ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Εδώ το πρώτο μέρος
Γράφει ο Γεωργακάκης Δημήτριος      
                                    ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ
                σε ήχο πρώτο, ευθύτατο και απελπισμένο
                  κατά των κακούργων και πανούργων 
                           σταυρωτήδων της Χώρας
         "Ποιά Χώρα; Ποιό γεγονός; Ποιός είναι αυτός εδώ 
                         που βλέπω σε πέτρινα δεσμά.
                   Να τον δέρνουνε τέτοιες φουρτούνες;
                        Ποιάς αμαρτίας ποινή πληρώνει;
                Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης 561-564
                                            ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ
Τι είναι ο Προμηθέας; Είναι ο σταυρωμένος από το κράτος και την βία άνθρωπος, που, ή Προμηθέας λέγεται και με του Δία την διαταγή καρφώνεται με ατσάλινες σφήνες στο βράχο της Καυκάσου  διότι έκλεψε την φωτιά από τους Θεούς και την έδωσε στον άνθρωπο, είτε Ιησούς ονομάζεται "φως εκ φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού" και σταυρώνεται με γύφτικα καρφιά από Εβραίους σε Γολγοθάδες, επειδή έφερε στην ανθρωπότητα το ανέσπερον φως, δεν παύει να είναι ο ίδιος πάντοτε άνθρωπος, του οποίου τ' ανθρωπόμορφα όρνεα τρώνε τις σάρκες του, (όπως ο αετός έτρωγε το συκώτι του Προμηθέα) αλλά δεν μπορούν να καταλήσουν το πνεύμα του, που μένει αδάμαστο και μια μέρα θα τον ελευθερώσει από τα δεσμά του.
Στην αρχαία Ελλάδα είχαμε ανθρωπόμορφους Θεούς και Θεόμορφους ανθρώπους. Στην εποχή μας όμως έχουμε ανθρωπόμορφους και συνάμα θηριόψυχους ηγέτες. Και όλοι αυτοί, μεταμορφωμένα τέρατα και εκπαιδευμένοι σταυρωτήδες σταυρώνουν τον Ελληνικό λαό κι έχουν κάμει την χώρα μας εν' απέραντο οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα!
Όμως εσύ, αδελφέ μου, που κατακαίγεσαι στον τόπο του ολοκαυτώματος, συγκρατήσου και μην κάψεις, θα έλθουν οι μοιρολογίστρες της Ιστορίας να θρηνήσουν θρήνο σπαραχτικό, καθώς ο πανδαμάτωρ χρόνος θα ξεσκεπάζει τις μούμιες των εμπρηστών. Και να ξέρεις πως από τα αποκαΐδια, που θα τηράς δε μαρτυρούν τη κατίσχυση της βίας, αλλά την καταισχύνη της. Γι αυτό μην κλάψεις, αλλά κραταιώσου, σκύψε και φίλησε τη σποδό της αναφλέξεως της ελπίδας του κόσμου. Στον τόπο του ολέθρου δεν πεθαίνει η ελπίδα, αλλά ξαναγεννιέται. Η μέρα της Ιστορίας είναι η ευδοκία της αλλά και η νύχτα έχει τους αστερισμούς της. Και χρέος του ανθρώπου είναι να διαλύει το σκότος της νύχτας με τις πυρές των ολοκαυτωμάτων. Και πως δεν πεθαίνει η ελπίδα του κόσμου το μαρτυρούν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ξεσηκώνονται και βροντοφωνάζουν στους Αγιογδύτες της εικουμένης ΣΤΟΠ, φτάνει πιά.
          "Μέριασε, βράχε, να διαβώ το κύμα τ' αφρισμένο
        λέει στην πέτρα του γυαλού θολό κασι βουρκωμένο"
             Βαρναλης