Υπάρχουν και αυτοί που δεν εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο και απο αυτούς μπορούμε να μάθουμε την αλήθεια. Διαβάστε το παρακάτω κειμενάκι που το βρήκα στο διαδίκτυο, αξίζει.
- Υπάρχει ένας γενικός αφορισμός ότι η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε την Ελλάδα . Πράγματι ορισμένοι εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους σε εκείνη την εξέγερση . Το ερώτημα είναι πόσοι είναι αυτοί.
Ένας φοιτητής του 1973 σήμερα πρέπει να βιώνει μεταξύ του 68ου και 71ου έτους της ηλικίας του . Δηλαδή είναι ένας συνταξιούχος που εναγωνίως περιμένει την σύνταξη του ασφαλιστικού του Ταμείου , η οποία έχει επανειλημμένως υποστεί μειώσεις , προκείμενου να μπορέσει όχι μόνο να επιβιώσει ο ίδιος αλλά συγχρόνως να συνεισφέρει και στην επιβίωση παιδιών ή και εγγονών . Είναι ένας απόμαχος της ζωής πλέον που έχει δει να απομειώνονται τα περιουσιακά του στοιχεία, ιδίως αν κατάφερε να αποκτήσει ένα, δύο ακίνητα, να έχει χάσει όλο η το μεγαλύτερο μέρος του εφάπαξ για το οποίο μπορεί να κατέβαλε την συνεισφορά του μια ολόκληρη ζωή μετά την καταστροφή των φορέων ασφάλισης, και εν τέλει να επιβιώνει οριακά αν δεν έχει ήδη κόψει πανηγυρικά το νήμα του επιπέδου φτώχειας.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι της γενιάς του Πολυτεχνείου σαν τον Νικόλα Ρεβελάκη (φωτογραφία) που δεν μπόρεσαν ούτε καν να να εργαστούν ως φυσιολογικοί άνθρωποι στην συνεχεία.
Το όνομά του δεν είναι γνωστό παρά μόνο σε όσους έχουν ασχοληθεί με την ιστορία του Πολυτεχνείου, ως σύμβολο αγώνα, που βασανίστηκε, αντιστάθηκε αλλά δεν εξαργύρωσε -δεν πήρε πτυχίο, δεν ενεπλάκη στην πολιτική, έγινε ένας απλός δημόσιος υπάλληλος.
Όπως αναφέρει ο ίδιος:
”Είχα την τύχη και την τιμή να πρωτοστατήσω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της νεολαίας. Ήμουν πρόεδρος των Τοπογράφων Μηχανικών όταν μπήκαν τα τανκς. Είχα διαδεχθεί τον στρατευθέντα πρόεδρο Γιάννη Αλαβάνο στην ηγεσία του συλλόγου. Κρατήθηκα πέντε, έξι μέρες στην Ασφάλεια, όπου εδάρην ανηλεώς, παραπέμφθηκα στο στρατοδικείο μαζί με τον Λαφαζάνη και το Βαρλάμη για «απείθεια εις διαταγήν στρατιωτικής αρχής και σύστασιν συμμορίας». Η κατηγορία ήταν αστήρικτη και κατόπιν πιέσεως του πρύτανη αθωώθηκα. Αποκορύφωμα όλης αυτής της ιστορίας ήταν ο εγκλεισμός μου στο ψυχιατρείο από τα όργανα του διαβόλου, όπου παρέμεινα δεμένος χειροπόδαρα για ένα εικοσιτετράωρο. Ο πρύτανης Λοϊζος, ο κοσμήτορας Αργυράκης, ο συγκλητικός Θεοχάρης, ο επιμελητής Λαϊπέτης, ο πατέρας μου, ο μπάρμπας μου ο Γιώργης Σκουλάκης, ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Ζάμπας και ο επίσης φίλος μου Δημήτρης Ηλίας ήρθαν, Κύριος οίδε πως, και με απελευθέρωσαν από τα νύχια του διαβόλου.
Έκτοτε, σακάτης και συντροφιά με τα ηρεμιστικά που μου χορηγούν για αποτοξίνωση, σαν αντίδοτο περιμένω να κλείσει η βιολογική παρένθεση Ρεβελάκη και να περάσω στην αιωνιότητα...”.
Δεν εξαργύρωσε όλη η γενιά του Πολυτεχνείου την συμμετοχή της σε αυτό. Κάποιο μέρος εξ αυτών φυσικά ναι. Αυτό το μέρος των υπανθρώπων δεν είναι δίκαιο να εκπροσωπεί και να στιγματίζει μια ολόκληρη γενιά. Αυτούς τους ξέρουμε με ονόματα , διευθύνσεις και αριθμούς τηλεφώνου.
Αυτούς που δεν ξέρουμε είναι αυτούς της γενιάς του Πολυτεχνείου που σήμερα μπορεί και να λιμοκτονούν .
Αυτοί μαζί με τον Ρεβελάκη ( στην φωτογραφία) σίγουρα θα περάσουν στην αιωνιότητα.
Ιωσήφ Τσιμισκής.
Ένας φοιτητής του 1973 σήμερα πρέπει να βιώνει μεταξύ του 68ου και 71ου έτους της ηλικίας του . Δηλαδή είναι ένας συνταξιούχος που εναγωνίως περιμένει την σύνταξη του ασφαλιστικού του Ταμείου , η οποία έχει επανειλημμένως υποστεί μειώσεις , προκείμενου να μπορέσει όχι μόνο να επιβιώσει ο ίδιος αλλά συγχρόνως να συνεισφέρει και στην επιβίωση παιδιών ή και εγγονών . Είναι ένας απόμαχος της ζωής πλέον που έχει δει να απομειώνονται τα περιουσιακά του στοιχεία, ιδίως αν κατάφερε να αποκτήσει ένα, δύο ακίνητα, να έχει χάσει όλο η το μεγαλύτερο μέρος του εφάπαξ για το οποίο μπορεί να κατέβαλε την συνεισφορά του μια ολόκληρη ζωή μετά την καταστροφή των φορέων ασφάλισης, και εν τέλει να επιβιώνει οριακά αν δεν έχει ήδη κόψει πανηγυρικά το νήμα του επιπέδου φτώχειας.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι της γενιάς του Πολυτεχνείου σαν τον Νικόλα Ρεβελάκη (φωτογραφία) που δεν μπόρεσαν ούτε καν να να εργαστούν ως φυσιολογικοί άνθρωποι στην συνεχεία.
Το όνομά του δεν είναι γνωστό παρά μόνο σε όσους έχουν ασχοληθεί με την ιστορία του Πολυτεχνείου, ως σύμβολο αγώνα, που βασανίστηκε, αντιστάθηκε αλλά δεν εξαργύρωσε -δεν πήρε πτυχίο, δεν ενεπλάκη στην πολιτική, έγινε ένας απλός δημόσιος υπάλληλος.
Όπως αναφέρει ο ίδιος:
”Είχα την τύχη και την τιμή να πρωτοστατήσω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της νεολαίας. Ήμουν πρόεδρος των Τοπογράφων Μηχανικών όταν μπήκαν τα τανκς. Είχα διαδεχθεί τον στρατευθέντα πρόεδρο Γιάννη Αλαβάνο στην ηγεσία του συλλόγου. Κρατήθηκα πέντε, έξι μέρες στην Ασφάλεια, όπου εδάρην ανηλεώς, παραπέμφθηκα στο στρατοδικείο μαζί με τον Λαφαζάνη και το Βαρλάμη για «απείθεια εις διαταγήν στρατιωτικής αρχής και σύστασιν συμμορίας». Η κατηγορία ήταν αστήρικτη και κατόπιν πιέσεως του πρύτανη αθωώθηκα. Αποκορύφωμα όλης αυτής της ιστορίας ήταν ο εγκλεισμός μου στο ψυχιατρείο από τα όργανα του διαβόλου, όπου παρέμεινα δεμένος χειροπόδαρα για ένα εικοσιτετράωρο. Ο πρύτανης Λοϊζος, ο κοσμήτορας Αργυράκης, ο συγκλητικός Θεοχάρης, ο επιμελητής Λαϊπέτης, ο πατέρας μου, ο μπάρμπας μου ο Γιώργης Σκουλάκης, ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Ζάμπας και ο επίσης φίλος μου Δημήτρης Ηλίας ήρθαν, Κύριος οίδε πως, και με απελευθέρωσαν από τα νύχια του διαβόλου.
Έκτοτε, σακάτης και συντροφιά με τα ηρεμιστικά που μου χορηγούν για αποτοξίνωση, σαν αντίδοτο περιμένω να κλείσει η βιολογική παρένθεση Ρεβελάκη και να περάσω στην αιωνιότητα...”.
Δεν εξαργύρωσε όλη η γενιά του Πολυτεχνείου την συμμετοχή της σε αυτό. Κάποιο μέρος εξ αυτών φυσικά ναι. Αυτό το μέρος των υπανθρώπων δεν είναι δίκαιο να εκπροσωπεί και να στιγματίζει μια ολόκληρη γενιά. Αυτούς τους ξέρουμε με ονόματα , διευθύνσεις και αριθμούς τηλεφώνου.
Αυτούς που δεν ξέρουμε είναι αυτούς της γενιάς του Πολυτεχνείου που σήμερα μπορεί και να λιμοκτονούν .
Αυτοί μαζί με τον Ρεβελάκη ( στην φωτογραφία) σίγουρα θα περάσουν στην αιωνιότητα.
Ιωσήφ Τσιμισκής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου