ΚΙΜΩΝ ΦΑΡΑΝΤΑΚΗΣ

Ένας-ένας φεύγουν εξαίρετοι και ξεχωριστοί άνθρωποι τού τόπου μας κάθε λίγο και η κρητική και Κισαμίτικη κοινωνία μας γίνεται όλο και φτωχότερη. Ο αγαπητός μας Κίμωνας Φαραντάκης, από τον Δραπανιά, πού έφυγε ξαφνικά την Παρασκευή στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, ήταν πραγματικά ένας "χαρίεις" άνθρωπος με την αρχαία έννοια τού όρου. Γεμάτος ανθρώπινες χάρες και χαρίσματα, προσηνής, αγαπητός, με διαρκή κοινωνική, εκπαιδευτική, συγγραφική παρουσία και ακούραστη ιδιοσυγκρασία, είχε κατακτήσει τον σεβασμό συμπατριωτών, φίλων, συμπολιτών και μαθητών του στο Κέντρο ξενόγλωσσων σπουδών που λειτουργούσε για δεκαετίες με μεγάλη  επιτυχία στο Χαλάνδρι. Ήταν επίσης και βαθύτατα πατριώτης, Κρητικός και Κισαμίτης. Με την αχώριστη σύντροφό του Κατερίνα, το γένος Ι. Βερυκάκη από το Καστέλι και τις οικογένειες των αντάξιων παιδιών τους Αλεξίας και Φοίβου, τιμούσαν και κοσμούσαν κάθε κρητική και Κισαμίτικη σύναξη στην Αθήνα και στον τόπο του, στον οποίον έμεινε πιστός πάντα. Αλλά πάνω από όλα, ο Κίμωνας ετιμούσε τον τόπο του και τα κρητικά γράμματα με το μεγάλο πάθος του: Το γράψιμο. Γιατί είχε την σφραγίδα τής δωρεάς. Από νεότατη ηλικία είχε φανερώσει την στόφα ενός ταλαντούχου και διεισδυτικού συγγραφέα. Μετά τις θεολογικές σπουδές του στην Αθήνα, βρέθηκε με υποτροφία στην Πενσιλβανία των ΗΠΑ. Από εκεί, έγραφε στο περιοδικό του ελληνο-αμερικανικού Ινστιτούτου ΟΜΗΡΟΣ,  περιγράφοντας με την παρθενική συγγραφική του ματιά, όλα τα αξιοπερίεργα του Νέου Κόσμου. Με την επιστροφή του και ταυτόχρονα με την οικογενειακή και επαγγελματική του πορεία, συνέχισε την αρθρογραφία,αλλά σύντομα παρουσίασε και το ένα μετά το άλλο τα λογοτεχνικά του βιβλία, πού αρδεύουν από την αστείρευτη δεξαμενή της
ιστορίας, των ανθρώπων και των παθημάτων του γενέθλιου τόπου του. Άρχισε με τον "Ποταμό" (1962) και συνέχισε με τα "Άνθρωποι και ίσκιοι" (Ημερολόγιο ενός παιδιού τις τελευταίες μέρες τού Πολέμου 1971) το "Οδοιπορικό σε κρητικό χωριό" (Δραπανιάς) (1983) , "Τα χρόνια του Χάλκινου Ουρανού". (1993) κύρια θέματα του ήταν οι σκληρές μέρες της Κατοχής και του Εμφυλίου στο χωριό του, όπως και πράξεις ηρωισμού και θυσίας, το δράμα με τις νάρκες στον δραπανιανό κάμπο, η καθημερινή και προσωπική ζωή με τις αφηγήσεις των συγχωριανών του, από τα βιώματα και τα βάσανα τής παλιάς αγροτικής ζωής, που σε λίγο θα έδινε την θέση της στην αστυφιλία και στην μετανάστευση. Με την "Πεζοπορία στην αύρα του Μυρτίλου" (2008) επεκτείνει την ματιά του στις κορυφογραμμές και στις ακρογιαλιές, στα χρώματα και στα αρώματα όλης της Κισάμου και της Ιστορίας της. Εν τω μεταξύ στρέφεται και στην λογοτεχνική απόδοση ιστορικών προσωπικοτήτων όπως στο βιβλίο του "Φίλιππος Β, ο Μακεδόνας" (Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος 2006) καθώς και εκείνο, που προετοίμαζε τα τελευταία χρόνια για τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο, για το οποίο μιλούσε με πολύ αγάπη, αλλά δεν πρόλαβε να το εκδώσει. Σε ό,τι αφορά πάντως την λογοτεχνική αξιοποίηση του τοπικού υλικού, η προσέγγιση του Κίμωνα ήταν υποδειγματική. Γιατί με την  εξαίρετη γραφή του και τον δεξιοτεχνικό τρόπο του (προσωπικές μνήμες, αφηγήσεις συγχωριανών του, πραγματικά γεγονότα) αποκάλυπτε και διέσωζε ολοζώντανη, την ιστορία μιας σημαντικής περιόδου τού χωριού του και του τόπου του, (της κατοχικής και προπολεμικής) ανατρέχοντας μέχρι και πίσω, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Καλό ταξίδι αξέχαστε Κίμωνα, Σε Ευχαριστούμε για όσα μας άφησες και πιο πολύ για το φωτεινό σου παράδειγμα. Να είσαι βέβαιος, ότι θα μας, συνοδεύει για πάντα, το πλατύ σου χαμόγελο και η γνώριμη αυθόρμητη αγκαλιά σου, που αλίμονο, επρόκειτο να είναι η τελευταία, κατά την τελετή της πίτας τού Συλλόγου Κισαμιτών Αττικής, πριν ένα μήνα στην Αθήνα.
Κυριάκος Ροδουσάκης