ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ

Ποιος θα το’λεγε; Ποιος θα μας το’λεγε και θα τον πιστεύαμε; Ότι ο Μανώλης, ο δικός μας Μανώλης, ο πάντα γελαστός, ο ευπροσήγορος, ο λεβέντης μας, ο επιστήμονας, θα μας αποχαιρετούσε τόσο ξαφνικά και πρόωρα, τόσο αναπάντεχα; Πάνω στον ανθό της νιότης του, πριν καλά-καλά προλάβει να ολοκληρώσει τα θέλω του. Όχι, δεν θα γράψω νεκρολογία, δεν ταιριάζουν αυτά στο Μανώλη. 

Θα πω απλά: Έφυγε ο Μανώλης που ήξερε να δίνει νόημα στη ζωή. Να την ομορφαίνει. Να μην την αφήνει να τον παίρνει καπάκι στο διάβα της. Έφυγε ένα αστέρι φωτεινό με περίσσια αξιοπρέπεια, απέραντη αγάπη, την πιο ζεστή ματιά, την πιο ευγενική φυσιογνωμία. Οι θύμισες αστείρευτες. Εκείνα τα καλοκαίρια του κάθε Αυγούστου, κάτω από το θρόισμα των φύλλων της γέρικης καρυδιάς τα βράδια μας με τις ατέλειωτες συζητήσεις, με τα γέλια μας να ξεσηκώνουν τη γειτονιά, να συμφωνούμε, να διαφωνούμε, να κάνουμε πλάκες, να μας μιλάς για φιλοσοφία, για τα σχέδια, τα όνειρα, τους στόχους σου...  
Γιατί ήσουν άνθρωπος που αγαπούσε πολύ την επιστήμη που υπηρετούσες γι’αυτό και απασχολήθηκες επί μακρόν εξελίσσοντάς την –κάνοντας μεταπτυχιακά, διδακτορικό. Και τα κατάφερες. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψες να οραματίζεσαι για μια καλύτερη ζωή και πιο δίκαιη κοινωνία. Να αγωνίζεσαι και να επιμένεις για το σκοπό αυτό χωρίς να κουράζεσαι, χωρίς να τα παρατάς. Έχοντας πάντα τη δύναμη να χαμογελάς. Θα κρατήσουμε από το χαμόγελό σου ακριβή παρακαταθήκη για να μας δίνει δύναμη και κουράγιο. 
Ας βρέχει το σύννεφο γλυκά, και ο Αγέρας της Κρήτης δροσερός ας σκορπίζει τα φύλλα του πρίνου που πέφτουν επάνω σου. Η δροσιά της ψυχής σου, θα δροσίζει τις δικές μας ψυχές και θα μείνεις σύντροφος της ζωής μας μέχρι να ξαναβρεθούμε...  
Στο καλό, Ακριβέ μας, Μανώλη.  
Οι θείες σου, 
Ελένη και Κλειώ.