ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ /ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ

O Μανώλης Καστρινάκης –-ως και όλοι μας- μη έχοντας, το αποκλειστικό προνόμιο της ζωής «χρησάμενος τω χρήσαντι χρόνω απέδωκε πάλιν» σύμφωνα με το Αλεξανδρινό επιτάφιο επίγραμμα, που σημαίνει: «Επέστρεψε το πρόσκαιρο δάνειο της ζωής», απερχόμενος του κόσμου τούτου. Γιατί δάνειο είναι η ζωή όλων μας από τον πανδαμάτορα Χρόνο.
  Ο Μανώλης Καστρινάκης Κισαμίτης, γιός του Αντώνη Καστρινάκη- οδοντιάτρου μοναδικού τα χρόνια εκείνα στην Κίσαμο, το παλιό Καστέλλι και της Σοφίας Κοντοπυράκη. Άριστος μαθητής στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας 1950, έζησε την νεανική του ζωή στη μικρή μας πόλη με όνειρα και φιλοδοξίες. Είχε ενεργό κοινωνική παρουσία σε ένα Καστέλλι, που στόχευε τότε σε ελπιδοφόρο μέλλον, με πνεύμα αξιών παιδείας, εκκλησιαστικής ζωής και πίστεως. Θεμελίωσε έτσι  μια ηθική με στάσεις ζωής που ακόμη κρατούν και συνεχίζονται σε παιδιά και εγγόνια.
Ο Μανώλης και η αδελφή του Ιωάννα σπούδασαν γιατροί- παιδίατρος ο Μανώλης  και οδοντίατρος η Ιωάννα.
Αρχές της δεκαετίας του - 70 εργάζονται ως γιατροί στο Καστέλλι συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση επιστημονικής προσφοράς.
Η γνωριμία του Μανώλη με την Αγγελική Κονταξοπούλου, επίσης γιατρό που υπηρετούσε στο Καστέλλι, θα τους οδηγήσει σε γάμου κοινωνία.
Η Αγγελική – Κική- άξια όχι μόνο ως γιατρός -μικροβιολόγος- αλλά με δεξιότητες και ιδιαίτερες ικανότητες αναδείχνεται η Σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών.
Η σύζυγός μου σχετίζεται οικογενειακά και με εκ γονέων μυστήριο βάπτισης και εγώ – ως νέος καθηγητής-….γρήγορα θα σχετισθούμε στενά όταν μάλιστα ο σύζυγος της Ιωάννας, είναι ο συνάδελφος και διαπρεπής θεολόγος Νίκος Μαρκαντώνης.
Η σχέση αυτή  ενισχύεται στην συνέχιση της εκ παραδόσεως συντεκνίας και εγώ γίνομαι ανάδοχος της Ρόσμαρι, μιας εκ των τριών κορών του Μανώλη και της Κικής. Οι σύντεκνοι μετακομίζουν ως γιατροί στα Χανιά για ένα διάστημα και μετά καιρό στην Αθήνα. Μεγάλωσαν και αργότερα σπούδασαν τις κόρες τους -Σοφία , Ροσμαρί και Αντωνέλα. Η Σοφία με σπουδές Οικονομίας, η Ρόσμαρι να συνεχίζει την Ιατρική πορεία και  η Αντωνέλα, Φιλόλογος καθηγήτρια, που μάλιστα ως διδάσκουσα επέστρεψε για κάποιο διάστημα ως στην Κίσαμο.
Με το καιρό και την απομάκρυνση σχετίζονται λιγότερο οι άνθρωποι, όχι όμως, οι σκέψεις τους  και η ψυχή τους. Οι αναμνήσεις σχέσεων παραμένουν ζωντανές. Βέβαιον είναι  ότι ο Μανώλης και της Κική και ως επιστήμων και ως οικογενειάρχης έζησε ήρεμο, χρηστό και κατά Χριστόν βίο. Δεν έπαψε παντοιοτρόπως  να βοηθά τους ανθρώπους και να ανακουφίζει  από την αγωνία τις νεαρές μανούλες όταν κατέφευγαν σε αυτόν με τα άρρωστα παιδάκια τους και όπως ο πατήρ Εμμανουήλ Μπαργωτάκης επεσήμανε στον επικήδειο λόγο του, να συνδράμει γενναία την τοπική μας εκκλησία και ενορία του, τον Αγ. Σπυρίδωνα.
Με την φυγή του αγαπημένου μένομε θλιβόμενοι, όχι όμως στενοχωρούμενοι, γιατί ο Ουρανός των ψυχών, δεν είναι στενός χώρος, είναι η άπειρος αγάπη, ο τόπος του Θεού και ο Θεός δεν είναι θεός νεκρών αλλά ζώντων. Αυτοί που έφυγαν ζουν στην μνήμη και την σκέψη μας, συνεχίζουν και ενεργούν προστατευτικά για τους αγαπημένους των «ότι Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι»
Κίσαμος 18 Νοεμβρίου 2025
Γιώργος και Ευτυχία Πευκιανάκη

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Οι Αρχαίοι Έλληνες τον ανθρώπινο πόνο που είτε κακή μοίρα επεφύλαξε, ή αστοχία, ή ανοησία των ανθρώπων έφερε, τον έκαναν ποίηση και μέσα απο το αρχαίο δράμα, κυρίως την τραγωδία, εδίδασκαν το λαό μέσα στα αρχαία θέατρα.....μοναδικά σε όλο τον κόσμο..
Σήμερα η σύγχρονη τηλεδημοσιογραφία, τον ανθρώπινο πόνο, την ανθρώπινη  αθλιότητα χωρίς περίσκεψη και χωρίς "αιδώ" τα κάνει θέαμα και τα παραδίδει κοινή  τροφή στο λαό......
Στην πρόσφατη τραγωδία του τόπου μας η δυστυχισμένη μητέρα προσπαθεί μέσα στο σπίτι της να μαζέψει τα ράκη της ηθικά και υλικά μοιρολογώντας για να πάει να θάψει τη δολοφονημένη κόρη της.
Εκεί ορμά μέσα στο σπίτι της ο νεαρός ρεπόρτερ, χωρίς ενσυναίσθηση και διακόπτοντας το μοιρολόι της κάτσοντας το ματσούκι τη ρωτά:
"Πώς αισθάνεστε(!) τώρα που. ..και συνεχίζει ανοήτως τις ερωτήσεις κι εκείνη η έρμη να απαντά καθισμένη στην καρέκλα....  !!!!!  να σημειωθεί ότι είχε και το κουράγιο να  του προτείνει ένα καφέ.. .. ..
Σε κηδεία επιφανούς οικογενείας, ρεπόρτερ και δημοσιογράφοι παρουσίαζαν με κάθε λεπτομέρεια τους πενθούντες και κυρίως εστίαζαν το φακό (έτσι για να μη μπορεί ο άλλος να κλάψει, να ξεφωνήσει.) στα άδεια καθίσματα των επισήμων με τα ταμπελάκια, ενώπιον του κεκοιμημένου....  ενώ στην κηδεία πάει ο άλλος να στρογγυλοκάτσει.
Και επανερχόμενοι στα τοπικά μας, το πάντων δεινότατον: ανόητος δημοσιογραφίσκος, παριστάνοντας τον τιμητή για τους Κρητικούς μετά βεβαιότητας έλεγε στα κανάλια τι οι μαθητές στα σχολεία της Κισάμου οπλοφορούν. Εμείς θα περιμένομε να μας κατονομάσει τα σχολεία, και τον αριθμό μαθητών.
Τέλος αφού του συστήσομε να μελετήσει την Ιστορία της παιδείας της Κισάμου, τον παραδίδομε στην κοινή κρίση.

Ευτυχία Δεσποτάκη

ΟΙ ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Όλοι εμείς καθημερινά βομβαρδιζόμαστε απο πλήθος πληροφορίες που προέρχονται κυρίως απο τα μεγάλα και μικρά μέσα ενημέρωσης αλλά και απο φίλους και γνωστούς. 

Πληροφορίες που πολλές φορές αβασάνιστες δεχόμαστε και αβασάνιστα ίσως μεταφέρομε...
Έτσι λοιπόν μου ήρθε στο νου ο μεγάλος φιλόσοφος της Αρχαίας Ελλάδος, ο Σωκράτης.
Κάποτε ενώ έκανε τον περίπατο του κάτω απο την Ακρόπολη τον πλησίασε ένας γνωστός του και του λέει:
-Έχω να  σου πώ κάτι πολύ σπουδαίο που άκουσα για ένα μαθητή σου.
Ο Σωκράτης του είπε: 

- Ναι αλλά πρώτα να κάτσουμε να φιλτράρομε αυτό που θέλεις να μου πεις.
Το πρώτο φίλτρο είναι της αλήθειας. 

- Είσαι σίγουρος πως αυτό που θα μου πεις είναι αλήθεια?
- Εε όχι ακριβώς απλά το άκουσα.
- Άρα δε ξέρεις αν είναι αλήθεια.
Πάμε στο δεύτερο φίλτρο της καλοσύνης
- Αυτό που θα μου πεις είναι καλό ή κακό για το μαθητή?
- Όχι καλό, λέει αυτός, μάλλον κακό.
- Άρα θα πεις κάτι κακό για τον μαθητή που δεν ξέρεις αν είναι και αλήθεια.
Ο γνωστός ντράπηκε και κοκκίνησε.
- Ας πάμε στο τρίτο φίλτρο της χρησιμότατος:
- Αυτό που θα μου πεις θα μου φανεί χρήσιμο?
- Δε νομίζω, απάντησε
- Άρα θα μου πεις κάτι που δεν είναι αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο.
Γιατί να το ακούσω?
Ο γνωστός του έφυγε με κατεβασμένο κεφάλι και αμήχανος......!

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ / ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΑΡΟΥΧΑΚΗΣ

Πριν σαράντα μέρες έφυγε  ξαφνικά χωρίς κανένα προηγούμενο μήνυμα του, ο αγαπητός σε όλους συντοπίτης μας Ανδρέας Βαρουχάκης.
Με τον Ανδρέα συναντηθήκαμε στα μαθητικά θρανία, στα εφηβικά μας χρόνια.
Ύστερα χανόμαστε για λίγο, καθώς καθένας τραβούσε τους δικούς του δρόμους... Τελικά χρόνια τώρα ζούσαμε στον τόπο μας, προσφέροντας καθένας απο τον τομέα του.
Ο Ανδρέας ήταν διευθυντής για χρόνια στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Κίσαμο.
Ένας ευγενικός άνθρωπος, κοινωνικός με κατανόηση στο συνάνθρωπο. Ευσεβής, πολλές φορές τον ακούγαμε να ψάλλει στο αναλόγιο του Αγ. Σπυρίδωνα.
Παντρεμένος με την εξαίρετη Ιωάννα Μπουζάκη απέκτησαν δυο εκλεκτά παιδιά τον Μανώλη και τον Στέφανο που με τη σειρά τους τους χάρισαν την συνέχεια τους, με εγγόνια, και που προσφέρουν καθένας στον τομέα του τις υπηρεσίες τους. Η Ιωάννα πάντα στο πλευρό του  συμπαραστάτης και αρωγός στα εύκολα και στα δύσκολα.
Η κοινωνία ανταπέδωσε την εκτίμηση της σε αυτόν τιμώντας τον με την ψήφο της, καθώς  χρημάτισε δήμαρχος της πόλης.
Με τον Ανδρέα για ένα χρόνο συνεργαζόμασταν σε μια επιτροπή ορισθείσα απο το Δήμο για την ονοματοδοσία δρόμων της πόλης μη ονοματισμένων και που έχει κατατεθεί στο δήμο τώρα και δύο χρόνια.
Εκεί διαπίστωνες πόσο καλά γνώριζε την πόλη, τους ανθρώπους της και γενικά τα της αυτοδιοίκησης.....
Τον Αντρέα θα τον θυμόμαστε με το χαμογελαστό και ευγενικό του, πάντα χαιρετισμό.....

Έφυγε νωρίς....
Συλλυπούμενοι την οικογένεια του τον κατευοδώνουμε...  και  ας είναι αιωνία η μνήμη του....
Καλό σου ταξίδι Αντρέα.

Ευτυχία Δεσποτάκη Πευκιανάκη

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ / ΑΝΤΩΝΙΑ ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗ

(Το γένος Κακαουνάκη)
Οι κοινωνίες των ανθρώπων γηράσκουν και μαραίνονται, όπως τα λουλούδια και ρίχνουν τα παλιά φύλλα τους.... ευτυχώς όμως ανανεώνονται και οι νεότεροι μέχρι ενός σημείου έχουν κατά νούν τους παλιούς κατά που έλεγαν, κατά που έπρατταν και έτσι  η ζωή συνεχίζεται πανίσχυρη...
Μια ωραία μορφή της κοινωνίας μας αποχαιρετήσαμε πριν σαράντα μέρες και σαράντα μέρες μετά την μετάσταση της ανάβομε κερί στη μνήμη της την Αντωνία Πυροβολάκη το γένος
Αρτ. Κακαουνάκη.
Με την οικογένεια της Αντωνίας η οικογένεια μου συνδεόταν με ιερούς δεσμούς, συντεκνιάς, κουμπαριάς ,αλλά και βαθύτατης εκτίμησης και φιλίας.
Η Αντωνία ήταν απο τις κοπέλες που τελείωσαν το εξατάξιο Γυμνάσιο της εποχής, άρα μορφωμένες, πλην δεν ακολούθησαν σπουδές, αλλά επέλεξαν με κατάλληλους ανθρώπους να φτιάξουν οικογένεια.

Έτσι παντρεύεται τον Γιάννη Πυροβολάκη Αστυνομικό και αφού υπηρέτησαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, μετά τη συνταξιοδότηση εγκαθίστανται στο Καστέλλι. Απέκτησαν δύο γιούς, που σήμερα ζουν ανάμεσα μας  και εργαζόμενοι προσφέρουν στην κοινωνία...
Η Αντωνία υπήρξε  η αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα. Προσέφερε στο σύλλογο Γυναικών, ως μέλος, και ως γειτόνισσα του Αγ. Σπυρίδωνος πάντα προσέφερε υπηρεσίες στον ναό του.
Υπήρξαν μαζί με το μακαριστό Γιάννη ένα αρμονικό ζευγάρι, φιλόξενοι με ανοιχτό πάντα το σπίτι τους για τους φίλους, συγγενείς, στις εορτές τους  και όχι μόνο.
Πάντα θα θυμόμαστε τις ωραίες συντροφιές που μας οργάνωνε στις φίλες ,απογεύματα στο σπίτι της, με το τσάι και τα υπέροχα γλυκά της, τα κεντήματα της και άλλα όμορφα....
Αιωνία σου η μνήμη Αντωνία εκεί που αναπαύονται και άλλες ωραίες  και αγαπητές γυναικείες  μορφές του τόπου μας.....

Ευτυχία Δεσποτάκη Πευκιανάκη

Η ΠΟΛΥΡΡΗΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη -Πευκιανάκη
Δεν υπάρχει τίποτε πιο μαγευτικό απο μια επίσκεψη σε ένα αρχαιολογικό χώρο και κυρίως ώρα που να μην έχει πολλούς επισκέπτες και να είναι βυθισμένος στη σιωπή του. Μια σιωπή ομιλούσα που αν εσύ γνωρίζεις κάποια πράγματα  απο την Ιστορία, ώρες μπορείς να κάθεσαι και να ακούς.
Ένας τέτοιος τόπος είναι η μαγευτική 
Πολυρρήνια, ή το Πολυρρίνιον επί το αρχαιότερον στα νότια της Κισάμου κτισμένη σε ύψωμα, για να βιγλίζει προς τον Κόλπο της Κισάμου και να είναι έτοιμη να δράσει κατά  όποιου  εχθρού ή πειρατή, όπως την αδελφή πόλη Απτέρα που περίπου σε ίδια ευθεία βιγλίζει για τον ίδιο σκοπό στον κόλπο των Χανίων.
Στην μαγευτική Πολυρρήνια, λοιπόν, βρεθήκαμε τη Δευτέρα βραδάκι και πριν ο ήλιος δύσει καλεσμένοι απο τον πολιτιστικό σύλλογο Πολυρρήνιας ό οποίος σε συνεργασία με το Δήμο Κισάμου οργάνωσε εκδήλωση με θέμα:
"Η Πολυρρήνια στους αιώνες"
Εκεί σε ένα υπέροχο  μικρό πέτρινο αμφιθέατρο πλήθος κόσμου και παρουσία  αρχών απο Χανιά, αλλά κυρίως εν μέσω  μεγάλης ομάδας επιστημόνων της Αρχαιολογίας και κυρίως νεαρών αρχαιολόγων, και διδασκόντων σήμερα στη δευτεροβάθμια  εκπαίδευση, που όμως, κατά καιρούς υποστήριξαν τις ανασκαφές και που είχαμε την ευλογία να έχομε μαθητές κάποτε, καθώς και του κύριου υπεύθυνου για τις ανασκαφές και τυχόν ευρήματα  κ. Παπαδάκη, η Αρχαιολόγος κ. Μαρκουλάκη Σταυρούλα, ψυχή των ανασκαφών, έκανε μια κατάθεση έργου και ψυχής, παρουσιάζοντας παλαιότερα και νεότερα  αρχαιολογικά δεδομένα μέσα απο τη μελέτη  της και το φωτογραφικό της αρχείο. 

Μας παρέσυρε σε ένα ταξίδι στην ιστορική διαδρομή της Πολυρρήνιας μέσα απο το φακό και την επιστημονική ματιά μιας ζωής αφιερωμένης στην αναζήτηση και την ανάδειξη του παρελθόντος.
Ιδιαίτερα τονίστηκε το φυσικό κάλλος της περιοχής, οι δροσερές πηγές του αλλά και η ευαισθησία των κατοίκων που εκτιμά και υποστηρίζει τον τόπο.
Ιδιαίτερη ήταν η κλίση των ανθρώπων παλαιόθεν στη μουσική με σημαντικούς καλλιτέχνες  στο βιολί.

Εμβληματική φυσιογνωμία και ανήσυχη περί τα κοινά του τόπου ο Γιάννης ο Σφακιανάκης με τη γυναίκα του Βασιλική που  υποστηρίζουν τον τομέα της εστίασης  έτοιμοι να σας ξεκουράσουν μετά την κουραστική περιήγηση με ένα εκλεκτό νοικοκυρεμένο πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι κρασί στην γραφική αυλή τους.

Αν είστε τυχεροί κι έχει και φεγγάρι... έχετε βρεθεί σε μια γωνιά του παράδεισου.......
Θερμά συγχαρητήρια στον πολιτιστικό σύλλογο Πολυρρήνιας και τον πρόεδρο της κοινότητας  γιατί προάγουν τον πολιτισμό, ευχαριστίες για την φιλοξενία και τα κεράσματα...
Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ για τους δικούς μου λόγους στην πρόεδρο του Συλλόγου Μαρία  Καμπουράκη.
Υγεία, μακροημέρευση και
Καλή Τύχη σε όλους..

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

 Δεν υπάρχει τίποτε πιο καταστροφικό για τον άνθρωπο απο τον πόλεμο και τίποτε πιο ευνοϊκό για τη ζωή του απο την μακρά περίοδο ειρήνης.
Στον πόλεμο οι καταστροφές είναι ανυπολόγιστες τόσο οι υλικές, όσο και οι ηθικές, γιατί χάνονται ζωές, χάνονται νιάτα  και απο τα δύο στρατόπεδα.
Όταν μάλιστα ο πόλεμος είναι εμφύλιος, τότε πρόκειται περι φρίκης, ο αδερφός, χτυπά τον αδερφό.... Δεν ξέρεις ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο εχθρός.
Όταν δε έρθει η ώρα της καταλλαγής συνειδητοποιείται η τρέλα να πολεμούν οι λαοί και να χάνονται οι αθώοι και να κλαίνε μάνες ...
Μοιραία έρχεται στο νου η εικόνα της μαυρομαντιλούσας μάνας που λιβάνιζε τα μνήματα αυτών που έπεσαν στο Μάλεμε. Θύμιαζε όλα τα μνήματα και των δικών μας και των Γερμανών.
Στην ερώτηση του περαστικού γιατί θυμιάζει τον Γερμανό απάντησε. Τα θυμιάζω κι αυτά γιατί οι κακορίζικες οι μάναδες τονε είναι αλάργα και δε μπορούνε να τα θυμιάσουνε..."
Αλλά και το μεγαλειώδες κρητικό νεοριζίτικο....
"Γροικάτε ήντα παράγγειλε η Κρήτη των παιδιών τσι

μετρήσετε τα μνήματα των εδικών και ξένων

σε ούλα να ανάψετε κερί, λιβάνι και καντήλι

κι αν έρθουν και δικολογιές των ξένων σκοτωμένων

να τσι φιλοξενήσετε."
Αυτά σε επίπεδο, ψυχής και ανθρωπιάς και λεβεντιάς που στην Κρήτη  μας νομίζω ότι καλά κρατούν ακόμη και περισσεύουν.
Οι άλλες εκκρεμότητες, αποζημιώσεις, αποκαταστάσεις και άλλα... οφείλουν να λύνονται τίμια απο τους χρεοφειλέτες και τους αρμόδιους πολιτικούς παράγοντες που επιμόνως θα διεκδικούν... στα διπλωματικά τραπέζια..... και στην πράξη.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ... ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΕΡΥΚΑΚΗΣ

 Κάθε φορά που κάποιος γνωστός μας άνθρωπος, μέσα απο τη κοινωνία μας, μας αφήνει χρόνους και... φεύγει για μακρινές ουράνιες κατοικίες ποικίλες σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μας.
Με το μακαριστό Αντώνη που λείπει τρείς μήνες τώρα.... η σχέση μου ήταν μέσω των παιδιών του αλλά και κάτι πολύ βαθιά κρυμμένο μέσα μου, που κανείς δεν ήξερε. Ήταν η φιλία η παιδική, η άκριτη και γνήσια που με συνέδεσε με την γυναίκα του την Ευανθούλα Αρετάκη. Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και μέχρι το Γυμνάσιο  αχώριστες...τι παιχνίδι ήταν εκείνο... οι κουμπάρες, τα σπιτάκια ολόκληρα νοικοκυριά στελιώναμε σε κουνελόσπιτα αδειανά, στο υπόγειο στο σπίτι τους, στο σπίτι μας....
Μαζί στο σχολείο, μαζί στον Οδηγισμό, μαζί στο Κατηχητικό.... στη βόλτα.
Τελειώσαμε το σχολείο, το Γυμνάσιο τότε. Εγώ έφυγα η Ευανθούλα έκανε μια ωραία οικογένεια με τον Αντώνη και παιδιά χαριτωμένα,...  κάπου χωρίσαμε, ποτέ όμως δεν έφυγε απο τη σκέψη μου και τα παιδικά μας καμώματα.

Η Τύχη δεν της στάθηκε μέχρι το τέλος καλή. Έφυγε νωρίς.... Άφησε αγαπημένους
χωρίς τη ζεστασιά της.
Εδώ όμως ο Αντώνης, άνοιξε της δικές του φτερούγες σκέπασε και ζέστανε τη μοναξιά....
Ανάθρεψε, μόρφωσε, εφοδίασε τα παιδιά του επαγγελματικά και παρέδωσε στην κοινωνία εξαιρετικούς ανθρώπους με ωραίες οικογένειες.
Τόσο συγκινητικά απέδωσε ο Γιώργος 
την ευγνωμοσύνη των παιδιών προς τον πατέρα  τους , σε κείμενο του.
Είδε ο Αντώνης  χαρές των παιδιών του.
Τράβηξε μόνος το δρόμο του πλέον,με υπομονή γιατί φαίνεται ήταν δύσκολος περιστοιχισμένος  όμως απο στοργή ξαι αγάπη.
Τον θυμάμαι τακτικά να εκκλησιάζεται στην Ευαγγελίστρια με την ομιλούσα σιωπή του.
Τώρα πλέον ευρισκόμενος σε χλοερούς
τόπους είναι σίγουρος ότι :
"Τον δρόμον τετέλεκε,την πίστιν τετήρηκε και ότι του απόκειται ο της 
δικαιοσύνης στέφανος"
Και για όλους εμάς βεβαιώνεται η 
άποψη ότι:
"Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι"

Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη