Το να διαβάζεις ή να ακούς σοφούς ανθρώπους, όταν βρίσκεις την ευκαιρία είναι κέρδος μεγάλο για τη ζωή σου. Τέτοιες ευκαιρίες όταν θέλομε υπάρχουν πολλές, είτε μέσα από πνευματικές εκδηλώσεις ή από αρκετές εκπομπές της κρατικής και ιδιωτικής τηλεόρασης (ας μην την αναθεματίζομε συνέχεια). Κατ’ επανάληψη παρακολούθησα μια τέτοια συζήτηση στην εκπομπή «Φώτα πορείας».
Η Ελένη Αρβελέρ –Γλύκατζη είναι μια από τις εξέχουσες πνευματικές φυσιογνωμίες του τόπου μας που τιμούν πραγματικά την πατρίδα στο εξωτερικό. Σπουδασσμένη στην Ελλάδα Ιστορία και Αρχαιολογία ειδικεύτηκε στη μελέτη του κόσμου της Χριστιανικής ανατολής και ειδικότερα του κράτους και της κοινωνίας του Βυζαντίου Εκλέχθηκε πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και την αξιοποίησε η κυβέρνηση της Γαλλίας (όχι της Ελλάδας) ως υπουργό Παιδείας.
Έλεγε, λοιπόν η κ. Γλυκατζη: Ήμουν παιδί μικρασιατικής, ξεριζωμένης πολυμελούς οικογένειας, όχι εύπορης, αλλά είχα δίψα για γνώση και ζωή.΄Ημουν παιδί του δρόμου, μου άρεσε να παίζω έξω πάντα αρχηγός, ευρηματική, κυρίως περίεργη να γνωρίσω το κάθε τι και κυρίως τις ψυχές των ανθρώπων από τον πιο απλό ως τον πιο σπουδαίο, γιατί όλοι έχουν κάτι να δώσουν και καταλήγει: Το παιδί παίζοντας κάποιες ώρες με την ομάδα, στον ανοικτό χώρο, στη γειτονιά έχει να κερδίσει πολλά. Την ζωή μου την έχουν σημαδέψει οι δάσκαλοι μου και τα λόγια τους από το Δημοτικό σχολείο μέχρι τους πανεπιστημιακούς καθηγητές. Θυμάται για μια δασκάλα της, ότι όταν κάποιος την πλησίασε για να την πληροφορήσει, ότι ο τάδε την κακολογεί, αυτή του απάντησε: «περίεργο μπροστά μου αυτός ο τάδε δεν έχει κακολογήσει κανένα»
Σπούδασα Ιστορία-Αρχαιολογία, μου άρεσε η Ιστορία. Στην απορία πολλών τι θα κάνω απαντούσα και απαντώ. Σπουδάζομε ........
....αυτό που μας αρέσει και για να ζήσομε ή να βγάλομε πολλά λεφτά ίσως χρειαστεί να κάνομε άλλη δουλειά ή και άλλη δουλειά και δεν το θεωρούμε υποτιμητικό. Έτσι προσδιορίζει την ουσία των σπουδών την οποία σήμερα βλέπει να απουσιάζει από τη ζωή πολλών νέων παιδιών.
Σε σχέση με τα προγράμματα σπουδών των παιδιών έχει την εξής άποψη. Η Επιστήμη-Γνώση είναι καθημερινά αυξανόμενη ,το εικοσιτετράωρο όμως παραμένει σταθερό με είκοσι τέσσερις ώρες. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες το παιδί πρέπει να πάει σχολείο, να φάει, να διαβάσει, να παίξει, να κοιμηθεί. Είναι αδιανόητο λοιπόν να φορτώνομε τα παιδιά με τόσα προγράμματα τόσο στην δημόσια εκπ/ση, όσο και στέλνοντας τα και σε φροντιστήρια και μάλιστα από την τρυφερή ηλικία. Καταλήγει λοιπόν, ότι ο νέος άνθρωπος πρέπει να μαθαίνει τρόπο σκέψης από πολύ νωρίς και συγκεκριμένους κώδικες που θα του ανοίξουν αργότερα και τη συγκεκριμένη γνώση και επιστήμη που θα θελήσει. Πέντε πράγματα πρέπει να μαθαίνει ο νέος σήμερα: «Τη μητρική του γλώσσα πολύ καλά (ελληνικά), μέσα από αυτή θα κατανοήσει και τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού. Μια ξένη γλώσσα πολύ καλά για να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν και άλλοι λαοί και άλλοι πολιτισμοί με τους οποίους πρέπει να συνυπάρξομε. Τη γλώσσα της Τεχνολογίας και των Η/Υ, γιατί με τόσες ηλεκτρονικές μηχανές που υπάρχουν γύρω μας η έλλειψη αυτής της γνώσης αφήνει τους νέους λειτουργικά αναλφάβητους. Τη γλώσσα του σώματος, γιατί στις δύσκολες μέρες που ζούμε ο νέος θα πρέπει ιδιαίτερα να εκτιμήσει τον εαυτό του σαν κάτι πολύτιμο, αφού γνωρίσει πώς είναι το σώμα του, πώς λειτουργεί, θα πρέπει να ξέρει ότι έχει και ψυχή και συναισθήματα. Τη γλώσσα της Τέχνης, η οποία θα βοηθήσει το παιδί να αποκτήσει από νωρίς αισθητική, δηλαδή την τάση προς το όμορφο. Αυτό μόνο μέσα από τις διάφορες μορφές της Τέχνης (Ζωγραφική, Μουσική, Γλυπτική.λ.π.) μπορεί να το αποκτήσει. Ο Γκαίτε λέει: Ο άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα να ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα να βλέπει ένα όμορφο πίνακα και να εκφράζει μερικές σωστές σκέψεις, ειδάλλως χάνει το αίσθημα του τέλειου και του καλού και την τάση προς αυτά.
Για τους γονείς εκείνους που αγωνιούν για τις σπουδές των παιδιών τους έχει να πει: Κάθε μάνα που είναι κοντά στα παιδιά της μπορεί εύκολα να διακρίνει μια τάση που έχει το παιδί της, να την σεβαστεί και να την κατευθύνει. Εξ άλλου υποστηρίζει με την καθημερινή κουβέντα και το παιχνίδι μπορεί να παίρνει το παιδί τη γνώση. Φέρνει σαν παράδειγμα την μπάλα και λέει, πόσα μπορεί να μάθομε στο παιδί μας παίζοντας με αυτήν: ότι είναι σφαίρα την παίζομε στο χώρο και οι μπαλιές πρέπει να φθάσουν σε συγκεκριμένο σημείο και σε συγκεκριμένο χρόνο για να πετύχομε το στόχο. Άλλωστε η γη είναι μια τεράστια σφαίρα, μπάλα.
Οι σπουδές είναι τρόπος ζωής και μάλιστα ασκητικός κάποιες φορές .Είναι δια βίου και όχι ευκαιριακές Απορεί με εκείνους που δεν είχαν καλή σχέση ποτέ με το βιβλίο ούτε είχαν ανησυχία καμιά για γνώση και ξαφνικά απαιτούν σπουδές στην Ευρώπη και σημειώνει από την εμπειρία της. Όλοι οι άλλοι φοιτητές έρχονται στην Ευρώπη για να μάθουν κάτι πλην των Ελλήνων, που έρχονται να τα διδάξουν όλα σε όλους.
Για τις πολλές ασχολίες που μας απορροφούν και μας αγχώνουν έχει την εξής πρόταση Δεν έχει σημασία τι κάνεις αλλά πώς το κάνεις, πώς οργανώνεις την ημέρα σου. Εγώ προσωπικά λέει ξεκουράζομαι από μια δουλειά κάνοντας μια άλλη που θα μου είναι πιο ευχάριστη εκείνη την ώρα π.χ. για μένα είναι ξεκούραση να μαγειρέψω ένα φαγητό. Να σημειώσουμε ότι έχει μια κόρη, που έχει σπουδάσει οικονομικά και εργάζεται στην μεγάλη εταιρία καλλυντικών της LANCOME.
Αναφερόμενη στην έννοια της παγκοσμιοποίησης λέει ότι και άλλοτε υπήρξε αυτή η τάση με αφορμή την εξάπλωση του ελληνισμού κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους και την διάδοση του χριστιανισμού μέσα από την Ελληνική γλώσσα Η Ελληνική γλώσσα κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους είναι η γλώσσα της φήμης και μόνο μέσα απ’ αυτή ήταν δυνατόν να διαδοθεί ο χριστιανισμός ΄Ετσι η γλώσσα της Πεντηκοστής (γενέθλιος μέρα της Εκκλησίας) είναι η Ελληνική και η εντολή προς τους Αποστόλους «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα ΄Εθνη», δοσμένη στα Ελληνικά. Εκείθεν και η ταύτιση Ελληνισμού χριστιανισμού.
Στην ερώτηση της, πώς μπορεί να αντέξει ένας γάμος τόσο πολλά χρόνια όσα του ζεύγους Γλυκατζή-Αρβελέρ, η κ. Αρβελέρ απαντά: Αρκεί να κοιτάζει κάποιος στη ζωή του πάντα μπροστά. Και θα κλείσω με ένα ανέκδοτο περίπου της σοφής αυτής κυρίας των Γραμμάτων.
΄Όταν κάποτε ο Ιάπωνας πρωθυπουργός παρατήρησε ότι είναι πιο πολιτισμένοι οι λαοί που οδηγούν την τροφή με ξυλάκια στο στόμα από αυτούς που της επιτίθενται με πιρούνι, η κ. Αρβελέρ ερώτησε: Οι αρχαίοι Έλληνες, που έτρωγαν με τα χέρια δεν είχαν πολιτισμό;
Επιμέλεια Δεσποτάκη –Πευκιανάκη Ευτυχία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου