Έφυγε και ο Στέλιος ο Σημαντηράκης
Ο γιος του παπά-Δημήτρη Σημαντηράκη, χρόνια εφημέριου και όχι μόνο, του παλιού Καστελλιού μας και της παπαδιάς Σοφίας. Ο Στέλιος ήταν ο τρίτος στη σειρά των παιδιών τους και ήταν γεωπόνος. Όλα τα παιδιά του παπά- Δημήτρη ήταν σπουδαγμένα, εκείνα τα χρόνια που οι σπουδές ήταν δύσκολες, ακόμη, και όχι γενικευμένες για όλους. Γιατρός, φιλόλογος, ξένες γλώσσες.
Με οικογενειακές σχέσεις, γειτονικές και φιλικές, συναδελφικές, αργότερα πορευτήκαμε, όλα τα χρόνια με την οικογένεια του παπά-Δημήτρη. Θυμάμαι παιδικά παιχνίδια με τα παιδιά του, εκεί στο αλώνι, όπου σήμερα το μικρό παρκάκι με την αροκάρια και τις τριανταφυλλιές, όταν υπήρχε το ρυάκι και ο μικρός λοφίσκος πριν να περάσει ο εθνικός δρόμος. Δυο χρόνια πιο μπροστά από μένα στο σχολειό ο Στέλιος, δημοτικό και γυμνάσιο συμμαθητές. Συναντήσεις στις γιορτές κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων στις διακοπές των γιορτών και του καλοκαιριού σε φοιτητικές εκδηλώσεις, και πάρτι της εποχής. Υπηρέτησε σα γεωπόνος τη γη της Κισάμου και τους ανθρώπους της. Ύστερα μετατέθηκε στο Ηράκλειο, όπου με την γυναίκα του την Ελένη, εκπαιδευτικό και την κόρη του Μαρία συνέχισε την οικογενειακή και επαγγελματική ζωή του, εκεί και η δημιουργία του. Συχνά ερχόταν στον τόπο γέννησης του, στο πατρικό του και συναντιόμαστε στης αδερφής του το σπίτι. Πέρασε δυσκολίες στη ζωή του. Ωστόσο πάντα γελαστός και ήρεμος. Είχε ιδιαίτερες ευαισθησίες, πάντα του άρεσε με την κάμερα του στο χέρι να καταγράφει όμορφες εικόνες, σε ωραίες στιγμές της οικογενειακής και φιλικής συντροφιάς. Αλλά η μεγαλύτερη του ευαισθησία αποτυπώνεται σε κείνη τη σχέση που είχε με το ξύλο, τις ρίζες και τα κλαδιά των φυτών που εκατοντάδες έχει ζωντανέψει και μετατρέψει σε καλλιτεχνήματα με το σκάλισμα. Θα άξιζε ένα μέρος κάπου στον τόπο μας και γενέτειρα του να εκτίθενται.
Με αυτές τις σκέψεις, αναμνήσεις, κεράκι στη μνήμη του, αποχαιρετούμε το Στέλιο. Έφυγε και αυτός, όχι και τόσο γέρων, σε διάστημα που αρκετοί παλιοί Καστελλιανοί έφυγαν. Κι αν αναφερόμαστε σε αυτούς που φεύγουν είναι, όχι για να προβάλλομε κάτι, αλλά γιατί μαζί τους φεύγει και χάνεται για όσους απομένουν μια ολόκληρη εποχή. Και φεύγει ανεπιστρεπτί. Το τοπίο αλλάζει. Όχι ότι ο κόσμος γίνεται πιο άσχημος, ούτε η κοινωνία φτωχότερη αλλά η αλλαγή αποξενώνει. Ωστόσο η ζωή συνεχίζεται με απογόνους, σαν δυνατότερη.......
Καλό ταξίδι, Στέλιο, και πιστεύομε πως καλός κ αγαθός εν ζωή, «η ψυχή σου εν αγαθοίς αυλισθήσεται».
Με οικογενειακές σχέσεις, γειτονικές και φιλικές, συναδελφικές, αργότερα πορευτήκαμε, όλα τα χρόνια με την οικογένεια του παπά-Δημήτρη. Θυμάμαι παιδικά παιχνίδια με τα παιδιά του, εκεί στο αλώνι, όπου σήμερα το μικρό παρκάκι με την αροκάρια και τις τριανταφυλλιές, όταν υπήρχε το ρυάκι και ο μικρός λοφίσκος πριν να περάσει ο εθνικός δρόμος. Δυο χρόνια πιο μπροστά από μένα στο σχολειό ο Στέλιος, δημοτικό και γυμνάσιο συμμαθητές. Συναντήσεις στις γιορτές κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων στις διακοπές των γιορτών και του καλοκαιριού σε φοιτητικές εκδηλώσεις, και πάρτι της εποχής. Υπηρέτησε σα γεωπόνος τη γη της Κισάμου και τους ανθρώπους της. Ύστερα μετατέθηκε στο Ηράκλειο, όπου με την γυναίκα του την Ελένη, εκπαιδευτικό και την κόρη του Μαρία συνέχισε την οικογενειακή και επαγγελματική ζωή του, εκεί και η δημιουργία του. Συχνά ερχόταν στον τόπο γέννησης του, στο πατρικό του και συναντιόμαστε στης αδερφής του το σπίτι. Πέρασε δυσκολίες στη ζωή του. Ωστόσο πάντα γελαστός και ήρεμος. Είχε ιδιαίτερες ευαισθησίες, πάντα του άρεσε με την κάμερα του στο χέρι να καταγράφει όμορφες εικόνες, σε ωραίες στιγμές της οικογενειακής και φιλικής συντροφιάς. Αλλά η μεγαλύτερη του ευαισθησία αποτυπώνεται σε κείνη τη σχέση που είχε με το ξύλο, τις ρίζες και τα κλαδιά των φυτών που εκατοντάδες έχει ζωντανέψει και μετατρέψει σε καλλιτεχνήματα με το σκάλισμα. Θα άξιζε ένα μέρος κάπου στον τόπο μας και γενέτειρα του να εκτίθενται.
Με αυτές τις σκέψεις, αναμνήσεις, κεράκι στη μνήμη του, αποχαιρετούμε το Στέλιο. Έφυγε και αυτός, όχι και τόσο γέρων, σε διάστημα που αρκετοί παλιοί Καστελλιανοί έφυγαν. Κι αν αναφερόμαστε σε αυτούς που φεύγουν είναι, όχι για να προβάλλομε κάτι, αλλά γιατί μαζί τους φεύγει και χάνεται για όσους απομένουν μια ολόκληρη εποχή. Και φεύγει ανεπιστρεπτί. Το τοπίο αλλάζει. Όχι ότι ο κόσμος γίνεται πιο άσχημος, ούτε η κοινωνία φτωχότερη αλλά η αλλαγή αποξενώνει. Ωστόσο η ζωή συνεχίζεται με απογόνους, σαν δυνατότερη.......
Καλό ταξίδι, Στέλιο, και πιστεύομε πως καλός κ αγαθός εν ζωή, «η ψυχή σου εν αγαθοίς αυλισθήσεται».
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου