ΑΡΘΡΟ

Ένας μολυσματικός ιός διαπερνά την Ευρώπη
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν
Μ. Κατσαρός

Δυο πολέμους έχει χάσει η Γερμανία, δυο φορές αιματοκύλησε την Ευρώπη, αλλά η ιδέα δεν της έφυγε. Η ιδέα να κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Φαίνεται ότι τούτη τη φορά θέλει να τα καταφέρει μέσα από την οικονομία. Και όντως μέχρι στιγμής είναι η αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής ένωσης που δημιουργεί τα ελλείμματα του Νότου  ως πλεόνασμα του Βορρά. Πως φαντάζονται οι Γερμανοί την Ευρώπη δηλαδή, να δουλεύουν όλοι γι αυτούς;
Πως αλλιώς παρά μέσα από την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την συνεργασία μεταξύ των λαών της Ευρώπης μπορεί να υπάρξει Ενωμένη Ευρώπη; Η ελληνική περίπτωση στην περίσταση που περνάμε, χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο, ως πιλοτικό πρόγραμμα, ως παράδειγμα για γενίκευση της ίδιας πολιτικής. Και φαίνεται πως δούλεψε αρκετά καλά, ...
....  αφού πρώτα μπόρεσαν να ενοχοποιήσουν όλους τους Έλληνες, με την διαμεσολάβηση του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Και το κατάφεραν αυτό διότι το πολιτικό σύστημα είναι ένοχο. Έστησε επί δεκαετίες ένα κράτος  παρασιτικό, πελατειακό, αντιπαραγωγικό, ελεγχόμενο και διεφθαρμένο. Ένα κράτος όχι εργαλείο για την διοίκηση, την παραγωγή, την οικονομία, αλλά ένα κράτος γραφειοκρατικό, δύσκαμπτο, δυσλειτουργικό και εν πολλοίς άχρηστο. Ένα κράτος που τα τελευταία χρόνια μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. δεν αξιοποίησε τα κονδύλια που εισέρρευσαν για τις αναγκαίες τομές και μεταρρυθμίσεις, αλλά για να εκθρέψει τον προστατευτισμό, τον παρασιτισμό και την διαφθορά μέσα από τις πελατειακές σχέσεις. Έτσι το πολιτικό σύστημα μέσα από την λαφυραγώγηση του κράτους μπορούσε να αναπαράγεται, να ζει, να αναπτύσσεται, παράγοντας πολιτική και όφελος, όχι για την κοινωνία αλλά για τον εαυτό του. Γι αυτό τον απλό λόγο είναι και ανίκανο να το μετασχηματίσει. Δεν μπορεί γιατί δεν θέλει. Και δεν θέλει. γιατί θέλει το κράτος  για να εξυπηρετεί τα δικά του συντεχνιακά  συμφέροντα. Όποιος πιστεύει ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί να αυτοκαθαρθεί, απλώς βρίσκεται στη σφαίρα της αυταπάτης. Οι Ευρωπαίοι σ αυτό το σημείο των μεταρρυθμίσεων, πρέπει να βρίσκονται σε απελπισία με τους Έλληνες πολιτικούς. Αλλά τι να κάνουν; Να εμπιστευθούν την αριστερά; Μα η αριστερά δεν αντιμετωπίζει την κρίση μυωπικά. Δεν εστιάζει στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη. Δεν σβήνει το φως σπάζοντας τον γλόμπο, αλλά θέλει να πάει στο διακόπτη. Και ο διακόπτης είναι το Ευρωπαϊκό πεδίο. Θέλει μια άλλη αρχιτεκτονική στην Ευρώπη και εκεί μέσα έναν εκ βάθρων ανασχηματισμό του Κράτους, της Διοίκησης, του παραγωγικού ιστού της χώρας. Αυτό μόνον μια αριστερά σύγχρονη, σκεπτόμενη και μαχόμενη μπορεί να καταφέρει.
Η Ελλάδα από πειραματόζωο της Μέρκελ φαίνεται ότι έγινε μια εστία φωτιάς που μεταδίδεται, ένας ιός με μεγάλη μολυσματικότητα. Σκάει σε λίγο η Ισπανία, η Ιταλία και πάει λέγοντας. Τότε η Ευρώπη ή θα αλλάξει ή θα διαλυθεί.
Ή θα υπάρχει το ευρώ και θα είναι ένα ισχυρό νόμισμα που θα στηρίζεται σε θεσμούς, σε κανόνες και σε μια ισορροπημένη Ευρωπαϊκή οικονομία ή η Ευρώπη θα επιστρέφει στα Εθνικά νομίσματα. Οι γερμανικές κουτοπονηριές περί διπλού ευρώ δεν πρέπει να υποστηρίζονται από τις συντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη, διότι κάτι τέτοιο-όπως και στο παρελθόν- ενισχύει τις κυριαρχικές βλέψεις των Γερμανών.
Αλλά τότε τι θα λέμε; Ότι φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες ή θα φταίνε οι μυωπικές πολιτικές των Γερμανών και άλλων ψυχαναγκαστικών προτεσταντών.
Ρώτησα έναν ενενηντάχρονο προπολεμικό κομμουνιστή, έναν ορεσίβιο γκουρού της ευφυΐας: «Τι γίνεται ρε  φίλε, σε όλον τον κόσμο υπάρχει φτώχεια παρά την ανάπτυξη, παρά τον παραγόμενο πλούτο. Πως το εξηγείς; Που πάει το χρήμα;»
«Στις τράπεζες, στα θησαυροφυλάκια, το χρήμα έχει δαιμονική δύναμη παιδί μου, δεν είναι για το καλό του ανθρώπου. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι ο θείος Μαρξ έχει μιλήσει για την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου και τις κρίσεις του καπιταλισμού».