ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ... ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΕΡΥΚΑΚΗΣ

 Κάθε φορά που κάποιος γνωστός μας άνθρωπος, μέσα απο τη κοινωνία μας, μας αφήνει χρόνους και... φεύγει για μακρινές ουράνιες κατοικίες ποικίλες σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μας.
Με το μακαριστό Αντώνη που λείπει τρείς μήνες τώρα.... η σχέση μου ήταν μέσω των παιδιών του αλλά και κάτι πολύ βαθιά κρυμμένο μέσα μου, που κανείς δεν ήξερε. Ήταν η φιλία η παιδική, η άκριτη και γνήσια που με συνέδεσε με την γυναίκα του την Ευανθούλα Αρετάκη. Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και μέχρι το Γυμνάσιο  αχώριστες...τι παιχνίδι ήταν εκείνο... οι κουμπάρες, τα σπιτάκια ολόκληρα νοικοκυριά στελιώναμε σε κουνελόσπιτα αδειανά, στο υπόγειο στο σπίτι τους, στο σπίτι μας....
Μαζί στο σχολείο, μαζί στον Οδηγισμό, μαζί στο Κατηχητικό.... στη βόλτα.
Τελειώσαμε το σχολείο, το Γυμνάσιο τότε. Εγώ έφυγα η Ευανθούλα έκανε μια ωραία οικογένεια με τον Αντώνη και παιδιά χαριτωμένα,...  κάπου χωρίσαμε, ποτέ όμως δεν έφυγε απο τη σκέψη μου και τα παιδικά μας καμώματα.

Η Τύχη δεν της στάθηκε μέχρι το τέλος καλή. Έφυγε νωρίς.... Άφησε αγαπημένους
χωρίς τη ζεστασιά της.
Εδώ όμως ο Αντώνης, άνοιξε της δικές του φτερούγες σκέπασε και ζέστανε τη μοναξιά....
Ανάθρεψε, μόρφωσε, εφοδίασε τα παιδιά του επαγγελματικά και παρέδωσε στην κοινωνία εξαιρετικούς ανθρώπους με ωραίες οικογένειες.
Τόσο συγκινητικά απέδωσε ο Γιώργος 
την ευγνωμοσύνη των παιδιών προς τον πατέρα  τους , σε κείμενο του.
Είδε ο Αντώνης  χαρές των παιδιών του.
Τράβηξε μόνος το δρόμο του πλέον,με υπομονή γιατί φαίνεται ήταν δύσκολος περιστοιχισμένος  όμως απο στοργή ξαι αγάπη.
Τον θυμάμαι τακτικά να εκκλησιάζεται στην Ευαγγελίστρια με την ομιλούσα σιωπή του.
Τώρα πλέον ευρισκόμενος σε χλοερούς
τόπους είναι σίγουρος ότι :
"Τον δρόμον τετέλεκε,την πίστιν τετήρηκε και ότι του απόκειται ο της 
δικαιοσύνης στέφανος"
Και για όλους εμάς βεβαιώνεται η 
άποψη ότι:
"Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι"

Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη