Έχουμε συνειδητοποιήσει, ότι η επίγεια παρουσία μας έχει ημερομηνία λήξεως και ότι το τέλος, μοίρα κοινή για όλους, είναι η εκπλήρωση του προορισμού μας. Όμως δεν είναι το ίδιο εύκολο να συνειδητοποιήσουμε την απουσία προσώπων δικών μας κι αγαπημένων, που μοιραστήκαμε μαζί τους λίγο ή πολύ κομμάτια της ζωής μας. Μα και με εκείνους που μοιραστήκαμε κομμάτια της ψυχής μας, το ίδιο είναι. Δεν είναι ξένοι. Είναι για πάντα δικοί μας άνθρωποι.
Ένας τέτοιος δικός μας Άνθρωπος, ήταν και ο κύριος Γιώργος, για χρόνια Διευθυντής μας στο 1ο Γυμνάσιο Κισάμου. Δεν έχω παλαιότερες μνήμες και εμπειρίες μαζί του, μόνο εκείνες του σχολείου, που έγιναν σχέσεις στενές φιλικές και οικογενειακές τελικά. Ο Διευθυντής μας λοιπόν ήταν απλός, λιτός και απέριττος, χωρίς ίχνος έπαρσης και εγωισμού, για να ξεχωρίσει από εμάς, με ήθος, ευσυνειδησία απεριόριστη υπομονή και εργατικότητα, για την ομαλή λειτουργία του σχολείου. Μετρημένα λόγια και βλέμμα ήρεμο, που μας γέμιζε σιγουριά και γαλήνη, που μας έδινε δύναμη και αέρα να δουλέψουμε στην τάξη. Στα παιδιά ξεδίπλωνε την πατρική του αγάπη, την ευαισθησία, την στοργή και την τρυφερότητα, που κι εκείνα καθώς ένιωθαν την γνησιότητα των αισθημάτων, τα απολάμβαναν, χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτούν καταστάσεις και ευκαιρίες. Το χαρούμενο ύφος του ήταν καθημερινή εικόνα. Δεν οργιζόταν ποτέ και για τίποτα, δεν προσέβαλλε κανένα και ποτέ, δεν έκανε αυστηρές και άδικες κρίσεις, ακόμη και σε ακραίες συμπεριφορές. Η ζωή του ήταν κυριολεκτικά δοσμένη στην αγάπη, στην ευαισθησία στην προσφορά.
Το αποζητούσαμε και βρίσκαμε χρόνο και ώρες ξεγνοιασιάς, να απολαύσουμε διηγήσεις και ανέκδοτα, που με το πηγαίο του χιούμορ, ήξερε να ομορφαίνει την συντροφιά, πάντα στα πλαίσια του ήθους της ευγένειας και της παράδοσης, που πατούσε γερά στα θεμέλια της. Αν πάλι το καλούσε η ανάγκη γινόταν έφηβος στις εκδρομές των παιδιών, που σίγουρα θα τον θυμούνται, όσα τυχερά τον έζησαν. Μοιραζόμασταν όμως και προσωπικά μας θέματα, αγωνίες και στεναχώριες της οικογένειας, που απασχολούσαν όλους μας, θέματα και χαρές των παιδιών μας, απόδειξη ότι είχαμε σχέσεις στενότερες από υπηρεσιακές. Δεν ξεχνώ βέβαια την ανταλλαγή επισκέψεων στις ονομαστικές εορτές και το φιλόξενο πάντα ανοιχτό σπίτι του και την τάβλα του στρωμένη, στο Καστέλι ή στην Κουνουπίτσα.
Έτσι νιώθω να πω σε χαιρετώ κύριε Γιώργο, όχι σε αποχαιρετώ, γιατί δεν φεύγουν οι άνθρωποι, που οι αναμνήσεις τους θα έχουν μια θέση στην καρδιά και στη σκέψη μας για πάντα.
Νταγκουνάκη-Χαρτζουλάκη Ανθούλα
(φιλόλογος)
Ένας τέτοιος δικός μας Άνθρωπος, ήταν και ο κύριος Γιώργος, για χρόνια Διευθυντής μας στο 1ο Γυμνάσιο Κισάμου. Δεν έχω παλαιότερες μνήμες και εμπειρίες μαζί του, μόνο εκείνες του σχολείου, που έγιναν σχέσεις στενές φιλικές και οικογενειακές τελικά. Ο Διευθυντής μας λοιπόν ήταν απλός, λιτός και απέριττος, χωρίς ίχνος έπαρσης και εγωισμού, για να ξεχωρίσει από εμάς, με ήθος, ευσυνειδησία απεριόριστη υπομονή και εργατικότητα, για την ομαλή λειτουργία του σχολείου. Μετρημένα λόγια και βλέμμα ήρεμο, που μας γέμιζε σιγουριά και γαλήνη, που μας έδινε δύναμη και αέρα να δουλέψουμε στην τάξη. Στα παιδιά ξεδίπλωνε την πατρική του αγάπη, την ευαισθησία, την στοργή και την τρυφερότητα, που κι εκείνα καθώς ένιωθαν την γνησιότητα των αισθημάτων, τα απολάμβαναν, χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτούν καταστάσεις και ευκαιρίες. Το χαρούμενο ύφος του ήταν καθημερινή εικόνα. Δεν οργιζόταν ποτέ και για τίποτα, δεν προσέβαλλε κανένα και ποτέ, δεν έκανε αυστηρές και άδικες κρίσεις, ακόμη και σε ακραίες συμπεριφορές. Η ζωή του ήταν κυριολεκτικά δοσμένη στην αγάπη, στην ευαισθησία στην προσφορά.
Το αποζητούσαμε και βρίσκαμε χρόνο και ώρες ξεγνοιασιάς, να απολαύσουμε διηγήσεις και ανέκδοτα, που με το πηγαίο του χιούμορ, ήξερε να ομορφαίνει την συντροφιά, πάντα στα πλαίσια του ήθους της ευγένειας και της παράδοσης, που πατούσε γερά στα θεμέλια της. Αν πάλι το καλούσε η ανάγκη γινόταν έφηβος στις εκδρομές των παιδιών, που σίγουρα θα τον θυμούνται, όσα τυχερά τον έζησαν. Μοιραζόμασταν όμως και προσωπικά μας θέματα, αγωνίες και στεναχώριες της οικογένειας, που απασχολούσαν όλους μας, θέματα και χαρές των παιδιών μας, απόδειξη ότι είχαμε σχέσεις στενότερες από υπηρεσιακές. Δεν ξεχνώ βέβαια την ανταλλαγή επισκέψεων στις ονομαστικές εορτές και το φιλόξενο πάντα ανοιχτό σπίτι του και την τάβλα του στρωμένη, στο Καστέλι ή στην Κουνουπίτσα.
Έτσι νιώθω να πω σε χαιρετώ κύριε Γιώργο, όχι σε αποχαιρετώ, γιατί δεν φεύγουν οι άνθρωποι, που οι αναμνήσεις τους θα έχουν μια θέση στην καρδιά και στη σκέψη μας για πάντα.
Νταγκουνάκη-Χαρτζουλάκη Ανθούλα
(φιλόλογος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου