"Στην αρχή της Μεγάλης Ύφεσης (Great Depression), ο αρχιτέκτονας Hermann Soergel είχε μία ριζοσπαστική ιδέα: Γιατί να μην επεκτείνουμε την ξηρά της Ευρώπης, αποστραγγίζοντας τμήμα της Μεσογείου;"
Όλο αυτό ήταν τμήμα της ιδέας του για τη δημιουργία ενός νέου έθνους, της Ατλαντρώπης.
Ο John Ptak, ιστορικός και δεινός συλλέκτης σπανίων βιβλίων, απέκτησε προσφάτως μία μονογραφία του Soergel, όπου εξηγεί το μεγάλο του σχέδιο.
Η πιο εντυπωσιακή του ιδέα, που προέκυψε στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ήταν η κατασκευή ενός φράγματος στα στενά του Γιβραλτάρ. Το φράγμα θα παρήγαγε φυσικά ηλεκτρική ενέργεια αλλά θα άδειαζε και μία τεράστια ποσότητα νερού (κατεβάζοντας τη στάθμη της θάλασσας κατά 200 μέτρα) από τη Μεσόγειο, δημιουργώντας μία νέα τεράστια έκταση στεριάς, η οποία θα αναπτυσσόταν και θα κατοικούνταν από τις γενιές του μέλλοντος. Το νερό φυσικά θα έπρεπε να διοχετευθεί κάπου και αυτό το «κάπου» ήταν η έρημος Σαχάρα, δημιουργώντας καλλιεργήσιμες και παραγωγικές εκτάσεις.
Ο Soergel δημιουργούσε ένα βέβαιο και πολύ μεγάλο φανταστικό μέλλον τεράστιων αβέβαιων προοπτικών...
Πίστευε πως το σχέδιό του αυτό θα προσέθετε τουλάχιστον 660.000 km2 ξηράς στη βάση των γειτονικών χωρών της Μεσογείου ή αλλιώς έκταση αντίστοιχη της Ιταλίας και της Γερμανίας μαζί.
Η υποχώρηση της θάλασσας από εκατοντάδες -αν όχι χιλιάδες- παραλιακές πόλεις σίγουρα θα αποτελούσε πρόβλημα για αυτές. Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να απασχολούσε ιδιαιτέρως τον Soergel, καθώς θεωρούσε πως τα συγκεκριμένα προβλήματα ήταν υποδεέστερα της μεγάλης του ιδέας για τη δημιουργία μίας νέας ηπείρου.
Tο αρχικό πλάνο ήταν η μελλοντική διχοτόμηση του κόσμου σε τρεις οικονομικές σφαίρες, που όλες θα ξεκινούσαν με το γράμμα «Α»: Αμερικανική, Ασιατική και Ατλαντρωπαϊκή (θα αποτελούνταν από την πρώην Ευρώπη και θα εκτεινόταν μέχρι τα νέα αποστραγγισμένα εδάφη της Μεσογείου και της Βορείου Αφρικής.) Φυσικά θα υπήρχε και η Αίγυπτος, η οποία θα ήταν καλυμμένη με χιλιάδες κανάλια, ενώ θα είχε υποστεί μερική βύθιση από τα νέα σύνορα της θάλασσας. Με αυτό τον τρόπο, η Ευρώπη θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον υπόλοιπο κόσμο στο μέλλον.
Κάποιοι σύγχρονοι του Soergel ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με την ιδέα του, που ξεκίνησαν να σχεδιάζουν την αρχιτεκτονική δομή της νέας περιοχής, ενώ σχεδίασαν ακόμα και γέφυρες, που εκτείνονταν σε ολόκληρη την αποστραγγισμένη θάλασσα.
Στην τελική, εάν δεν μπορείς να αποικίσεις τις χώρες που συνορεύουν στη Μεσόγειο, γιατί να μην αποικήσεις την ίδια τη θάλασσα;
Όλο αυτό ήταν τμήμα της ιδέας του για τη δημιουργία ενός νέου έθνους, της Ατλαντρώπης.
Ο John Ptak, ιστορικός και δεινός συλλέκτης σπανίων βιβλίων, απέκτησε προσφάτως μία μονογραφία του Soergel, όπου εξηγεί το μεγάλο του σχέδιο.
Η πιο εντυπωσιακή του ιδέα, που προέκυψε στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ήταν η κατασκευή ενός φράγματος στα στενά του Γιβραλτάρ. Το φράγμα θα παρήγαγε φυσικά ηλεκτρική ενέργεια αλλά θα άδειαζε και μία τεράστια ποσότητα νερού (κατεβάζοντας τη στάθμη της θάλασσας κατά 200 μέτρα) από τη Μεσόγειο, δημιουργώντας μία νέα τεράστια έκταση στεριάς, η οποία θα αναπτυσσόταν και θα κατοικούνταν από τις γενιές του μέλλοντος. Το νερό φυσικά θα έπρεπε να διοχετευθεί κάπου και αυτό το «κάπου» ήταν η έρημος Σαχάρα, δημιουργώντας καλλιεργήσιμες και παραγωγικές εκτάσεις.
Ο Soergel δημιουργούσε ένα βέβαιο και πολύ μεγάλο φανταστικό μέλλον τεράστιων αβέβαιων προοπτικών...
Πίστευε πως το σχέδιό του αυτό θα προσέθετε τουλάχιστον 660.000 km2 ξηράς στη βάση των γειτονικών χωρών της Μεσογείου ή αλλιώς έκταση αντίστοιχη της Ιταλίας και της Γερμανίας μαζί.
Η υποχώρηση της θάλασσας από εκατοντάδες -αν όχι χιλιάδες- παραλιακές πόλεις σίγουρα θα αποτελούσε πρόβλημα για αυτές. Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να απασχολούσε ιδιαιτέρως τον Soergel, καθώς θεωρούσε πως τα συγκεκριμένα προβλήματα ήταν υποδεέστερα της μεγάλης του ιδέας για τη δημιουργία μίας νέας ηπείρου.
Tο αρχικό πλάνο ήταν η μελλοντική διχοτόμηση του κόσμου σε τρεις οικονομικές σφαίρες, που όλες θα ξεκινούσαν με το γράμμα «Α»: Αμερικανική, Ασιατική και Ατλαντρωπαϊκή (θα αποτελούνταν από την πρώην Ευρώπη και θα εκτεινόταν μέχρι τα νέα αποστραγγισμένα εδάφη της Μεσογείου και της Βορείου Αφρικής.) Φυσικά θα υπήρχε και η Αίγυπτος, η οποία θα ήταν καλυμμένη με χιλιάδες κανάλια, ενώ θα είχε υποστεί μερική βύθιση από τα νέα σύνορα της θάλασσας. Με αυτό τον τρόπο, η Ευρώπη θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον υπόλοιπο κόσμο στο μέλλον.
Κάποιοι σύγχρονοι του Soergel ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με την ιδέα του, που ξεκίνησαν να σχεδιάζουν την αρχιτεκτονική δομή της νέας περιοχής, ενώ σχεδίασαν ακόμα και γέφυρες, που εκτείνονταν σε ολόκληρη την αποστραγγισμένη θάλασσα.
Στην τελική, εάν δεν μπορείς να αποικίσεις τις χώρες που συνορεύουν στη Μεσόγειο, γιατί να μην αποικήσεις την ίδια τη θάλασσα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου