι έστρωσε η ελληνική δημοσιογραφία κι έτσι κοιμάται».
Σήμερα υπάρχουν πολλοί νέοι που θέλουν να ασχοληθούν με την δημοσιογραφία, τους ελκύει το επάγγελμα, το λέει η καρδιά τους, το έχουν στο αίμα τους, αλλά χάνονται γιατί δεν έχουν τα πρότυπα ( πλην ολίγων εξαιρέσεων) που θα τους οδηγήσουν να κάνουν σωστά αυτό που πραγματικά θέλουν. Το να βγάλει κανείς μια σχολή δημοσιογραφίας σήμερα δεν σημαίνει ότι είναι και δημοσιογράφος. Ο καλός δημοσιογράφος γεννιέται, έχει το μεράκι μέσα του, δεν κατασκευάζεται όπως συμβαίνει την σήμερον. Τα πράγματα τελικά πάνε από το κακό στο χειρότερο, ο δημοσιογράφος δικάζει, καταδικάζει, καλύπτει τα συμφέροντα, προκαλεί φανατισμό, κυκλοφορεί αναξιόπιστες πληροφορίες, συγχέει την είδηση με το σχόλιο, εισβάλλει παντού και ανεξέλεγκτα σκανδαλολογεί. Φυσικά άμα χρειαστεί πετά ελικόπτερο, οδηγεί καράβι, κάνει τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον παπά, τον αθώο, τον σωτήρα, τον ειδικό.
Και κλείνω φυσικά με Στάθη Τσαγκαρουσιάνο ....... «το σύστημα, έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, υπερφορτώθηκε και κάηκε. Ως μπίζνα λειτουργεί -όμως αυτό δεν είναι δημοσιογραφία».
Αφορμή για το παραπάνω άρθρο είναι αυτό που διάβασα χθες στο μπλοκ του καλού φίλου κ. Σαραντίδη
ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ (ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΚΟΡΑΚΙΑ)
Το προηγούμενο Σάββατο ένας «συνάδελφος» τοπικού τηλεοπτικού σταθμού επεχείρησε να μπει στο σπίτι του δολοφονημένου Χανιώτη αστυνομικού την ώρα της κηδείας του και
εκδιώχθηκε κακήν κακώς (και δικαίως) από τους εξαγριωμένους συγγενείς. Χθες ένας άλλος από τον ίδιο σταθμό, έβαλε στο ρεπορτάζ του για τον θάνατο του τεχνικού της ΔΕΗ την εικόνα του, ζεστού ακόμη, άψυχου σώματος του 36χρονου την ώρα που τον
κατέβαζαν από τον στύλο, χωρίς την απαιτούμενη και από τον Νόμο κάλυψη (και ενώ μπορεί ούτε όλοι οι συγγενείς να είχαν μάθει τον θάνατό του). Όμως εκτός από τα όσα προβλέπουν οι Νόμοι και το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (με το οποίο συχνά διαφωνώ) υπάρχει και η πανάρχαια αξία που ορίζει τον σεβασμό στους
νεκρούς. Εκτός εάν ορισμένοι θεωρούν πως με 100 ευρώ επιπλέον στον μισθό τους μπορούν να ανεχθούν να τους αποκαλούν ως «κοράκια».
http://sfinesnaps.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου