Η ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΤΡΟΜΑΖΕ

Γράφει η Ευτυχία Δεσπότακη

Είναι γεγονός ότι περνούμε δύσκολες μέρες. Και το ζήτημα είναι, ότι δεν γνωρίζομε πόσες όμοιες, ακόμη θα ακολουθήσουν. Εάν κρίνομε σωστά, οι δύσκολες μέρες θα είναι πολλές αλλά και όταν θα περάσουν, δε θα επιστρέψουν οι παλιές εκείνες της επίπλαστης ευημερίας που ζούσαμε πρόσφατα. 
Τη δεκαετία του 60, μαθήτρια, του γυμνασίου άκουγα δυο καθηγητές μου να συζητούν. Συζητούσαν κάτι για οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας, προφανώς  και συμφωνούσαν ότι άρχιζε μια κάποια ανάκαμψη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν, ότι ο ένας κάποια στιγμή λέει στον άλλο. «Βρε παιδί μου επιτέλους οι άνθρωποι αρχίζουν να περπατούν όχι σκυφτοί, σήκωσαν λίγο τους ώμους. Κοιτάζουν μπροστά και φαίνεται κάτι να ελπίζουν πράγμα που δε συνέβαινε μετά τον πόλεμο…..»
Είναι γεγονός, ο κόσμος ζούσε καλύτερες μέρες, και με πολύ περίσκεψη, αιδώ και επιφύλαξη, προσπαθούσε να δημιουργηθεί, άλλοι μέσα στη χώρα και άλλοι ξενιτευόμενοι. Με την οικονομία τους και την αποταμίευση τους, φασούλι το φασούλι, σπούδασαν και αποκατέστησαν παιδιά. Έφτιαξαν σπιτάκι ή αγόρασαν διαμέρισμα μικρό και κλήρο απόκτησαν και μαγαζί και βιοτεχνία πολλοί. Ο Έλληνας έγινε μικροαστός και μικροαστική ζωή ζούσε. Την αστική ζωή τη ζούσε μέσα από τις ελληνικές ταινίες. Άλλωστε αστούς με την ουσιαστική έννοια δεν είχαμε ποτέ στην Ελλάδα. Τρικλίζοντας προχωρούσε προς τη δημοκρατία, όταν πήγε να την αγγίξει ήρθε η δικτατορία.
Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας ξανά και τη μεταπολίτευση, νέος άνεμος πνέει. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός δίδει την ευκαιρία στις μάζες να απελευθερωθούν ποικιλότροπα. Οι παροχές είναι απεριόριστες, και χωρίς αρχές. Όλες οι αξίες τέθηκαν υπό αμφισβήτηση. Θεσμοί καταργούνται χωρίς αντικατάσταση. Όλοι είναι πλέον ίσοι. Μικροί μεγάλοι, νέοι και γέροι, δάσκαλοι και μαθητές δάνεια εξασφαλίζουν, σε όλους τα αυτά υλικά αγαθά: Σπίτια, αυτοκίνητα, ντύσιμο, πτυχία. Εύκολα ανοίγονται μαγαζάκια, δήθεν επιχειρήσεις. Ο βουλευτής εύκολα διορίζει. Τα πανεπιστήμια συνεχώς γεμίζουν. Η τηλεόραση παρασέρνει τους πάντες στην κατανάλωση: Ξόδευε απεριόριστα, απεριόριστες διαδρομές, απεριόριστες κλήσεις, απεριόριστες δόσεις.
Οι άνθρωποι ζουν σε μια ευημερία που σε τρομάζει έχουν όλοι διαμορφώσει ένα ανέμελο life style που  δείχνουν τι έχουν, αδιάφορο ποιοι είναι.
Αυτός ο τρόπος εκφράζεται στο ντύσιμο, στην κίνηση, στην έκφραση.
Μικροί μεγάλοι, οδηγούν αυτοκίνητα ακριβά με ένα  κινητό στο χέρι, ξενυχτούν και πίνουν μέχρι το πρωί και ανήλικες. Συνήθεις και οι εκφράσεις «πάμε για καφέ, συχνά πυκνά». Η απάντηση στην ερώτηση τι κάνεις; Είναι: «μια χαρά» σε κάθε  τυχόν νομικό περιορισμό συχνή ήταν και η απάντηση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και ο αποχαιρετισμός: «τα λέμε και φιλάκια».
Σύννεφο δεν περνούσε στου ουρανού κανένα από τα μέρη
Για τους συνετούς αυτή η εφορία και η ελαφρότητα συνάμα τρόμαζε, δεν προμήνυε κάτι καλό, ούτε καθησύχαζε.
Και ύστερα ήρθε η καταιγίδα και σήμερα ξανά συνοφρυωμένοι, ξανά ταπεινωμένοι, ξανά ρημαγμένοι, ξανά σκυφτοί έως  καταθλιπτικοί και αυτόχειρες. Ως πότε άραγε;