Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε………..
Το όμορφο, χρυσό παραμύθι των ημερών των Χριστουγέννων, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, πως έχει τη βάση του στην αναπάντεχη συνάντηση του Θεού με τον άνθρωπο, έτσι όπως συνέβη με την γέννηση ενός βρέφους, μια νύχτα, μέσα σε μια ταπεινή σπηλιά.
Ονομάζεται Ιησούς αυτό το παιδί και στα εβραϊκά προφέρεται Γιεσουά. Ονομάζεται όμως και Χριστός δηλαδή ο χρισμένος να επιτελέσει θείο έργο. Είναι αυτός ο Μεσσίας που προανήγγελλαν χρόνους οι προφήτες, ο Μεσσιάχ στα εβραϊκά, που θα σώσει των κόσμο.
Γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, επί βασιλείας Ηρώδου, το 748 από κτίσεως Ρώμης και από τότε άρχισε νέος προσδιορισμός του χρόνου στα προ Χριστού και στα μετά Χριστόν. Παιδάκι και έφηβος έζησε στη Ναζαρέτ.
Μητέρα του ήταν η Μαρία, η οποία επελέγη από το Θεό για να σαρκώσει τον αιώνιο Λόγο του, το λόγο της δικαιοσύνης και της αγάπης και να τον βάλει μέσα στο χρόνο και την ιστορία. Ο λόγος «ο ών, ο ην και ο ερχόμενος». Πατέρας του ήταν ο Ιωσήφ θετός κατά θεία οικονομία. Μαραγκός το επάγγελμα, δίδαξε την τέχνη του στον Ιησού και στα άλλα ....
...από προηγούμενο γάμο παιδιά του.
Ελάχιστα γνωρίζομε για την ιδιωτική ζωή του Ιησού. Τα Ευαγγέλια κατά το μεγαλύτερο μέρος αναφέρονται στο δημόσιο βίο του Ιησού, στο κήρυγμα του, στο θάνατο του και στην ανάσταση του. Από την άλλη ζωή του μνημονεύονται η γέννηση, η περιτομή, η φυγή στην Αίγυπτο και η ανάβαση του στο ναό με τη μητέρα του Μαρία, όπου κάποια στιγμή χάνεται αλλά τελικά βρίσκεται μέσα στο ναό να μιλάει και κόσμος να τον ακούει.
Δε γνωρίζομε τίποτε για τη μόρφωση του, υποθέτομε, ότι πήρε γνώση πλάι στους θεοσεβείς γονείς του.
Κάποια σχέση είχε με τον Ιωάννη τον ερημίτη, με κοινό σημείο τις γραφές, που φαίνεται ο Χριστός να γνωρίζει πολύ καλά στο κήρυγμα του. Μιλούσε αραμαϊκά και ίσως γνώριζε και ελληνικά.
Δε γνωρίζομε τίποτε για τη μορφή του. Η παράδοση των πρώτων χριστιανικών αιώνων μετά τη Σταύρωση του τον θέλει χωρίς είδος(=μορφή). Αργότερα η εικονογραφία και η λατρεία έπλασαν το πρόσωπο του επίμηκες, με ξανθά μαλλιά και γένια με γαλανά μάτια, νεανικό και ωραίο.
Ήταν χαρούμενος, κήρυξε τη χαρά την αγάπη και την ελπίδα. Ακόμα και την ώρα της ανάκρισης και του μαρτυρίου είναι ήρεμος και καρτερικός. Μόνο σε μια στιγμή προδίδεται η φύση του όταν αναφωνεί: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατελείπες». Όπως μας παραδίδεται δεν έχει καμιά σχέση με τον αυστηρό και τιμωρό θεό της Παλαιάς διαθήκης και των προφητών. Ήταν φιλικός με τους ανθρώπους που ζούσε γύρω τους. Τους δεχόταν όπως είναι, με τις αδυναμίες τους, αμαρτωλοί που θέλουν να απαλλαγούν από την αμαρτία τους. Είχε φίλους, φίλες και μαθητές .
Οι γυναίκες που τον συνοδεύουν ως τη σταύρωση του αναδεικνύονται σε εξέχουσες μορφές των ευαγγελίων η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η του Ιακώβου, η Μαρία του Κλοπά και η Σαλώμη. Είναι αυτές στις οποίες θα φανερωθεί ευθύς μετά την Ανάσταση του, που όμως ανήκοντας πλέον σε άλλη διάσταση δε θα τις αφήσει να τον αγγίξουν καθώς πέφτουν στα πόδια του. «Μη μου άπτου Μαρία».
Τελικά ποιο είναι το πρόσωπο του Ιησού; Τα Ευαγγέλια σκιαγραφούν ένα πρόσωπο φυσικό, ανθρώπινο. Έναν άνθρωπο που γεννιέται, μεγαλώνει, βαδίζει, τρώει, πίνει, μιλάει, κατηγορείται, ανακρίνεται, δικάζεται, σταυρώνεται. Αλλά και ένα πρόσωπο υπερφυσικό που κάνει θαύματα, ανασταίνεται. Υπάρχει σαν πρόσωπο ιστορικό αφού ο Ιησούς αναφέρεται από τους ιστορικούς Ιώσηπο, Τάκιτο και Ωριγένη.
Όμως ούτε με τη λογική, ούτε με την ιστορία μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να προσεγγίσει το πρόσωπο του Ιησού, αποτέλεσε και αποτελεί σημείο αμφιλεγόμενο όπως είχε προείπει και ο Συμεών όταν τον υποδέχτηκε σαράντα ημερών στο ναό. Είναι όμως αυτός που έσμιξε τον Θεό με τον άνθρωπο. Υιός Λόγος του Θεού αυτός μας δείχνει πόσα κοινά στοιχεία έχει η ζωή μας με τη δική του και μας βοηθά να ανακλύψομε τα θεϊκά στοιχεία που έχομε μέσα μας όλοι και είναι τόσο απλό…
Αιώνες περίμεναν οι άνθρωποι να απαντήσουν το Μεσσία, που θα ερχόταν με τιμές και δόξες ….Κι αυτός ήρθε τόσο αναπάντεχα μια νύχτα, σε μια σπηλιά, μωρό …..και άρχισε την περιπέτεια της ζωής όπως ο καθένας μας…..και μέσα από αυτή την περιπέτεια αποκάλυπτε το θεό.
Αλήθεια μήπως και εμείς περιμένομε και ψάχνομε και αναρωτιόμαστε για το Θεό κι αυτός απλά και ήρεμα αποκαλύπτεται δίπλα μας κάθε στιγμή κι εμείς δεν έχομε το χρόνο και την εσωτερικότητα να τον απαντήσομε; Αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του διπλανού μας που έχομε μια καλή ή και κακή σχέση μαζί του, στη ζεστασιά ή και στην απώλεια της μάνας, στο χαμόγελο ή στο κλάμα του παιδιού, στο χέρι που απεγνωσμένα απλώνει και ζητά βοήθεια, στο βλέμμα που λέει ευχαριστώ, στο όμορφο ηλιοβασίλεμα στο τσούγκρισμα ενός ποτηριού στην υγειά μας και στη φιλία μας, σε μια μουσική μελωδία, σε ένα θείο ψαλμό, στο άναμμα ενός κεριού στη σιωπηλή εικόνα στην ομολογία του σφάλματος και της αδυναμίας, στις σταυρώσεις και αναστάσεις της ζωής μας, στις ευλογημένες σιωπές τις νύχτες που ξαγρυπνούμε με συντροφιά τις μνήμες.
Στις αναζητήσεις του για το Θεό, ο μεγάλος Καζαντζάκης λέει στη μυγδαλιά: Ἁδερφή μίλησε μου για το Θεό.
Και η μυγδαλιά άνθισε «
Και ο πεζογράφος μας Στρατής Μυιριβήλης, στρατιώτης για μήνες μέσα στο χαράκωμα τραυματισμένος και εντελώς μόνος, με την αίσθηση του θανάτου να πλανάται γύρω και την απελπισία ενός πολέμου που δε λέει να τελειώσει όταν, ανάμεσα στα ξεκοιλιασμένα σακιά αναχώματα βλέπει μια κατακόκκινη άλικη παπαρούνα, γράφει στο μυθιστόρημα του «η Ζωή εν τάφω»: «Απόψε στο αμπρί μου έχω γιορτή, άναψα το λυχνάρι, με το κεφαλάκι της κόκκινης μυστικής παπαρούνας μου, με τα βελουδένια πέταλα μου αποκαλύφτηκε ο ίδιος ο Θεός, γέμισε φως ο τόπος, έχω συντροφιά! …..»
Χριστός γεννάται, Χριστόν απαντήσατε !
Χρόνια πολλά-καλός ο καινούριος χρόνος
Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε………..
Το όμορφο, χρυσό παραμύθι των ημερών των Χριστουγέννων, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, πως έχει τη βάση του στην αναπάντεχη συνάντηση του Θεού με τον άνθρωπο, έτσι όπως συνέβη με την γέννηση ενός βρέφους, μια νύχτα, μέσα σε μια ταπεινή σπηλιά.
Ονομάζεται Ιησούς αυτό το παιδί και στα εβραϊκά προφέρεται Γιεσουά. Ονομάζεται όμως και Χριστός δηλαδή ο χρισμένος να επιτελέσει θείο έργο. Είναι αυτός ο Μεσσίας που προανήγγελλαν χρόνους οι προφήτες, ο Μεσσιάχ στα εβραϊκά, που θα σώσει των κόσμο.
Γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, επί βασιλείας Ηρώδου, το 748 από κτίσεως Ρώμης και από τότε άρχισε νέος προσδιορισμός του χρόνου στα προ Χριστού και στα μετά Χριστόν. Παιδάκι και έφηβος έζησε στη Ναζαρέτ.
Μητέρα του ήταν η Μαρία, η οποία επελέγη από το Θεό για να σαρκώσει τον αιώνιο Λόγο του, το λόγο της δικαιοσύνης και της αγάπης και να τον βάλει μέσα στο χρόνο και την ιστορία. Ο λόγος «ο ών, ο ην και ο ερχόμενος». Πατέρας του ήταν ο Ιωσήφ θετός κατά θεία οικονομία. Μαραγκός το επάγγελμα, δίδαξε την τέχνη του στον Ιησού και στα άλλα ....
...από προηγούμενο γάμο παιδιά του.
Ελάχιστα γνωρίζομε για την ιδιωτική ζωή του Ιησού. Τα Ευαγγέλια κατά το μεγαλύτερο μέρος αναφέρονται στο δημόσιο βίο του Ιησού, στο κήρυγμα του, στο θάνατο του και στην ανάσταση του. Από την άλλη ζωή του μνημονεύονται η γέννηση, η περιτομή, η φυγή στην Αίγυπτο και η ανάβαση του στο ναό με τη μητέρα του Μαρία, όπου κάποια στιγμή χάνεται αλλά τελικά βρίσκεται μέσα στο ναό να μιλάει και κόσμος να τον ακούει.
Δε γνωρίζομε τίποτε για τη μόρφωση του, υποθέτομε, ότι πήρε γνώση πλάι στους θεοσεβείς γονείς του.
Κάποια σχέση είχε με τον Ιωάννη τον ερημίτη, με κοινό σημείο τις γραφές, που φαίνεται ο Χριστός να γνωρίζει πολύ καλά στο κήρυγμα του. Μιλούσε αραμαϊκά και ίσως γνώριζε και ελληνικά.
Δε γνωρίζομε τίποτε για τη μορφή του. Η παράδοση των πρώτων χριστιανικών αιώνων μετά τη Σταύρωση του τον θέλει χωρίς είδος(=μορφή). Αργότερα η εικονογραφία και η λατρεία έπλασαν το πρόσωπο του επίμηκες, με ξανθά μαλλιά και γένια με γαλανά μάτια, νεανικό και ωραίο.
Ήταν χαρούμενος, κήρυξε τη χαρά την αγάπη και την ελπίδα. Ακόμα και την ώρα της ανάκρισης και του μαρτυρίου είναι ήρεμος και καρτερικός. Μόνο σε μια στιγμή προδίδεται η φύση του όταν αναφωνεί: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατελείπες». Όπως μας παραδίδεται δεν έχει καμιά σχέση με τον αυστηρό και τιμωρό θεό της Παλαιάς διαθήκης και των προφητών. Ήταν φιλικός με τους ανθρώπους που ζούσε γύρω τους. Τους δεχόταν όπως είναι, με τις αδυναμίες τους, αμαρτωλοί που θέλουν να απαλλαγούν από την αμαρτία τους. Είχε φίλους, φίλες και μαθητές .
Οι γυναίκες που τον συνοδεύουν ως τη σταύρωση του αναδεικνύονται σε εξέχουσες μορφές των ευαγγελίων η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η του Ιακώβου, η Μαρία του Κλοπά και η Σαλώμη. Είναι αυτές στις οποίες θα φανερωθεί ευθύς μετά την Ανάσταση του, που όμως ανήκοντας πλέον σε άλλη διάσταση δε θα τις αφήσει να τον αγγίξουν καθώς πέφτουν στα πόδια του. «Μη μου άπτου Μαρία».
Τελικά ποιο είναι το πρόσωπο του Ιησού; Τα Ευαγγέλια σκιαγραφούν ένα πρόσωπο φυσικό, ανθρώπινο. Έναν άνθρωπο που γεννιέται, μεγαλώνει, βαδίζει, τρώει, πίνει, μιλάει, κατηγορείται, ανακρίνεται, δικάζεται, σταυρώνεται. Αλλά και ένα πρόσωπο υπερφυσικό που κάνει θαύματα, ανασταίνεται. Υπάρχει σαν πρόσωπο ιστορικό αφού ο Ιησούς αναφέρεται από τους ιστορικούς Ιώσηπο, Τάκιτο και Ωριγένη.
Όμως ούτε με τη λογική, ούτε με την ιστορία μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να προσεγγίσει το πρόσωπο του Ιησού, αποτέλεσε και αποτελεί σημείο αμφιλεγόμενο όπως είχε προείπει και ο Συμεών όταν τον υποδέχτηκε σαράντα ημερών στο ναό. Είναι όμως αυτός που έσμιξε τον Θεό με τον άνθρωπο. Υιός Λόγος του Θεού αυτός μας δείχνει πόσα κοινά στοιχεία έχει η ζωή μας με τη δική του και μας βοηθά να ανακλύψομε τα θεϊκά στοιχεία που έχομε μέσα μας όλοι και είναι τόσο απλό…
Αιώνες περίμεναν οι άνθρωποι να απαντήσουν το Μεσσία, που θα ερχόταν με τιμές και δόξες ….Κι αυτός ήρθε τόσο αναπάντεχα μια νύχτα, σε μια σπηλιά, μωρό …..και άρχισε την περιπέτεια της ζωής όπως ο καθένας μας…..και μέσα από αυτή την περιπέτεια αποκάλυπτε το θεό.
Αλήθεια μήπως και εμείς περιμένομε και ψάχνομε και αναρωτιόμαστε για το Θεό κι αυτός απλά και ήρεμα αποκαλύπτεται δίπλα μας κάθε στιγμή κι εμείς δεν έχομε το χρόνο και την εσωτερικότητα να τον απαντήσομε; Αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του διπλανού μας που έχομε μια καλή ή και κακή σχέση μαζί του, στη ζεστασιά ή και στην απώλεια της μάνας, στο χαμόγελο ή στο κλάμα του παιδιού, στο χέρι που απεγνωσμένα απλώνει και ζητά βοήθεια, στο βλέμμα που λέει ευχαριστώ, στο όμορφο ηλιοβασίλεμα στο τσούγκρισμα ενός ποτηριού στην υγειά μας και στη φιλία μας, σε μια μουσική μελωδία, σε ένα θείο ψαλμό, στο άναμμα ενός κεριού στη σιωπηλή εικόνα στην ομολογία του σφάλματος και της αδυναμίας, στις σταυρώσεις και αναστάσεις της ζωής μας, στις ευλογημένες σιωπές τις νύχτες που ξαγρυπνούμε με συντροφιά τις μνήμες.
Στις αναζητήσεις του για το Θεό, ο μεγάλος Καζαντζάκης λέει στη μυγδαλιά: Ἁδερφή μίλησε μου για το Θεό.
Και η μυγδαλιά άνθισε «
Και ο πεζογράφος μας Στρατής Μυιριβήλης, στρατιώτης για μήνες μέσα στο χαράκωμα τραυματισμένος και εντελώς μόνος, με την αίσθηση του θανάτου να πλανάται γύρω και την απελπισία ενός πολέμου που δε λέει να τελειώσει όταν, ανάμεσα στα ξεκοιλιασμένα σακιά αναχώματα βλέπει μια κατακόκκινη άλικη παπαρούνα, γράφει στο μυθιστόρημα του «η Ζωή εν τάφω»: «Απόψε στο αμπρί μου έχω γιορτή, άναψα το λυχνάρι, με το κεφαλάκι της κόκκινης μυστικής παπαρούνας μου, με τα βελουδένια πέταλα μου αποκαλύφτηκε ο ίδιος ο Θεός, γέμισε φως ο τόπος, έχω συντροφιά! …..»
Χριστός γεννάται, Χριστόν απαντήσατε !
Χρόνια πολλά-καλός ο καινούριος χρόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου