μου είπαν χαρούμενα οι δυο μικρές γειτόνισσές μου την ώρα που πάλευα να αδειάσω και να καθαρίσω την αποθήκη μου. Πλάι μου είχα μεταξύ άλλων και μια βιαστικά διπλωμένη, άδεια, μεγάλη σακούλα από σκυλοτροφή που θα πήγαινε στην ανακύκλωση…
Δεν περίμενα να ακούσω και τίποτα το σπουδαίο, ήμουν και λιγάκι ανυπόμονη, επειδή βιαζόμουν… Αλλά έχει πλάκα να μαθαίνω πότε-πότε τις κοριτσίστικες ιδέες τους. Όλο το καλοκαίρι κάνουν ποδήλατο, παίζουν, χαίρονται, τσακώνονται, σκαρώνουν πράγματα… Πέρυσι είχαν φτιάξει ένα «μαγαζί» και πουλούσαν χυμούς. Φέτος τι;
-Θα παίξουμε ότι είμαστε εθελοντές!
-Τι εννοείτε;
-Ε… να, θα πάμε να καθαρίσουμε το Θεοχαράκειο από τα σκουπίδια! Είναι χάλια!
Ομολογώ ότι αυτήν την ιδέα δεν περίμενα να την ακούσω. Τα παιδιά σκαρφίστηκαν ένα παιχνίδι το οποίο όχι μόνο θα τους προκαλούσε ευχαρίστηση, αλλά θα ομόρφαινε και τον χώρο στον οποίο πάνε κάποιες φορές και παίζουν. Δεν βιάστηκα όμως να χαρώ, καθώς ξέρω ότι τα παιδιά πάνω στο παιχνίδι ξεχνιούνται και μπορεί να μην ολοκληρώσουν το έργο τους ποτέ. Τους είπα ότι αν θέλουν μπορούν να γεμίσουν την μεγάλη σακούλα της σκυλοτροφής που είχα δίπλα μου κι αν τα καταφέρουν, να έρθει η μια να με φωνάξει να πάω να δω το έργο τους.
Συνέχισα τη δουλειά μου την ώρα που τα κορίτσια έφευγαν χαρούμενα και μέσα σε λίγα λεπτά ξέχασα εντελώς το παιχνίδι τους…
Μετά από μισή ώρα ακούω τη χαρούμενη φωνή της Μαρίας:
-Τελειώσαμε! Η Εμμανουέλα είναι στο γήπεδο!
Ενθουσιασμένοι αρπάξαμε το κινητό και το drone να φωτογραφίσουμε και να βιντεοσκοπήσουμε το αποτέλεσμα. Η διαφορά ήταν εμφανής προτού καν μπούμε στο γήπεδο. Οι γωνίες που τις προηγούμενες μέρες ήταν γεμάτες σκουπίδια ήταν πεντακάθαρες. Το ίδιο και το μέρος με τις καλαμιές. Η Μαρία κρατούσε τη σακούλα από τη σκυλοτροφή που της έδωσα και η Εμμανουέλα κρατούσε μια μαύρη σακούλα που της είχε δώσει η μαμά της. Και οι δυο φορούσαν γάντια μιας χρήσης και χαμογελούσαν περήφανες. Οι σακούλες τους ήταν γεμάτες μπουκάλια, κουτάκια από μπύρες και σακουλάκια από πατατάκια που κάποιοι άλλοι είχαν πετάξει.
Απαθανατίσαμε τη στιγμή, γιατί όποιος κάνει κάτι καλό για την Κίσαμο και για το περιβάλλον, πόσο μάλλον αν είναι παιδί και πίσω από το έργο του δεν κρύβεται κάποια παρότρυνση ενήλικα, πρέπει να είναι περήφανος και του αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ.
Τι μπορούμε όλοι μας να μάθουμε από τη μικρή Εμμανουέλα και την μικρή Μαρία;
1ον: Τα παιδιά, παρόλο που είναι μικρά, έχουν πείσμα και μπορούν ακόμα και χωρίς δική μας παρότρυνση να κάνουν σπουδαία πράγματα για την κοινωνία, αν δεν τους κόβουμε τα φτερά. Οι μικρές ρώτησαν τις μανάδες τους αν τους επιτρέπουν να καθαρίσουν το γήπεδο κι αυτές συμφώνησαν.
2ον: Τα παιδιά αγαπούν τον τόπο μας καθαρό και χωρίς σκουπίδια.
3ον: Η δημοσιοποίηση των προβλημάτων του τόπου μας στην τοπική εφημερίδα είναι σημαντική, καθώς έτσι οι πολίτες τα συζητούν. Τα κορίτσια προφανώς εμπνεύστηκαν από τις συζητήσεις που έγιναν στη γειτονιά χάρη στο άρθρο του Ιωάννη Παπαδάκη στο Σαδεντρέπεσαι που είχε θέμα τους βανδαλισμούς του γηπέδου.
Είμαι σίγουρη, βέβαια, ότι θα βρεθούν κι εκείνοι οι οποίοι θα δηλώσουν ενοχλημένοι από την δημοσίευση της όμορφης πράξης των παιδιών. Θα πούνε ότι αν εμείς κάνουμε αυτά που θα έπρεπε να κάνει ο δήμος, τότε η δημοτική αρχή επαναπαύεται…
Εγώ τι να σας πω; Έναν χρόνο τώρα καθημερινά σχεδόν πάω στο γήπεδο. Έναν χρόνο οι κάδοι άδειασαν ελάχιστες φορές (μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού), γιατί μέχρι προχθές δεν υπήρχε μεγάλος κάδος εκεί κοντά και η εργαζόμενη που αδειάζει τους μικρούς κάδους έπρεπε να σέρνει τις βαριές γεμάτες σακούλες σε μια απόσταση 100 μέτρων περνώντας πάνω από τη γέφυρα για να τις αδειάσει. Κάποιοι καθάριζαν λίγο το γήπεδο, αλλά δεν δημοσίευαν την πράξη τους. Οπότε ο δήμος δεν γνώριζε ότι υπάρχουν μικροί εθελοντικοί καθαρισμοί…
Παρόλα αυτά όλοι που περνούν από το γήπεδο γνωρίζουν ότι οι κάδοι ακόμα και τώρα είναι υπερχειλισμένοι. Ακόμα κι ο δήμος γνωρίζει το πρόβλημα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν αδιαφορούσε για το τεράστιο οικολογικό και αισθητικό πρόβλημα του γηπέδου, αλλά για κάποιον λόγο το πρόβλημα είχε διαφύγει από την αντίληψή του ή δεν έβρισκε λύση.
Από την άλλη, επειδή μας αρέσει για τα πάντα να κατηγορούμε κάποιον άλλον, αναρωτιέμαι… Όταν έχεις χέρια ερχόμενος για να φέρεις το νερό, την μπύρα, τα πατατάκια κτλ. και για να παίξεις μπάσκετ ή τένις, πώς γίνεται φεύγοντας ξαφνικά να μην έχεις πια χέρια για να τα πάρεις μαζί σου;
Υ.Γ.: Με την δημοσίευση της όμορφης πράξης των κοριτσιών, μετά βέβαια από συγκατάθεση των γονέων τους, ελπίζω να γίνει κάτι για να βελτιωθεί η κατάσταση και να μην ξαναδούμε αντί για γήπεδο, σκουπιδότοπο.
Ίρις Βεστάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου