ΣΤΕΦΑΝΗΣ ΔΑΜΙΑΝΑΚΗΣ Ο ΝΤΕΡΜΙΤΖΗΣ ΚΑΙ ΠΕΤΑΛΑΣ ΤΟΥ ΔΡΑΠΑΝΙΑ

-Ένας Τούρκος, Ουστά Κεφαλάς τ' όνομα στο Βαρούσι ήταν ο πρώτος ντερμιτζής που πήγα τσιράκι το 14. Τον πρώτο μήνα του' κλεψα ένα ριάλι και μ έδιωξε απ΄την δουλειά. Την άλλη μέρα μ΄ έδειρε ο πατέρες μου ο μακαρίτης και με γύρισε πίσω.
Δυο χρόνια ολόκληρα δούλεψα τσάμπα και τον τρίτο με πλήρωνε 50 λεπτά την βδομάδα. Τότες με 50 λεπτά αγόραζες δυο φρατζόλες ψωμί, τον τέταρτο χρόνο το μεροκάματο μου έγινε 60 λεπτά.
Στα 23 άνοιξα δικό μου μαγαζί αλλά το πούλησα γιατί με καλέσανε φαντάρο. Για λίγο καιρό συνεταιρίστηκα με τον Γιώργη τον Καμήλο στην Δρακώνα, μετά πήγα Κολυμπάρι στον Καντανολέοντα.
..Το 35 κατέβηκα στο Δραπανιά κι άνοιξα πάλι μαγαζί πήγα καλά παντρεύτηκα κάναμε παιδιά βασανίστηκα αλλά τα καταφέραμε. Σαρανταοκτώ χρόνια δούλεψα στ' αμόνι. Με σήκωναν οι ζευγάδες απ την αυγή να φτιάξω εργαλεία γυνιά, σκαπέτια, πρίχου διαφέξει για να βρεθούνε στο χωράφι.
Στην κατοχή το μαγαζί είχε αγγαρευτεί απο τους Γερμανούς. Τότε ασχολήθηκα περισσότερο με το πετάλωμα, έμαθα απο δυο Ιταλούς πολλά πράματα. Τα εργαλεία δεν ήταν σοικά τα φυσερά χειροκίνητα ήταν κόπος ιδιαίτερα άμα δεν είχες παραγιό. Σαραοκτώ χρόνια στο αμόνι κουράστηκα.
Τώρα με συντηρούνε τα παιδιά μου
Από το βιβλίο του Κίμωνα Φαραντάκη "Πεζοπορία στην αύρα του Μύρτιλου".

Υ.Σ η φώτο είναι από το αρχείο μου ...και ενδεχομένως να κάνω λάθος το πρόσωπο.