Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης
Ήταν λοιπόν τα πρώτα μας τα χρόνια τα παιδικά τη δεκαετία του-50.
Ακούαμε για το μεγάλο πόλεμο που τέλειωσε, για τον εμφύλιο λίγα, ή τίποτα εδώ στην Κρήτη ., και πάντως μπερδεμένα όπως τα πολιτικά πράγματα. Στα χωριά οι άνθρωποι έσπερνανκαι θέριζαν τα γεννήματα. Τα βόδια και τα άλλα ζώα πανάρχαιοι φίλοι και τροφοδότες του ανθρώπου. Κι ύστερα από τη μεγάλη καταστροφή του πολέμου η ζωή με μια παράξενη αισιοδοξία και δύναμη τραβούσε ελπιδοφόρα μπροστά .
Ο παπάς και ο δάσκαλος ο πρόεδρος και οι άλλοι συντρέχουν τη συνεργασία για την κοινή προκοπή. Σε κάθε χωριό υπάρχουν ανάπηροι και από τον πρώτο και τον ύστερο πόλεμο και στα λιγότερο κτυπημένα χωριά κάποιοι νεκροί της Αλβανίας και σε άλλα δεκάδες μάρτυρες της κατοχής τιμούνται στα μνημόσυνα-που προς τιμή μας μέχρι σήμερα συνεχίζονται. Κι όμως όλοι προσβλέπουν με αισιοδοξία στο μέλλον και δοξάζουν το Θεό για το λάδι , το φαγητό και κυρίως για το ψωμί που τόσο στερήθηκαν την κατοχή.
Η παραγωγική βιοτεχνία και βιομηχανία στις μεγαλύτερες πόλεις παράγει προϊόντα και τα μαγαζιά των επαρχιακών κωμοπόλεων αλλά και στα κεφαλοχώρια γεμίζουν από μπισκότα και μακαρόνια μέχρι ντρίλινα βαμβακερά και μάλλινα.
Στα σχολεία καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια και τα γράμματα μας λένε είναι πια απαραίτητα και για να γίνεις μάστορας π.χ μαραγκός, κτίστης, ράπτης κ.λ.π.
Ο ρυθμός των αλλαγών έρχεται με γεωμετρική πρόοδο. Σχεδόν παντού΄ και ας μην υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα φθάνει το ραδιόφωνο. Οι δρόμοι φέρνουν άλλη δυνατότητα στις μεταφορές και δουλειές ανοίγονται στις πόλεις όπου πολλοί από τα χωριά μεταναστεύουν και κυρίως προς την Αθήνα.
Η δεκαετία του -60 σηματοδοτεί την εποχή της μεγαλύτερης δυναμικής που έχει να επιδείξει η νεότερη Ελληνική πορεία. Δίδεται η δυνατότητα να φοιτήσουν στα Γυμνάσια σχεδόν όλοι όσοι θέλουν και μπορούν. Το σύστημα έχει εισαγωγικές εξετάσεις και τα μαθήματα είναι δύσκολα. Οι καθηγητές «αυστηροί». Όσα παιδιά δεν μπαίνουν στο Γυμνάσιο ή το εγκαταλείπουν μέχρι την Τρίτη τάξη- εξατάξιο-στρέφονται στην εκμάθηση παραδοσιακών επαγγελμάτων, την ίδια εποχή ιδρύονται τα πρώτα λίγα τεχνικά και επαγγελματικά σχολεία.
Οι καλοί μαθητές των Γυμνασίων –χωρίς φροντιστήρια-ονειρεύονται σχολές με πολύ δύσκολες εισαγωγικές εξετάσεις .όπως Πολυτεχνείο –Φυσική –Μαθηματική στα Πανεπιστήμια . Δύσκολες οι εξετάσεις και για τις Σχολές του Εμπορικού Ναυτικού ή τις Στρατιωτικές σχολές και ορισμένος ο αριθμός των εισακτέων ανά σχολή. Αγώνας και προσπάθεια για το όνειρο και με τι χρήματα να διαβείς το πέλαγο για τη μεγάλη Σχολή; Κι όμως η φτώχεια δεν στέκεται εμπόδιο σ΄όποιον έχει φτερά
Ανάπτυξη οικονομική και πρόοδος εν μέσω πολιτικής και γενικότερης ανωμαλίας …όπου όμως όταν ο Καραμανλής ο Α΄ φθάνει να διερωτηθεί «ποιος επί τέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο» και οδηγείται σε παραίτηση 1963 η χώρα έχει περίσσευμα 2, 5 Δισεκατομμύρια δρχ ισότιμης αξίας του Ευρώ σήμερα.
Αξίες όπως η δημιουργικότητα, η εργατικότητα η αλληλεγγύη, η άμιλλα αλλά και η ευφυΐα ενός λαού δημιούργησαν το θαύμα της ανασυγκρότησης της Ελλάδας που ουσιαστικά μέσα σε μια δεκαπενταετία έγινε αγνώριστη.
Δυστυχώς αυτή την αναγεννητική πορεία , ιδιαίτερα στη πνευματική πρωτοπορία : σε επιστήμες τέχνες ποίηση μουσική ΄ανέτρεψε η στρατιωτική Χούντα 1967-74. Η Χούντα υποστηριζόμενη από τον ξένο παράγοντα ανέτρεψε μια κακέκτυπη Δημοκρατία του παλατιού και μιας ολιγαρχίας ετερόκλητων συμφερόντων.
Η ανατροπή αυτή συνοδεύτηκε όπως προέβλεψε ο Σεφέρης -1969- με την Εθνική τραγωδία που μας περίμενε στο τέλος 1974-Κύπρος.
Ακόμη και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αλλά και μετά παρά την καταστροφή του -74 , η οικονομία της Ελλάδας άντεχε και αργά μεν αλλά σταθερά ο Έλληνας ανέβαζε το βιωτικό του επίπεδο.
Μια φυσιολογική εξέλιξη ενέτασε τους αποφοίτους των πανεπιστημιακών σχολών στην παραγωγική διαδικασία ανέβαινε η παραγωγικότητα και το βιωτικό επίπεδο. Αλλά και οι άλλοτε κατώτεροι των τεχνικών σχολών γρηγορότερα και με υψηλότερες απολαβές εντασσόμενοι στην αγορά, συνέβαλλαν στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου… Γενικά όλοι οι νέοι αλλά και οι μεγαλύτεροι από την γεωργία ως την ναυτιλία και το εμπόριο ανέπτυσσαν μια παραγωγική δραστηριότητα που χρόνο με το χρόνο δημιουργούσαν ευημερία που ήταν εμφανής και αφορούσε όλους
Λίγα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση λοιπόν, γύρω στα 1980 η Ελλάδα έχει διακεκριμένη οικονομία, έχει π.χ. τα καλύτερα κασμήρια και μάλλινα μετά την Αγγλία, τα καλύτερα παπούτσια μετά την Ιταλία. Όλα τα αγαθά ένδυσης και οικιακού εξοπλισμού . Βιομηχανική παραγωγή ηλεκτρικών συσκευών μέχρι αυτοκίνητα. Βιομηχανία όπλων και ναυπηγεία Κρατικές τράπεζες, μονάδες παραγωγής και επικοινωνίας ως και την Ολυμπιακή πρωτοπόρα και δημόσια, πλήρη αυτάρκεια ειδών διατροφής και απεριόριστες εξαγωγές. Ανεργία μηδέν και επαναπατρισμό Ελλήνων από τη Γερμανία, οι περισσότεροι με καλές επενδύσεις.
Τι από όσα επακολούθησαν και μετά «βοήθησε» ανέτρεψε για να φθάσομε σε ότι βιώνομαι σήμερα;
Τριάντα χρόνια μετά οι Έλληνες αποδίδουν τη σημερινή οικονομική καταστροφή σε όλες τις μετά το -80 μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Φαίνεται εύκολη η αποτίμηση συνοπτικά. Η σημερινή δεινή θέση της χώρας αποδίδεται στην ανικανότητα του πολιτικού κόσμου, τη διαφθορά και τη πελατειακή πολιτική που εξάσκησαν. Τα αδήριτα αναγκαία σημερινά μέτρα επιτρέπουν καίτοι στενόχωρα την εξαπάτησή μας, ότι με την περιστολή των δαπανών κάτι θα γίνει. Μερικοί λένε τα μέτρα μας γυρίζουν 10 χρόνια πίσω ! Αστεία πράγματα, μακάρι να μας γύριζαν τριάντα, αλλά πώς.
Ποια είναι η καταστροφική υποδομή του αναπότρεπτα ετοιμόρροπου πλέον Ελληνικού κράτους;
Η μεγάλη ανατροπή και η αναγγελία της σημερινής οικονομικής εξαθλίωσης ξεκίνησε με την αποδόμηση του σχολείου και την αλλοτρίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σχεδόν τριάντα χρόνια η παιδεία μας είναι αποκομμένη από τις κοινωνικές ανάγκες χωρίς εκπαιδευτικούς σκοπούς χωρίς κρίση και αξιολόγηση. Την ίδια στιγμή με την υποβάθμιση κάθε σοβαρής εξεταστικής διαδικασίας όλοι γίνονται πτυχιούχοι. Δεν ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους να μας ελέγξουν και σ’αυτό αλλά ο τρόπος λειτουργίας των σχολείων και ιδιαίτερα των Πανεπιστημίων στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά στον κόσμο-Καταλήψεις ΄καταστροφές προπηλακισμοί-άσυλα. Εκλογή των πρυτάνεων από τις κομματικές παρατάξεις και των καθηγητών από το σόι.
Ήδη από τη δεκαετία του -90 στρατιές ανέργων πτυχιούχων, που να απασχοληθούν; Την ίδια εποχή η παραγωγική διαδικασία και κάθε τεχνική δραστηριότητα περνά στα χέρια των μεταναστών και οι νέοι μας στα πάσης φύσεως κηφηνεία.. Ας όψονται οι ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις και τα δάνεια
Το 2000, η ένταξή μας στην Ευρωζώνη χωρίς τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και η ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων μόνο ως κενός μεγλοϊδεατισμός ερμηνεύονται. Το χρέος υπερέβαινε ήδη τα 100 δισεκατομμύρια!
Όσα συνέβησαν μετά το 2005 είναι η ολοκλήρωση του εθνικού εγκλήματος, που οδήγησαν την θνήσκουσα Ελληνική οικονομία υπό διοίκηση ενός Δ/ντηρίου καιροσκόπων και κερδοσκόπων. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η διεθνής οικονομική Χούντα που μας ανέλαβε ;μάταια προσπαθούμε να προβλέψωμε. Αυτή η κατάσταση δεν έχει ελπίδα ανατροπής χωρίς την πραγματοποίηση επαναστατικών αλλαγών που απαιτούνται για τον τόπο. Το ερώτημα είναι όχι μόνο με ποιες διαδικασίες αλλά και με ποιους ανθρώπους θα προκύψει το νέο αξιακό σύστημα διακυβέρνησης αυτού του τόπου. ..Εύχομαι μόνο να μην ισχύει ο λόγος του Σεφέρη « Αυτό το καθεστώς –τότε αλλά και η σημερινή χούντα -είναι έξω από τα ιδεώδη για τα οποία αγωνιστήκαμε και ελπίσαμε ( οι παλαιότεροι) » ίσως φαίνεται εύκολο να συνεχίσομε αφού και φέτος θα τη βγάλουμε αλλά « η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος.»
Ποια είναι η σημερινή τραγωδία; ότι σπουδάζουν στα όποια ιδρύματά μας 500.000 χιλιάδες νέοι χωρίς προοπτική. Ότι είναι επίσημα άλλοι 500 χιλ. άνεργοι και άλλοι τόσοι υποαπασχολούμενοι.
Ποιοι έφεραν τον τόπο σάυτή την απόγνωση;
Σημειώνει ο Γιάννης Πανούσης -καθηγητής- στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία….
«Δεν είναι δυνατόν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι της κρίσης να μεταμφιέζονται σε «από μηχανής Θεό» σωτήρα. Αν η οικονομική ύφεση στην κοινωνία μετουσιωθεί σε γενικευμένο κλίμα ανομίας, δεν θα σωθούν οι έχοντες .»
Οι πολιτικοί θα πάθουν ότι και οι της χούντας, δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν.
«Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Έλληνας πρέπει να συμβάλλει σήμερα θα ήταν να φύγει όλη η μεταπολιτευτική πολιτική γενιά και να διαχειριστούν την κατάσταση μη αναμιχθέντες ουδόλως πολίτες. Όχι πάλι τα ίδια από τους ίδιους για τις ίδιες ιδιοτέλειες.»
Ρωτάει ο δάσκαλος στην τάξη:
