Υπάρχουν κάποια στερεότυπα που καθορίζουν τη συμπεριφορά μας και μας οδηγούν σε επιλογές τελείως διαφορετικές σε σχέση με αυτές που θα είχαμε σε κάποια άλλη περίπτωση. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ροζ είναι το αγαπημένο χρώμα των κοριτσιών κι όχι και των αγοριών. Μάλιστα αν κάποιο αγόρι έδειχνε κάποια προτίμηση σ’ αυτό το απαλό χρώμα κινδύνευε να χαρακτηριστεί με υποτιμητικά σχόλια. Παρ’ όλο που με γοήτευε το ροζ χρώμα, ποτέ μα ποτέ στην εφηβεία μου δεν τόλμησα να φορέσω κάποιο ρούχο αυτής της απόχρωσης. Σε μια τολμηρή έξαρση της «στιλιστικής» συμπεριφοράς μου φόρεσα αρκετές φορές κόκκινες μπλούζες και είχα και μία κόκκινη ζακέτα σε μια εποχή που όλοι οι συμμαθητές μου φορούσαν ρούχα γκρι και καφέ αποχρώσεων. Βέβαια δεν έλειπαν τα ρούχα στο μπλε και το μαύρο. Έτσι πέρασε μια ολόκληρη εποχή, που δεν τολμούσα να δείξω την προτίμησή μου σ’ ένα χρώμα που μάλλον με γοήτευε.
Όταν άκουσα για την ονομασία της συγκεκριμένης πανσελήνου, το λιγότερο που μπορώ να πω, είναι ότι ξαφνιάστηκα. Ήξερα για κίτρινο φεγγάρι, είχα δει κόκκινη πανσέληνο, ακόμη είχα μάθει και για τη μπλε. Είχα ακούσει και το τραγούδι «Το φεγγάρι είναι πράσινο, το φεγγάρι είναι γαλάζιο», αλλά για ροζ φεγγάρι ποτέ δεν είχε πέσει κάτι στην αντίληψή μου. Με την περιέργειά μου ν’ ανεβαίνει κατακόρυφα, έψαξα να βρω οτιδήποτε θα μπορούσε να με κατατοπίσει πάνω σ’ αυτό το περίεργο φαινόμενο. Οι σχετικές πληροφορίες που βρήκα, μ’ εντυπωσίασαν και γεμάτος περιέργεια περίμενα να σκοτεινιάσει, για να βεβαιωθώ για την εγκυρότητα όσων πληροφοριών είχα στη διάθεσή μου.
Στις 07/04/2020 θα είχαμε τη μεγαλύτερη απ’ τις τέσσερις υπερπανσελήνους του έτους. Θα βρισκόταν δηλαδή η Σελήνη, στην πλησιέστερη δυνατή απόσταση από τη γη κι αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα να φαίνεται μεγαλύτερη απ’ ό,τι σε άλλες περιπτώσεις. Διάβαζα όλες τις πληροφορίες με δυσπιστία, γιατί τα περισσότερα ερχόταν στην αντίληψή μου για πρώτη φορά. Ενώ συνήθως ήμουν ενθουσιώδης με κάθε νέα πληροφορία που είχα σχετικά με το φεγγάρι, τώρα παρέμενα επιφυλακτικός και δεν μ’ εντυπωσίαζε καθόλου το γεγονός, ότι λόγω της κοντινής απόστασης μεταξύ των δύο ουρανίων σωμάτων (Γης και Σελήνης) θα είχαμε έξαρση στις παλίρροιες και τις ανάλογες πλημμυρίδες. Εξ άλλου αυτό το διάστημα έμενα σε καραντίνα στο σπίτι μου στην Χαράδρα πάνω στα Πιέρια όρη, οπότε δεν θα ήμουν σε θέση να εκτιμήσω αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο.
Πριν ακόμη νυχτώσει, τοποθέτησα στο μεγάλο μπαλκόνι του σπιτιού μου μια πολυθρόνα μ’ ένα τραπεζάκι, κιάλια νυκτός, μαζί και το ιντερνετικό ραδιόφωνο. Επίσης δεν παρέλειψα να τοποθετήσω ένα ρεσό με βάση, για να δέχεται ένα μεγάλο φλιτζάνι με βότανα του βουνού και την απαραίτητη ηλεκτρική κουβέρτα, που θα με κρατούσε ζεστό. Οι ετοιμασίες μου ήταν ανάλογες των προσδοκιών μου, κυρίως για μην αναγκαστώ σε καμιά περίπτωση, να εγκαταλείψω το πόστο μου και να χάσω κάτι, έστω και το ελάχιστο, από την παρατήρησή μου. Κάθισα στην πολυθρόνα μου και σκεπάστηκα με την κουβέρτα. Η ζεστασιά που με τύλιξε γρήγορα χαλάρωσε τις αισθήσεις μου και γρήγορα έκλεισα τα μάτια μου. Ο Μορφέας με κατέλαβε χωρίς καμιά ουσιαστική αντίσταση, με το ραδιόφωνο να με νανουρίζει με τις ροκ μπαλάντες και την χαλαρωτική φωνή του παρουσιαστή, που εκφωνούσε διάφορες σημαντικές και ασήμαντες ειδήσεις. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα βρισκόμουν σ’ αυτή την κατάσταση ούτε μπορώ να πω με σιγουριά τι ήταν αυτό που μ’ έκανε να ανοίξω τα μάτια μου.
Γεγονός όμως ήταν πως, αφού για ελάχιστα δευτερόλεπτα ταλαντεύτηκα ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην υπνηλία που σταδιακά μ’ εγκατέλειπε, οι αισθήσεις μου με πρώτη την όραση λειτούργησαν άμεσα. Μπροστά μου ακριβώς, σε μια απίστευτα κοντινή απόσταση, ήταν μια τεράστια φωτεινή μπάλα που κυριαρχούσε στο οπτικό μου πεδίο. Κούνησα το κεφάλι μου, σαν να προσπαθούσα να διώξω από πάνω μου τα τελευταία σταγονίδια της υπνηλίας, που επέμεναν να κατέχουν μέρος των αισθήσεων μου. Πολύ γρήγορα η εικόνα της φωτεινής μπάλας πήρε την πραγματική της διάσταση κι «έγινε» αυτό που ήταν: Μια υπέροχη πανσέληνος! Τα γυμνά κλαδιά του πλατάνου, που δέσποζε λίγα μέρα μπροστά από το μπαλκόνι μου, όχι μόνο δεν εμπόδιζαν το θέαμα, αλλά αντίθετα έδιναν ένα εξωπραγματικό ντεκόρ. Οι άκρες των κλαδιών ήταν σε πρώτο πλάνο σε σχέση με το φεγγάρι και μέσα στη φωτεινότητα έμοιαζαν σαν μαύρες ρωγμές πάνω σε μια σφαίρα που ράγιζε επικίνδυνα. Μετακινήθηκα ελαφρά προς τα αριστερά, για να έχω καθαρότερη εικόνα και ν’ αποφύγω την προοπτική του πλατάνου. Το θέαμα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Μια σελήνη που αντανακλούσε φως και νόμιζες πως ήταν σούρουπο κι όχι νύχτα. Μετά από ένα εικοσαήμερο χιονοπτώσεων κι ασταμάτητων βροχών, η ηλιοφάνεια των τριών τελευταίων ημερών είχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα και η διαύγειά της είχε σαν αποτέλεσμα το δανεικό φως της σελήνης να διαχέεται και να δίνει την αίσθηση ότι σήμερα η νύχτα δεν θα ήταν σκοτεινή. Ένα απαλό φως, δανεισμένο από τον ήλιο, μου άλλαζε τη διάθεση προς το καλύτερο. Είχα την αίσθηση πως με κύκλωνε μια άνοιξη, η οποία ωστόσο αργούσε
Έκανα λίγα βήματα στο μπαλκόνι μου θαυμάζοντας τη φύση, που μέσα στο φως του φεγγαριού μού φαινόταν αλλόκοτη και πρωτόγνωρη. Τίποτα απ’ όσα έβλεπα δεν θύμιζε τα τοπία που αχόρταγα θαύμαζα στο φως της ημέρας. Τα χρώματα είχαν χάσει κάτι απ’ τη φωτεινότητά τους, σαν κάποιο τεράστιο φίλτρο να έκρυψε κάτι από τη λαμπρότητά τους και τα άφησε λίγο πιο θαμπά, αλλά χωρίς να στερήσει κάτι από την ομορφιά τους. Το αντίθετο θα έλεγα. Καθώς έλουζε η σελήνη το «βουνό μου», έδινε μια νέα διάσταση στο τοπίο και με τις φωτοσκιάσεις, που τώρα ήταν πιο έντονες, έβλεπα πράγματα που με το φως της ημέρας θα ήταν αδύνατο να δω. Μετακινήθηκα δυο τρία βήματα πάνω στο μπαλκόνι μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο άλλαξα την οπτική γωνία παρατήρησης. Όλο το πεδίο μπροστά μου ήταν ελεύθερο, χωρίς εμπόδια και τότε είδα και τον συνοδό της Σελήνης, τον Στάχυ (το φωτεινότερο αστέρι στον αστερισμό της Παρθένου) να την ακολουθεί σταθερά και να δηλώνει την ύπαρξή του στα δεξιά της και αρκετά πιο πίσω της.
Ένιωσα την ουράνια μαγεία να με τυλίγει. Ξανακοίταξα προς το μέρος της Σελήνης κι εκείνη τη στιγμή είχε ροζ απόχρωση. Έμεινα άναυδος! Δεν πίστευα κυριολεκτικά σ’ αυτό που έβλεπα. Έπιασα ασυναίσθητα την κουπαστή απ’ τα μεταλλικά κάγκελα του μπαλκονιού, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσω και να μπορέσω να παρατηρήσω καλύτερα το φαινόμενο. Τότε συγχρόνως συνέβησαν ανεξήγητα πράγματα κι έπεσαν στην αντίληψή μου διαδοχικά. Δεν ξέρω αν δημιουργήθηκε κάποιο παράσιτο των ερτζιανών ή κάτι άλλο, πάντως το ιντερνετικό ράδιο έπαψε να παίζει τις αγαπημένες μου ροκ μπαλάντες και στην ατμόσφαιρα κυριάρχησε η ντόπια μουσική των Πιερίων, με την γκάιντα (το τοπικό μουσικό όργανο) να παίζει ρυθμικούς σκοπούς. Στο βάθος του οπτικού μου πεδίου είδα καθαρά δυο αχνογάλανες μορφές να κινούνται με ταχύτητα και χάρη προς το ρέμα που ήξερα πως υπήρχε στο βάθος. «Δεν είναι δυνατόν», σκέφτηκα, «οι νεράιδες των Πιερίων γλιστράνε προς το ρέμα»! Θυμήθηκα πως, σύμφωνα με τις ντόπιες δοξασίες, τα ρέματα και τα ρυάκια ήταν τα αγαπημένα μέρη των νεράιδων κι έκαναν την εμφάνισή τους συνήθως όταν το φεγγάρι ήταν ολόγιομο. Έσφιξα με δύναμη την κουπαστή και κοίταξα προς τη μεριά της τεράστιας βελανιδιάς που δέσποζε στην άκρη του κήπου μου. Αμέσως ένας φόβος με τύλιξε και, ενώ κρύο δεν έκανε, ένα ρίγος τύλιξε όλο το κορμί μου. Παρ’ όλο που δεν φυσούσε καθόλου, τα κλαδιά της κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος μου, σαν τα χέρια ενός γίγαντα. «Το στοιχειόδενδρο», σκέφτηκα, «αλίμονο μου»! Αυτόματα θυμήθηκα τα λόγια των «παλιών»:
«Άχνα, όταν συναντήσεις στοιχειό, άχνα μη βγάλεις, γιατί αλλιώς θα χάσεις τη φωνή σου για πάντα». Πιστεύω πως γενικά δεν είμαι δεισιδαίμονας, αλλά ένας πολιτισμένος άνθρωπος. Όμως για καλό και για κακό δεν έβγαλα άχνα!
%20(1)%CE%97%CE%BB%CE%B3.png)
.jpg)
.jpg)
