Από παλιά υποστηρίζω πως ένας σημαντικός παράγοντας της τόνωσης της αυτογνωσίας μας για τον γενέθλιο τόπο με ταυτόχρονη θετική επήρεια στην ποιότητα ζωής μας και στο Τουριστικό πρόσωπο της περιοχής μας είναι η καθιέρωση «Τοπόσημων» (σήματα του τόπου) τα οποία θα αποτελούν αναγνωριστικά στοιχεία που θα ταυτίζονται αυτόματα με την Κίσσαμο.
Τοπόσημα είναι για παράδειγμα ο Φάρος στο παλιό λιμάνι των Χανίων, ο Λευκός Πύργος στην Θεσσαλονίκη, το Σφακιανό Γιαχνί, ο χαλβάς Φαρσάλων, ο Μαλεβυζιώτης χορός κλπ. Η αναφορά σε κάθε ένα από αυτά παραπέμπει αμέσως στο συνοδευτικό τοπωνύμιο, Χανιά, Θεσσαλονίκη, Σφακιά, Φάρσαλα, Μαλεβύζι κλπ.
Εμείς εδώ ακολουθώντας μια κακώς εννοούμενη πορεία «εξέλιξης» κατεδαφίσαμε το φρούριο («Καλές Κισσάμου»), αφήσαμε από πολύ παλιά να χαθεί από τις αγορές το «Κρασί Κισσάμου», με αποτυχημένες πολιτικές χρεοκοπήσαμε και το «Όστρια» και όλοι μας, ατομικά ή ανεπαρκώς συλλογικά συμβάλαμε στο να χαθούν στοιχεία που στέρησαν την Κίσσαμο από πολλά τοπόσημα αυτογνωσίας, έλξης και προβολής (αρχαιότητες, τοπίο, έθιμα, προϊόντα).
Στην διάρκεια της δημοτικής μας θητείας και με στόχο την αντιστροφή της τάσης εγκατάλειψης του παρελθόντος προσπαθήσαμε εκτός των άλλων να συμφιλιώσουμε την πόλη με το αρχαιολογικό της παρελθόν (Ανασκαφές, Μουσείο, προγραμματική σύμβαση με το ΥΠΠΟ), να αναδείξουμε προσωπικότητες της Κισσάμου (Κατράκης, Κουτσουρέλης, Κουνέλης), να προσεγγίσουμε τον Λαϊκό πολιτισμό (Σχολές ριζίτικου, Κρητικών χορών, Λαϊκό Πανεπιστήμιο), να προβάλουμε την ιστορία της περιοχής (εκδόσεις και αφιερώματα, ονοματοθεσίες δρόμων κλπ), Βέβαια όλα τα παραπάνω , πέραν της ανάγκης επίλυσης προβλημάτων και προσφοράς υπηρεσιών προς την νεολαία κυρίως, δεν ήταν αποτελέσματα της αναζήτησης Τοπόσημων πλην αυτό της καθιέρωσης ως σήματος της πόλης των Δελφινιών που για την ώρα έχει αναγνωριστεί ως σήμα στην συνείδηση των δημοτών αλλά όχι ευρύτερα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά ; Αφορμή μου έδωσε το εξαιρετικά πρωτότυπο και χρήσιμο για τους vegetarians πόνημα του φίλου Κώστα Χαρτζουλάκη «Τα βρώσιμα χόρτα της Κισσάμου» το οποίο θεωρώ χρήσιμο για το πλασάρισμα της ονομασίας «ΚΙΣΣΑΜΟΣ», στο Ελληνικό παραδοσιακό τραπέζι. Μια πρώτη ιδέα θα ήταν οι διακεκριμένοι Κισσαμίτες μάγειροι (Μανόλης Παπουτσάκης, Λευτέρης Δερμιτζάκης κ.α) να «ανακαλύψουν» και να λανσάρουν ένα Κισσαμίτικο γκουρμέ πιάτο που θα συμπεριληφθεί ως σπεσιαλιτέ στους καταλόγους των. Το σταμναγκάθι, η αγριαγκινάρα, ο ασκρόλυμπας πρέπει να αποκτήσουν Κισσαμίτικο επίθετο, μαζί με το παξιμάδι του Τσατσαρωνάκη, τα κρασιά του Πνευματικάκη και του Καραβιτάκη, το ζυλοκούπι, το εκλεκτό μέλι και λάδι από τα ορεινά της Επαρχίας μας.
Αλλά να μη μείνουμε μόνο εκεί κι ας μας πουν ανεδαφικούς. Ας προχωρήσουμε στο τοπίο, ας μην αρκεστούμε μόνο στον Μπάλο και το Λαφονήσι. Ας αξιοποιήσουμε τα κομολιθοτρούλια στην Ποταμίδα, το καστανόδασος στο Σηρικάρι, το ακρωτήρι της Γραμπούσας σαν οικολογικούς παράδεισους δίνοντας το όνομα τους σε προϊόντα και εκδηλώσεις. Όχι σε «Αυγούστους» όπου πουλούν πιάτα, γυαλικά και παντόφλες αλλά σε εκθεσιακές εκδηλώσεις βράβευσης των καλύτερων προϊόντων και των παραγωγών τους ώστε το σήμα «ΚΙΣΣΑΜΟΣ» να γίνει τίτλος ποιότητας.
Ας πάμε και λίγο παραπέρα, στην τέχνη και στον πολιτισμό. Οι ποιητάρηδες και οι λαϊκοί οργανοπαίχτες, να συνθέσουν τους νέους Κισσαμίτικους σκοπούς, τις νέες λαϊκές μελωδίες που να αποπνέουν Κίσσαμο, όχι από σωβινισμό αλλά υποδηλώνοντας ότι εδώ είναι μια από τις εκατό πόλεις του Ομήρου, του Αγαμέμνονα, των 12 Αρχοντόπουλων, του Τομπάζη, των γιγάντων που κουτέλωσαν τους κατακτητές στη Μάχη της Κρήτης, του Ειρηναίου.
Η Κίσσαμος που προσπαθεί να βρει το πρόσωπό της, χωρίς να χάσει την ψυχή της. Αναζητούνται ιδέες λοιπόν...
Τοπόσημα είναι για παράδειγμα ο Φάρος στο παλιό λιμάνι των Χανίων, ο Λευκός Πύργος στην Θεσσαλονίκη, το Σφακιανό Γιαχνί, ο χαλβάς Φαρσάλων, ο Μαλεβυζιώτης χορός κλπ. Η αναφορά σε κάθε ένα από αυτά παραπέμπει αμέσως στο συνοδευτικό τοπωνύμιο, Χανιά, Θεσσαλονίκη, Σφακιά, Φάρσαλα, Μαλεβύζι κλπ.
Εμείς εδώ ακολουθώντας μια κακώς εννοούμενη πορεία «εξέλιξης» κατεδαφίσαμε το φρούριο («Καλές Κισσάμου»), αφήσαμε από πολύ παλιά να χαθεί από τις αγορές το «Κρασί Κισσάμου», με αποτυχημένες πολιτικές χρεοκοπήσαμε και το «Όστρια» και όλοι μας, ατομικά ή ανεπαρκώς συλλογικά συμβάλαμε στο να χαθούν στοιχεία που στέρησαν την Κίσσαμο από πολλά τοπόσημα αυτογνωσίας, έλξης και προβολής (αρχαιότητες, τοπίο, έθιμα, προϊόντα).
Στην διάρκεια της δημοτικής μας θητείας και με στόχο την αντιστροφή της τάσης εγκατάλειψης του παρελθόντος προσπαθήσαμε εκτός των άλλων να συμφιλιώσουμε την πόλη με το αρχαιολογικό της παρελθόν (Ανασκαφές, Μουσείο, προγραμματική σύμβαση με το ΥΠΠΟ), να αναδείξουμε προσωπικότητες της Κισσάμου (Κατράκης, Κουτσουρέλης, Κουνέλης), να προσεγγίσουμε τον Λαϊκό πολιτισμό (Σχολές ριζίτικου, Κρητικών χορών, Λαϊκό Πανεπιστήμιο), να προβάλουμε την ιστορία της περιοχής (εκδόσεις και αφιερώματα, ονοματοθεσίες δρόμων κλπ), Βέβαια όλα τα παραπάνω , πέραν της ανάγκης επίλυσης προβλημάτων και προσφοράς υπηρεσιών προς την νεολαία κυρίως, δεν ήταν αποτελέσματα της αναζήτησης Τοπόσημων πλην αυτό της καθιέρωσης ως σήματος της πόλης των Δελφινιών που για την ώρα έχει αναγνωριστεί ως σήμα στην συνείδηση των δημοτών αλλά όχι ευρύτερα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά ; Αφορμή μου έδωσε το εξαιρετικά πρωτότυπο και χρήσιμο για τους vegetarians πόνημα του φίλου Κώστα Χαρτζουλάκη «Τα βρώσιμα χόρτα της Κισσάμου» το οποίο θεωρώ χρήσιμο για το πλασάρισμα της ονομασίας «ΚΙΣΣΑΜΟΣ», στο Ελληνικό παραδοσιακό τραπέζι. Μια πρώτη ιδέα θα ήταν οι διακεκριμένοι Κισσαμίτες μάγειροι (Μανόλης Παπουτσάκης, Λευτέρης Δερμιτζάκης κ.α) να «ανακαλύψουν» και να λανσάρουν ένα Κισσαμίτικο γκουρμέ πιάτο που θα συμπεριληφθεί ως σπεσιαλιτέ στους καταλόγους των. Το σταμναγκάθι, η αγριαγκινάρα, ο ασκρόλυμπας πρέπει να αποκτήσουν Κισσαμίτικο επίθετο, μαζί με το παξιμάδι του Τσατσαρωνάκη, τα κρασιά του Πνευματικάκη και του Καραβιτάκη, το ζυλοκούπι, το εκλεκτό μέλι και λάδι από τα ορεινά της Επαρχίας μας.
Αλλά να μη μείνουμε μόνο εκεί κι ας μας πουν ανεδαφικούς. Ας προχωρήσουμε στο τοπίο, ας μην αρκεστούμε μόνο στον Μπάλο και το Λαφονήσι. Ας αξιοποιήσουμε τα κομολιθοτρούλια στην Ποταμίδα, το καστανόδασος στο Σηρικάρι, το ακρωτήρι της Γραμπούσας σαν οικολογικούς παράδεισους δίνοντας το όνομα τους σε προϊόντα και εκδηλώσεις. Όχι σε «Αυγούστους» όπου πουλούν πιάτα, γυαλικά και παντόφλες αλλά σε εκθεσιακές εκδηλώσεις βράβευσης των καλύτερων προϊόντων και των παραγωγών τους ώστε το σήμα «ΚΙΣΣΑΜΟΣ» να γίνει τίτλος ποιότητας.
Ας πάμε και λίγο παραπέρα, στην τέχνη και στον πολιτισμό. Οι ποιητάρηδες και οι λαϊκοί οργανοπαίχτες, να συνθέσουν τους νέους Κισσαμίτικους σκοπούς, τις νέες λαϊκές μελωδίες που να αποπνέουν Κίσσαμο, όχι από σωβινισμό αλλά υποδηλώνοντας ότι εδώ είναι μια από τις εκατό πόλεις του Ομήρου, του Αγαμέμνονα, των 12 Αρχοντόπουλων, του Τομπάζη, των γιγάντων που κουτέλωσαν τους κατακτητές στη Μάχη της Κρήτης, του Ειρηναίου.
Η Κίσσαμος που προσπαθεί να βρει το πρόσωπό της, χωρίς να χάσει την ψυχή της. Αναζητούνται ιδέες λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου