Ένα όμορφο ολιγοσέλιδο βιβλίο από τις εκδόσεις Ραδάμανθυ με ένα σκίτσο στο εξώφυλλο που απεικονίζει την ίδια, έργο του αδελφού της αρχιτέκτονα Χρήστου Χουρδάκη που πολύ νωρίς όμως πλάγιασε στο χώμα της Ελευσίνας. Περιέχει τριάντα ποιήματα σε ελεύθερο στίχο, με διάσπαρτα υπερρεαλιστικά στοιχεία όπου ξεδιπλώνουν μια φιλοσοφία ζωής και σε παραπέμπουν στην ποίηση νεότερων ποιητών όπως του Ελύτη και του Σεφέρη. Ως τόσο ο αναγνώστης πολλές φορές θα ταυτιστεί με τη σκέψη της συγγραφέως.
Η Μάχη φιλόλογος, τώρα και αρκετά χρόνια, έχει επιστρέψει στην Κρήτη, την πατρική γη και διδάσκει σε γυμνάσια της Κισάμου, αλλά και στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, συμβάλλοντας ουσιαστικά και στην δια βίου μάθηση ανθρώπων του τόπου μας, σημαντικό κοινωνικό θεσμό των τελευταίων χρόνων, στην πατρίδα μας. Η όλη της παρουσία κοσμεί την εκπαιδευτική κοινότητα του τόπου μας.
Άτομο με ιδιαίτερη ευαισθησία, με την παραπάνω συλλογή της «ανοίγει τις θύρες της ψυχής της σε φίλους και αγαπημένους απόντες. Ψηφίδες μνήμης και αισθήσεων φυλαγμένες από καιρό φανερώνονται μέσα από την ποίηση της, όπως η ίδια λέει στον πρόλογο του βιβλίου της. Οι ψηφίδες αυτές έρχονται από τον κόσμο της παιδικής της ηλικίας. Από τότε που γεννήθηκε και μεγάλωνε στην Ελευσίνα, την ιερή πόλη της Δήμητρας και της Περσεφόνης που η ήρεμη και μυστηριακή ατμόσφαιρα της συνετέλεσε στην ιδιοσυγκρασία της, καθώς τα παιδικά και προεφηβικά παιχνίδια με τις φίλες της γινόταν μέσα στον ιερό χώρο, της πονεμένης αυτής γης. Εκεί όπου σαν άλλες Περσεφόνες μάζευαν λουλουδάκια και κάποια ξηραμένα πια τα έκαναν σκουλαρίκια και καθισμένες στο «Καλλίκορον φρέαρ» τα περνούσαν στ΄ αυτιά τους στολίδια. Όταν έρχεται στην πατρική γη, την Κρήτη, αυτές οι μνήμες φανερώνονται για να λάβουν τη χάρη του φωτός της μεγαλονήσου. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην ψυχή της γυναίκας.
Μας λέει η ίδια. «Η ψυχή της γυναίκας πορεύεται στα δάση των αιώνων και διαβαίνει μέσα από το μύθο της Περσεφόνης, κατεβαίνει στο σκοτάδι
απομακρύνεται από γονείς, ωριμάζει ανεβαίνει στο φως, ανοίγει τα πολύτιμα δώρα της προδοσίας και αποτιμά. Δίνει το σώμα της γεννά και ξανακαινουριώνει τη ζωή. Προσφέρει το μίτο σε κάποιο Θησέα μιας άλλης εποχής.» Ως τόσο η ποίηση της αφήνει μηνύματα αισιοδοξίας στον αναγνώστη, παρά τη γλυκόπικρη γεύση που του αφήνει διαβάζοντας τα. «Κλονίζονται οι δυνάμεις, γνωρίζομε απώλειες και ήττες όμως δεν ασχήμυνε το αρχαϊκό μας πρόσωπο. Έγινε γλυκύτερο».
Αποσπασματικά και ενδεικτικά κάποιοι στίχοι παρακάτω πείθουν για τη γραφή της Μάχης.
Έχοντας ζήσει και βιώσει απώλειες στη ζωή της γράφει στο ποίημα «Ρίζες» με το οποίο αρχίζει το ποιητικό ταξίδι που μας παρασέρνει.
«Μητέρα πόσες φορές ταξίδεψα στα δίχτυα του ναού μου σε δρόμους ανεπίστροφου λαβύρινθου, εκεί που κανένας δεν υπήρχε να ξορκίσει την παγωνιά της απουσίας σου.
«Οδοιπόροι»
Όμορφοι νέοι σπαράγματα μιας φαντασίας που έπαιρνε δύναμη από τον αρχαίο φόβο. Περπάτησαν αιώνες πολλούς μαθήτευσαν κοντά στην υπομονή και την πλησμονή μιας μοναξιάς που είναι σίγουρη πως μόνη δεν είναι.
«Η κραυγή»
Ξεχαστήκαμε φορώντας τις πλάνες της νιότης μας, τα κορίτσια του χτες έχουν μια συννεφιά στο πρόσωπο, τα αγόρια μια βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο. Χειμώνιασε, οι αναμνήσεις θα φυλαχτούν. Θα αναχωρήσουμε, μην ξεχασομε να πάρομε την κραυγή που δεν ακούστηκε για όσα χάσαμε για όσα δεν κάναμε. Γυμνός μπροστά μας ασελγεί ο συμβιβασμός.
«Φυγή».
Έρωτας και προδοσία σφιχτά αγκαλιασμένοι συνευρίσκονται στο ίδιο ακρωτήριο. Μας οδηγούν σε ανοιξιάτικες αυγές αυταπάτης.
Με γυμνά πόδια βαδίζει η ζωή πατώντας άσφαλτα στα χνάρια μιας ατέλειωτης σειράς χωρισμών.
«Περιπλάνηση»
Τα δάκρυα που μου χάρισες κανείς δε μου τα παίρνει
Παιδιά μιας τόσο αληθινής κραυγής δεν ήξερες να τα αγαπήσεις. Σύντροφοι θα γίνουν στην οδοιπορία κι εγώ ταξιδευτής στη θάλασσα της απουσίας σου.
«Νυχτερινό»
Ήταν λιγοστές οι κουβέντες μας, αταίριαστη φλυαρία
Η ιστορία δίδαξε πως μιλούν τα βουβά σώματα.
Το φεγγάρι μεσολαβητής μου.
Έγραψε στα κίτρινα μάτια του.
Κι εσύ διάβασες «Μισθοφόρος ήσουν?»
Καλή συνέχεια στις αναζητήσεις σου Μάχη. Τα σκουλαρίκια της Περσεφόνης που φυλάσσεις μέσα στο κουτί θα σε γεμίζουν και θα σε εμπνέουν πάντα, όπως γεμίζουν κι εμάς όσα έχομε φυλάξει ευλαβικά σε κουτάκια στα συρτάρια μας.
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου