ΣΙΝΕ ΑΣΤΟΡ

ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗΣ-ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ
ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΑΜΠΕΛΛΑ

Από τον Ξανθόπουλο… στο Έλ Πάσο
Η μηχανή προβολής παραμένει ανενεργή εδώ και 24χρόνια, τα καθίσματα όμως έχουν το ίδιο ζωηρό καφέ χρώμα και μια ολιγόλεπτη επίσκεψη στην αίθουσα δεν μπορεί παρά να γεννά αναμνήσεις. Ολόκληρες γενιές ανατράφηκαν στο σινέ “Αστορ” στο Καστέλι Κισάμου. Το σινεμά που για 33 χρόνια ψυχαγωγούσε όλη την Κίσαμο. Εκεί είναι το άντρο του  Γιάννη Σταματάκη, πιο γνωστού και ως “Σταματόγιαννη”. Του ανθρώπου που έκοβε τα εισιτήρια, που έτρεχε μέσα στην αίθουσα για να δει αν όλα είναι καλά, που φόρτωνε τις μπομπίνες, που έκανε την προβολή.
Το σινεμά πρωτολειτούργησε το 1957. Ο Σταματόγιαννης έφτιαξε το κτήριο με πρώτη σκέψη να κάνει δύο καταστήματα, όμως πολύ γρήγορα αποφάσισε να κάνει κινηματογράφο. «Πάντα κατέβαζα ιδέες, ήμουν τολμηρός. Και δεν είναι μόνο το σινεμά. Στη συνέχεια έκανα και κτηματομεσητικό γραφείο και studio ηχογράφησης» λέει ο κ. Σταματάκης. Τα πρώτα χρόνια δεν δούλευε ο ίδιος το σινεμά. Το νοίκιαζε στον Πολάκη από τα Χανιά μέχρι και το 1967. Τότε τελείωσε το συμβόλαιό τους και ο κ. Σταματάκης χρεώθηκε σε τράπεζες και έδωσε 265.000 δρχ. για μηχανή προβολής, καθίσματα και την πλήρη ανακαίνιση του χώρου.
«Επικρατούσε το αδιαχώρητο στο σινεμά. Η λέξη “χαμός” δεν είναι ικανή να περιγράψει τι συνέβαινε. Τις Κυριακές παίζαμε από τις 2 το μεσημέρι μέχρι το βράδυ».

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟ
Εκατοντάδες οι ταινίες για τις οποίες έγινε… διαδήλωση έξω από τα ταμεία το κινηματογράφου. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν πολλές και προσιτές ευκαιρίες για διασκέδαση για τον πολύ κόσμο, ο κινηματογράφος ήταν μια διέξοδος. «Τι να πρωτοθυμηθώ; Ο πανικός που επικράτησε στην “Σφραγίδα του Θεού” με τον Ξανθόπουλο; Στο “Μονομαχία στο Ελ. Πάσο”; Τρεις φορές την ημέρα το έπαιζα» λέει. Ηταν τόσο επιδραστικός τότε ο κινηματογράφος και τόσο αληθινός στα μάτια του πολύ κόσμου που πολύ θυμούνται θεατές να σκύβουν ή να πέφτουν στο πάτωμα του σινεμά για να αποφύγουν το αεροπλάνο της ταινίας που φαινόταν έτοιμο να συντριβεί από τους αιθέρες της μεγάλης οθόνης… στην Κίσαμο.
Yπήρχαν βέβαια και άλλα απρόοπτα. Ο ύπνος δύο ανθρώπων μέσα στην αίθουσα με το ροχαλητό τους να ενοχλεί τους υπόλοιπους ή του θεατή που ξεχάσθηκε στα πίσω καθίσματα, το σινεμά έκλεισε και αυτός περίμενε το πρωί για να βγει έξω.
«Ολα αυτά μέχρι το 1970. Τότε με το να βγει η τηλεόραση έπεσε η κίνηση κατά 50%. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έρχεται το video, άλλο 20% κάτω στην κίνηση. Έκλεισα  τον Αύγουστο του 1990. Τότε ήταν η τελευταία μου προβολή. Δεν έβγαινε το μεροκάματο. Δεν έβγαινε για χρόνια βέβαια αλλά κάναμε προσπάθεια με κάθε τρόπο να τον κρατήσουμε ανοικτό. Δεν το μπορέσαμε» αναφέρει.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ…
Το σινέ “Αστορ” είχε και θεματικές ενότητες. Το Πάσχα έπαιζε θρησκευτικές ταινίες. «Κάθε Μεγάλη Παρασκευή ξεκινούσα τις προβολές από τις 9 το πρωί. Ταινίες με θρησκευτικό περιεχόμενο, για τα πάθη του Ιησού, τα ιστορικά γεγονότα της σταύρωσης, βίοι των αγίων. Πολύ μεγάλη κίνηση» λέει ο ιδιοκτήτης. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έγινε κάτι τολμηρό για τα… ήθη της περιοχής καθώς στο σινεμά προβάλλονταν και ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Μετά από παρέμβαση του τότε μητροπολίτη Ειρηναίου στον κ. Σταματάκη πάντως, οι ταινίες αυτές περιορίσθηκαν και στη συνέχεια σταμάτησαν.
ΟΙ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ
Ο κινηματογράφος λειτουργούσε και το καλοκαίρι ως θερινός. Πάνω από τη συρρόμενη οροφή του μαζεύονταν κάθε βράδυ 20-30 παιδιά. «Φτωχάκια ήταν, λέω δεν πειράζει άστα τα παιδιά, και τζάμπα τα έβαζα όταν δεν είχα κόσμο.
Μια μέρα έρχεται την ώρα της προβολής μια κυρία και μου κάνει παράπονο ότι τα παιδιά από πάνω πετούσαν χαλικάκια στην κόρη της που ήταν μέσα στο σινεμά.   Ανεβαίνω στην οροφή και αρπάζω τον πιο ζωηρό. Φορούσε σακάκι και όπως τον έπιασα κάνει μια κίνηση βγάζει το σακάκι και τρέχει. Μου έμεινε το σακάκι και βρήκα μέσα τη μαθητική του ταυτότητα.
Τηλεφωνώ στον γυμνασιάρχη τότε και του λέω τα παράπονα μου, ότι δεν μπορώ να κάνω προβολές εξαιτίας ορισμένων μαθητών. Του λέω ότι έχω και την ταυτότητα μαθητή του. Ο γυμνασιάρχης με κάλεσε να πάω την επομένη με την ταυτότητα στο σχολείο. Τη νύκτα δεν κοιμήθηκα. Σκεφτόμουν ότι αν πάω θα καταστρέψω το παιδί και αποφασίζω να μην πάω. Με παίρνει τηλέφωνο ο γυμνασιάρχης να ρωτήσει γιατί δεν πήγα. «Το μετάνιωσα» του λέω. «Δεν θέλω να το καταστρέψω το παιδί». Ήταν δύσκολες εποχές τότε. Πέρασαν χρόνια, 15-20, και μια μέρα ένας άντρας με βλέπει να βγαίνω από την τράπεζα και μου κάνει νόημα. Δεν τον αναγνώρισα  ούτε όταν τον είδα από κοντά. Ήταν ο μαθητής. Είχε φύγει στην Αυστραλία και γύρισε πίσω στην Κρήτη και έφτιαξε ένα ξενοδοχείο στο Μάλεμε. Με ευχαρίστησε που δεν τον “έδωσα” και από τότε, όποτε τύχει πίνουμε ένα καφέ μαζί».
Από τη σκηνή του “Αστορ” έχουν περάσει δεκάδες θεατρικοί θίασοι.
«Μόνο η Βουγιουκλάκη δεν έχει τύχει να έλθει. Στον Βόγλη μου έσπασαν τη τζαμαρία, στον Βερλέκη μαζεύτηκαν όλες οι γυναίκες της Κισάμου, την Καίτη Παπανίκα την έφερε 3-4 φορές, όταν ήλθε και ο Σταυρίδης. Μου είχαν πει πρόσεξε μην πει κανείς τίποτα από κάτω για τον Ολυμπιακό γιατί θα αποχωρήσει… ήταν φανατικός και είχα το νου μου στους πιτσιρικάδες μην του πετάξει κανείς καμιά κουβέντα και διαλύσει η παράσταση… εποχές και αυτές» καταλήγει ο παλιός κινηματογραφιστής.
Δημοσιεύθηκε στα Χανιώτικα Νέα