ΝΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ

Τελικά αφού δεν τα ήθελε κανείς βρέθηκε ένας φίλος- (ξενούμενος) μας, ο Stuart Simon και πήρε τα δυο κουταβάκια στο σπίτι του. Βέβαια γίναμε θέμα κουβέντας σε όλη την Ευρώπη και απο την μια καλά μας κάνουν μιας και ούτε μυαλό βάζουμε αλλά ούτε η ανάλογη μέριμνα υπάρχει -έτσι βλέπω στα διάφορα σχόλια των ξένων- απο τις δημοτικές αρχές που είναι υπεύθυνες σε τέτοια θέματα. Από την άλλη στεναχωριέμαι όταν ένα τέτοιο θέμα μας δυσφημεί, όμως η πλάστιγγα πάντα γέρνει προς την ζωή. 
Αν κάναμε όλα αυτά που πρέπει, ειδικά όλοι αυτοί που έχουν σκύλο και δεν τον θέλουν να γεννοβολά (κάποιοι νομίζουν οτι αν ο σκύλος είναι δεμένος έξω απο το σπίτι μας δεν πλησιάζει αρσενικό -λάθος), δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Μάλιστα να τονίσω σε αυτό το σημείο οτι ο δήμος είχε ανακοινώσει το πρόγραμμα στείρωσης των ζώων συντροφιάς αλλά η ανταπόκριση ήταν μικρή.
Βέβαια δεν μπορώ να κρύψω και το σχόλιο ενός ξένου όταν έμαθε οτι μια κυρία (ας μείνει άγνωστη απο εδώ) είχε καλύτερα να πεθαίνουν τα μικρά σε ποτάμια και ρέματα απο το κάνουμε στείρωση στις μάνες ... σας το μεταφέρω αξίζει 
"Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η ανόητη γυναίκα αντιτάχθηκε στην σωτηρία των σκυλιών. Αν είχαν στειρωθεί τα σκυλιά τους εκεί, θα υπήρχε και λιγότερη ανάγκη για τα φτωχά σκυλάκια να διασώζονται. Μπράβο λοιπόν για τη διάσωση αυτών των μικρών, αλλά όλο και περισσότερο λυπούμαστε με αυτούς που τα εγκαταλείπουν, παρόλο που οι νεότεροι Έλληνες φαίνεται να κατανοούν καλύτερα το τι συμβαίνει"