ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕ.

Γραφεί ο Γιώργος Πευκιανάκης

- Τί ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά 

δεν μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
.. ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Σ ‘αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες ποιητές.
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς 
ομορφονιά που δεν σε κέρδισε κανείς

(…κάποιοι ωραίοι στίχοι  Του Ν. Γκάτσου  σε μουσική Μ. χατζηδάκη)
Αρχαίοι φιλόσοφοι και οι πατέρες της εκκλησίας μας έχουν αφήσει εκατοντάδες αναρίθμητά συγγράμματα περί ψυχής;
Η χριστιανική θεολογία, μέσω των πατέρων της εκκλησίας επηρεάστηκε από την Ελληνική φιλοσοφία. Ενδεικτικά: ο Σωκράτης- Πλάτων ο Αριστοτέλης αλλά και ιστορικοί π.χ. ο Ξενοφών κ.λπ. θεωρούνται πρόδρομοι του Χριστού και σε μοναστηριακούς ναούς αγιογραφούνται κυρίως στον νάρθηκα-πρόναο.
Κατά τον Πλάτωνα η ψυχή είναι αυθύπαρκτη, άυλη και αθάνατη. Έχει θεία καταγωγή και είναι ο φορέας της γνώσης…Για τον Αριστοτέλη, δεν υπάρχει χωρίς το σώμα, αλλά τα ανώτερα μέρη της (νους- διάνοια) έχουν δυνατότητα αθανασίας.
Η αλήθεια του εξ’ αποκαλύψεως του θεανθρώπου Χριστού -στο Χριστιανισμό - ο άνθρωπος, σώμα και πνεύμα είναι δημιούργημα του Θεού και η ψυχή άυλη και αθάνατη. Διατηρεί προσωπική ταυτότητα, καλείται εος σωτηρία με βεβαιότητα αθανασίας.
Κατά τους φιλοσόφους η ψυχή έχει λογικό και άλογο μέρος και η δικαιοσύνη προκύπτει, όταν κυριαρχεί το λογιστικό, ταυτόσημο με την χριστιανική σκέψη, όπου η ηθική ζωή θεμελιώνεται στην αγάπη, και την ελευθερία προς το αγαθό και την αρετή. Κοινή αντίληψη Φιλοσοφίας και Χριστιανισμού να συνδέουν την ψυχή με την ηθική ζωή, την ανάπτυξη των αρετών και την αναζήτηση του αγαθού.
Η ψυχή προσεγγίζει την αλήθεια-μέσω του λόγου, της λογικής και εμπειρίας. Σοφός, σοφία και αλήθεια είναι μόνο ο Θεός- Επιπλέον στην χριστιανική αντίληψη και πίστη- , η ψυχή καλείται στην κοινωνία με τον Θεό μέσω της σχέσεως-θεία κοινωνία- στη σωτηρία και την  προσμονή της Ανάστασης.
‘Όταν μιλούμε για Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό μερικοί ενοχλούνται, στη διακηρυγμένη  δογματική πίστη του Χριστιανού. Έλεγε ο αοίδιμος Ειρηναίος «πολύ γνώση οδηγεί τον Θεό, το ίδιο όσο και η πίστη αλλά δεν έχουν συνέχιζε «γνώση» οι άνθρωποι– και η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια - και εμείς - ιερείς δάσκαλοι, οι πνευματικοί άνθρωποι- πρέπει να είμαστε παράδειγμα» Με το έργο του, η ορθόδοξη Ακαδημία παραμένει στη ενίσχυση σχέσης διανόησης και εκκλησίας.
Οι Έλληνες πατέρες έδωσαν θεολογική διάσταση στην αρχαία φιλοσοφία, με σεβασμό στο σώμα, με βάση την ενότητα σώματος- ψυχής και την έμφυτη κατεύθυνση στο Θεό.
Συμπερασματικά. Η ψυχή άυλη και αθάνατη προϋπάρχει ή όχι, είναι δημιουργημένη από τον Θεό. Ο δε ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι σε ενότητα ψυχής και σώματος, με φυσική φθορά του σώματος αλλά με προσωπική αθανασία.  Μένομε σε όσα ο υπέρτατος νους του ανθρώπου αντιλαμβάνεται και σε όσα ο Θεάνθρωπος αποκάλυψε.
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!» γιατί οι "πτωχοί τῷ πνεύματι" έχουν τη σοφία της ταπείνωσης, όχι την ένδεια της διάνοιας. Και πράγματι, ο Χριστός προσέλαβε μορφή δούλου• έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, δεν ζήτησε θρόνους αλλά Σταυρό.
Η αντίθεση με όσα (δυστυχώς) βλέπουμε συχνά σε εκκλησιαστικά αξιώματα, είναι κραυγαλέα. Όταν οι ποιμένες μετατρέπονται σε άρχοντες και οι θρόνοι σε εξουσιαστικά κέντρα, χάνεται το ήθος του Ευαγγελίου. Όμως η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με τα πρόσωπα που τη διοικούν, αλλά παραμένει το Σώμα του Χριστού - ενίοτε σταυρούμενο, αλλά και αναστημένο.
Είμαστε δέσμιοι στον χώρο και τον χρόνο, μην έχομε την απαίτηση να γνωρίζομε το άπειρο Σύμπαν και όσα πέρα από την ασημαντότητα των αισθήσεων μας προσλαμβάνομε. Κατά τον Ειρηναίο «μια είναι η ζωή και προσπάθησε όσο μπορείς - για δικαιοσύνη και αγάπη - αν την χαλάσεις αυτή, τι θέλεις να περιμένεις» και ο Καζαντζάκης θα μας πει «Κάνω το καλό – καθήκον-γιατί έχω ευθύνη σαν άνθρωπος. Υπάρχει στον κόσμο τούτο ένας  μυστικός νόμος, αν δεν υπήρχε ο κόσμος θα 'ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος. Νόμος σκληρός και απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει αλλά και πάντα στο τέλος νικάται»
Καλή Ανάσταση να έχουμε - προσωπική, εσωτερική, ουσιαστική. Και ας δώσει ο Αναστημένος Χριστός φώτιση και ταπείνωση σε όλους μας, και σ’ εκείνους που φέρουν την ευθύνη της πνευματικής καθοδήγησης.
Θανάτω θάνατον πατήσας.
Γ. Πευκιανάκης Πάσχα 2025

ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης* 
Ακούμε τους πολιτικούς να αγορεύουν από το βάθρο των μεθυστικών απολαύσεων, που τους προσφέρει η εξουσία και να υπόσχονται «συνέπεια», «τιμιότητα», «αξιοκρατία». Και όσοι από μας διατηρούν ακόμη στοιχειώδη κριτική εγρήγορση, διερωτώνται: Με ποιο πρωτογενές κίνητρο θα ασκήσουν αυτές τις αρετές;, ποια αίσθηση ευθύνης θα τους υπαγορεύσει τη συνέπεια, την τιμιότητα, την αξιοκρατία;
Ας σταθούμε στο πάντα επίκαιρο θέμα: 

Πολλά διαβάζουμε και περισσότερα ακούμε για την περίφημη «παραβατικότητα των ανηλίκων».
Οι αναφορές και τα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι το εν λόγω φαινόμενο βρίσκεται σέ έξαρση. Τα τροχαία δεν αφορούν μόνο τους νέους, αλλά εκεί χάνεται η ελπίδα σε μια ηλικία που πριν δημιουργήσει τη ζωή οδηγείται στο θάνατο, την αναπηρία και την συμφορά των οικογενειών.

Όλα δείχνουν ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Το πρόβλημα, όμως, δεν θεραπεύεται με ρεπορτάζ, διαπιστώσεις και προαναγγελίες συλλήψεων ή αυστηροποίησης της νομοθεσίας. Αλλά με ανεξαίρετη εφαρμογής της!
Η θεραπεία πρέπει να στηριχθεί και σέ ορισμένες απαντήσεις οι οποίες πρέπει να δοθούν σέ καίρια ερωτήματα. Και τα ερωτήματα αυτά συνοψίζονται - όσα και εάν είναι- σέ ένα και μοναδικό: «Ποιες είναι οι αιτίες πού έχουν οδηγήσει τούς ανηλίκους σ᾽ ατονώ τον φαύλο κύκλο της βίας;».
Στο ερώτημα αυτό οφείλουμε να απαντήσουμε εμείς, οι ενήλικες. Εμείς, οι οποίοι έχουμε την ευθύνη για την Εκπαίδευση, την Παιδεία, την αγωγή και την φροντίδα των νέων ανθρώπων. Εμείς, πού δεν φροντίσαμε να δώσουμε «το καλό παράδειγμα» στους νεότερους. 
Από ποια παιδιά ζητάμε «να καλμάρουν, να ηρεμήσουν, να δουν την ζωή με άλλα μάτια»; Από τα παιδιά πού μόλις ανοίξουν την τηλεόραση θα πέσουν πάνω σέ φόνους, σέ εγκλήματα πάσης μορφής, σέ ίντριγκες και μπαμπεσιές;  Αυτά τονίζαμε παλιότερα να αντιμετωπίσομε, πριν η  ανεξέλεγκτη σαρωτική επέλαση του διαδικτύου καταστήσει μάλλον ανεπίστροφα, όσα έστω  προσπαθούσαμε να  μετριάσομε.
Ζητάμε από τούς νέους να μιμηθούν ποιόν; Ποια είναι τα πρότυπα πού προβάλλει όχι μόνο η κοινωνία  αλλά και ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος; Ας μην κοροϊδεύουμε τούς εαυτούς μας. Απαιτούμε από τούς νέους «να συμμορφωθούν», όταν είμαστε εμείς εκείνοι πού έχουμε χάσει τον έλεγχο του πηδαλίου.
Απαιτούμε σεβασμό από τούς νέους, όταν εμείς, οι ενήλικες, δεν σεβόμαστε τους θεσμούς, εμείς, οι ενήλικες, «ιππεύουμε τον κάλαμον» μόλις ευρεθούμε έστω και παρά την εξουσίαν, εμείς, οι οποίοι πιέζουμε τον πολιτικό αλλά και τον όποιο «βλαχοσύμβουλο του Δήμου» για προσωπική εξυπηρέτηση- ρουσφέτι - τουρκιστί- .
 Η εκάστοτε τάχα άλλη φωνή της αντιπολίτευσης δεν τολμά  π.χ. να θίξει την διάλυση των σχολείων από τον άκριτο δικαιωματισμό, όπως προήλθε από την μη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, από την κατάργηση ουσιαστικών εξετάσεων στην προαγωγή των μαθητών. 
Καμμιά αντιπολίτευση δε αναφέρεται στον ευνουχισμό των αστυνομικών, στην ταπεινωτική επέμβαση στο έργο τους  την οποία εξαγοράζουν με την υπηρεσία εντοπιότητας και κάθε μορφής ρουσφετολογικής τακτοποίησης- -ορντινάτσες-στην υπηρεσία των πολιτικών.
Το κοινοβούλιο   διαιρεμένο σε πέντε «δεξιές» και άλλε τόσες «αριστερές» παρατάξεις απολαμβάνει εν μέσω χρεοκοπίας της χώρας και ανέχειας των πολιτών, τόσων προνομίων που δίκαια εξοργίζουν, αλλά όποιος αμφισβητήσει το ανύπαρκτο ουσιαστικό τους έργο θεωρείται λαϊκιστής. 
Ανάλογα προνόμια απολαμβάνουν και τα περιφερειακά στηρίγματα Δήμοι, Περιφέρειες και τα αντίστοιχα συμβούλια, με επίσης οικονομική ανεξέλεγκτη  διαχείριση. Κατά κανόνα οι όποιες ακόμη και οι μικρές χρηματοδοτήσεις κατανέμονται σε πρόσωπα διαπλοκής από τα μέσα ενημέρωσης μέχρι τα δημόσια έργα, αποτέλεσμα την προκλητική αύξηση του πλούτου ορισμένων. Έτσι η αλλιώς και όχι χωρίς συνυπευθυνότητα μας – των πολιτών-, όταν αποδυναμώνονται οι θεσμοί αυξάνει η ακυβερνησία και βιώνομε ψευδεπίγραφη δημοκρατία και επίπλαστη πλειοψηφία.
Το φαινόμενο που ζούμε τώρα στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό, το οποίο δυστυχώς αναδεικνύει η τραγωδία των Τεμπών. Μια απώλεια εμπιστοσύνης που οδηγεί σε μια αποδυναμωμένη αρχή και σε έναν κλονισμό της νομιμότητας.
Μόνο που καμία δημοκρατία και καμία κοινωνία δεν μπορούν να ζήσουν σε κατάσταση διαρκούς ακυβερνησίας και αναταραχής. Δεν μπορούν να επιβιώσουν σε ένα καθεστώς ψιθύρων και φημών. Το έχομε βιώσει στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι χρονοβόρα και εν πολλοίς αναξιόπιστη η απονομή της δικαιοσύνης και περισσότερο το πώς εκτίονται οι ποινές.
- Αυτοί λέγεται δεν φοβούνται ούτε τον Θεό -  Είναι δυνατό να υπάρξει πολιτικός βίος (ευθύνη αρχόντων και πολιτών, άθλημα κοινωνικής συνοχής) δίχως «σέβας θεών»; Ο ρεαλισμός της ιστορίας θα απαντούσε: 

Όχι – μάλλον και η πανανθρώπινη εμπειρία: Η άρθρωση και συγκρότηση του κοινωνικού γεγονότος, γύρω πάντοτε από έναν άξονα του «ιερού», ήταν το κοινό γνώρισμα της συλλογικής συμβίωσης των ανθρώπων πάντοτε – ως τη σύγχρονη εποχή, του πολιτισμού της «εκκοσμίκευσης». Η εκκοσμικευμένη εκκλησία μας, πλην ευτυχώς  φωτεινών μορφών, δεν  πείθει και μάλιστα στο βαθμό που άκριτα συμπορεύεται με τους άρχοντες. 

Προβληματισμός παραμένει πώς οι εξαιρέσεις θα γίνουν κρίσιμη μάζα ώστε να ταράξει τα λιμνάζοντα. Όχι λίγες φορές το απρόοπτο γίνεται καταλύτης στην ιστορική πορεία

ΠΟΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ;

 Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης*.
Είναι καιρός που κάποιοι φίλοι παλιοί μας μαθητές με ελέγχουν για αραιότερη γραφή μου σε επίκαιρα θέματα.
  Ζούμε τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς σε ένα αδιέξοδο παραλογισμό, όπου οι όποιες αντιλήψεις περί ηθικής και της άλλης αρετής ούτε ως αξίες παιδείας βιώνονται, ούτε στην  διαδικτυακή πληροφόρηση προβάλλονται και βέβαια στην αποκορύφωση της επιστήμης της τεχνολογίας, αγνοούνται.
Κατά τον Πλάτωνα «πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται». Είναι φανερό πώς ο Σωκράτης αποδέχεται την αξία της επιστήμης, δηλαδή της γνώσης. Χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να προκόψει ὁ άνθρωπος. Μόνη όμως ἡ γνώση δεν εξασφαλίζει την προκοπή και την ανέλιξη. Δηλαδή είναι λάθος να θεοποιείται και επομένως να θεωρείται ύψιστη αξία στη ζωή, ο όρος δικαιοσύνη ανευρίσκεται πολύ συχνά στο λεξιλόγιό μας. Το δίκαιο και τη δικαιοσύνη επικαλούμαστε για την αποκατάσταση της ηθικής τάξεως και αυτό ορίζει το πνεύμα των νόμων.
Σήμερα βρίσκουμε ανθρώπους που κατέχουν πλήθος γνώσεων. Και είναι μεν σε όλους γνωστό πως ο όγκος των γνώσεων που κατέχει ο άνθρωπος είναι πλέον τεράστιος. Σε ποιο όμως ποσοστό αυτές οι γνώσεις χρησιμοποιούνται προς όφελος του συνόλου; Σε ποιο ποσοστό γίνονται οδηγός και εργαλείο για αποφυγή της αδικίας και της ανισότητας;
Γενικότερα, είναι εύκολο να διακρίνουμε γύρω μας ανθρώπους που πράγματι, κατά τον Σωκράτη, είναι όχι σοφοί αλλά πανούργοι. Πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, και επειδή αυτή η συμπεριφορά είναι απόρροια γνωρισμάτων που έχει η φύση μας και επειδή οι υπόλοιποι εμφανιζόμαστε διστακτικοί στον τρόπο αντίδρασης και καταγγελίας των σχετικών φαινομένων. Συνήθως κάνουμε λόγο για «εμπορευματοποίηση των γνώσεων» δεν τολμάμε όμως να θίξουμε τη βαθύτερη αιτία, την μεγιστοποίηση - θεοποίηση- του κέρδους, την έλλειψη συναισθηματικής και πνευματικής καλλιέργειας.
Τα παραδείγματα από το πλήθος των πολιτικών ηγετών αλλά και ακαδημαϊκών και εκκλησιαστικών παραγόντων, δεν αποτελούν αξιακά πρότυπα.
Με την αφορμή της πάνδημης κηδείας του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αλβανίας κύρου Αναστασίου και της καθολικής αναγνώρισης του ορθόδοξου και διαχριστιανικού του έργου διερωτάται και θαυμάζει κανείς πώς μια κοινωνία μπορεί με ένα πνευματικά εμπνευσμένο ηγέτη να πετύχει τόσα πολλά. Σε επικαιροποιημένη συνέντευξή του καυτηρίασε την απληστία, το ψέμα και τον εγωκεντρισμό- ιδιαίτερα των πλουσιοτέρων- ως πρωταρχικές αιτίες της κακοδαιμονίας των κοινωνιών και της ανθρώπινης δυστυχίας. 
     Στα καθ’ημας.  

Τι μαρτυρούν οι καθημερινές ειδήσεις: Όπλα ναρκωτικά, κακοποίηση ενηλίκων, ανηλίκων και εγκλήματα, αλκοόλ, τροχαία εκφοβισμός, παρανομία, ασυδοσία ξεπούλημα των πάντων για τον τουρισμό και το χρήμα και σε όλα αυτά να πρωτοστατεί η Κρήτη και δή ο νομός Χανίων! Πώς εξελίσσεται η κοινωνία μας;
     Η  Ευρώπη! Ποια είναι σήμερα η Ευρώπη και πως η νεότερη  Ελλάδα βίωσε την ψευδεπίγραφη ευημερία  με ταυτόχρονη αποδόμηση της παραγωγικότητας της ώστε να καταντήσει οικονομικά υπόδουλη, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της γενικότερης παρακμής.
    Τόση μικρόνοια ηγετών δεν είναι κατανοητή, για παράδειγμα στο κεφάλαιο του πολέμου με την Ρωσία, όταν ήταν ορατή ποια θα ήταν η κατάληξη, εκτός αν προσέβλεπαν σε ακόμη χειρότερη εξέλιξη, την παγκόσμια σύρραξη! Εκατομμύρια θύματα στον παραλογισμό των συμφερόντων.
Ο Θουκυδίδης, στο έργο του "Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου", αναφέρεται συχνά στην έννοια της ισχύος και του δικαίου, ιδίως μέσα από τον περίφημο «Διάλογο των Μηλίων». Σε αυτόν τον διάλογο, οι Αθηναίοι συνομιλούν με τους Μηλίους, επιχειρώντας να τους πείσουν να υποταχθούν στην αθηναϊκή ηγεμονία.
Οι Αθηναίοι εκφράζουν ξεκάθαρα την άποψη ότι το δίκαιο καθορίζεται από την ισχύ και όχι από ηθικές αρχές. Η χαρακτηριστική τους φράση είναι:«Οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπουν η δύναμή τους, ενώ οι αδύναμοι υποχωρούν και δέχονται ό,τι τους επιβάλλεται.»
Αυτή η φράση αντανακλά μια ρεαλιστική προσέγγιση της διεθνούς πολιτικής, όπου οι ισχυροί επιβάλλουν τη θέλησή τους, ενώ οι αδύναμοι προσπαθούν να προσαρμοστούν. Οι Αθηναίοι παρουσιάζουν το επιχείρημα ότι η ηθική ή το δίκαιο είναι άσχετα στις σχέσεις μεταξύ πόλεων-κρατών, καθώς η δύναμη είναι αυτή που τελικά καθορίζει το αποτέλεσμα.
Ο διάλογος αποκαλύπτει τις διαφορές ανάμεσα στον ρεαλισμό των Αθηναίων και τον ιδεαλισμό των Μηλίων, που υπερασπίζονται την ανεξαρτησία τους, πιστεύοντας στη δικαιοσύνη και τη θεϊκή παρέμβαση. Τελικά, η Μήλος κατακτάται και οι Μήλιοι σφάζονται από τους Αθηναίους, γεγονός που υπογραμμίζει τη σκληρότητα της αθηναϊκής πολιτικής και την επιβεβαίωση του «δικαίου του ισχυρού».
Ο Θουκυδίδης δεν εκφράζει ανοιχτές δικές του κρίσεις για το θέμα, αλλά καταγράφει τα γεγονότα με τρόπο που αφήνει τον αναγνώστη να προβληματιστεί για τις συνέπειες αυτής της θεώρησης της εξουσίας.
Στου κύκλου τα γυρίσματα όμως στο  τέλος του πελοποννησιακού  πολέμου 404π.χ., οι Αθηναίοι υπέστησαν ανάλογες συμφορές  πληρώνοντας  με ήττα και ταπείνωση την  αλαζονεία της δύναμης. Και το τέλος της κλασσικής εποχής.
Το αναπότρεπτο τέλος των γήινων ηγεμονιών και την τραγική κατάληξη αρνούνται να το  προείδουνοι κενόδοξοι άρχοντες το καιρό της υπερφίαλης εξουσίας τους.
 Η  απροσχημάτιστη χρηματοκρατίασ την Αμερική ως υπερδύναμης είναι μια άλλη μορφή φασισμού με τον μανδύα ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας. Σε μια εποχή που το περιβάλλον καταστρέφεται, που αυξάνουν οι ανισότητες:- γράφτηκε ότι ο πλούτος μερικών εκατοντάδων ανθρώπων, που ήταν το 2000μ.χ μόλις 500δις φθάνει σήμερα τα 40 τρις, σχεδόν τα μισά του παγκόσμιου ετήσιου εισοδήματος. Είναι να μη χοροπηδούν και να χαίρονται οι κλόουν της πολιτικής; Αλλά αγνοούν: « Ζεύς φθόγγους γλώσσης υπερεχθαίρει» Ο Θεός- Δίας- μισεί τα μεγάλα λόγια- αλαζονεία-.
 Επιβάλλεται σήμερα με την ευχερέστερη επικοινωνία των λαών, η ανάδειξη των μνημείων και του πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων η πνευματική εγρήγορση και επιδίωξη διαρκών αγώνων που θα επιδιώκουν την αλληλεγγύη, την δικαιοσύνη και την ειρήνη για την ευημερία της ανθρωπότητας. Η ευθύνη είναι και ατομική. Αφύπνιση συνειδήσεων κατά τον άγιο Κισάμου μακαριστό Ειρηναίο.
Κάπου γράφει ο Καζαντζάκης « στο σχολείο ο αυθάδης μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο - Είναι κύριε τόσο παντοδύναμος ο Θεός; - ώστε η δύναμή του να κάνει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μη μπορεί να τη σηκώσει;
- Μήπως όμως εμείς σήμερα υποβιβάζοντας τον πνευματικό πολιτισμό και τις αξίες του, απερίσκεπτα και ανώριμα, τι  επιδιώκομε  να κάνομε με την τεχνητή νοημοσύνη; ένα βράχο μεγάλο που στην προσπάθειά μας να τον σηκώσομε μας πλακώσει και μας θάψει;…
Το Σύμπαν δεν θα συγκινηθεί κι αν χαθεί ο πλανήτης γη!

*Φιλόλογος - Πρώην Λυκειάρχης

ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ!

 Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
«Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.
«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδερφοί,
Όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη »
(Οδυσσέας Ελύτης)
Αν ένα παιδί στον κόσμο πεθαίνει από πείνα. 
τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά.  
«Ν. Καζαντζάκης»
Τρείς γενεές μετά τον Καζαντζάκη και τον μεγάλο πόλεμο, όσα ακολούθησαν, το ξεθωριασμένο Πολυτεχνείο κ.λ.π. η ανθρωπότητα βιώνει ανείπωτη οδύνη από περιφερειακούς ατέρμονες πολέμους και δυστυχώς αυτόν στο κέντρο της Ευρώπης        
     Μια περίοδο που η ανθρωπότητα σκιάζεται από την απειλή μιας γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης, που καταπιεσμένοι λαοί υψώνουν ηρωικά το ανάστημά τους για, ανεξαρτησία και πατρίδα, σε μια ιστορική φάση που τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι κοινωνικές ελευθερίες δοκιμάζονται από την επικίνδυνη εξάπλωση  αντιδραστικών ιδεών, η ποίηση και γενικά ο λόγος των ποιητών μπορεί και χρειάζεται να ακουστεί ξανά στα αυτιά, τον νου και την καρδιά των ανθρώπων και να γίνει το «φως που καίει» το φως μιας ηχηρής και ισχυρής απάντησης για την παγκόσμια φιλία και ειρήνη.
   Τι να πούμε τι; Τι να τραγουδήσομε.
 Όταν στους τελευταίους επιζώντες της ναζιστικής θηριωδίας ο ευγενικός σήμερα Γερμανός πρόεδρος με πολύ συμπάθεια θεωρεί το θέμα του μαρτυρίου της Γερμανικής ντροπής «λήξαν» Μούρχεται στο νου… ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης 1925-2005. Γιατρός ακτινολόγος στο επάγγελμα, φυσικό ήταν να ακτινογραφήσει και την εποχή του και την ποίηση. Έδωσε το στίγμα της γενιάς του, δίνοντας το «παρών» πρώτα με το πατριωτικό έργο κι έπειτα με το λογοτεχνικό έργο. Έκανε την πράξη λόγο, πηγαίνοντας ανάποδα τη φυσική σειρά που είναι να κάνει τον λόγο πράξη. Κι αυτό γιατί δεν πρόλαβε να πει. Ήταν πολύ νέος τότε και σαν νέος ένιωσε την ανάγκη να πράξει. Και μετά να γράψει. Ένιωσε και έπραξε και έπαθε και έγραψε. Αυτή είναι κλίμακα της ζωής του.
Η μοίρα του ήταν να απογοητευτεί, όπως κάθε ονειροπόλου ή επαναστάτη. Γιατί ο ξεσηκωμός είναι εύκολος και ενθουσιώδης και η σύμπνοια και οι φίλοι. Μετά έρχονται οι πικρές ώρες. Και οι πικρές ώρες που ακολούθησαν την ήττα της γενιάς του τον έκαναν να γράφει απαισιόδοξα και ειρωνικά, να ανατρέπει τα πράγματα. Όπως στο θέατρο. Καδρόνια και σκηνικά ατάκτως ερριμμένα πίσω από τη λαμπερή επιφάνεια. Αυτή την άχαρη εικόνα μας δίνει στο ποίημα: - μουσική και τραγούδι Μ. Θεοδωράκη-
   « Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή…..
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τούς πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
 Ελπιδοφόρος ο λόγος ενός προοδευτικού ποιητή που αναφέρεται στο δρόμο που χάραξαν τα βήματα του Θεανθρώπου και η αγωνιστική πορεία τόσων ανθρώπων που μάχονται με ελπίδα «χωρίς να λυγίσουν! Όρθιοι έστω και λίγοι μέσα στην ερημία, την αδιαφορία του κόσμου.
 Ίσως κάποτε κατανοήσουν οι άνθρωποι, ότι το μόνο που επιτυγχάνουν οι πόλεμοι είναι να γενούν κι άλλους πολέμους.
  Γ. Πευκιανάκης : Κίσσαμος-  Νοέμβρης 2024 

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.

Και επειδή  είναι ο καιρός -28 Οκτωβρίου- που κατά τον ποιητή το έθνος έχει συνήθειο να εορτάζει λαμπρά τον μεγάλο και νικηφόρο κατά των Ιταλών πόλεμο του 1940. Ένας πόλεμος όμως που τελείωσε με την Γερμανική εισβολή και  κατοχή 1941 και την μακρά οδύνη τεσσάρων χρόνων ανείπωτης φρίκης.
   Έχουν γραφτεί  εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες σελίδες. Ξεχωριστή είναι η ιστορία της παγκόσμια αναγνωρισμένης για την σπουδαιότητά της «Μάχη της Κρήτης – Μάης 1941» ένας αγώνας που συνεχίστηκε ασταμάτητα ως το 1945. 
Μέσα στην φρικτή απανθρωπιά του Γ΄ Ράιχ και πρίν και μετά τον πόλεμο, οι Κρητικοί  τίμησαν και τους ξένους δολοφόνους  με την ιερότητα που αξίζει στο κάθε νεκρό . Αυτή ήταν η ηθική σεβασμού των νεκρών από τον  νεκρό  του Πάτροκλου στην Ιλιάδα και την Αντιγόνη στον Σοφοκλή.
 Επαναλαμβάνοντας το γνωστό ριζίτικο, που µόνο η κρητική λεβεντιά και η σοφία µπορεί να εκφράσει, αποκαλύπτει κι αυτό το µέγεθος του προβλήµατος: «Γροικάτε είντα παράγγελνε η Κρήτη τω(ν) παιδιώ(ν) τζη. Μετρήσετε τα µνήµατα των εδικώ(ν) και ξένω(ν), σ’ ούλα ν’ ανάψετε κερί, λιβάνι και καντήλι, κι αν έρθου(ν) κι εδικολογιές τω(ν) ξένω(ν) σκοτωµένω(ν), να τσι φιλοξενήσετε…».
Μέσα από τις λίγες γραµµές, το παραπάνω ριζίτικο διδάσκει, ακόµη και σήµερα, ένα διαφορετικό ήθος. Προσδίδει βάλσαµο παρηγοριάς για τις αξίες και τις αρετές που ήταν συνυφασµένες µε τον λαό µας στις λέξεις πρεπιά, ανθρωπιά, φιλότιµο, τιµή, αξιοπρέπεια. Η πολύπαθη Κρήτη δίδει παραγγελιά στα παιδιά της να µετρήσουν τα µνήµατα, δικά και ξένα, να ανάψουν κεριά και να θυµιατίσουν όλα τα µνήµατα χωρίς διάκριση. 
Έχει κατ’ επανάληψη αναφερθεί  και είναι γνωστή η προσφορά της Εκκλησίας-  Ιδιαίτερα δε της Μονής Γωνιάς - δίπλα στην Ακαδημία, να φιλοξενήσει τις οστεοθήκες των νεκρών αυτών, ώσπου να ετοιμασθεί το Νεκροταφείο στο Μάλεµε. Οι Μοναχοί λησµόνησαν τα προσωπικά τους βάσανα στη διάρκεια του πολέµου και τις ζημιές που είχε υποστεί η Μονή τους. ……Μία φιλοξενία, λοιπόν, µία αγκαλιά στα χώµατα της ιερής Κρήτης …
 Την ίδια στιγµή τα µνηµεία στην Κρήτη στέκουν αγέρωχα και µας θυµίζουν κι αυτά ότι στο ίδιο χώµα υπάρχουν µνήµατα µε κρητικόπουλα, αδέλφια, οικογένειες ολόκληρες, µανάδες µε τα παιδιά στην αγκαλιά… Τί σηµαίνουν, όµως, όλα αυτά για τα νέα παιδιά οι τόποι που δεινοπάθησαν περισσότερο κατά την κατοχή (π.χ. Ανώγεια, Αµάρι, Κερίτης, Κοντοµαρί, Κακόπετρος, Μαλάθυρος, Κάντανος, Μονή, Λειβαδάς, Κουστογέρακο, Βιάννος κ.ά.); Υπάρχει µνήµη και πώς ορίζεται; Τι είναι η µνήµη; Πώς έγινε αυτός ο απερίγραπτος ηρωϊσμός, ο ακατανόητος από τον άλλο κόσμο-η Κρήτη ένα νησί!
Στο ερώτηµα από πού πήραν άραγε εντολές και οδηγίες, όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι της Κρήτης, απαντά µε σθένος ο µακαριστός Κισάµου και Σελίνου κυρός (Ειρηναίος Γαλανάκης): «Κι αν µε ρωτήσει κανείς ποιος πρόσταξε τη Μάχη της Κρήτης, θα απαντούσα: η Παράδοση της Κρήτης. Η Ιστορία της Κρήτης. Όχι εκείνη που είναι γραµµένη στα βιβλία για να διδάσκεται επ’ αµοιβή µισθού και βαθµού στα Σχολεία µας, µα η άλλη που είναι γραµµένη στη Μνήµη, στην ψυχή του Λαού µας και διδάσκεται στις δύσκολες ώρες, µε αυθόρµητες και γενναίες πράξεις. Όταν πέφτανε οι Γερµανοί στην Κρήτη, οι Κρητικοί δεν περίµεναν να πάρουν οδηγίες ούτε από την Κυβέρνηση (δεν υπήρχε), ούτε από τα κόµµατά των. Πήρανε οδηγίες από τη συνείδηση και την ιστορία των, από τη µνήµη και τους προγόνους των. Από τον Καντανολέων, από τον Σήφακα, τον Χατζηµιχάλη, τον Κριάρη και τον Σκαλίδη» 
Στην μετέπειτα εποχή- μετά την ήττα του γερμανικού ολοκληρωτισμού - Ο μακαριστός αοίδιμος Ειρηναίος και ο Αλέξανδρος Παπαδερός συνιδρυτές της Ακαδημίας πολλά οφείλουν στην συνδρομή και συνεργασία, της Γερμανίας εκείνης των επιστημών, της τέχνης των επιστημονικών ερευνών και της μελέτης του Ελληνικού πολιτισμού.
Πρόσφατα είδε το φως της δηµοσιότητας ένα σηµαντικό βιβλίο, µε τον τίτλο «Πρακτικά Γερµανικών ∆ικαστηρίων για Εγκλήµατα Πολέµων στην Κρήτη» (Χανιά 2024, 350 σελ.), της Εταιρείας Ίδρυσης Μουσείου της Μάχης της Κρήτης, της Κατοχής και της Αντίστασης, µε την επιµέλεια του ∆ρ Αλέξανδρου Παπαδερού.
Ο UlrichKaldebach, Γερμανός κληρικός διακεκριμένος θεολόγος και συγγραφέας, σε ειδική τελετή στην ορθόδοξη Ακαδημία- που καιρό τώρα με πρόεδρο τον σεβασμιώτατο Αμφιλόχιο και γενικό Δ/ντή τον Δρ. Κων/νο Ζορμπά συνεχίζει να προσφέρει  την εδώ και 56 χρόνια ανεκτίμητη πνευματική και κοινωνική προσφορά- προσέφερε ένα πολύτιμο δώρο505 σελίδων τα γερμανικά έγγραφα δικαστικού περιεχομένου, που αναφέρονται σε εγκλήματα πολέμου διαπραχθέντα από Γερμανούς στην μάχη της Κρήτης και την κατοχή καθώς και μεγάλο αριθμό φωτογραφιών.
Στο βιβλίο- που πολλοί συνέβαλλαν, υπάρχουν σημαντικά έγγραφα (µεταφρασµένα στην ελληνική γλώσσα) των γερµανικών αρχών της δεκαετίας 1960-1970, προκειµένου να απαντηθούν αιτήµατα προς την Οµοσπονδιακή ∆ηµοκρατία της Γερµανίας που υπέβαλλε το Ελληνικό Κράτος, σχετικά µε τη διερεύνηση συγκεκριµένων καταγγελιών για εγκλήµατα πολέµου των γερµανικών κατοχικών στρατιωτικών. Επισημαίνεται όχι πρώτη φορά και από επισήμους της Ελληνικής πολιτείας, η «απροθυµία των αρµόδιων γερµανικών αρχών να εξετάσουν σε βάθος τις κατηγορίες». 
Ουσιαστικά και υστερόχρονα-1960- υπάρχει βάσει πολυσέλιδων νομικίστικων ερμηνειών και πολυσέλιδων δικογραφιών η αθώωση όλων. Παρά ταύτα διασταυρώνονται  τα περισσότερα εγκλήματα ,οι αγώνες των Κρητικών αλλά και οι οι τόποι θυσίας καθώς και η ολική καταστροφή δεκάδων χωριών .Βιβλίο ιστορικά πολύτιμο ιδιαίτερα των μελετητών και των Ιστορικών Αρχείων.
 Η µνήµη, λοιπόν, δεν µπορεί να είναι µόνο µέσα από τη θύµηση της βίας, των στρατιωτικών εκδηλώσεων, την κατάθεση στεφάνων, Είναι, λοιπόν μνήμη, και η  αέναη επιστροφή του νου και η ιστορία, όχι εις το παραχρήμα -στο τώρα- αλλά ες αεί-πάντοτε-υπομινήσκει και διδάσκει: ποια η ανθρώπινη φύση, ποια η πνευματική δύναμη, ποιος ο άνθρωπος που αγωνίζεται στο σκοτάδι για το φως ή ποιες σκοτεινές δυνάμεις παραμονεύουν πάντα, όταν και στις μέρες μας  βιώνομε μορφές βίας και τρόμου. 
 Τα άλλοτε θύματα του ολοκαυτώματος «οι Εβραίοι» πρωτοστατούν στη  γενοκτονία των Παλαιστινίων και η Ευρώπη  συμμετέχει σ’ ένα αδιέξοδο πόλεμο στο έδαφός της, στο όνομα επίπλαστων αξιών αλλά εξόφθαλμα συγκεκριμένων συμφερόντων.
Όσο υπάρχομε ως ‘Έθνος, ζητούμενο θα είναι οι ψυχές μας και ιδιαίτερα των νέων, να εμπνέονται από τα ιδανικά των αγώνων για αξιοπρέπεια και ελευθερία και γι’ αυτό η μάχη της Κρήτης θα συνεχίζεται. Η ιστορία  από γραπτές πηγές, τα  μνημεία και τα Μουσεία αναμφίβολα είναι η  αναμφισβήτητη ζωντανή και διδάσκουσα μνήμη στο ατομικό και συλλογικό μας γίγνεσθαι.
Γ. Πευκιανάκης – φιλόλογος

 

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ: ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ

Όσα και να γράφτηκαν έως σήμερα, ο Ειρηναίος και το έργο του δεν εξαντλείται. Άλλωστε πώς είναι δυνατόν να εξαντληθεί, ό,τι διαμόρφωσε την ζωή και τις ψυχές χιλιάδων ανθρώπων.

Ο Ειρηναίος  στις καρδιές των ανθρώπων παραμένει παντοτεινό σύμβολο αληθούς πίστης, ορθής πράξης  και ελπίδα προσευχής.

Ο γνωστός για την επιστήμη του φαρμακοποιός και πολύ δραστήριος ποικιλότροπα κ. Παντελή Κατάκης, με πολύ κόπο και αφιέρωμα χρόνου συνέγραψε το βιβλίο: ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ Νοσταλγικές αναμνήσεις ανθρώπων που έζησαν κοντά του….

Σημειώνει προλογικά ο νυν επίσκοπός μας κ. κ. Αμφιλόχιος «ο αοίδιμος Ειρηναίος υπήρξε πρόσωπο οικουμενικής εμβέλειας». Αυτός ο καταξιωμένος στη συνείδησή μας «άγιος» π. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, με το φωτεινό του παράδειγμα «κλήθηκε να διακονήσει, να ιερουργήσει και στάθηκε πραγματικά  θεοδώρητη  ευλογία  σταγόνα που δρόσισε με την αύρα του αγίου πνεύματος τις φλεγόμενες από τις δυσκολίες της ζωής και τις ποικίλες δοκιμασίες της ψυχής»

Ο επιμελητής αυτής της ιστορικής σωστικής εργασίας, της καταγραφής των υπερ των εκατό μαρτυριών, ο Παντελή Κατάκης, μικρός μαθητής και έφηβος, φιλοξενήθηκε ως και τόσοι και τόσες άλλοι  τα μαθητικά του χρόνια  στη αυλή της Μητροπόλεως, παίρνοντας, ως και τα άλλα παιδιά, αγάπη πολλή και αξίες ζωής.

Μεταξύ των άλλων, πολλά ο  κ. Κατάκης χρόνια τώρα αντιπροσφέρει – μουσείο Ειρηναίου- Αννουσάκειο ίδρυμα--

Η συμβολική παρουσίαση του βιβλίου στις 10 Αυγούστου στη Ορθόδοξη Ακαδημία αποσκοπεί στο να γίνει ευρύτερα γνωστή αυτή η μνημειακή  ιστορική καταγραφή των νοσταλγικών αναμνήσεων.

Φιλοδοξία του συγγραφέα ν’ αναδείξει το πνευματικό ανάστημα ενός ανθρώπου- ιερωμένου- που φρόντιζε όχι μόνο τις πνευματικές ανάγκες και αναζητήσεις  όλων των ανθρώπων αλλά και την διαρκή συμμετοχή στην καθημερινή βιοπάλη των. Αυτή η ζωή το παράδειγμα και το έργο του μακαριστού ιεράρχη φωτίζεται από τις αυθεντικές αναφορές που με ιδιαίτερη επιμέλεια το βιβλίο μεταλαμπαδεύει στον αναγνώστη.

Πεποίθησή-του Ειρηναίου- αναφέρει ο νυν αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερώνυμος .ήταν ο πνευματικός τρόπος που  πρέπει να χειρίζεται ο πλούτος. «Ο αδελφός, ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται σε ανάγκη, να γίνεται κριτήριο, όχι για μια απρόσωπη ηθική ζωή αλλά για αληθινή σχέση με τον Θεό» Επίσης επισημαίνει ό,τι με έμφαση πίστευε στην ζωή του.. «ή αλλαγή δεν έρχεται με την διεκδίκησή  και την αντιπαλότητα αλλά περισσότερο με την αγάπη και την κατανόηση»…Τόσοι και τόσοι τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για το ήθος που μας δίδαξε, για την τόλμη του και την ευαγγελική του απλότητα.

Η Εκκλησία του Χριστού – εμείς-κλήρος και λαός- συνεχίζεται στην αέναη πορεία του χρόνου και ο νυν επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου. κ. Αμφιλόχιος έχει ήδη αρκετά προσφέρει και καθημερινά αγωνιά στην συνέχεια του έργου της εκκλησίας, και μάλιστα σ’ ένα κόσμο άλλων αξιακών αναζητήσεων και με διαφορότροπη συμπεριφορά.

Με βεβαιότητα στο πνεύμα της εκκλησίας οι αναρίθμητοι άγιοι και ο μακαριστός Ειρηναίος συνυπάρχουν φύλακες και φωτεινοί σηματοδότες του βίου μας.

Γιώργος Πευκιανάκης

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης 
Το ευρωπαϊκό όραμα :Οι μεγάλοι ηγέτες που οραματίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν επίγνωση των δυσκολιών που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Βασική βέβαια ήταν η υπέρβαση της εθνικής ταυτότητας και η διαμόρφωση της συνείδησης του Ευρωπαίου πολίτη που έπρεπε να κατακτηθεί σταδιακά. Τρία στοιχεία συνθέτουν το όραμα αυτό. Ήταν ένας ενιαίος γεωγραφικός ιστορικός χώρος με μια ιδιαίτερη διαδρομή στον χρόνο.
Ο σημερινός Ευρωπαίος  μετά από δυο γενεές ίσως αγνοεί περισσότερα από όσα θα έπρεπε να γνωρίζει και οι σημερινοί ηγέτες φαίνονται τόσο μικροί  όχι μόνο για την χώρα τους αλλά και στο ό,τι εκπροσωπούν στον κομματικό τους χώρο
Ήταν το -1957- μια οικονομική  ένωση -εξ- κρατών που θα στόχευε να γεφυρωθούν οι ανισότητες, ώστε να εξαλειφθούν οι βασικές αιτίες που οδήγησαν σε πολέμους και εκατόμβες θυμάτων..
   Η Ελληνική θέση υπό μερική αμφισβήτηση, γύρω στα -1980 κ. ε.-  έγινε κατάφαση και στη συνέχεια με ενθουσιασμό είδαμε να φθάνουν  οικονομικά πακέτα για έργα που δεν γινόντουσαν όπως έπρεπε, αλλά και επιδοτήσεις πάσης φύσεως που μαζί με την αλόγιστη οικονομική πολιτική αύξησαν την σπατάλη, αύξησαν τις εισαγωγές μείωσαν την εργατικότητα και την αγροτική παραγωγή, και τέλος αποβιομηχανοποίησαν την όλη οικονομία.
Ο Κ. Καραμανλής πρώτος  προέβλεψε ότι, αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε σταθερότητα απέναντι σε εθνικούς κινδύνους, έπρεπε να ενταχθούμε στην τότε Ε.Ο.Κ. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου επειδή, όταν ήρθε στην εξουσία, έπεισε τους Ευρωπαίους ότι είναι αναγκαία η σύγκλιση των οικονομιών και εξασφάλισε τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα. Αλλά και ο Κώστας Σημίτης με το σαφή ευρωπαϊκό του προσανατολισμό και τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα που προώθησε. Όλα αυτά επισήμως αλλά….
Είναι ταμπού ακόμη και σήμερα  να μιλήσομε για ανεξέλεγκτη σπατάλη, επειδή υπήρξε ένας λαϊκός ενθουσιασμός των μεν την δεκαετία του -80 αλλά και των δε αρχές του -90. Ακολούθησε η προοπτική του ενιαίου νομίσματος προς το 2000 και η κατάχρηση των Ολυμπιακών και όσα μετέπειτα επέσπευσαν την χρεωκοπία.
    Αλλά και για το χρηματιστήριο τι μάθαμε ; Εκεί με πλήρη άγνοια για τους πολλούς  παίχθηκε και χάθηκε – από την Ελλάδα- η συσσωρευμένη οικονομία δυο γενεών.
    Τι να γνωρίζουν σήμερα για την Ευρώπη οι νεότεροι ψηφοφόροι; Πόσα από την εγκληματική ρουσφετολογική οικονομική πολιτική των μεγάλων κομμάτων; Ακόμη και μετά το 2010, ο εξυπνωτακισμός, ο εθνοπατριωτισμός και ο άκρατος λαϊκισμός του πολιτικού συστήματος, παρ’ ολίγον να μας οδηγήσει στην καταστροφή. 
Και μετά πώς ήλθε η σωτηρία; Με την εκχώρηση του εθνικού μας πλούτου και την επικυριαρχία των μνημονίων;  
 Ποιος πιστεύει σήμερα ότι έχει η Ευρώπη οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική αλληλεγγύη; κι όμως ζούμε μια αδήριτη αναγκαιότητα, στη σκοτεινή παγκοσμιοποίηση της οικονομίας
Από τη μια την αντιφατική αντίληψη σε μια γενικότερη κρίση, όταν αίφνης συμπολεμούμε κατά της Ρωσίας σ’ ένα αδιανόητο γεωστρατηγικό παιγνίδι των Αμερικανών, εγκλωβισμένοι σε  αδιέξοδο οικονομία και εγκλημάτων κατά του ανθρωπισμού. Από την άλλη την σιωπήτων περισσοτέρων για τα εγκλήματα στην «Παλαιστίνη» 
Αναγνωρίζεται, ότι ζούμε σε μια κρίσιμη στιγμή και η ευθύνη, όπως πάντα, είναι φυσικά των ηγετών αλλά και των πολιτών. Η Ευρώπη δεν πείθει. Η οικονομική ακμή της Ανατολής  δεν είναι άσχετη με τη υπαρξιακή αγωνία της ηγεμονίας της Δύσης. Αν υπήρχαν ηγέτες ακόμη και ένας! θα είχαμε όραμα, η υπάρχουσα θολή ατμόσφαιρα κανένα καλό δεν προμηνύει.
     Ας είμαστε προσεκτικοί με την δημοκρατία μας, πρέπει να ξέρουμε από την ιστορία, ότι όσοι επαγγέλλονταν την αλλαγή του κόσμου – οι των άκρων- ή οδήγησαν στην τραγωδία τους λαούς τους ή σε ολοκληρωτικά καταστροφικά καθεστώτα.
 Από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των ανθρώπινων κοινωνιών είναι το δικαίωμα του πολίτη να μπει σε ένα παραβάν, να επιλέξει. Αυτή η διαδικασία, αυτό το όπλο μπορεί να κρίνει το μέλλον  μας.
 Οι Ευρωεκλογές φαίνονται περιττή διαδικασία;  Αν κρίνομε , ποιοι προβάλλονται ως υποψήφιοι;
Δυστυχώς στον προεκλογικό λόγο αντί να συζητιούνται τα μεγάλα ευρωπαϊκά και παγκόσμια προβλήματα, τα κόμματα με μικροπολιτικές θεωρήσεις αναλώνονται σε καθαρά εσωτερικά θέματα που μπορεί να είναι σοβαρά, δεν κρίνονται όμως τώρα. Η Ευρώπη που θέλουμε πρέπει να  είναι κατάκτηση όλων μας. Στον παγκόσμιο ανταγωνισμό η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ολοκλήρωσή της -οπότε συμβεί- μπορεί να πρωτοστατήσει και κάθε μορφής ευρωσκεπτικισμός πρέπει να έχει εποικοδομητική  θέση. 
 Τι θα ψηφίσομε; Η ιστορία διδάσκει ότι  το απρόοπτο πολλές φορές διαμορφώνει τις εξελίξεις.
Στην πατρίδα μας μετά το 2015 όλοι πια έχομε διδαχθεί: η κεντρική πολιτική της οικονομίας μας  είναι μονόδρομος αλλά δεν μας λείπει η αμετροέπεια. Από τον κοινοτάρχη μέχρι τον πρωθυπουργό λιγότερο ή περισσότερο η αλαζονεία και η  προς ίδιον όφελος νομή της εξουσίας χαρακτηρίζουν πολλούς από τους πολιτικούς μας- όσο περισσότερο ισχυρός αισθάνεται τόσο χειρότερα -.
Παράδειγμα η σημερινή διακυβέρνηση  και ο πρωθυπουργός, μια ιδιαιτερότητα με πολύ θετική προοπτική και ένα χρόνο τώρα τί έχει κάνει σημαντικό για την κοινωνία;.
 Το έγκλημα κατά της οικογένειας «του γάμου» των ομοφυλοφύλων.
 Την αντισυνταγματική νομιμοποίηση ιδιωτικών κολλεγίων σε πανεπιστήμια , όταν δεν έγινε απολύτως τίποτα επιπλέον για την κατ’όνομα δημόσια παιδεία.
Την συνεχιζόμενη κραυγαλέα απαξίωση της δημόσιας υγείας- κρίμα.!!!
Έχοντας πολλά αυτονόητα και περιττά να λέμε, ας μείνομε στο κατά συνείδηση. Η Ευρώπη είναι πολύ περισσότερα από τις Βρυξέλλες και την Ευρωβουλή.
Κάποτε  να ελπίζομε στη μεγάλη υπέρβαση. Στην πραγματοποίηση του οράματος των ιδρυτών. Οι καιροί εγκυμονούν ! (Η κάλπη είναι γκαστρωμένη) που έλεγε ο αείμνηστος Φλωράκης- Και ας μην ξεχνούμε ότι οι ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι δικές μας.

«Πονηρόν πνεύμα» ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΒΑ ΤΕΤΡΑΩΡΟΥ

Ο Δραστήριος «ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ» και η ομάδα θεάτρου, που συνεχώς μεγαλώνει και στη μικρή μας πόλη, μας ψυχαγωγεί εκπληκτικά ευχάριστα.
Με εξαιρετική επιτυχία ηθοποιών σκηνοθεσίας κ.λπ. ο θεατής απολαμβάνει ένα έργο που πέρα από τον σκοπό του συγγραφέα να μιλήσει "καυστικά και με ανελέητο χιούμορ για τον έγγαμο βίο και τις καταπιεστικές σχέσεις" μπορεί ελεύθερα να βιώσει ποικιλότροπα το έργο, είτε ως φυσική κατάσταση με ενεργοποίηση της φαντασίας του, είτε ως προβολή σκέψεων του υποσυνειδήτου, είτε ως μεταφυσική, όπου αναβιώνει το  παρελθόν   

Σε κάθε περίπτωση ο θεατής ταυτίζεται με τους πρωταγωνιστές και βιώνει λέγεται και ως πιστεύεται και στην '"άλλη όχθη" πέραν του κόσμου τούτου μας επιφυλάσσονται εκπλήξεις-ελπίδα ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ζωή συνεχίζεται με ελπιδοφόρα διαφοροποίηση.
 Σύσταση δεν πρέπει να χάνονται τέτοιες παραστάσεις  που με τόσο κόπο και ανιδιοτέλεια  στήνονται. Άλλωστε το Θέατρον από την αρχαιότητα ήταν η της ψυχής αγωγή- ψυχαγωγία.

Πευκιανάκης Γιώργος

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Ο ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΑΜΝΟΣ (Θεολογική και ιατρική προσέγγιση) ΤΟΥ ΔΡ. ΗΛΙΑ Ε. ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗ

Μεσούσης της Σαρακοστής των σαράντα οκτώ ημερών προ του  Πάσχα, κατά την ορθόδοξη  χριστιανική μας παράδοση, θεωρήσαμε κατάλληλο το χρόνο να γίνει μια αναφορά στο πολύ ωραίο βιβλίο του κ. Ηλία Μαζοκοπάκη, εξαιρετικού στρατιωτικού  ιατρού και  αξιόλογου  συγγραφέα, ο οποίος πολλά βιβλία μας  έχει χαρίσει και  πολλά μας έχει διδάξει. Τον ευχαριστούμε γι' αυτό και θεωρούμε ευλογία το ότι κάποτε υπήρξαμε ανάμεσα στους δασκάλους του.
Φύσει «ορέγεσθαι του ειδέναι» ο κ. Μαζοκοπάκης δεν αρκέστηκε στην επιστήμη που θεραπεύει το σώμα, αλλά και περί την Θεολογία σπουδάζοντας προσεγγίζει  νου και ψυχή  
Στο βιβλίο με τον παραπάνω τίτλο χρησιμοποιώντας μια πλούσια βιβλιογραφία, αλλά και την ιατρική του γνώση και εμπειρία ερμηνεύει πολλά γύρω απο το έθιμο του «οβελία» που έχει καθιερωθεί σύμφωνα με την παράδοση μας  κατά την ημέρα του Πάσχα.

Το βιβλίο προλογίζεται από τον καθηγητή  Θεολογίας του Α.Π.Θ. κ. Παπαρνάκη,ο οποίος προσδιορίζει το περιεχόμενο της Παλαιάς και Καινής  Διαθήκης που δεν είναι άλλο από  μια πληθώρα διηγήσεων και περιστατικών σε μια εκτεταμένη περιοχή από την κεντρική Μεσόγειο  ως τη μακρινή Μεσοποταμία και σε βάθος χρόνου είκοσι αιώνων πριν τη Γέννηση του Χριστού. Στη βιβλική σκέψη αυτό που συνδέει όλα αυτά τα πράγματα είναι η παρουσία του  Δημιουργού, ο οποίος οδηγεί τα πράγματα προς την αιώνια ευημερία  και σωτηρία των ανθρώπων όχι πάντα με ευδιάκριτους τρόπους. Προηγούνται δε, όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεγμένο λαό Ισραήλ.
Στην Καινή διαθήκη  προστίθενται και όλοι οι άλλοι λαοί της ανθρωπότητας ,ανεξαρτήτως  φυλής και καταγωγής. Όμως εδώ η σωτηρία του ανθρώπου προέρχεται από την διδασκαλία και τη Σταυρική θυσία του  Ιησού  Χριστού. Ο τρόπος αυτός θέασης της παγκόσμιας Ιστορίας ,στη θεολογική γλώσσα λέγεται Θεία Οικονομία 
Τιμωρός  αυστηρός ο θεός της Π.Δ. ετοίμαζε να δώσει τη δέκατη και σκληρότατη τιμωρία στο Φαραώ  και στον αμετανόητο λαό του για την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών: Την θανάτωση όλων των πρωτοτόκων από «ανθρώπου έως κτήνους»
Ταυτόχρονα έδωσε εντολή στους Ισραηλίτες για τον πρώτο εορτασμό του Πάσχα ,μέρα επετείου της εξόδου από την αιχμαλωσία.
Κάθε οικογένεια έπρεπε να προμηθευτεί ένα αρτιμελή αρσενικό αμνό ή κατσίκι ,ενός έτους, να το σφάξουν και με  το αίμα του στο οποίο θα βουτούσαν ύσωπον (θύσανος από φυτό) θα έχριαν τους παραστάτες της πόρτα ς των, ώστε ο εξολοθρευτής άγγελος να προσπεράσει την πόρτα τους και να μη σφάξει  τα τέκνα τους. Κανείς δε θα έβγαινε έξω μέχρι το πρωί. Στη συνέχεια  αυτό το αρνί έπρεπε να το ψήσουν ολόκληρο στη φωτιά  και να το καταναλώσουν ,χωρίς τη συντριβή των οστών του, όλο  με συνοδεία πικρών χόρτων και άζυμου άρτου, να το φάνε βιαστικά και όρθιοι, ζωσμένοι, με τη ράβδο στο χέρι, έτοιμοι προς αναχώρηση.. Υπολογίζεται ότι 600.000
Ισραηλίτες έφυγαν από την Αίγυπτο.
Στην Καινή διαθήκη τη θέση του αμνού, κατέχει συμβολικά ο χριστός (Αμνός  του  Θεού), ο οποίος θυσιάζεται για τη σωτηρία των πολλών.
Στη συνέχεια ο γιατρός μπαίνει στη δική μας  Ορθόδοξη  Χριστιανική παράδοση, όπου εδώ οι χριστιανοί μετέχουν θυσίας αναιμάκτου κοινωνίας, λαμβάνοντας οίνον και άρτον κατά την θείαν μετάληψην.
Η  ημέρα της Λαμπρής, ημέρα Αναστάσεως, είναι η μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης. Είναι ημέρα ευφροσύνης και αγάπης, όπως τεκμηριώνεται μέσα από τον κατηχητικό λόγο  του  Ιωάννου Χρυσοστόμου, τον οποίο Λόγο καταγράφει ο συγγραφέας.
Η μεγάλη αυτή γιορτή στον ελληνικό χώρο γιορτάζεται πάντα οικογενειακά. Όσο μακριά και αν βρίσκονται διασκορπισμένα τα μέλη των οικογενειών θα προσπαθήσουν αυτή την μεγάλη μέρα να βρεθούν μαζί σε κοινή τράπεζα και να συμφάγουν. Ακριβώς δε επειδή οι συνδαιτημόνες είναι πολλοί προμηθεύεται ο αρχηγός  της οικογένειας  ολόκληρο αμνό για να αρκέσει για όλους στο γεύμα. Έτσι υπήρξε και συνεχίζεται το εβραίικό αυτό έθιμο στο  Χριστιανικό Πάσχα. Αυτό δε το αρνί ή ερίφιο δεν τεμαχίζεται την ώρα που ψήνεται και τρώγεται  αλλά με το χέρι αποσπάται. Ψήνεται και θυσιάζεται ολόκληρο ,όπως ο αμνός του θεού θυσιάστηκε και δεν συνετρίβη οστούν από τα οστά αυτού
Επίσης μας δίδει και κάποιες πρακτικές οδηγίες για την ποιότητα και συντήρηση των κρεάτων τόσο του εριφίου, όσο και  του αμνού και πως έτρωγαν οι Εβραίοι στην έρημο το κρέας που δεν είχαν τρόπο συντήρησης όπου, επειδή δεν είχαν νερό για να το βράζουν, κατέφευγαν πάντοτε να το κάνουν ψητό ,εξ ού και ο δικός μας οβελίας.
Τονίζει ιδιαιτέρως την αποφυγή της λαιμαργίας και της ποσότητας στην τροφή που μπορεί να έχει μακροπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες  συνέπειες.
Εξ άλλου τονίζει, ότι πολλές φορές πίσω από μια έντονη «πείνα  μπορεί να καλύπτονται συναισθηματικά ή άλλα κενά της ζωής μας, για τα οποία πρέπει να φροντίσομε.
Τελειώνοντας μας αφήνει το μήνυμα: Το Πάσχα δεν είναι μόνο μέρες υλικής απόλαυσης και νοικοκυροσύνης σπιτιών και εδεσμάτων ,αλλά μέρες ηθικής ανασυγκρότησης, επαναπροσδιορισμού της ζωής και κυρίως «συγχώρεσης» με τον άλλον άνθρωπο.
Συγχώρεσης : από το ρήμα συν+χωρώ  =να υπάρξομε μαζί, να χωρέσομε και οι δύο, να συνυπάρξομε.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γιώργος Πευκιανάκης και Ευτυχία Δεσποτάκη

ΜΟΝΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

 ΔΡ ΗΛΙΑ ΕΥΑΓ. ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗ
Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης.

Σε μια εποχή που οι περισσότεροι οικοδομούμε με στόχο το μάταιο της αναζήτησης της ευδαιμονίας, έχει συνέπεια την παραμέληση της πνευματικότητας.
 Δεν είναι τυχαίο που ολόκληρο το οικοδόμημα της ευζωίας μας κρίνεται, κάθε λεπτό, από τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του τζόγου στα διεθνή χρηματιστήρια. Και αυτό το παιχνίδι των φαντασμάτων μπορεί, την οποιαδήποτε στιγμή, να τινάξει στον αέρα τη διεθνοποιημένη πια οικονομία, να βυθίσει σε πείνα και απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπων πάνω στον πλανήτη.
Βιβλία λοιπόν όπως του Δρ Ηλία Μαζοκοπάκη διακεκριμένου Θεολόγου και ιατρού αξιωματικού του Ναυτικού μας, έρχονται  να μας δυναμώσουν, να φωτίσουν την ψυχή και να μας ανυψώσουν ηθικά και ψυχολογικά με θέματα της καθημερινότητας μεν, βασικά και λειτουργικά της ζωής δε.
Όταν η διατροφή μας σε μια περίοδο που η λεγόμενη «εστίαση» και τα delivery μας έχουν κατακλύσει με παρονομαστή την υπεραξία και το κέρδος, πόσος χώρος μένει για συνειδητή επιλογή επιστροφής του σύγχρονου ανθρώπου στην κοινή τράπεζα της οικογένειας που γέμιζε άλλοτε από την αγιασμένη εργασία των μελών της, ιδιαίτερα στη ευλογημένη ύπαιθρο χωριών και κωμοπόλεων. 
Η κοπιώδης και αξιέπαινη προσπάθεια λοιπόν του πολυγραφότατου Ηλία Μαζοκοπάκη έρχεται να μας καλέσει σε μια επιστροφή συμμετοχής στην κοινή τράπεζα- όπως αυτή των κοινοβιακών μοναστηριών- σε μια συνειδητή επιλογή σύνδεσης του ανθρώπου με τον Δημιουργό. Επιλογή που συνάδει με το σεβασμό στο περιβάλλον. Με μία απαράμιλλη δύναμη λογοτεχνικής περιγραφής, είναι εκτός από πνευματική μέθεξη και δρόμος ευλογημένος ο οποίος οδηγεί στην υγεία σώματος και ψυχής.
  Το πνευματικό έργο του δρ ιατρού και θεολόγου Ηλία Μαζοκοπάκη με αυτή την επιστημονική θεώρηση γίνεται πνευματική γέφυρα που συνδέει τη μοναστική διατροφή- εμπειρία αιώνων- με την ιατρική επιστήμη αναδεικνύοντας την άμεση σχέση με την ψυχοσωματική υγεία και μακροβιότητα.
  Ο Ηλίας Μαζοκοπάκης είναι μελετητής και της πατερικής γραμματείας αλλά και ερευνητής και μεταφραστής βαθύς γνώστης πολυαρίθμων επιστημονικών συγγραμμάτων, στα οποία όχι μόνο  παραπέμπει αλλά και πολλά αποσπάσματα αυτών παραθέτει τεκμηριώνοντας έτσι, ώστε τα γραφόμενά του να μην είναι «κηρύγματα» και ψυχωφελείς ιστορίες αλλά λόγος επιστημονικός και ταυτόχρονα εύληπτα αποδεκτός και από το αρχαίο γνωμικό «ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος εί» υπενθυμίζεται αβίαστα και το «Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος.»
  Ποια η μοναστηριακή λοιπόν διατροφή; και πώς και σε μας ιδιαίτερα τις μέρες νηστείας βιώνεται και γενικότερα συνδέεται με την ορθόδοξη λατρεία και την ζωή της εκκλησίας;
Στις ημέρες μας- εδώ και δεκαετίες- γίνεται λόγος για τη Κρητική διατροφή και κατ’ επέκταση την Μεσογειακή- αλήθεια την ίδια διατροφική σχέση έχουν οι μεσογειακές περιοχές της Β. Αφρικής; ή της εγγύς Ανατολής;- ή πόση σχέση έχουν οι αμέτρητοι «Σέφ», που με μια ακατάσχετη επιδειξιμανία, μεγιστοποιούν το κέρδος για τις ορδές των τουριστών που συμπαρασύρουν και εμάς, καταργώντας παραδόσεις και νηστείες με τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες υγιεινής τάχατες κρητικής διατροφής  άνευ νηστείας και μέτρου.
  Η βιωματική εμπειρία  του μοναχισμού σε συγκεκριμένους τρόπους και χρόνου διατροφής, σχετίζεται με την λειτουργική ζωή της εκκλησίας και ανάγεται στον «μυστικό Δείπνο» και τεκμηριώνεται, από την παλαιά και την καινή Διαθήκη και στο βιβλίο ποικιλότροπα αναφέρονται εκατοντάδες άγιοι και θεολόγοι ως π.χ. ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο ιερός Χρυσόστομος κ.λ.π. Επίσης οι τόσοι πατέρες και στοχαστές τονίζοντας και την εγκράτεια  αναφέρονται στη μοναστηριακή διατροφή  και την εξισορροπημένη  πρόσληψη θερμίδων
  Για το βιβλίο έχουν γράψει διακεκριμένοι της εκκλησίας και της πολιτείας και πολλά λέχθηκαν κατά την παρουσίαση στο πνευματικό κέντρο Χανιών στις 18 Νοεμβρίου, μεταξύ αυτών ο κορυφαίος πανεπιστημιακός ιατρός κ. Χρήστος Λιονής επιγραμματικά:  Αναφέρεται στην αξία από ιατρικής θεώρησης της πολυσέλιδης αυτής συγγραφής και επισημαίνει την «Αντικειμενική παράθεση της υφισταμένης γνώσης. Την σύνθεση διαφορετικών θεωρήσεων αλλά και των πατερικών κειμένων. Θαυμάζει την παρατιθέμενη ελληνική και ξένη βιβλιογραφία και τονίζει τα μηνύματα ως προτάσεις ζωής»
   Ενδιαφέρον λοιπόν του Ηλία Μαζοκοπάκη όχι μόνο ως θεολόγου, να αναδείξει την μοναστική διατροφική συμπεριφορά ως τρόπο άσκησης, ως πνευματική αξία ζωής αλλά επικεντρώνεται και ως ιατρός στα κύρια προβλήματα υγείας και πως επηρεάζεται από τον τρόπο διατροφής, η ποιότητα ζωής, το προσδόκιμο της επιβίωσης και η όλη ψυχική - πνευματική υγεία και συναρτήσει του περιβάλλοντος. 
Ερωτήματα απαντώνται: όπως ο σκοπός της ζωής, η ενίσχυση της αλληλεγγύης, και η αναζήτηση πνευματικής χαράς. 
  Ο αναγνώστης- μελετητής- έχει να θαυμάσει θέματα σχετικά με τον τρόπο μεταβολισμού των τροφών μέσω του εντερικού μικροβιώματος. Την  αλληλοπληροφόρηση της λειτουργίας τρισεκατομμυρίων κυττάρων, γονιδίων βακτηρίων, μικροβίων και εγκεφάλου. Είναι ο υγιής άνθρωπος ως φιλοξενούμενος στο σύμπαν των βακτηρίων και μικροβίων! εν αντιθέσει προς τον ασθενούντα, όπου επικρατούν ως νοσογόνα-
  Τέλος ο προβληματισμός, πόσο οι ορθόδοξοι λαϊκοί είναι εύκολο να  έχουν όμοια βιωματική εμπειρία της μοναστικής διατροφικής συμπεριφοράς αλλά ακόμη και αν είναι δύσκολη μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι ακατόρθωτη μια κάποια προσέγγιση, ακολουθώντας κατά το δυνατό τον καλό της νηστείας αγώνα. Πίνακες επιστημονικού ενδιαφέροντος και εικόνες θεολογικές κοσμούν το άριστα δομημένο και υπερκαλαίσθητο βιβλίο, το οποίο προορίζεται να συμβάλλει διαχρονικά στην βιωματική ορθοδοξία κλήρου και λαού αλλά και αποτελεί εξειδικευμένη προσφορά στην ιατρική γνώση και τη βαθύτερη κατανόηση του τρόπου ζωής και της υγείας μας. 
Ευχαριστίες και ευχές εν αναμονή των Χριστουγέννων

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

 Νίκου Μιχελάκη
Μικρή αναφορά
Η αίγλη  των λαών της Μεσογείου  είναι συνυφασμένη με την κορυφαία για την ζωή και τον πολιτισμό ύπαρξη από αρχαιοτάτων χρόνων της Ελιάς.
Οι ερευνητές άλλοτε και τώρα ασχολούμενοι με την ανεκτίμητη αξία της, επεσήμαναν την συσχέτιση της ζωής στους δύσβατους δρόμους επικοινωνίας των ανθρώπων, που διαμόρφωσαν λεωφόρους πολιτισμού .
Το βιβλίο του Ν. Μιχελάκη «Οι Ρίζες της Ελιάς» δεν είναι ένα βιβλίο ή μια συρραφή επιστημονικών μελετών, είναι ένα μνημειώδες συγγραφικό κατόρθωμα: καταληπτόν,  κατανοητόν αλλά απερίγραπτο…Μνημειώδες
   Για το βιβλίο έχουν κάνει αναφορά και αναλυτική παρουσίαση  ευάριθμοι εκλεκτοί αποδέκτες  της ανεκτίμητης πνευματικής προσφοράς.
Σημειώνεται- κατ’εκτίμησή μου-  ότι στις μέρες μας διακρίνει κανείς να περνάμε από  την όλη δημιουργικότητα των περασμένων γενεών  στην αγωνία να περισώσωμε και να αναδείξωμε, όσα  που μέχρι τους ανθρώπους των μέσων του 20ου αιώνα ήταν μια  αδιάσπαστη  συνέχεια  και η ιερότητα της καθημερινότητας. Στα πλαίσια αυτά πληθαίνουν  τα μουσεία για την εξελικτική πορεία  της Ελιάς και του ελαιολάδου, αναδεικνύομε «μνημειακά ελαιόδενδρα» πολύς λόγος για το μέχρι προχθές σύνολο αυτονοήτων πραγμάτων.
Πόσομακρινή  είναι η εποχή μόλις πριν   40-50 χρόνιαπου τραγουδάει ο αείμνηστος Κ. Μουντακης «Έφταξε ο καιρός καλέ μου πέφτουν οι ελιές και τα λιόφυτα θα πιάσουν πάλι οι κοπελιές……¨» Σήμερα…εκεί  που φύτρωναν βοτάνια κι ‘αγριολούλουδα κι ήταν χαρά  στον κάμπο τα βελάσματα, τώρα εργάτες μετανάστες, μηχανήματα και βιαστικά και γρήγορα περάσματα.
  Πολλοί ελαιώνες, στα  με ελάχιστους κατοίκους των χωριών της ενδοχώρας είναι εγκαταλελειμμένοι. 
Δεν ξέρω τί δείχνει η τιμή του ελαιολάδου και ποιοι διεθνώς μας κυβερνούν  και εμείς με πόση απρονοησία  ζήσαμε και ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες. Διαπιστώνω, ότι όλο και λιγότεροι μένουν στην ελαιοκαλλιέργεια  και ο αγρότης σήμερα βασανίζεται και αγωνιά περισσότερο από άλλοτε.Ελπίζομε σε πρωτοβουλίες του δρόμου των επιστημόνων αλλά και βιβλία όπως του κ. Μιχελάκη καλό είναι να μας προβληματίσουν εθνικά.Επίσης απεδείχθη με τον κορωνοϊό οτι δεν είναι ο τουρισμός «η βαρειά μας βιομηχανία»
 Τέλος οι  θρησκείες  όχι μόνο των αρχαίων Ελλήνων αλλά και της Βίβλου: Ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και το ισλάμ, σχετίζονται  με το λάδι και με τις τελετουργίες  τους, έχουν  καθιερώσει την αγιαστική και θαυματουργική ιδιότητα του ελαιολάδου δια του οποίου «η Θεία χάρις» Δωρεά του θεού ευλογεί και αγιάζει τη ζωή των ανθρώπων.
 Πολλά ευχόμενος και για τον αγαπητό εκ Σητείας συντοπίτη συγγραφέα.
Κίσσαμος Νοέμβρης 2023
Γ. Πευκιανάκης
 

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

 Μιχάλης Αναγνωστάκης

(Παιδίατρος)
Το Σάββατο που μας πέρασε, πλήθος κόσμου απο την Κίσαμο και τα Χανιά και όχι μόνο, αποχαιρέτησε και συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στην ιδιαίτερη πατρίδα του στο Βουλγάρω Κισάμου, τον γιατρό Μιχάλη Αναγνωστάκη.
Ο Μιχάλης Αναγνωστάκης, γιος του αείμνηστου, επίσης γιατρού Χρήστου Αναγνωστάκη και ας μου επιτραπεί η έκφραση "του Χριστιανού", για πολλά χρόνια υπηρέτησε και στήριξε την Υγεία των ανθρώπων της Κισάμου πρώτα σαν αγροτικός γιατρός και ύστερα σαν ειδικευμένος παιδίατρος στα Χανιά.
Εκεί τον βρίσκαμε πλέον και μας βοηθούσε στην ανατροφή των παιδιών μας.
Με την πρώτη του επίσκεψη, μετά τη γέννα η μωρομάνα μετά τις οδηγίες του ένιωθε άλλη δύναμη για το μεγάλο της ξεκίνημα να αναστήσει την καινούρια ζωή. Ξεκινούσε απο το πώς θα μάθεις να πιάνεις το μωρό, κάτι πρωτόγνωρο για τη νεαρή μάνα, και προχωρούσε σε όλες τις λεπτομέρειες, δίδοντας τις γραπτές σε πρόχειρο  χειρόγραφο σημείωμα του.
Στην αρρώστια μετά απο κάθε επίσκεψη του, ένιωθες ασφάλεια.
Κι όταν οι περιπτώσεις ήταν δύσκολες κι ο γονιός τάχε χαμένα, αυτός στεκόταν πλάι για κάθε περαιτέρω δύσκολη διεκπεραίωση.
Αυθόρμητος κοινωνικός και με χιούμορ αγάπησε και τον αγάπησαν οι άνθρωποι του τόπου. Καθένας έχει και μια ωραία ανάμνηση απο αυτόν και μια ευγνωμοσύνη στην ψυχή του. Φάνηκε, άλλωστε αυτό απο τον πάνδημο αποχαιρετισμό και τα ζεστά λόγια που ακούστηκαν κατά την εξόδιο ακολουθία.
Αν και πικραμένος γιατί η ζωή του στέρησε πολύ νωρίς αγαπημένα πρόσωπα, έφυγε δικαιωμένος για την όλη προσφορά του στον άνθρωπο.
Εμείς συλλυπούμενοι τα παιδιά και τους άλλους οικείους, θα τον κρατήσομε στην καρδιά μας, όσο υπάρχομε νοούντες, γιατί ήταν πλάι σε ό,τι πολύτιμο έχομε.
Αιωνία  η μνήμη του
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι.....
Ευτυχία και Γιώργος Πευκιανάκης

ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 1963-2023

Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης  
      Α .  Ανήκω σε μια γενιά που άκουσε πάμπολλες φορές κάτω από μπαλκόνια την κραυγή «Σώσε την Ελλάδα»! Συχνά η κραυγή ήταν υποβολιμαία (ίσως και πληρωμένη), κάποτε μπορεί να ξεπηδούσε και αυθόρμητα. Παραλλάζει με τους καιρούς η κραυγή, χωρίς να παύει η επένδυση των ελπίδων στον έναν ενσαρκωτή των προσδοκιών του πλήθους. «Μαζί σου, για μια Ελλάδα νέα»! Δυο και πλέον γενεές όλες οι εκλογές  αποκαλούνταν «κρίσιμες ή πιο κρίσιμες» 1963, 1967 (πρόλαβε η δικτατορία) 1974- μεταπολίτευση 1981 – ΠΑΣΟΚ 1990 Μητσοτάκης 1996 Σημίτης 2004 ο νέος Καραμανλής…η χρεωκοπία και ξανά Παπανδρέου, και το 2015 η αριστερά και έπεται η ανακύκλωση.
Έφηβος το 1963, συμμετείχα στο 11ο παγκόσμιο τζαμπορί των προσκόπων στον Μαραθώνα. Παρελάσαμε και ενώπιον του διαδόχου τότε, του πρόσφατα μακαριστού τ. Βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου.
Δεν πέρασαν δυο χρόνια και ο νέος Βασιλιάς μετά τα όσα συνέβαιναν άκουε το «δεν σε θέλει ο λαός παρ’ τη μάννα σου και μπρος».
Τον Νοέμβριο 3-1963 και τον Φεβρουάριο 1964-16. Η Ένωση Κέντρου έρχεται πανηγυρικά στην εξουσία. Έχει προηγηθεί μια περίοδος ανωμαλίας με την νοθεία των εκλογών του 1961. Την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη τον ανένδοτο Αγώνα του αρχηγού της Ε. Κ. Γεωργίου Παπανδρέου. 
Ήταν γνωστή η σύγκρουση του μέχρι τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή με τα Ανάκτορα. Γιατί λοιπόν άλλος ένας διχασμός; ρητορική ερώτηση του ιστορικού.
Γενικά την δεκαετία του- 60 Η Ελλάδα είχε  αρχίσει να ελπίζει σε μια άλλη εποχή.
Εμείς  εκεί στα μέρη μας στη Σητεία δεν ξέραμε για εμφυλίους πολέμους και όσα μετεμφυλιακά.
Συμμετείχαμε ως μαθητές σε συλλαλητήρια για το  Κυπριακό και οι μεγαλύτεροι μιλούσαν, τι να περιμένομε από τους πάνω- της άλλης Ελλάδας -κυβερνήτες; πούχαν την Κρήτη στο περιθώριο.  Εμείς -όπως όλοι οι Κρητικοί- πλειοψηφικά είμαστε Βενιζελικοί.
Έγινε μεγάλος θρήνος όταν λίγο πριν τον θρίαμβο της Ενώσεως Κέντρου (16-2-74)  - Ε. Κ.- πέθανε ο Σοφοκλής Βενιζέλος.(7-2-64) Έτσι με ελπίδες στην εφηβεία μας, ξεκινήσαμε μια κομματική ένταξη σ’ένα πολιτικό χώρο με όραμα ένα καλύτερο αύριο.
Η Ε. Κ. θα σταματούσε την μετανάστευση θα  αύξανε την παραγωγικότητα και  κυρίως πίστευαν εκπαιδευτικοί, φοιτητές και μαθητές  θα χρηματοδοτούσε την παιδεία.
Πράγματι μέσα σε ένα χρόνο έγινε από τον Γ. Παπανδρέου η δεύτερη και μεγαλύτερη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με πρωταγωνιστές τον Ευάγγελο Παπανούτσο και Λουκή Ακρίτα.

(η πρώτη είχε γίνει με υπουργό παιδείας τον Γ. Παπανδρέου 1928 επί κυβερνήσεως  Ελευθ. Βενιζέλου.)  Αλλά και  μια σειρά άλλων θεσμικών μεταρρυθμίσεων που ήταν ώριμες για βελτίωση της ζωής ιδιαίτερα στην ύπαιθρο.
Αλλά ποια ήταν και η Ε. Κ.;  Ήταν οι πολιτικές δυνάμεις που δεν ελέγχονταν ασφυκτικά από τα ανάκτορα και το μεγάλο κεφάλαιο, ούτε από την παραδοσιακή αριστερά. Στο όραμα των νέων της εποχής, ήταν  μια άλλη Ελλάδα περήφανη δημιουργική όπου οι αξίες της παιδείας και της αξιοκρατίας θα συνέδραμαν στην πρόοδο στη ευημερία και γενικότερα την εξύψωση του πολιτισμού, όπως αυτός εκφραζόταν ήδη με τους μεγάλους μουσικούς, ποιητές συγγραφείς – καλλιτέχνες και τεχνίτες με ένα πρωτοφανή ενθουσιασμό. Δυστυχώς όμως δεν αποτελούσαν βέβαια εξαίρεση οι πολιτικοί της Ε. Κ με αμφίσημες εξαρτήσεις  με παλαιοκομματικές νοοτροπίες και αντικρουόμενα συμφέροντα. 
Ο γηραιός Παπανδρέου και ο εξ – Αμερικής - φέρελπις απρόβλεπτος υιός Ανδρέας, ο παραγκωνιζόμενος  Κ. Μητσοτάκης, η Βασιλομήτωρ Φρειδερίκη και ο άπειρος νέος Βασιλέας. Ανάκτορα και πολιτικοί δεν απέτρεψαν την εγκληματική δικτατορία.
  Τα παραμύθι της Ε.Κ. τελείωσε άδοξα τον Ιούλιο 1965. Όσα επακολουθούν  είναι η αρχή του τέλους της Δημοκρατίας και της Βασιλείας  από την σκοτεινή δικτατορία 1967-74 , και όχι μόνο το τέλος της άνοιξης και του ονείρου για μια άλλη κοινωνία, αλλά και η αρχή ενός δράματος τόσο για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για την Κύπρο.
 Δυστυχώς από τη μεταπολίτευση και μετά 1974-2023- πενήντα χρόνια  ό,τι σαν όραμα υπήρξε τότε, προερχόμενο και από πριν ας πούμε  από εποχής Ελευθ. Βενιζέλου και μάλιστα μετά την μικρασιατική καταστροφή δεν βρήκε  γόνιμο έδαφος για ανάλογη πλούσια καρποφορία.
   Εν τάξει, απαλλαχτήκαμε από τα ανάκτορα και τι έχομε;. Τρείς γενεές «Παπανδρέου και τα συν αυτοίς» Δυο γενεές Μητσοτάκη μετά των κλώνων Καραμανλή.
Ξεχωριστή προσωπικότητα ανιδιοτελούς προσφοράς ο Κ. Καραμανλής. Σε μια πιο ώριμη κοινωνία η πορεία της χώρας θα ήταν διαφορετική.
Έγιναν όχι λίγα σε μια Ελλάδα που ζεί 50 χρόνια Δημοκρατίας! θα μπορούσαμε να είμαστε από τους πρώτους αλλά
Δεν μετασχηματίσαμε την κοινωνία δεν ισχυροποιήσαμε του θεσμούς. Τι κι αν χρεωκοπήσαμε, -2010- το κομματικό κράτος ζει και βασιλεύει όχι ακριβώς όπως παλιά, αλλά η νομή της εξουσίας είναι  λάφυρο της κυβερνητικής «αυτοδυναμίας». Θα μου πείτε και σε κυβερνήσεις συνεργασίας, παρέμεινε ζητούμενο, η ανιδιοτέλεια  για την κοινή προκοπή.

Β. Είσαι και θα είσαι ο πρωθυπουργός

Αυτός ο ένας σωτήρας πρωθυπουργός, κάθε φορά, είναι όλοι μαζί οι κρατικοί θεσμοί προσωποποιημένοι: τα υπουργεία και οι υπηρεσίες  από αυτόν τον ένα αναμένομε να λειτουργήσουν αποδοτικά, η οικονομία να ανακάμψει, η παιδεία  η άμυνα  κ.λ.π.. 

Αλλά αυτός ό ένας είναι νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Ο ένας, που ρητορεύει στο μπαλκόνι, και αφιονίζονται με συνθήματα τα πλήθη αυτός θα μας εξασφαλίσει μισθούς και εργασίες, τα νοσοκομεία της ανθρωπιάς που μας λείπουν, τη σύνταξη του εξευτελισμένου απόμαχου, τη προστασία του αγρότη από τα μεσάζοντα αρπαχτικά του μόχθου του. Εμείς οι πολλοί ακολουθούμε ως οπαδοί, και προστρέχομε σε γήπεδα και σε πλατείες όπου μετά τα τόσα παθήματα, και το γενικότερο ξεπούλημα του κράτους  συνεχίζομε να χειροκροτούμε ως νήπια κοινωνιών που προσβλέπουν στην εξουσία, σαν σε υποκατάστατο του πατέρα-αφέντη, της μητέρας- τροφού. Χαμένη ολότελα η κοινωνική δυναμική και η κοινωνική ευθύνη, η επίγνωση ότι το κράτος είμαστε εμείς: εμείς και οι θεσμοί. Η λειτουργία τους είναι οι δικές μας σχέσεις κοινωνίας και ευθύνης, στους Δήμους το δημόσιο στους οργανισμούς κλπ

 Ψιλά γράμματα : 300 βουλευτές εκλέγονται μεταξύ 1500 και πλέον υποψηφίων και πολιτευτών. Εξακολουθούν να διατηρούν γραφεία  και ασφάλεια με χιλιάδες προσωπικό κύριο και βοηθητικό. Οι εκατοντάδες – χιλιάδες  εκλεκτοί  των  κομμάτων έμαθαν και όχι άδικα να ελπίζουν το όποιο βόλεμα.

 Παρά ταύτα και μακροπρόθεσμα δεν έλλειψαν οι καλές προθέσεις και οι προσπάθειες από μικρή αλλά ικανή μερίδα αξίων πολιτικών που με ζήλο υπηρέτησαν αλλά κι εκείνοι διερωτήθηκαν;

     Πώς να σώσει την Ελλάδα έστω και ο κορυφαίος των χαρισματικών; Έστω κι αν βρει να μαζέψει γύρω του τους πλέον ικανούς και αδιάφθορους επιτελείς, ποιος θα εφαρμόσει τους επιτελικούς σχεδιασμούς του; Πώς να λειτουργήσουν θεσμοί στην υπηρεσία του πολίτη, όταν σε κάθε κορυφαία έκφραση των θεσμών- ένα άλλο απόστημα ο κομματικός συνδικαλισμός- συγκοινωνούν δοχείο της πολιτικής εκφράζει αδιάντροπα εγωκεντρικά τα συμφέροντα κάθε κλάδου του ταλαίπωρου δημόσιου τομέα,  συνήθης ο χρηματισμός και η τακτοποίηση των ημετέρων και για τους πολλούς εμάς ο παγιωμένος εθισμός στη ραθυμία ή την ελπίδα  κάποιας εξυπηρέτησης.

     Στις γκρίνιες μας φταίνε, οι άλλοι αόριστα και γενικά, οι θεσμοί – φταίει η Παιδεία, φταίει η οικογένεια, φταίνε οι πολιτικοί, φταίει η πνευματική ηγεσία. Στις ελπίδες μας οι θεσμοί ταυτίζονται με τον έναν ηγέτη. Έτσι ο εαυτός μας, το κοινωνικό μας σώμα, μένει πάντοτε απέξω και ξορκίζει φαντάσματα. 

Πώς θα ελπίσομε σε ενδεχόμενο κοινωνικής αφύπνισης, συλλογικής ενεργοποίησης;

Φαίνεται ότι η ηλεκτρονική  αντικατάσταση της γραφειοκρατίας  επιταχύνει την δόμηση ενός άλλου κράτους.

Όσα συνέβησαν τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Η χρεωκοπία ήταν  συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής οικονομίας, της αλόγιστης σπατάλης της περιφρόνησης όποιων αξιών αλλά και της μη σωστής λειτουργίας των θεσμών παιδείας, δήμων εκκλησίας κλπ. Στην γενικότερη απογοήτευση αναδείχτηκε ένα ετερόκλητο κοινωνικό ρεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ «προοδευτικές δυνάμεις της Αριστεράς» 2015.

Είναι στους περισσότερους γνωστό σήμερα,  ότι και αυτή η  Αριστερά  η οποία εγκλιματίστηκε μια χαρά στη νομή της εξουσίας και δείχνει πειναλέα να την ξανακερδίσει, δεν πείθει τον μέσο πολίτη που αγωνιά για το μέλλον της χώρας. Πορεία σε εκλογές 2023: Όχι διχαστικά ή αυτοί ή  εμείς; Πάλι οι μετριοπαθείς, πώς θα λειτουργήσουν συνεκτικά;

     Για τον κ. Ανδρουλάκη- ως πιθανός εταίρος- λοιπόν τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Εάν ήθελε να συμβάλλει στην κυβερνησιμότητα της χώρας δεν θα μιλούσε για ποσοστά. Κάλλιστα μπορεί ακόμα και με λιγότερο από 10% να συνεργαστεί στη βάση δεσμεύσεων (αρχών και όχι προσώπων)με τη ΝΔ και να δώσουν βιώσιμη κυβέρνηση.

 Αν αυτό νομίζει ότι θα οδηγούσε σε συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ όπως συνέβη παλαιότερα, δεν ευσταθεί. Διότι η συνεργασία θα βασιζόταν σε προγραμματικές συγκλίσεις και θέσεις. Ίσα ίσα, θα δυνάμωνε το ΠΑΣΟΚ μια τέτοια υπεύθυνη στάση που αποβλέπει σε δύο πράγματα. Πρώτον να περιφρουρήσει την τήρηση των δεσμεύσεων σαν ένας εσωτερικός εγγυητής της κυβέρνησης συνεργασίας και δεύτερον να μην δώσει στην κοινωνία την αφορμή μιας αδιάλλακτης αντιπολίτευσης που θα φέρει πανηγυρικά την αριθμητική του συρρίκνωση την επόμενη μέρα ή δεν ξέρομε ποιες άλλες συνέπειες.

 Πολλές φορές η πολιτική συμπυκνούται στο σύνολο των αυτονοήτων.

Όραμα του πρωθυπουργού που θα αλλάξει τη χώρα και θα περάσει στην ιστορία θάναι να μην επανεκλεγεί! 

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ

  Ο Ιησούς εκδιώκων τους εμπόρους από τον Ναό.

Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης φιλόλογος
Tο μεγάλο και ζωηφόρο μήνυμα από  το γεγονός της Ανάστασης περνάει αναγκαστικά μέσα από τα πάθη του Χριστού, τον Γολγοθά και την σταύρωση. Από το συγκλονιστικό δράμα των παθών, στο οποίο συνήθως δίνουμε μικρότερη σημασία προσδοκώντας την βεβαιότητα του «Πάσχα» Το κοινό –εύκολο- μέρος της πίστης είναι ότι «Μεσσίας» θυσιάστηκε για όλους και το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι, λίγο νηστεία και προσευχή για να φάμε με όρεξη  στο πασχαλινό τραπέζι. Όλες εξάλλου οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν νηστεία, προσευχή και στο τέλος ως ανταμοιβή πίστης τον παράδεισο σε μια εξατομικευμένη σχέση με το Θεό.
Ο Εξελεγκτικός - καταγγελτικός  λόγος του Ιησού φαίνεται εναρμονισμένος με την «αυστηρότητα» της Μ. Τεσσαρακοστής. Όταν στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο 20,20 ζητείται από τον Ιησού η προνομιακή μεταχείρηση των μαθητών Ιάκωβου και Ιωάννη, δίνεται ευκαιρία στον Διδάσκαλο να διακηρύξει «οι ηγέτες των Εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία και καταδυναστεύουν. Εμείς όμως όχι τοιουτοτρόπως. Σε μας όποιος θέλει να γίνει σπουδαίος  ανάμεσά μας θα πρέπει να γίνει υπηρέτης «διάκονος» και όποιος θέλει να γίνει πρώτος πρέπει να δουλεύει για τους άλλους.  Άλλωστε ο ίδιος δηλώνει δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει την ζωή του «λύτρον αντί πολλών»
Στο 23 κεφ.του κατά Ματθαίον συνεχίζει ο Ιησούς την αντίθεση Φαρισαίων και μαθητών –αληθινών ανθρώπων( χριστιανων):
Ο Χριστός ως ηθικό -διδάσκαλος για πρώτη φορά στην ιστορία καταγγέλλει και κατακεραυνώνει τις πελατειακές θρησκευτικές σχέσεις, το υλικό δούναι και το λαβείν, τις θυσίες των ζώων, τα τάματα και αφιερώματα που ήσαν γνωρίσματα της παλαιάς θρησκείας και πλουτισμού του ιερατείου.
Εμμέσως, αυτό είναι ηθικό ράπισμα στις πελατειακές σχέσεις εξουσίας κάθε μορφής. Στην πορεία της διδασκαλίας του απαγγέλλει ΟΥΑΙ –αλίμονο-  αλίμονο νύν και αεί επιζητείται θεία δικαιοσύνη. Ως απειλή μια σειρά αφορισμών προς τους γραμματείς και Φαρισαίους όπως: Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες! Αυτοί οι υποκριτές: Φτιάχνουν φορτία  δυσβάστακτα και τα επιθέτουν στους ωμους των ανθρώπων και αυτοί ούτε το δακτυλάκι του δεν κινούν.
Όλα τα κάνουν για να εντυπωσιάσουν: στο πώς ενδύονται, πώς κινούνται και επιζητούν την αναγνώριση την απόδοση σεβασμού απαιτώντας την προσφώνηση «δάσκαλε  και καθηγητά». Συχνάζουν στη Συναγωγή και τα επίσημα δείπνα στις πρώτες θέσεις!
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.
Με αυτό τον τρόπο, ο Ιησούς κατήγγειλε την υποκριτική ζωή τους και κατέκρινε το γεγονός ότι έδιναν έμφαση στην τυπολατρία, ενώ ήταν διεφθαρμένοι, φιλάργυροι, εγωιστές και άπληστοι.
Το ερώτημα ανά τους αιώνες και σήμερα είναι: εξέλιπαν οι υποκριτές γραμματείς και φαρισαίοι επειδή κατ’ έθιμο βαπτίστηκαν Χριστιανοί;
Οι «φαρισαίοι» της πίστης, της εξουσίας, και της πολιτικής όχι μόνο δεν εξέλιπαν αλλά εξελίχθηκαν και οργανώθηκαν καλύτερα όντας στην κορυφή της πυραμίδας κάθε προνομιούχου συντεχνίας του κράτους και της αγοράς, αξιοποιώντας υπέρ τους και την σύγχρονη τεχνολογία στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και διαμεσολάβησης της εξουσίας.
Σήμερα διαθέτουν τα κλειδιά της δημόσιας διοίκησης, του τραπεζικού συστήματος και της αγοράς. Διπλο-τριπλοθεσίτες στο δημόσιο με δεκαπλάσιες και άνω αμοιβές από τον κατώτερο μισθό. Σε θέσεις καίριες στις δημόσιες προμήθειες, τα δημόσια έργα, στην διακεκριμένη εμπορευματοποίηση της υγείας, και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Οι σύγχρονοι υποκριτές γραμματείς και φαρισαίοι αποθεώνουν τις πελατειακές σχέσεις και την εμπορευματοποίηση των πάντων. Οι μεγαλοφαρισαίοι προέρχονται συνήθως από την λεγόμενη καλή κοινωνία και βρίσκονται ψηλά στην διοικητική και οικονομική γραφειοκρατία. Βέβαια δεν απαλλάσσονται και οι μικρότεροι Φαρισαίοι- περιστασιακά  υποκριτές όλοι μας- σε διάφορες σχέσεις ή καταστάσεις αλλά οι μικροί με δυνατότητα μετάνοιας! Υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις βέβαια όπως υπήρχαν και την εποχή του Ιησού για κάποιους φαρισαίους. Εξαιρέσεις που προσφέρουν εθελοντικά στην κοινωνική αλληλεγγύη και πληρώνουν με το παραπάνω τους φόρους τους. Μερικοί μάλιστα χωρίς μεγάλη προβολή πολλαπλά οφελούν. Στην πλειονότητά τους όμως οι μεγαλοφαρισαίοι της πολιτείας και εκκλησίας πρόκειται για ελίτ, του γενικού πληθυσμού1, Οι Επιφανείς: «Έξωθεν μεν φαίνονται τοις ανθρώποις δίκαιοι, έσωθεν μεστοί εισί υποκρισίας και ανομίας». Αν ερευνήσουμε το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό της κρίσης θα βρούμε αρκετές αναλογίες, αυτοί που ρήμαξαν τον τόπο χωρίς οι ίδιοι να πληρώσουν τίποτα τουναντίον δε, συμπεριφέρονται ομοιότροπα με αναίσχυντη πολυτέλεια.
Ο Ιησούς δεν ήλθε σε σύγκρουση με την πολιτική η κοσμική εξουσία των Ρωμαίων αφού πάντοτε θα υπάρχει κάποια εξουσία την οποία υπηρετούν άνθρωποι. Άλλωστε την καταδίκη και την σταύρωση την μεθόδευσαν οι Αρχιερείς οι γραμματείς και φαρισαίοι οι οποίοι παρέσυραν και τον όχλο για να την υποστηρίξει. Ο Ιησούς αμφισβήτησε τις υποκριτικές αξίες της άρχουσας κάστας, τις απαράδεκτες κοινωνικές ανισότητες, κατακεραύνωσε την εμπορευματοποίηση της θρησκείας στο ναό. Συνέδεσε το φως της αλήθειας με την κοινωνική δικαιοσύνη; «Μακάριοι οι πεινῶντες καὶ διψῶντες την δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται.»
Η Εκκλησία σήμερα καλείται να δώσει ένα νόημα ζωής και ελπίδας στον κόσμο, ο οποίος κινείται προς το μέλλον με κλονισμένη προσωπικότητα, επίπλαστη ελευθερία στη δίνη του ευδαιμονισμού
Η ορθοδοξία αλλά συνοδευόμενη από ορθοπραξία, ως έλεγε ο αοίδιμος Ειρηναίος μας, εξακολουθεί να αποτελεί ελπίδα του κόσμου.
Καλή Ανάσταση.
 1. Πρβλ άρθρο Βασίλη Τακτικού “Soscialactivism.gr