Όταν ο πρωθυπουργός πριν κάποιες μέρες με φόντο την Ακρόπολη πίσω και μια ελιά δεξιά, σε διάγγελμά του ανακοίνωνε τα περιοριστικά μέτρα της διακίνησης, συνειρμικά μας έφερνε στο νου πολλές ανάλογες πανδημίες της ιστορίας.
Οι διάδοχοί του ήσαν μέτριας ικανότητας, δυσανάλογης έπαρσης και δημαγωγοί. Η ήττα της Αθήνας προδικάστηκε από αστόχαστες ενέργειες και η παρακμή το τέλος του λεγομένου Χρυσού αιώνα του Περικλέους που άρχισε με την νίκη των Ελλήνων εναντίον των Περσών 479-431π.χ
Όταν ο Ιουστινιανός κατέστειλε τη στάση του Νίκα 532 μ. Χ. εξοντώνοντας χιλιάδες αντιφρονούντες στον ιππόδρομο, ισχυροποιήθηκε ως Αυτοκράτορας μιας Νέας Ρώμης- Κωνσταντινούπολη- και σε πέντε χρόνια, ενώ ενισχύει τα σύνορα οικοδομεί με χιλιάδες εργαζόμενους, το μέγα παγκόσμιο αρχιτεκτόνημα των Ανθέμιου και Ισίδωρου, τον ναό της Αγίας Σοφίας 537. Λίγο αργότερα στη περίλαμπρη πρωτεύουσα του ακμαίου «χριστιανικού» κράτους ενσκήπτει 543 μ.Χ και είναι γνωστή ιστορικά με την ονομασία «Πανώλη» ή πανούκλα του Ιουστινιανού», επειδή έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Αρχικά ο αριθμός των θανάτων δεν ήταν πολύ μεγαλύτερος από το συνηθισμένο, στη συνέχεια όμως τα ποσοστά θνησιμότητας αυξήθηκαν δραματικά, ώσπου οι νεκροί υπολογίζονταν σε πέντε χιλιάδες ημερησίως ή ακόμη και σε δέκα χιλιάδες ή και περισσότεροι. Η εικόνα της Κωνσταντινούπολης την περίοδο αυτή, όπως περιγράφεται από τον ιστορικό του Βυζαντίου Προκόπιο, είναι η εικόνα μίας πόλης έρημης, όπου δύσκολα συναντούσε κανείς άνθρωπο στους δρόμους, ενώ κάθε είδους εργασία, αλλά και το εμπόριο είχαν παύσει. Την ίδια περίπου περίοδο, που η επιδημία της πανώλης μάστιζε τη βυζαντινή πρωτεύουσα, η νόσος έπληξε τον περσικό στρατό και τον ίδιο τον Πέρση βασιλιά Χοσρόη «ἐς χωρίον Ἀδαρβιγάνων», όπου ο τελευταίος είχε συγκεντρώσει το στρατό του, προκειμένου να εισβάλλει στο βυζαντινό έδαφος. Η φοβερή πανδημία ως αναγράφεται, σε διάστημα 50 χρόνων από την πρώτη της εκδήλωση, σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες πληγές της ιστορίας. Καίτοι όμως και ο ίδιος ο Ιουστινιανός, ωσεί νεκρός όπως ο ιστορικός μαρτυρεί, παρά πάσαν ελπίδα επέζησε. Η ιστορία δεν ανέστειλε την πορεία της και η βασιλεία του Ιουστινιανού οικοδόμησε το ισχυρότερο κράτος της σήμερα λεγομένης Βυζαντινή Αυτοκρατορίας.
Εύκολα ο σημερινός και μάλιστα ¨έγκλειστος¨ συμπολίτης μας μπορεί να πληροφορηθεί…. η χολέρα ή «μαύρος θάνατος» αναφέρεται πολλές φορές από το 14ο ως και στα χρόνια της Ελληνικής επανάστασης και όλο τον 19ο αιώνα.
Το 20 αιώνα με την πρόοδο της γνώσης και της ιατρικής μάλλον μας ξέμειναν πανδημίες γρίπης. Ως τέτοια φοβερά αναφέρεται η γρίπη του 1918 λίγο πριν λίγο μετά το τέλος του 1ο Παγκοσμίου πολέμου, όπου και λόγω στρατιωτικών μετακινήσεων εξελίχθηκε σε πρώτη μεγάλη πανδημία του 20ου αιώνα από την οποία νόσησαν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ έχασαν τις ζωές τους, από 50 έως διπλάσια εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Υπερπολλαπλάσιοι των νεκρών και του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό.
Στη νεότερη εποχή 1957- μαθητής του Δημοτικού σχολείου- κλείσαμε τρεις εβδομάδες για την γρίπη, όμως στο χωριό ούτε ραδιόφωνο είχαμε ούτε άλλη πληροφόρηση και ζήσαμε με τη χαρά των διακοπών. Ο παππούς μου τότε μου έλεγε ιστορίες –παραμύθια για μένα πριν 40 χρόνια τότε- για σημεία και τέρατα, για αγίους και θαύματα, του πόσοι στο χωριό και τη γύρω περιοχή, αρρώστησαν και πόσοι πέθαναν στη γρίπη του 1918.
Σήμερα τα πράγματα φαίνονται να είναι διαφορετικά και ως προς τα μέσα αντιμετώπισης, αλλά όπως τα βιώνομε μέσα από την υπερπληροφόρηση δεν αποφεύγομε τον ψυχολογικό τρόμο.
Ζήσαμε μετά το 1950 σ’ ένα εξελισσόμενο ραγδαία τεχνολογικά κόσμο, χωρίς ανάλογη πνευματική πρόοδο. Αυτή η παντοδυναμία της επιστήμης και της τεχνολογίας μετέβαλλε και τον ψυχισμό των ανθρώπων.
Κάποιοι αλήθεια εδώ και δεκαετίες μιλούν για την «ύβρη» μας απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, μιλούν για την αλαζονεία της δύναμης των ισχυρών στον τομέα των εξοπλισμών, την υποδούλωση της οικονομίας σε οίκους τραπεζών που διαχειρίζονται μια οικονομία ανεξάρτητα από την παραγωγικότητα και τον μόχθο των ανθρώπων, με ασύστολη κατασπατάληση των πόρων της γης. Μίλησαν για την αλόγιστη υπερκατανάλωση, την απληστία και την επίδειξη ενός κόσμου που κυριάρχησε το ΕΓΩ. Βλέπομε έκπληκτοι όσα διαδραματίζονται στην Ευρώπη και την Αμερική και στον Κόσμο τον φρικτό τούτο Μάρτιο να συνεχίζονται στον σκληρό Απρίλη του δίσεκτου έτους 2020.
Από τον Δεκέμβριο ακούσαμε με μακάρια αδιαφορία τι και πώς βίωνε μια επαρχία της Κίνας, αλλά οι ισχυροί αδιαφόρησαν από φόβο, στα της οικονομικής ανάπτυξης! Ακόμη και τότε δυσανασχετήσαμε δεν θα γίνουν τα καρναβάλια; Στα καθ’ ημάς, ο Ερντογάν με την ανοχή της Ευρώπης- ισότιμος συνομιλητής της- μας επετέθη με τους χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες. -Έχει κάπου δίκιο. Μήπως δεν είναι όλοι αυτοί οι μετανάστες συνέπεια των όπλων που τους πουλούν οι ισχυροί;-
Την ίδια στιγμή που η ανησυχία και ο αγώνας μας στα σύνορα είχαν κορυφωθεί ο Πρωθυπουργός με θάρρος ενήργησε σε δυο μέτωπα για την προστασία της Χώρας. Οι Ευρωπαίοι που ύψωσαν τείχη κατά των εμπεριστατωμένων εξαθλιωμένων μεταναστών, ώστε μόνοι εμείς να σηκώνομε το βάρος της λεγομένης ανθρωπιστικής προσπάθειας πώς αλώθηκαν, από έναν αόρατο μονοκύτταρο ιό; πώς καθηλώθηκαν έτσι τα τραίνα και τα αεροπλάνα; Πώς σταμάτησε κάθε πρόσθετη επαφή στον καθημερινή μας ζωή;
Έμειναν οι στρατιώτες υγειονομικοί και οι ιατροί στο μέτωπο, να βιώνουν την φρίκη της αρρώστιας, όπου παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες μεγαλώνει αργά και σταθερά τώρα. η μακάβρια πομπή των νεκρών!
Τι γίνεται μ’ εκείνο το πείραμα στο Σερν που δαπανώνται τρισεκατομμύρια για την ανακάλυψη του σωματιδίου "του Θεού";
Και η υπερδύναμη που κυβερνάται από εκείνον τον «ηγετίδη» με τους υπερπηραύλους και τους διαστημικούς δορυφόρους, έρμαιο η χώρα του στην ματαιοδοξία της αλαζονείας.
Η ανθρωπότητα δεν θα πάψει να έχει ελπίδα στους στρατευμένους στο αγαθό-επαΐοντες –επιστήμονες- με λόγο-λογική- όπου ο Λόγος είναι η αρχή και το τέλος. Όσο ποτέ επίκαιρος ο Σωκράτης και η φιλοσοφία του Πλάτωνος περί αξιών και ψυχής και η Αριστοτέλεια λογική ότι παραμένει μεταφυσικό ό,τι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει.
Εμείς και λόγω των ημερών, ας βρούμε τον χρόνο να αναστοχαστούμε, ότι ως χριστιανοί έχομε μιαν αλήθεια, όχι δια μέσου μιας υψιπετούς φαντασίας αλλά δια του Πνεύματος που δεν είναι ούτε λογικό ούτε άλογο. Είναι ο Λόγος η αρχή και το τέλος που στη χριστιανική μας πίστη, αρχή και τέλος είναι ο Ιησούς Χριστός μέσα από τη ιδιαιτερότητά του και την υπαρξιακότητα του δηλ από τη ζωή στο θάνατο και από τον θάνατο στη ζωή, είναι πορεία αυτογνωσίας και ελπίδας. Η εμπειρία ανεβαίνοντας τον Γολγοθά φέρνει ελπίδα. Αλλά και ταπείνωση ακόμη και από το του Σωκράτη «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Ανοικτοί στη αναζήτηση με πίστη, ότι η προσευχή στο Θεό του Παντός, ενισχύει την ταπεινότητά μας.
Κατά τον Απ. Παύλο: Προς Κορινθίους Α΄
Το πνεύμα του ανθρώπου είναι εκείνο το στοιχείο-αυτό που είναι από τη φύση του- που είναι προσιτό στο πνεύμα του Θεού.
Υπάρχουν πράγματα μέσα μας, τόσο ιδιωτικά ή και απωθημένα, στο υποσυνείδητο, ενδόμυχες σκέψεις, στον νου ή την καρδιά μας, που δεν τις γνωρίζει κανείς παρά μόνο το πνεύμα μας. Πόσο μάλλον τα περί Θεού, υπάρχουν βαθιά και μύχια πράγματα στο Θεό που μόνο το πνεύμα του Θεού γνωρίζει
Ευχές στην πορεία προς το Πάσχα το πέρασμα για τους Εβραίους) πέρασμα και για μας φέτος αλλά και ελπίδα ζωής και Ανάστασης
Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτ' εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης Φιλόστρατος. Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον, VIII, Ζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου