ΜΑΡΙΑΝΟΣ ή ΜΑΡΙΑΝΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Ο μεγάλος αυτός δεξιοτέχνης του βιολιού γεννήθηκε στον Δραπανιά Κισσάμου το 1891. Ήταν γιος του παλιού πρωτομάστορα βιολιστή Ανδρέα Μαριανάκη. Η αγάπη του για την μουσική δεν τον άφησε να μάθει γράμματα. Το βιολί ήταν μέσα στην ψυχή του.
Από μικρός ήταν προικισμένος με το ταλέντο του μουσικού και σε ηλικία 16 ετών ήταν πλέον ένας περιζήτητος καλλιτέχνης. Με αυτή την ασχολία του έζησε την οικογένεια του. Τον συνόδεψαν στα αναρίθμητα γλέντια του οι λαγουτιέρηδες της περιοχής του, Γιάννης Κουρής, Σταύρος Μαυροδημήτρης, Παντελής Φαραντάκης και ο μεγάλος Γιώργης Κουτσουρέλης, όπου μαζί έγραψαν και δίσκους. Στο σπίτι του στο Δραπανιά έφταναν άτομα από όλο τον νομό Χανίων αλλά και από το Ρέθυμνο.
Καλλιτέχνες μεγάλοι και φτασμένοι όπως ο Χαρίλαος Πιπεράκης, ο Αλέκος Καραβίτης από τον Γιώργη Μαριάνο διδάχθηκαν τα συρτά. Ο Γιώργης Μαριάνος πραγματικά εκείνη την εποχή, μαζί με τον μεγάλο Νικολή Χάρχαλη είχαν να δούνε το σπίτι τους πολλές μέρες λόγω των πολυήμερων γλεντιών. Ήταν πραγματικά ένας μύθος εκείνη την εποχή. Κίσσαμος, Σέλινο, Κυδωνία, Αποκόρωνας, Σφακιά, μες στην πόλη των Χανίων, αλλά και στην Αθήνα, ο Γιώργης Μαριάνος διασκέδασε χιλιάδες κόσμο.

Στην εμφάνιση ήταν πολύ επιβλητικός, πάντα με βράκα, στιβάνια κόκκινα ή μαύρα, μεϊτανογέλεκο, σαρίκι και καπότο, ήταν ένας αυθεντικός τύπος κρητικού, που ποτέ μα ποτέ δεν αποχωρίστηκε αυτή την φορεσιά.
Μεγάλη επίσης και η προσφορά του στην μάχη της Κρήτης, αφού πολέμησε και σκότωσε Γερμανούς στα Φελελιανά Κισσάμου. Το 1961 υπέστη βαρύ καρδιακό επεισόδιο καθώς βρισκόταν στην Αθήνα με αποτέλεσμα να μην ξαναπαίξει το αγαπημένο του βιολί. Η καρδιά του έπαψε να χτυπά το 1972. Φεύγοντας άφησε πίσω του την λεβέντικη παρουσία του στα μουσικά δρώμενα, την γνησιότητα του παιξίματος του και σφράγισε έντονα μια εποχή που ίσως σήμερα να φαντάζει πολύ μακρινή...
*************
Δοξάζω το Θεό πού ’μαι ’παέ και μπορώ να μιλήσω και να τιμήσω, όσο είναι δυνατόν, ένα μεγάλο δάσκαλο (δάσκαλο και πολλών Ρεθεμνιωτών), ένα μουσικό που σήκωσε το τιμημένο κρητικό βιολί στα σύννεφα τση μουσικής, εκεί που ενώνει την κρητική παράδοση και κάθε παράδοση κάθε λαού στην οικουμένη. Το Γιώργη το Μαριάνο…

Δεν ήρθα ’παέ να μιλήσω, μόνο ν’ ακούσω. Όχι να διδάξω, μόνο να διδαχτώ (και πράγματι διδάσκομαι), ν’ ανοίξω τ’ αφτιά μου σαν του τσικαλιού τ’ αφτιά και να ρουφήξω, σαν τη μέλισσα, μουσική και λόγο, για να γενώ άθρωπος, πάνω απ’ όλα, και μετά Κρητικός. Εμείς εγεννηθήκαμεν οψές, και πρεπό μας είναι να γροικούμε, όχι να μιλούμε.

Αυτά και άλλα πολλά είπε προς τιμή του ο Ρεθεμνιώτης Ρηγινιώτης Θεόδωρος σε εκδήλωση το 2005 στον Δραπανιά.

Πηγές: Αθανάσιου Π. Δεικτάκη, "Χανιώτες Λαϊκοί Μουσικοί που δεν υπάρχουν πια", Kρητική μούσα. Εκδήλωση για τον Μαριάνο στο Δραπανιά 2005.