Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

Το Κρέας Ψάρι και άλλα Φαιδρά κι Αριστερόστροφα

Μετά που ο Τσίπρας ζήτησε, και προς μεγάλη έκπληξη όλων μας πήρε εκείνο το μεγάλο “όχι”, το οποίο σε λίγες ώρες κατάφερε να το μετατρέψει σε “ναι”, και μάλιστα ένα “ναι” με όρους υποτέλειας ακόμα βαρύτερους και τρισχειρότερους και από εκείνους που με το δημοψήφισμα είχαμε απορρίψει μόλις μιαν εβδομάδα νωρίτερα, η συγνώμη που μας ζήτησε, ήταν “μισό χέσιμο”, που λένε και στο χωριό μου, οι αθυρόστομοι.
Με την έκτοτε συμπεριφορά του, εξαντλεί τάχιστα το πολιτικό κεφάλαιο που του έχουμε εκχωρήσει. Αντί για να μιλάει με ειλικρίνεια, προσπαθεί να βαφτίσει το κρέας ψάρι. Περιτριγυρισμένος από συμβουλάτορες κατώτερους των απαιτητικών περιστάσεων, κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο, χάνοντας την εμπιστοσύνη όλων μας. 
Το πολιτικό κεφάλαιό του Πρωθυπουργού δεν εξαντλείται επειδή παρέδωσε τα όπλα τα ξημερώματα της γουρσούζικης 13ης Ιουλίου. Όλοι οι εχέφρονες.....
.. μπορούμε να καταλάβουμε ότι εκεί που έφερε τα πράγματα η ανοησία της δημιουργικής ασάφειας στο εξωτερικό μέτωπο και η απραξία και το τέλμα του πρώτου πενταμήνου στα εσωτερικά μας πράγματα -ένα τέλμα, άλλωστε, που ακόμα και σήμερα παραμένει απαράλλαχτο σε όλες τις εκφάνσεις του κυβερνητικού έργου- οδήγησαν νομοτελειακά τα πράγματα σε αυτήν την πανωλεθρία.  
Δεν ξεχνάμε, βέβαια, να συνυπολογίσουμε το γεγονός, ότι το βροντερό μας “όχι”, πέτυχε τουλάχιστον να βάλει στο τραπέζι της συζήτησης και το ζήτημα-ταμπού για τους Τεύτονες (συν)εταίρους, αυτό της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.
Αλλά καθόλου δεν πρέπει να ξεχνάμε και το σπουδαιότερο: ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι δύσβατος και ανηφορικός. Τα επιβεβλημένα μέτρα είναι κατά γενικότερη ομολογία, υφεσιακά, τιμωρητικά και ατελέσφορα κι αυτό θα φανεί πολύ-πολύ γρήγορα. Οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας είναι οριακές πλέον και το πρόγραμμα της νέας μας “διάσωσης” δεν θα μπορέσει να σταθεί χωρίς κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά ισοδύναμα.
Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας έχει πειστεί ότι –εντός ευρωζώνης- άλλος δρόμος δεν υπήρχε εκεί που, με τη μαφιόζικη συμπεριφορά των (συν)εταίρων αλλά και μεγάλη ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, κατέληξαν τα πράγματα, παρόλα αυτά, το πολιτικό κεφάλαιο του Πρωθυπουργού εξαντλείται σε ζητήματα που, τυπικά, δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την επονείδιστη συμφωνία που υποχρεώθηκε να συνομολογήσει κι οσονούπω είναι υποχρεωμένος να αρχίσει να βάζει σε εφαρμογή. 
Το πολιτικό του κεφάλαιο εξαντλείται από τα πάρε-δώσε που έχει με την ολιγαρχία. Ο συμβολισμός που εμπεριέχεται στο ζήτημα των χρυσωρυχείων της Χαλκιδικής και η στάση του Πρωθυπουργού πάνω σε αυτό το θέμα, ήταν κομβικής σημασίας.
Το πολιτικό του κεφάλαιο εξαντλείται, όταν επιτρέπει να ανοίγει η πίσω πόρτα για τους διεθνείς προαγωγούς, που πετώντας ξεροκόμματα στους νέους αυλικούς, συνεχίζουν ανενόχλητοι τις βρωμοδουλειές τους στην Ελλάδα, σαν να μην τρέχει τίποτα. 
Το πολιτικό του κεφάλαιο εξαντλείται όταν οι οφειλόμενοι φόροι των μηντιαρχών αναβάλλονται για πολλοστή φορά, την ίδια ώρα που τα παράνομα και τα αντισυνταγματικά χαράτσια των σπιτιών μας καλά κρατούν και μακροημερεύουν. 
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, παρά τις επαναλαμβανόμενες και στομφώδεις εξαγγελίες του περί της πάταξης της ολιγαρχίας, αρχίζει σιγά-σιγά να συναγελάζεται με τους αυριανιστές και να συμβιβάζεται με τους μηντιάρχες, όπως σαφώς προμηνύουν οι οχετοί των διθυράμβων στο πρόσωπό του, που εξαπολύονται κάθε βράδυ στα μούτρα μας, από τα δελτία της συμφοράς των οχτώ.  
Αυτή είναι η κατάσταση κι ασφαλώς, ό,τι δε λύνεται κόβεται, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. 
Προσφέρουν, όμως, τη χειρότερη δυνατή υπηρεσία και σ’ εκείνους που τους εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους και στην εθνική υπόθεση, όλοι αυτοί οι “αναμάρτητοι” που διαφυλάσσουν την “αριστεροσύνη” τους και την ιδεολογική τους καθαρότητα αποχωρώντας, αντί να μείνουν και να δώσουν τη μητέρα των μαχών εντός των τειχών, εκεί όπου οι διάφοροι φαιδροί συμβουλάτορες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος αλωνίζουν, καίγοντας τα υπολείμματα της ελπίδας που γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους που διανύουμε.