Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Συνέχεια V

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ
****************
Οι νέοι παραδέχεται ο Δεσπότης, έχουν μέσα τους μια ιερή φλόγα και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και να ανέβουν ψηλά  και  μάλιστα γρήγορα.
Μα εδώ γίνεται ρεαλιστής και τους επαναφέρει στην πραγματικότητα, μεταφέροντας τους τα λόγια το Χριστού προς τους μαθητές του, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη ,όταν έτσι απλά κάποτε του ζήτησαν να  πάρουν τιμητική θέση δίπλα του και να καθίσει ο ένας από δεξιά και ο άλλος από αριστερά. Δεν ξέρετε τι ζητάτε: Έτσι αβασάνιστα θα σας αναγνωρίσουν οι άλλοι την υψηλή θέση; Η αναγνώριση και η καταξίωση ανάμεσα στους συνανθρώπους μας έρχεται ύστερα από διακονία  και προσφορά σε αυτούς: «Ός αν εθέλει γενέσθαι μέγας εν υμίν, υμών έσται διάκονος».
Ο ιεράρχης πιστεύει, ότι πολλές φορές ο άνθρωπος γίνεται το όργανο του Θεού και ότι ο θεός με τα χέρια των ανθρώπων μοιράζει τα δώρα και την πρόνοια του. Η χριστιανική πίστη δίνει μια αξιολόγηση στον άνθρωπο  που καμιά άλλη θρησκεία δε δίδει.
Γράφει στο βιβλίο του «Αθάνατα Λόγια»: Χριστιανέ σκέψου πως κάθε ανάγκη του κόσμου είναι μια κραυγή του Θεού, μια πληγή που ο θεός θέλει να κλείσει με τα δικά σου τα χέρια. Ποίηση της ψυχής χαρακτηρίζει όχι λίγες φορές την αγάπη ο δάσκαλος–Ιεράρχης, μα δεν την εννοεί ανεξάρτητη από τη θυσία. Ανησυχεί γιατί ο άνθρωπος επιχειρεί όλες τις μορφές της αγάπης, δεν αποτελειώνει το θαύμα της  και πιστεύει πως μια αγάπη, που δεν παραβλέπει, δε συγχωρεί, δε φτάνει στην αφοσίωση, δεν αγγίζει τις ωραιότερες χορδές της ψυχής. Ακόμη και οι χριστιανοί μιλούν για τη αγάπη με ένα τρόπο που τη μικραίνουν. Τις πιο πολλές φορές εννοούμε μια αγάπη που μεταφράζεται με λίγες δραχμές ελεημοσύνης, λίγο ψωμί, ένα ρούχο κι ύστερα η καρδιά κλείνεται πάλι στη σιωπή, στους υπολογισμούς της. Όμως «ουκ επ΄άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» Αυτό που λείπει από τις λογής –λογής σχέσεις είναι ο λόγος συμπάθειας, η ζεστασιά, η συμπάθεια. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρκεί ο λόγος που θα χτυπήσει την ψυχή τους. Και αυτός ο λόγος είναι μια μορφή διακονίας προς τους πάσχοντες, γέρους, μοναχικούς, έγκλειστους ή κατατρεγμένους και στην πατρίδα μας οφείλομε να παραδεχτούμε, ότι αυτός ο λόγος υστερεί.
Συνεχίζεται