ΚΙΣΑΜΟΣ: ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 1972-1982 ……… 2022 ΜΕΡΟΣ Ι

 Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης

Ήταν επιλογή μου να εγκατασταθώ στην Κίσαμο. Λόγοι οικονομικοί, οικογενειακοί, κοινωνικοί. Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες αισίως και συν Θεώ πενήντα ολόκληρα χρόνια!
Η Κίσαμος είναι από την αρχαιότητα σπουδαίο κέντρο οικονομίας και πολιτισμού της Δυτικής Κρήτης και σαν ιστορικός – αρχαιολόγος του παλαιού πανεπιστημίου γνωρίζω πόσο, η αρχαιολογία αλλά και η ιστορία έχουν αναφερθεί ανάλογα και με τα άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα κέντρα του πολιτισμού στην Κρήτη - Ζάκρος - Μάλλια - Κνωσσός - Κυδωνία - Πολυρρήνια, Φαλάσαρνα – 
 Αυτά εν περιλήψει, ένα ολοκληρωμένο Μουσείο στο κέντρο της Πόλης δίνει σήμερα στον επισκέπτη την δυνατότητα να γνωρίσει τον μεγάλο πολιτισμό. Εν επιγνώσει και αυτών μια θέση σε Γυμνάσιο της περιοχής Κισάμου  ήταν ζητούμενο. Ηδη από Σεπτεμβρίου 1972 η    μνηστή μου – Ευτυχία-είχε τοποθετηθεί στο Κολυμπάρι.
Άλλες εποχές!  μόλις 25 ετών! και μια παρέα που απολυθήκαμε από το στρατό τον Οκτώβρη1972, πάμε να ζητήσομε από το υπουργείο παιδείας να διορισθούμε αφού θα ήταν αδικία συμφοιτητές μας και κυρίως συμφοιτήτριες να έχουν διορισθεί τον Σεπτέμβριο και εμείς λόγω στρατού να περιμένομε ένα ή και δύο  χρόνια. Ο «γενικός» του Υπουργείου βρίσκει λογικό  το αίτημά μας  και υπόσχεται συμπληρωματικούς διορισμούς, και πριν περάσει ένας μήνας πράγματι  γίνονται. Το πώς τοποθετούμαι στην Κίσαμο αντί για τα Χανιά, (που προέβλεπε ο συμπληρωματικός διορισμός) είναι μια άλλη ιστορία, που σχετίζεται με το κύρος του Γυμνασιάρχη ( Αλεξ. Τσατσόπουλος) του προέδρου σχολικής  εφορίας (Σπύρος Μαρής) αλλά και τις ανάγκες του σχολείου. Ενδεικτικά η 3η τάξη είχε 70 μαθητές το τμήμα και η 6η κλασσικού 58.  Στο εξατάξιο Γυμνάσιο φοιτούν 700-800 μαθητές.
Το  Καστέλλι, έδρα της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου – δεν έχει λησμονηθεί ακόμη και σήμερα μετά από 50 χρόνια - ο σημαντικότατος ρόλος της Εκκλησίας και στον εκπαιδευτικό τομέα. Αναφέρεται, σ ’αυτό, λεπτομερώς και ο πλέον διακεκριμένος Κρητικολόγος (Στέργιου Σπανάκη. Κρήτη) ο οποίος  εντυπωσιάζεται από την  εκπαιδευτική παρουσία τεχνικών σχολών, οικοκυρικών, αγροτικών και κτηνοτροφικών εργαστηρίων. Τα οικοτροφεία στην περιοχή αλλά και στην Αθήνα, γράφει, δίδουν την δυνατότητα σπουδών και σε όσα παιδιά έχουν δυσκολία. Αναφέρεται επίσης, στο μεγάλο έργο την Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης, την Μονή Γωνιάς κ.λπ. Ο ίδιος εξαίρει την πνευματικότητα της περιοχής και την λειτουργία τυπογραφείου με την έκδοση δύο περιοδικών «Χριστός και Κόσμος» και «Η φωνή των Νέων»  κ.λ.π. Για την ιστορία: υπάρχει η επί μακρόν εκδιδόμενη μηνιαία εφημερίδα «Χρονικά Κισάμου και Σελίνου» ενώ την νεοεκδιδόμενη καθημερινή εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα» προωθεί από τότε ποιητής ο μετέπειτα πολυπολιτισμικός και ιστοριοδίφης μακαριστός Αθανάσιος Δεικτάκης- έμπορος ηλεκτρικών συσκευών το επάγγελμα-
Για τη σημερινή Κίσαμο και τον πολιτισμό της έχουν ασχοληθεί ευάριθμοι συγγραφείς και πνευματικοί άνθρωποι, για τους οποίους ξεχωριστή αναφορά κάνω στο βιβλίο μου «Του Κόσμου Κρήτη» από την Χρυσοπηγή – Ρουκάκα ( το χωριό μου) ως την Κίσαμο.»
Όπου μεταξύ των άλλων αναγράφονται……Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν φυσικό τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου να βρούμε χώρο έκφρασης εργασίας ,συνεργασίας και προσφοράς.
Πολύ πριν την απόφαση να εγκατασταθώ στην Κίσαμο η συνάντηση 
με τον άγιο - μεγάλο Ειρηναίο υπήρξε καθοριστική. Στο πρόσωπο του δασκάλου ο φωτισμένος επίσκοπος αναζητούσε πάντα τον πνευματικό άνθρωπο, τον εκπαιδευτικό το δάσκαλο, που μεταλαμπαδεύει τη γνώση, που εξοπλίζει και εξυψώνει τον άνθρωπο. Ήταν άλλο πράγμα ο εκπαιδευτικός για τον Ειρηναίο, ο δάσκαλος και ο ιερέας. Η πνευματική καλλιέργεια και η πίστη. 

Παντού και στα μικρότερα χωριά από τη δεκαετία του 1970 λειτουργούν πνευματικά κέντρα. Ένας κόσμος και μια νεολαία που συμμετέχει σε σειρά πνευματικών και οικονομικών δραστηριοτήτων. Μια δημιουργική κοινωνία  για την εποχή εκείνη -που δεν υπήρχε, η άλλη, η τουριστική «ανάπτυξη.»
Άνθρωποι και από τον κόσμο και τα πιο μικρά μέρη της Κρήτης συμμετείχαν σε σεμινάρια ειδικού ενδιαφέροντος στην Ορθόδοξη Ακαδημία. Τότε που πριν την λειτουργία  ανωτάτων ιδρυμάτων και από το Καστέλλι στα Χανιά δεν συναντούσες παρά τα φυτώρια του Πλατανιά  και δυο τουβλάδικα.
Επειδή αυτές τις ημέρες γίνεται πολύς λόγος και προσπάθεια να επαναπροσδιορισθεί ή όλη εμφάνιση και λειτουργία της πόλεως μας, η οποία μόνο πόλεως χαρακτηριστικά δεν έχει πια, ας θυμηθώ και ας θυμηθούμε ποιο ήταν το « περιβάλλον» πριν πενήντα χρόνια.
Όταν είχα έλθει στο Καστέλλι 1972 -73 βρήκα μια θαυμάσια λειτουργούσα κωμόπολη όμοια και καλύτερη από την με διπλάσιο πληθυσμό πόλη των μαθητικών μου χρόνων την Σητεία, Σημειώνω σκόρπια  τα από της μνήμης μου. -τα όποια ονόματα τυχαία και ενδεικτικά-
Η πόλη ύστερα από την σχετικά μακρά θητεία του προ δικτατορίας εκλεγμένου Δημάρχου φαρμακοποιού Λυγιδάκη Χαρίλαου και την αποτελεσματικότερη λειτουργία των υπηρεσιών, αλλά και αδυναμίας ρουσφετολογικών παρεμβάσεων λόγω δικτατορίας, έχει αποκτήσει  σχεδόν την σημερινή της μορφή, έχουν διανοιχθεί και ασφαλτοστρωθεί εκτός από την κεντρική λεωφόρο οι κάθετοι δρόμοι αλλά και οι ανοικτότερες  όπως φαίνονταν τότε πλατείες και πεζοδρόμια με απαστράπτοντα πλακάκια. Θεμελιώνεται και το σημερινό Δημαρχείο. Ελάχιστα μικρά σπίτια στον Αγ. Αντώνιο, μερικά στον Πύργο και την Κουνουπίτσα. Στην συγκροτημένη πολεοδομικά περιοχή λοιπόν, δρόμοι πεζοδρόμια  και πλατείες ανοίχτηκαν στρώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και με επιβολή φόρου υπεραξίας για τους ωφελουμένους πενήντα χρόνια μετά, σήμερα που έχουν κτισθεί εκατοντάδες σπίτια εξαιρετικής ποιότητας και καλής αισθητικής, έχουν δρόμους, πεζοδρόμια φωτισμό που μας παραπέμπουν σε σύγχρονη πόλη; Προ εικοσαετίας και πλέον καταβλήθηκαν εισφορές για την υλοποίηση του σχεδίου πόλεως- χρήματα που πήραν άλλες διαδρομές!
Επειδή ο μεγαλύτερος αριθμός των σπιτιών εκτός του κεντρικού οικοδομικού ιστού κτίσθηκε τα τελευταία 25-30 χρόνια  από πλευράς υποδομών του Δήμου – κράτους δεν έγινε τίποτα άξιο λόγου. Άρα, ότι ονομάζομε πόλη της Κισάμου…Τελωνείο ..Σκαλίδη, Ηρώων Πολυτεχνείου  Γυμνάσιο και 1ο Δημοτικό κλπ έχει μικρές ή ανεπαίσθητες πολεοδομικές μεταβολές.
Άρα αν θέλομε να θυμηθούμε τα τελευταία 25 χρόνια δεν έγιναν ουσιαστικές παρεμβάσεις, έχομε μια πόλη αισθητικά αμετάβλητη, στην οποία όμως λόγω «ανάπτυξης  και προόδου» η ζωή χειροτέρεψε κυρίως κυκλοφοριακά..
Να σημειώσομε ότι την ίδια εποχή και μόλις σε 4 χρόνια 1968-72 γίνεται ο λεγόμενος ΒΟΑΚ από την Σούδα ως τον Άγιο Νικόλαο 200 χιλιόμετρα, χωρίς τις παρακάμψεις Ρεθύμνου και Ηρακλείου, χωρίς την σημερινή κυκλοφοριακή συμφόρηση, η Κρήτη υπερηφανευόταν για την Εθνική οδό και λεωφορείο «εξπρές» εκτελούσε την γραμμή Χανιά- Ιεράπετρα.
Το 1973, αυτό που ονομάζομε αγορά στη Σκαλίδη και στους παρακείμενους δρόμους και από το Γυμνάσιο ως πέρα στις δεξαμενές της ΄Ενωσης του Μαύρου Μώλου, έχει δεκάδες καταστήματα τροφίμων και μαγαζιών παντός εμπορεύματος όμοια εκείνων των μεγαλυτέρων πόλεων. Ξεχωριστά εμποροραφεία, ξυλουργεία, διάφορα εργαστήρια.
Αυτό κι αν ήταν «Open Mall»…σαν τι μπορεί να φανταστούν σήμερα οι μελετητές του πολυτεχνείου; 

Ανασταίνεται η παρακμή μελετητικά; Η τότε ενδοχώρα με τα ζωντανά χωριά λειτουργούσε αμφίδρομα, όχι μόνο τροφοδοτούσε την αγορά τροφίμων αλλά και ήταν οι ίδιοι πελάτες, καθώς φορτηγά μετέφεραν εμπορεύματα και λεωφορεία κατάμεστα  ανθρώπους και μπαγκάζια.  
Το Γυμνάσιο της πόλεως (6τάξιο) έχει 700-800 μαθητές Οι μαθητές εισάγονται στο Γυμνάσιο με εξετάσεις – σε ποιες αίθουσες  είναι άλλο θέμα-  Κτίζονται όμως τα νέα σχολεία. Ένας αριθμός μαθητών μένει στα οικοτροφεία, άλλοι σε δωμάτια αρκετοί  πηγαινοέρχονται με λεωφορεία αλλά ευάριθμοι από σχετικά κοντινά μέρη έρχονται με τα πόδια και κάποιοι μαθητές από την Πολυρρήνια.
Στα ανθούντα ιδρύματα του Δεσπότη λειτουργούν οι τεχνικές σχολές: Ένα μελίσσι παιδιών δασκάλων και εργαζομένων στα οικοτροφεία. Σχεδόν χίλιοι μαθητές στην πόλη, που είναι και πελάτες των καταστημάτων, όπου εκτός από βιβλιοπωλεία χαρτοπωλεία το του Κοντοπυράκη Θοδωρή είναι βιβλιοπωλείο εκλεκτών επιστημονικών συγγραμμάτων! 
Είχαμε λοιπόν την περιπλήθουσαν αγορά ως και στην αρχαία Αθήνα 10-12 το πρωί και περί λύχνων αφάς- άναμμα των φώτων- το βραδάκι όπου κυκλοφορεί  και  μια άλλη υποδειγματική «μαθητιώσα νεολαία»– 

Πόσα έχουν γραφεί για την «εστίαση» των Παπαδάκηδων.. για τα κάποια καφενεία και ζαχαροπλαστεία αλλά κυρίως το καθ’ αυτό ξεχωριστό για κάθε πόλη Κινηματογράφο. Όχι δεν ξόδεψε ο Σταματάκης Γιάννης (ζωή νάχει)για να φτιάξει ένα εξαιρετικό χώρο για το κέρδος , ιδιαίτερα τον ενδιέφερε και η ποιότητα των έργων. Ο κινηματογράφος όπου συναντιούνται για ψυχαγωγία οι συμπολίτες αλλά και άλλες εκδηλώσεις γίνονται και κάποτε κάποτε και θεατρικές παραστάσεις. Ο αστικός λοιπόν πληθυσμός της πόλεως, υπάλληλοι, έμποροι, βιοτέχνες - οι περισσότεροι παράλληλα και αγρότες -έχει μια διαμορφωμένη κοινωτική και κοινωνική κουλτούρα, άλλη από την σημερινή που μάλλον χαρακτηρίζεται από ένα ανεπτυγμένο «εγώ» και ανάλογη συμπεριφορά. Ο μεγάλος καλλιτέχνης και αξεπέραστος φωτογράφος ο Γ. Ανυφαντής και όσοι βοήθησαν διέσωσαν ανεκτίμητη ιστορική και ανθρωπολογική και λαογραφική κληρονομιά.
Στην όλη πολιτισμική μιας «αστικής» συμπεριφοράς να θυμηθούμε ότι, στα σχολεία υπηρετεί πλήθος καθηγητών και δασκάλων με ξεχωριστή δυναμική και ενδιαφέροντα, οι οποίοι διαμένουν στο Καστέλλι. Αν συνυπολογίσομε: οι υπάλληλοι των τραπεζών εφορείας, ταμείου, ειρηνοδικείου, ιερείς, εργαζόμενοι μητροπόλεως, αστυνομίας  κλπ αλλά και  ευάριθμοι έμποροι με σχετικές σπουδές και ευρύτερα ενδιαφέροντα… Όλοι αυτοί οι μόνιμα διαμένοντες στην Κίσαμο συνυπάρχουν στην κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλεως.

Η περιγραφή αυτή συνθέτει μια οικονομική κινητικότητα που σε αναφορά στον πρωτογενή εύρωστο αγροτικό τομέα, της βιοτεχνίας κλπ μαρτυρούν μια αυτάρκεια. Η παραγωγή του λαδιού και του κρασιού που αξιοποιούνται μέσω των αγροτικών συνεταιρισμών και της ενώσεως, σημαίνει σταθερή οικονομική προστασία για το μεγαλύτερο και παραγωγικότερο δυναμικό της επαρχίας μας.
Συμπερασματικά η πρώτη δεκαετία μου στην Κίσαμο και από την δικτατορία, που ενίσχυσε την οικονομία της υπαίθρου, στην μεταπολίτευση, η οποία ενέχει οραματική αισιοδοξία, πνευματική και οικονομική δυναμική, η κοινωνία στην ύπαιθρο και στις πόλεις, ζει τα καλύτερα μεταπολεμικά χρόνια. Οι μεγαλύτεροι πρώην μαθητές μας ενθυμούνται πλείστες όσες πολιτιστικές εκδηλώσεις και την διασύνδεση των σχολείων με την κοινωνία  είτε με θεατρικές παραστάσεις παντοίες σχολικές εορτές –συμμετοχή εκπαιδευτικών και άλλων κλάδων στην λαϊκή επιμόρφωση .. εορτές και πανηγύρια και βέβαια «τα Γραμβούσια»
Ένας άλλος κόσμος σεβασμού και αξιακών σχέσεων, όπου ο Δήμαρχος είχε κύρος, ο εκπαιδευτικός εκτίμηση, ο μαθητής πειθαρχία εργατικότητα και όνειρο, οι σπουδές χρησιμότητα και η αξιολόγηση σύνθετη διαδικασία. Οι όποιες παρεκβάσεις ή υπερβολές δεν αναιρούσαν τον κανόνα.
Στα μείον είναι ότι απ’ ότι έλεγαν οι παλαιότεροι το νοσοκομείο- σημερινό κέντρο υγείας –δωρεά ομογενών Αμερικής- όπου και ο ομώνυμος δρόμος, είχε εγκαταλειφθεί.
Γιατρό έχομε έναν, ο Φανδρίδης, μέχρι που έρχεται και ο Σκουλάκης οδοντίατροι δυο τρείς. Δεύτερο ήταν το φαρμακείο του Κατάκη αλλά… σαν να είχαμε λιγότερους αρρώστους και περιστατικά αφού ούτε και πυροσβεστική  είχαμε.  
Τα αυτοκίνητα είναι λίγα και κυκλοφοριακό ανύπαρκτο αλλά τα λεωφορεία και τα ταξί καλύπτουν τις ανάγκες και στα χωριά οι παλιότεροι με τα ευλογημένα τα γαϊδουράκια..
Για εκείνα τα χρόνια της αγαστής συνύπαρξης ενός κόσμου ως έλεγε ο Ειρηναίος  των αρχέγονων επαγγελμάτων – γεωργών, κτηνοτρόφων αλιέων και τεχνιτών, μικρεμπόρων  και εργατών προσέβλεπαν στην μόρφωση των παιδιών τους ως προϋπόθεση κοινωνικής ανέλιξης. Και που οι ίδιοι συνέβαλλαν παντοιοτρόπως για καλύτερα σχολεία, για ιδρύματα όπως στα του Ειρηναίου – Κίσαμο και Σέλινο- στεγάζονταν και σιτίζονταν καθημερινά περί τα 500 παιδιά και ο Ειρηναίος είναι στη Γερμανία αλλά  εδώ επιφέρεται το πνεύμα του και η εκκλησία όχι μόνο οι  ιερείς αλλά ο κόσμος  και ανώνυμα, αλλά και μέσω συλλόγων προσφέρει πολύ αλληλεγγύη για κάθε εμπερίστατο.

Τότε που τα καφενεία έμεναν ανοικτά- περάστε κόσμε! και τα περιοδικά και οι εφημερίδες σελφ σέρβις χωρίς ταμία.
Για εκείνα τα παιδιά των Γυμνασίων και των Τεχνικών σχολών που με αρκετές στερήσεις και πολύ προσπάθεια, χωρίς φροντιστήρια πέτυχαν επαγγελματικά επιστημονικά και κοινωνικά, γονείς λίγοι και παππούδες οι περισσότεροι σήμερα- όσοι από μας συμπράξαμε νοιώθομε  υπερηφάνεια αλλά και ευχαριστίες ιδιαίτερα ,όταν μερικές φορές ακόμα και σήμερα δεχόμεθα  αντιπροσφορά εκτίμησης  τόση που μας δίνει αισιοδοξία και πολύ συγκίνηση-  Αισθανόμαστε ευγνώμονες για μια κοινωνία- σχολείου και εργασίας για όσα εμείς μπορέσαμε να δώσομε αλλά κι εκείνοι αντιπρόσφεραν, όσα εξακολουθούμε να δεχόμαστε στην διαρκή αλληλεπίδραση της κοινωνίας της πόλεως μας. Έχομε την βεβαιότητα ότι κατά Αρχήν τίποτα δεν χάνεται και το μέλλον δεν μπορεί να είναι ξεκομμένο από αρχές και αξίες που κάποτε  περίσσευαν ενώ σήμερα είναι ζητούμενο. Συνεχίζεται…
 Γ. Πευκιανάκης φιλόλογος και επι εικοσαετία  Γυμνασιάρχης- Λυκειάρχης

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΧΕΤΑΚΗΣ

Οσον ζής φαίνου.                     Όσο ζεις, να λάμπεις.

Μηδέν όλως σύ λυπού.            Μη λυπάσαι καθόλου.

Προς ολίγον εστί το ζήν.           Η ζωή είναι σύντομη. 

Το τέλος ο χρόνος απαιτεί”.      Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος

(επιτάφιος  Σείκιλου)

 Η «αναχώρηση» του φίλου, συντέκνου και εν πολλοίς συνοδοιπόρου Αντώνη Σχετάκη δεν παύει απο το να μας θλίβει αλλά και συνειρμικά  οριοθετεί σχέσεις ζωής και πολιτικής.

Ήδη από το 1973 που ως καθηγητές, η σύζυγός μου και εγώ υπηρετούμε στην περιοχή, ο εκ των εφηβικών χρόνων Α. Σ. γνώριμος της συζύγου μου γίνεται και δικός μου. 
Ο Α. Σ είναι νέος, ωραίος, δυναμικός, συνάδελφος, πλην, έχοντας παραιτηθεί από το Δημόσιο σχολείο εργάζεται ως φροντιστής των Μαθηματικών στην κωμόπολη μας. Έχει μια ευρυμάθεια, η οποία πέρα από τα Μαθηματικά επεκτείνεσαι στην Ιστορία, τη Λογοτεχνία, το Θέατρο, την πολιτική, αλλά είναι και χαρισματικά ευρηματικός και δημιουργικός.
Εκείνα τα χρόνια -δικτατορίας- μια κατηγορία ανθρώπων ενός επιπέδου ήταν θέμα όσμωσης να προχωρήσομε σε συναντίληψη της παρακμής των πραγμάτων και στην προφητικά σύντομη ελπίδα μιας άλλης κατάστασης για τον τόπο μας, τόσο τον στενό, όσο και τον ευρύτερο. Ο Αντώνης ανήκε στον χώρο των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και μέλος ομάδος, ευρύτερα πνευματικά ανήσυχων και αγωνιστών  με αμοιβαία εμπιστοσύνη, σχέση φιλίας και συνεκτίμησης.
Η μεταπολίτευση 1974-75 προσφέρει στον Αντώνη την ευκαιρία - με το γνωστό αγωνιστικό του φρόνημα-  έχοντας και τον ενθουσιασμό του κόσμου που αναζητά το καινούργιο να αναδειχθεί Δήμαρχος Κισάμου και μάλιστα με  εγνωσμένης δημιουργικότητας και αγάπης για τον τόπο, συνεργάτες. Ο νεαρότερος δήμαρχος στην Ελλάδα, τότε.
Η πόλη της Κισάμου έχοντας παραγωγικό ιστό, συνδυάζει γεωργική και αστική ανάπτυξη. Παράλληλα έχει μια υποδομή κουλτούρας και παιδείας από παλιά, αλλά και ανακαινισμένη με την πρωτοπορία και την δημιουργικότητα ενός σπουδαίου  πολιτιστικού οικονομοτεχνικού και  εκπαιδευτικού έργου του μεγάλου Ειρηναίου της δεκαετίας του 60. Και κατά τούτο τυχερός ο επίσης δημιουργικά οραματιστής Α. Σ έχει όλες τις ικανότητες και εφευρίσκει πολλές δυνατότητες ώστε να επιτελέσει  σημαντικό έργο ως Δήμαρχος συνεχόμενα για δυο τετραετίες μέχρι το 1982.
Ο Δημιουργικός επίσης και αξιοσέβαστος - μέχρι τότε δήμαρχος- Χαρίλαος Λυγιδάκης είδε στον Α. Σχετάκη μια συνέχεια δημιουργίας και ελπίδας για το μέλλον του τόπου μας
Η δεκαετία του 70 με την ορμή της  μεταπολιτευτικής  δημοκρατίας είναι εξίσου δημιουργική και ελπιδοφόρα και για άλλους Δήμους της Κρήτης  όπου αντίστοιχες προσωπικότητες βρίσκουν την ευκαιρία να αναπτύξουν δεσμούς με την Κίσαμο, ιδιαίτερα σε πολιτιστικές δράσεις. Ενδεικτικά αναφέρω, τον Κλωνιζάκη στα Χανιά. Πετράκη στη Σητεία, Κλάδο των Ανωγείων, Καρέλλη στο Ηράκλειο.

  Συναυλίες, Θέατρο, είναι η περίοδος που η Ε.Θ.Ε.Κ., μέλος της οποίας είναι και ο Αντώνης, σημερινό ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. χαρίζει καταπληκτικές παραστάσεις  στην πόλη μας με έργα του  αναγεννησιακού θεάτρου αλλά και ο Μάνος Κατράκης, Καστελλιανός πρωταγωνιστεί στον Προμηθέα Δεσμώτη στην πλατεία Τζανακάκη και ως Χριστόφορος Κολόμβος στον ημιτελή  ακόμη ναό της Ευαγγελίστριας, αλλά και ο Γιάννης Μαρκόπουλος καλεσμένος του Δήμου διευθύνει τη συναυλία του  στην πλατεία μας  όπως και άλλοι δημιουργοί. Το Λαϊκό Πανεπιστήμιο είναι στη ευρύτερη κουλτούρα του Δημάρχου Α. Σ. και σημαντικές προσωπικότητες τίμησαν το βήμα του. Με πρωτοπόρο τον Δήμαρχο αλλά και με την συμπαράσταση των συστρατευόμενων με τον  Δήμο άλλων δημιουργών, ο τόπος βιώνει μια πνευματική  αναγέννηση και βέβαια δεν είναι  μιας σύντομης περιγραφής η αναφορά στο σημαντικό έργο ενός ανθρώπου που από αγάπη στον τόπο προσπάθησε να υπερβεί δυσκολίες και να εκσυγχρονίσει  και να αναδείξει ένα μικρό Δήμο σε σημείο που να αισθάνεται κανείς περήφανος για τον τόπο του και να είναι απόλυτα ικανοποιημένος ,ότι εκπροσωπείται επαξίως τόσο μέσα όσο και προς τα έξω. Ενδεικτικά αναφέρω: Η πόλη αποκτά το σύμβολο της τα δελφίνια, όπως και το γλυπτό σύμπλεγμα που κοσμεί την πλατεία Ειρηναίου. Τρία σιντριβάνια διακοσμούν τις πλατείες, και αναπλάθεται μέρος  του παραλιακού μετώπου. Αυτά μέχρι την εποχή που με ελεύθερη βούληση οι πολίτες κατά την κρίση τους  εξέλεγαν τους άρχοντες.
Δυστυχώς τη δεκαετία του 80 με την συνενοχή των άλλοτε πρωτοποριακών δυνάμεων του Κέντρου στα πλαίσια του «σοσιαλισμού» επιβάλλεται μια κομματοκρατία που αρνείται την αυτονόητη ελευθερία προσώπων και συλλογικοτήτων, αν δεν έχουν το «κομματικό» χρίσμα.
Αποτέλεσμα  εις τον Δήμο  και σε κάθε δήμο ή νομαρχία  η εκλογική συμμετοχή ορίζεται  από το καθεστώς του ισχυρού κομματικού κράτους. Οι μη βουλόμενοι το κομματικό χρίσμα δεν έχουν ελπίδα. 
H τρίτη τετραετία του Αντώνη στο Δήμο 1986-90 έχει την εξουσιαστική εκείνη αντίληψη μιας περιρρέουσας αλαζονείας ενός δημαρχοκεντρισμού, ότι τα πάντα ανάγονται στον Δήμο, ήτοι ευλογούνται από το Δήμαρχο (εκλεκτό του συστήματος). Ομάδες, συλλογικότητες πολιτιστικοί σύλλογοι ακόμη και τα της εκκλησίας, βάλτε και τα σχολεία( που με νόμο παραχωρήθηκαν στην τοπική αυτοδιοίκηση)  πρέπει να είναι υπό τον Δήμο.
 Ο Αντώνης είναι αρκετά ευφυής ώστε να μπορεί να συντονίζει ως ένα βαθμό την αλαζονεία της εξουσίας την «κομματική νομιμότητα» με μια επίφαση συνεργασίας, αλλά έχει και όλες τις δυνατότητες να περιθωριοποιεί όσους προσπάθησαν να διεκδικήσουν μια άλλη πολιτική πρακτική. Έτσι στερείται η δυνατότητα η το δικαίωμα σε  ικανούς ανθρώπους να εκλεγούν, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε παρακμή κυρίως οι μικροί δήμοι. Στην παρατεταμένη αυτή παρακμή, όσοι προσπάθησαν διαφορετικά- ελεύθερα σχήματα- θεωρήθηκαν ύποπτοι και ανάλογα πολεμήθηκαν. Ως τόσο είχε την αρχοντιά να ζητήσει συγγνώμη από κεκοιμημένο πολιτικό του αντίπαλο, την ύστατη ώρα του αποχαιρετισμού, στο σπίτι του  και ενώπιον των δικών του ανθρώπων, επαναλαμβάνοντας τρείς φορές τη λέξη «συγγνώμη». Εννοώντας πολλά διαπραχθέντα. Έτσι υπογράμμιζε υποσυνείδητα την ματαιότητα των μικροκακιών της καθημερινότητας και της μικροπολιτικής των μικρών κοινωνιών, 
Ο Αντώνης έχασε την ευκαιρία ιστορικής δικαίωσης ως πολιτικού, καθώς και ο ίδιος απαξιώθηκε να ανέβει σε υψηλότερα πολιτικά αξιώματα, όταν κατά τεκμήριο οι περισσότεροι αναδειχθέντες πολιτικοί του χώρου ήταν κατώτεροι του. Το δυστυχώς «πτωχεύσαμε» ήταν δεδομένο το 1998 έστω και αν χρειάστηκε μια δεκαετία να επιβεβαιωθεί. Λίγο πριν λίγο μετά τη χρεοκοπία, οι Καποδιστριακοί Δήμοι έγιναν Καλλικρατικοί και στον ορυμαγδό της οικονομικής  καταστροφής, πέρασε  απαρατήρητη και η παρακμή της τοπικής αυτοδιοίκησης που βάση της ήταν ανέκαθεν η κοινότητα.
Χρειάστηκε η οικονομική χρεωκοπία για να απαξιωθεί η μεθοδολογία καπελώματος από το κομματικό κράτος. 

- Ας προσέξουν όσοι το ξαναεπιδιώξουν.
Ο Α. Σ., απαλλαγμένος από τα πολιτικά του καθήκοντα, την τελευταία δεκαετία ξαναβρήκε τον παλιό εαυτό του στις ανθρώπινες σχέσεις και φιλίες του, καθώς καθημερινά θα τον συναντούσες στην πλατεία με φίλους να αναλύει την καθημερινότητα και να διηγείται εμπειρίες. Τη λογοτεχνική του ικανότητα την αποτύπωσε μεταξύ και άλλων στο μυθιστόρημα του «οι δρόμοι του Αυγερινού» που με επιτυχία παρουσιάστηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου, η οποία αίθουσα, το μικρό ξύλινο αμφιθέατρο, να σημειωθεί αυτό, ήταν έμπνευση και έργο δικό του.
Ο Αντώνης ήταν δάσκαλος των μαθηματικών και μάλιστα για μαθητές υψηλών απαιτήσεων.  Όλοι οι μαθητές του μιλούν με θαυμασμό για αυτόν. Αρκετοί είναι αυτοί που με ευγνωμοσύνη ομολογούν ότι τους δίδαξε φροντιστηριακά δωρεάν, κάνοντας πράξη και την γενικότερη ανιδιοτέλεια στην διαχείριση των του Δήμου.
Αγαπητέ Αντώνη φίλε σύντεκνε - συνοδοιπόρε- η ζωή μας μια μολυβιά που σβήνει. Ως ευφυείς συζητητές της φιλοσοφίας των πραγμάτων είχαμε την βεβαιότητα της αιώνιας αναζήτησης του «Νου», τουτέστι μιας Αθανασίας των πνευματικών πραγμάτων. Η προσευχή σου στον γείτονα σου Άγιο Σπυρίδωνα, στο τέμπλο, που πάντα την εικόνα του, που εσύ είχες αφιερώσει, ευλαβικά προσκυνούσες ενώνεται με την δική μας προσευχή στην βεβαιότητα της αγάπης και της δικαιοσύνης του Θεού, σίγουρα πέρα από την κρίση των ανθρώπων.
Τέλος να αναφερθεί πως ήσουν βασικό μέλος της επιτροπής για την ονομασία των δρόμων  της Κισάμου, η οποία πραγματικά έχει καθυστερήσει, καθότι δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Τυχαίο αλλά σύμπτωση να δοθεί και το δικό σου όνομα σε ένα δρόμο. Ήδη και το δημοτικό συμβούλιο έχει εισάγει την πρόταση.
Καλό σου Ταξίδι. Στον άλλο κόσμο διάλεξε τόπο που να σου βγορίζει να αγναντεύεις το Μυρτίλο και το Καστέλλι μας…..
Γιώργος και Ευτυχία Πευκιανάκη

ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ 1912-1922 -ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ "Η ΓΡΑΜΒΟΥΣΑ"

Σ΄ ένα ευάριθμο ακροατήριο στο Τσατσαρωνάκειο έγινε ετεροχρονισμένα η παρουσίαση του ετήσιου ημερολογίου του Συλλόγου.
Ο Σύλλογος με τον δραστήριο πρόεδρο του κ. Γρυμπαουλάκη Δημήτρη και με τη συνεργασία του Συμβουλίου του Συλλόγου συνεχίζει επάξια την παράδοση που κληρονόμησαν από τον αείμνηστο και επί μακρόν πρόεδρο του Συλλόγου αείμνηστο Αθανάσιο Δεικτάκη.
Αξιοθαύμαστη λοιπόν η όλη προσπάθεια του Συλλόγου για την επετειακή έκδοση του ημερολογίου 2022 με αφορμή τα εκατό χρόνια από την μικρασιατική Καταστροφή. Σ’ αυτό τον πόλεμο όπως και του προηγούμενους Βαλκανικούς από το 1912, η Κίσαμος παρούσα συμμετείχε με εκατοντάδες πολεμιστές το άνθος των νέων και των μεγαλυτέρων ανδρών και όπως σε κάθε πόλεμο η κοινωνία μας θρήνησε νεκρούς και  άλλους που επέζησαν τραυματίες.
Σε μια εποχή άκρατου υλισμού και φιλαυτίας και των κατ’ ευφημισμό λεγομένων πνευματικών ανθρώπων, ο πολιτιστικός Σύλλογος «Γραμβούσα» ενεργοποίησε πλήθος ανθρώπων τόσο από την αυτοδιοίκηση αλλά και ενεργούς πολίτες άλλων πνευματικών φορέων και διακεκριμένους πνευματικά συνεπαρχιώτες μας αλλά και το πλήθος των απογόνων και όσων άλλων μπορούσαν να καταθέσουν στη μνήμη της ιστορίας, ώστε να πετύχουν ένα μνημειώδες επίτευγμα να παρουσιάσουν τους αφανείς εκείνους ήρωες, τιμή στους πεσόντες με καταγωγή από την Κίσαμο και μέσω αυτών τιμώντας όλους όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα.
Ένα ιστορικό ντοκουμέντο όπου κατ' αλφαβητική σειρά οι φωτογραφίες που με τόσο κόπο αναζητήθηκαν, ζωντανεύουν στην μνήμη μας και συγκινούν την ψυχή μας. Αποκωδικοποιούμε την δική μας ζωή βιώνοντας την  ζωή μας, να συνεχίζεται ως κρίκος  στην αλυσίδα του χθες συνδεδεμένη με την θυσία εκείνων και την ευθύνη στην συνεχή ροή της ιστορίας.
Είναι αυτονόητο πόσο σημαντικό είναι το βιβλίο, που σαν επετειακή ημερολογιακή έκδοση πέρα από προβολή ιστορικής σημασίας, εξυψώνει μορφές ταπεινών ηρώων που αγωνίστηκαν για τα υψηλά αγαθά της πατρίδας και της ελευθερίας.
Σημαντικά και άκρως συγκινητικά τα αφηγηματικά κείμενα από ημερολόγια και άλλες πηγές..
Μακρά από του να είναι εύκολο να μιλήσει  κανείς για  μια μεγάλη προσπάθεια  με συνήθεις επαίνους, αξίζουν ευχαριστίες στον πρόεδρος του Συλλόγου κ. Γρυμπαουλάκη Δημήτριο και μέσω αυτού όλων που και στο «βιβλίο» αναγράφονται ως συντελεστές του μνημειώδους για την τοπική μας ιστορία έργου.
Γ. Πευκιανάκης

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΗΛΙΑ ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗ
1 Το ΜΑΝΝΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 
2. Η ΧΟΛΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ.
 Η ιατρική και θεολογία, μια αποκαλυπτική εικόνα από την ζωφόρο των προπυλαίων του Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών του πρώτου εν Ελλάδι, που προτάσσεται των κειμένων υποδηλώνει την αέναη αγωνία του ανθρώπου για ζωή με υγεία και πνευματική αναζήτηση.          
Ο διακεκριμένος ιατρός διδάκτωρ, και Θεολόγος κ. Ηλίας Μαζοκοπάκης (Η. Μ.) γνωστός και για την ανθρωπιστική του προσφορά συνεχίζει συγγραφικά την προσπάθειά του να δώσει εκείνη την άλλη διάσταση των πραγμάτων, του τρόπου ζωής που σχετίζεται με την άσκηση της ψυχής που συμβάλλει και στην ενδυνάμωση του σώματος.
Σεμνυνόμαστε εμείς ως διδάσκαλοι για τον μαθητή μας  ο οποίος με σεμνότητα  ήθος  και επιμονή  από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, έχοντας στόχο την Ιατρική επιστήμη έφθασε να αναδειχθεί και διδάκτορας της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. 
Παράλληλα συνεχίζει μια συγγραφική πορεία  με τα νέα του βιβλία σε βαθύτερες επιστημονικές αναζητήσεις αλλά και έρευνας κειμένων από την Βίβλο. Οι γιατροί ήταν παλαιότερο και φιλόσοφοι αλλά και γενικώς, πνευματικοί άνθρωποι.. Άλλωστε κατά την αρχαιότητα τα θεραπευτήρια ήταν σε χώρους, όπου και ιερά των Θεών και κυρίως του Ασκληπιού, τα γνωστά Ασκληπιεία.
 Επαναλαμβάνω παλαιότερη μου διαπίστωση, ότι δεν μπορεί να είσαι Θεολόγος χωρίς φιλολογικές γνώσεις  και αντιστρόφως, πώς θα είσαι Φιλόλογος – Ιστορικός -χωρίς θεολογικές γνώσεις- Ο ‘Όμηρος είναι  πατέρας των σχέσεων Θεών και Ανθρώπων-  Προσθέτομε: Δυσκολότερο  και ωραιότερο είναι ο γιατρός να είναι και  θεολόγος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι  έτσι ένας επιστήμων έχει σφαιρικότερη προσέγγιση στη ψυχοσωματική ολότητα. Θυμάμαι οι παλιότεροι γιατροί όταν έγραφαν στον ασθενή τη συνταγή για τα φάρμακα, οπωσδήποτε ,  πρώτα έγραφαν με γράμματα, που συνήθως δεν ξεκαθαριζόταν  στη μέση της πρώτης γραμμής την έκφραση «συν θεώ».
Ποιο είναι το σημαντικό στα νέα μελετήματα του Η. Μ,  ότι έρχεται με την επιστήμη της Ιατρικής αλλά και την δυνατότητα που του δίνει η θεολογική του επιστημοσύνη να προσεγγίσει θέματα που για τον στοχαστικό αναγνώστη παίρνουν όχι μόνο νέο ενδιαφέρον αλλά και μια πνευματική διάσταση τέτοια, που και ο όποιος μύθος ενδύεται «νουν αληθείας» 
Τα βιβλία: 1. «Το Μάννα της Ερήμου» προλογίζουν ο π. Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομαίος και ο νέος αρχιεπίσκοπος Κρήτης, Σεβασμιότατος κ.κ. Ευγένιος 2. Η Χολέρα στην Ιπποκρατική Συλλογή και την Αγία Γραφή ο Σεβασμιότατος Κισάμου και Σελίνου Μητροπολίτης  κ.κ. Αμφιλόχιος.
 Το Μάννα της Ερήμου σηματοδοτεί τις παρεμβάσεις του Θεού στην πορεία των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην Γή της Επαγγελίας. Η δύσκολη ζωή της Ερήμου, οι σχέσεις όπως διαμορφώνονται στην πρόκληση της ανάγκης, η πίστη και η ελπίδα αποκαλύπτουν την πρόνοια του Θεού στο θαύμα δια του ¨μάννα¨ του εξ ουρανού δωρουμένου.
Η αλλοτρίωση που η δυστυχία πολλές φορές επιφέρει αναστρέφεται ελπιδοφόρα από την σχέση του Θεό, που μέσω του Μωυσή φθάνει σαν ευλογία αλλά και επιταγή.
Η Βιβλική αντίληψη ως απαρχή πραγματώσεως του σχεδίου της Θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου περνά από αναρίθμητες περιπέτειες όπου δοκιμάζεται η πίστη στον αληθινό θεό. Ένας Θεός που συχνά από δωρητής γίνεται και τιμωρός; Αυτή  η ανθρωποερμηνεία της Βίβλου, του Θεού τιμωρού δεν έχει να κάνει με την δική μας Χριστιανική αντίληψη του δια του Ιησού Χριστού αποκαλυφθέντος Θεού, απείρου αγάπης ελέους και οικτιρμών.
 Η ιατρική  προσέγγιση του θεολόγου και ιατρού συγγραφέα φανερώνει, ως ο νέος Αρχιεπίσκοπος σημειώνει, «την έκφραση των πολύτιμων διδαχών προς τον υπερκαταναλωτικό και εγωκεντρικό σύγχρονο άνθρωπο και ερμηνεύει διάφορες σχετικές περιγραφές των Βιβλικών κειμένων με βάση τα ιατρικά δεδομένα» 
2. Η Χολέρα στην Ιπποκρατική Συλλογή και την Αγία γραφή είναι μια δύσκολη διατριβή. Φαινομενικά μεν στην σύγχρονη αντίληψη  Θεολογία και Ιατρική δεν συσχετίζονται αλλά ιστορικά σχεδόν συμπορεύτηκαν. Για να εννοήσομε την συμπόρευση, να θυμηθούμε την μετάφραση στα Ελληνικά της Βίβλου στους Ελληνιστικούς χρόνους. Την γραφή των Ευαγγελίων και των επιστολών του Αποστόλου Παύλου στην Ελληνική. Εύκολα συνάγεται η επίδραση της Ελληνικής φιλοσοφίας – Πλάτων κλπ- της ιατρικής επιστήμης Ιπποκράτης κλπ  στην πνευματική πορεία και του νέου, του Χριστιανικού κόσμου.
Αυτό που αναλύει ο συγγραφέας «την Χολέρα»  από εννοιολογικής και ιστορικής προσέγγισης είναι μια εμπεριστατωμένη έρευνα άκρως ενδιαφέρουσα. Στον προλογικό του χαιρετισμό ο Σ. Κισάμου και Σελίνου κ.κ Αμφιλόχιος επικαιροποιεί το θέμα αναφερόμενος στο γνωστό διήγημα του μεγάλου των Ελληνικών γραμμάτων, Α. Παπαδιαμάντη « Βαρδιάνος στα Σπόρκα» όπου η θεραπεία πέρα της γνώσης της τότε ιατρικής -1893- σχετίζεται με την ελπίδα και πίστη στο Θεό  αλλά και της ενίσχυσης της καλής διατροφής
Η ιατρική προσέγγιση γίνεται από τον ιατρό και θεολόγο Η. Μ. με πολλή προσοχή στηριζόμενος και στις θέσεις της Θεολογικής επιστήμης αλλά και στην μελέτη των προγενέστερων και σύγχρονων ιατρικών γνώσεων, όπου πλήθος παρατηρήσεων  επί σωματικών ασθενειών, αίτιο και αιτιατό γίνονται ερμηνευτική  ιατρικής και θεολογίας. Είναι φανερό ότι ο συγγραφέας και ως ιατρός  επιθυμεί ευρύτερη ερμηνεία, επεκτείνοντας με συγκεκριμένες μελέτες, τεκμήρια της ζωής και του μέτρου της διατροφής ως τρόπου ζωής.
Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο εδώ και 2 και πλέον χρόνια ανατρέξαμε στις κατά καιρού λοιμικές επιδημίες στη ιστορία της ανθρωπότητας.
 Η Ιπποκράτειος κατηγορική προσταγή μέσω των αιώνων. «Ου το φαγείν κακόν.. αλλά η αδηφαγία βλαβερόν..» Από τον Ιπποκράτη και τον ιερό Χρυσόστομο ως τον Παπαδιαμάντη και την σύγχρονη διαιτολογία, και τη γενική ιατρική ο Η. Μ. πραγματεύεται με όλους τους επιστημονικούς κανόνες- Βιβλιογαφία, παραπομπές και τεκμήρια- ένα θέμα θαυμαστού ενδιαφέροντος.
Η Βίβλος είτε μυθολογικά είτε ιστορικά είναι γραφή θεόπνευστης ιδεολογίας, όπου περισσότερο ή λιγότερο κατανοητές αλήθειες, μας βοηθούν να προσεγγίσομε τον βαθύτερο σκοπό της ζωής μας στον δρόμο προς την Βασιλεία του Θεού, πορεία η οποία καίτοι με δυσκολίες και θλίψη δεν πρέπει να κλωνίζει την πίστη μας. Σε κάθε περίσταση η εμπιστοσύνη μας επαφίεται στην πρόνοια του Θεού αλλά και στη αστείρευτη αγάπη και το έλεος Του. 
 

Χριστός Ανέστη. Πολλές  ευχές και ευχαριστίες στον γιατρό συγγραφέα.
Και πάντα επιτυχημένες οι διαγνώσεις του και οι θεραπείες του.
Γεώργιος και Ευτυχία Πευκιανάκη

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ Η ΓΝΩΣΙΣ (ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ)

Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης* 

 Ο μακαριστός αοίδιμος Ειρηναίος παραμένει σχεδόν δέκα χρόνια από την κοίμησή του ο πλησιέστερος «άγιος». Είχαμε γνωρισθεί και πριν την επιστροφή του από τη Γερμανία, τότε ως νέος εκπαιδευτικός και εγώ και η από μαθήτρια γειτόνισσα του και σύζυγός μου. Από το 1980 και μετά συνυπήρξαμε και ως γείτονες και δάσκαλοι.
  Οι επισκέψεις του ως συνήθιζε, ήταν να μας ευχηθεί και να συζητήσομε. Η σχέση του με τα παιδιά των οικοτροφείων και οι επισκέψεις του στα σχολεία ήταν σχέση καθημερινής επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης.
 Σε μια τέτοια επίσκεψη, μας προσέφερε δώρο ένα βιβλίο για τον Σωκράτη (470-399 π.χ) ..

- τι ωραία το λέει ο Σωκράτης, ότι το ενύπνιο, όραμα τον διέτασσε «μουσικήν ποίει και εργάζου»(Πλάτωνος – Φαίδων 60γ) Υποδηλώνει την σημασία της τέχνης τόσο στην παιδεία, όσο και στη ζωή γενικότερα, με την προϋπόθεση, ότι η παιδεία έχει τελικό στόχο την ανύψωση του ανθρώπου με γνώση αλλά και ευαισθησία, με κρίση και ανθρωπιά, με εσωτερική καλλιέργεια και κοινωνική συνείδηση και εγώ τονίζει, σαν αλογόμυγα που έλεγε ο Σωκράτης, ενοχλώ τους ανθρώπους, ανήσυχοι να είναι στον αγώνα της ζωής στην ορθοδοξία και ορθοπραξία. Όμως -ο πολύς κόσμος συνεχίζει αγνοεί τη διδασκαλία του Σωκράτη και τα περί ιδεών του Πλάτωνος  και την μεταφυσική του Αριστοτέλη και ότι το δάσκαλο- που γνωρίζει- πρέπει να διδάσκει και ως πρότυπο και παράδειγμα. Η παρουσία μας στην εκκλησία- των δασκάλων επενεργεί πνευματικά  όσο μάλλον και των ιερέων. 

- Εμείς λοιπόν σαν εκκλησία τι κάνομε; Ζητούμε και την συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς.

Επεδίωκε ο Ειρηναίος να ενισχύσει την επίδραση της εκκλησίας και δια της παρουσίας των δασκάλων και σε κάθε ευκαιρία  συνεργάζονταν και με δασκάλους  και τι τιμή έλεγε, ένας δάσκαλος κα να ψάλλει στο Αναλόγιο.
Αυτή η συνύπαρξη σχολείου και εκκλησίας ήταν ζητούμενο για τον Ειρηναίο. Η πνευματικότητα των ανθρώπων ως αλληλεπίδραση σχολείου και εκκλησίας, την οποία σε ανώτερη μορφή επιτελούσε και συνεχίζει η Ορθόδοξη Ακαδημία.
  Χρόνους πολλούς η φωτεινή  μορφή του Ειρηναίου, και το παραδειγματικό του έργο του οδηγεί πολλές ψυχές αλλά και οι μαθητές μας με σεβασμό πολλά θυμούνται.
Έτσι σαν συνέχεια πνευματικής υπενθύμισης, στον νου μου  το κήρυγμα και η ζωή του Ειρηναίου, ο Σωκράτης και ο Χριστός συμπορεύονται αέναοι οδηγοί της ψυχής. 
Φιλοσοφία και πίστη. Η φιλοσοφία, η αναζήτηση της αλήθειας της πραγματικότητας. Αυτή η φιλία, η φιλότητα αγνή συνύπαρξη με την σοφία. Όπου σοφία, σεβασμός σέβομαι και σεμνός ο σοφός! Σοφός, η δυνατότητα να δεις το εσωτερικό φως και την μεταβλητότητα των πραγμάτων. Όποιος μένει στην επιφάνεια του κόσμου στα μεν εύκολα ναρκώνεται στα δε δύσκολα  καταρρακώνεται.
Οι Διοσημίες της μαντικής σήμαιναν μια διαδραστικότητα με το Υπέρτατο, όπου έρχεται η πίστη και η προσευχή να ενεργοποιήσει την ψυχή. Καμιά μαντεία  όμως και κανένας οιωνός δεν πρέπει να εμποδίζει  τον ανώτερο αγώνα, που το καθήκον επιβάλλει, όταν στην Ιλιάδα του Ομήρου παρά την πρόβλεψη της  ήττας των Τρώων ο Έκτωρ επιλέγει «είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»
Παιδεία είναι η με την φιλοσοφία- επιστήμη- καλλιέργεια της ψυχής. Ψυχή εις τον Όμηρο είναι η ζωή στο φως, αφού ο Άδης είναι σκοτεινός, όπου δεν έχει φως, ζωή είδος - Α-ε-ιδης.
 Η αφιλοσόφητη ζωή (αδιαφορία για την ψυχή) με υπερβολικό φόβο και χωρίς μέτρο οδηγεί στον χρηματισμό - διαρκής αγωνία πλουτισμού- για  πολυτελή ζωή, την δυσκολία καλύψεως αναγκών, τ ’αναπάντεχα της ζωής, επίσης στη συσσώρευση αγαθών οδηγεί και ο άμετρος συναγωνισμός επιδείξεως και η επιδίωξη και διατήρησης εξουσίας.
Η άγνοια-η μη βαθύτερη γνώση- μεγεθύνει τον φόβο, αυξάνει τον ατομισμό, μας απομακρύνει  από την φιλανθρωπία, μας προτρέπει όμως στην ικανοποίηση επιθυμιών που σε πολλούς γίνονται πάθη. Ο άνθρωπος αφημένος στον θόρυβο των παθών, την ανάγκη εξεύρεσης μέσων-χρημάτων- διαρκούς προσπάθειας, «επακούσαι και παρασχείν την διάνοιαν ου δύναται»- Δεν βοηθά τον νου του να καταλάβει.

 Εσωτερική διάνοια είναι η ενθύμηση «ποιος είμαι». Χωρίς το «γνώθι σ’ αυτόν» την αυτοσυνειδησία, υπό τον θόρυβο των παθών, η ψυχή σιωπά και ο άνθρωπος λυγίζει. Κατά τον Σωκράτη  η πραγμάτωση του κακού γίνεται από άγνοια του αγαθού « ουδείς εκών κακός» Η σοφία είναι σώζουσα, το φως εντός της υποστάσεως μας.
Η πίστη στο χριστιανισμό είναι πέρα από τις άλλες γνώσεις σχέση αλήθειας, της δια του Θεανθρώπου σωτηρίας της ψυχής σε μια αιωνιότητα που την βιώνομε από εδώ.
Η ψυχή- συνείδηση του ποιος είμαι- και η συμπεριφορά μου έναντι των άλλων, σημαίνει και δια τον χριστιανό, τον σταθερά πιστό στα θεμελιώδη διδάγματα, που πολλοί «άγιοι» ηρωικά και με αυτοθυσία υπερασπίστηκαν. Αυτά τα ιερά από την ιστορία και την παράδοση, κάθε συνεπής σε αξίες και πίστη δεν παρακάμπτει με ευκολία.
 Από τους αρχαίους φιλοσόφους ως τους μεγάλους πατέρες, από την Αθηνά - Ηθονόη- το πρώτον- νόηση με ήθος σημαίνει,- ως την Παναγία- αγνότητα και αγιότητα- οι Θεϊκές ιδιότητες είναι ηθική που στηρίζεται σε «αξίες» αρετή, δικαιοσύνη, αγάπη, οι οποίες υπάρχουν μέσα μας. «Η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί» (Λουκάς ιζ21) 

Ταυτόσημη αντίληψη ελληνικής φιλοσοφίας και χριστιανισμού: Η ψυχή ελέγχει το σώμα και  η πορεία στη γνώση- φιλοσοφία- ανυψώνει την διάνοια όπου βίωμα και προσταγή είναι ο σεβασμός του θείου.
Δεν έχομε μηδενιστική φιλοσοφία, η αιτία των όντων έχει Αρχή, όποιος απορρίπτει τον Θεό απορρίπτει την ύπαρξη «Μηδεν εκ του μη όντος γίγνεσθαι μηδες το μη όν φθείρεσθαι» . Τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα και τίποτα δεν καταστρέφεται ώστε να γίνει τίποτα (Δημόκριτος 460-370 π.χ) 

Ο Ιησούς διδάσκει κυρίως για την ευθύνη των πράξεων, όχι τον φόβο του Θεού αλλά και η Εκκλησία περισσότερον επικαλείται όχι την δύναμη αλλά το έλεος του Κυρίου «Κύριε Ελέησον!»
Η φιλοσοφική αντίληψη περί του θείου υπερβαίνει την ανάγκη κρίσεως από τους θεούς αλλά και τον φόβο του θανάτου και εξαγιάζει την πράξη του αγαθού με ανιδιοτέλεια «κάλλιον εστί αδικείσθαι ή αδικείν» -Σωκράτης- ή του καλού Σαμαρείτου- Χριστός.
Το ενδιαφέρον του ανθρώπου πρέπει να  εστιάζεται στην αναζήτηση, την γνώση του αγαθού, διότι η άγνοια είναι το λάθος και αυτός που δεν επιτυγχάνει τον στόχο, αυτός που σφάλλει, αμαρτάνει, αμαρτία - σφάλμα. Η λάθος ζωή με σφάλματα, αμαρτίες, είναι έξω από την θεϊκή ουσία, -ενέργεια- που είναι η ψυχή, και αυτή ζημιώνει. 
Παραστατικά, θυμώνοντας ο Ειρηναίος στο κήρυγμα, για αφύπνιση τόνιζε, «δεν υπάρχει άλλη ζωή, μια είναι η η ζωή θείο δώρο, που συνεχίζεται, αν χαλάσεις αυτή την ζωή ποια συνέχεια θα περιμένεις;»
Κατά τους συμπαντικούς φυσικούς (Deepak Chopra και Μηνά Καφάτο) καθένας μας είναι  το Σύμπαν και είναι σημαντικό να το ανακαλύψομε, και επιστρέφοντας σε θεμελιακές αξίες που δίδαξαν οι μαθητές του Σωκράτη και του Χριστού.

 Είναι τυχαίο που οι δυό μεγάλοι αυτοί δάσκαλοι  όχι μόνο  δεν έγραψαν, αλλά και δεν εφρόντισαν πέρα  της διδασκαλίας των – Υπήρξαν παραδειγματικά πρότυπα δασκάλου δια της παρουσίας των. Η διδασκαλία των είναι περισσότερο  μάθηση  δι’αλληλεπίδρασης. Ο  πολύς Πλάτων, οι μαθητές του Κυρίου ημών Ιησού και ο μέγας Παύλος έδωσαν στην ανθρωπότητα αιώνια κείμενα. Προγενέστερος ο Σωκράτης προετοίμασε δρόμο στον Θεάνθρωπο. Σε πολλές εκκλησίες ο Σωκράτης και άλλοι φιλόσοφοι εικονίζονται ως «άγιοι προ Χριστού»
Το του Σωκράτη «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» είναι η ταπείνωση του δασκάλου, όπου η παραδοχή του άλλου, εξυψώνει τον μαθητή και με την μαιευτική- διαλεκτική- γεννάται η αλήθεια ως κοινή παραδοχή. 
Ο Χριστός αποκαλεί εαυτόν «ραβί» δάσκαλο και απευθύνεται στους μαθητές του «υμείς δε μη κληθητε καθηγηταί…πάντες δε υμείς αδελφοί έστε» (Κατά Ματθαίον23.10) 

Τι ήλπιζε ο Χριστός να μείνει από τη διδασκαλία του στον κόσμο, στο νου αυτών των μέχρι χθες αλιέων; Η υπερβατικότητα κάποιων θαυμάτων ή η ταπείνωση του; «Μυσταγωγών σου κύριε του μαθητάς σου εδίδασκες λέγων» (Ύμνος  Μ. Τετάρτη- «μυστικός δείπνος») «…αν είστε φίλοι μου εμέ μιμείσθε αυτός- ο μαθητής μου, που θέλει να είναι πρώτος, να φέρεται ως τελευταίος- ο δεσπότης, όπως ο διάκονος, μένοντας σε Μένα - στις διδαχές μου- θα γεννήσετε καρπόν, εγώ είμαι της ζωής η άμπελος.

Και ένας σύγχρονος του Σωκράτη, εκ των αρχόντων, αναφερόμενος προς αυτόν του λέει- Από σένα Σωκράτη δεν έμαθα τίποτα! Αλλά κάθε φορά  που βρισκόμουν μαζί σου βελτιωνόμουν. Η  επίδραση του δασκάλου γίνεται και δια της σιωπής ακόμη. Αλλού ο πλατωνικός έρωτας  αναφέρεται ως η μαθησιακή εκείνη σχέση (χημεία) που εισπράττει ο μαθητής μόνο από την παρουσία του δασκάλου.
Με πολλούς από τους παλιούς μας μαθητές  και  αναγνώστες μου με ευχαρίστηση εισπράττομε πολλά χρόνια μετά, περισσότερη αγάπη και σεβασμό από ό,τι στο γνωστό  δημόσιο σχολείο επέτρεπε να προσφέρομε.
 Ποιο το παράδειγμα του Σωκράτη και εν πολλοίς του Χριστού; Ζουν και διδάσκουν μέσα στον κόσμο αμέριμνοι. Όχι πέρα από τον άρτον τον επιούσιον. Ο Σωκράτης θαμώνας της αγοράς, θεωρεί τον εαυτό του ευτυχή που δεν έχει ανάγκες και  λυπάται που οι συμπολίτες του έχουν χρεία τόσων πολλών πραγμάτων. Συχνάζει όπου εργαστήριο, παρέα και καλό κρασί αλλά με αποφυγή της υπερβολής, δίδαγμα εγκράτειας πάντοτε και ο λόγος του σοβαρός και ευγενικός.
Σωκράτης - κυνικοί και στωϊκοί φιλόσοφοι- λίγο ενδιαφέρονται για την ενδυμασία των. Χριστός,  Απόστολοι και Άγιοι αδιαφορούν για το φαίνεσθαι «Μη μεριμνάτε δια την αύριο (Ματθαίος 6:25) «Γι’ αυτό, λοιπόν, σας λέω: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο; Κοιτάξτε τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν….. Τα αφημένα στη μέριμνα του Κυρίου. 

          Στις μετέπειτα εποχές  μαθητές του Σωκράτη και όχι μόνο άνοιξαν σχολές  αλλά     εχρηματίζοντο!  διδάσκοντες ως και οι συνεχιστές των αποστόλων- ιερείς και αρχιερείς, διδάσκαλοι και άλλοι λειτουργοί. Οι ηγούμενοι και οι άλλοι άρχοντες της πολιτείας και της εκκλησίας, μετά τρυφής διαβιούντες όχι μόνο δεν πείθουν διδάσκοντες αλλά και  αμφισβήτησαν την μίαν αρετή, την οποία ο Σωκράτης και Χριστός δίδαξαν να επιδιώκομε. «Πάσα τε επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται». Οι άρχοντες μας βολεύονται να ερμηνεύουν και  να κρίνουν Αρετή και Δίκαιο κατά περίσταση.
 Υποδειγματικός πολίτης και οπλίτης, ο Σωκράτης πολέμησε γενναία σε τρείς μάχες.
 Ανατρεπτικά της διδασκαλίας του «τα καινά δαιμόνια - όπου  Δαίμων Δαΐμων το Θείον- ήτοι ο έλεγχος της μάθησης και της γνώσης της Αρετής όπως η ψυχή ως θεία ουσία ορέγεται-επιθυμεί- ενόχλησαν την τάξη της ζωής των αρχόντων και η κατασκευασμένη κατηγορία οδηγεί τον Σωκράτη στη θανατική καταδίκη, αλλά η πνευματική του ελευθερία του επιτρέπει όχι μόνο να μη φοβάται τον θάνατο αλλά και τον σεβασμό των νόμων να διδάσκει. Ο σεβασμός των νόμων είναι για τον Σωκράτη θεμέλιο της δημοκρατικής πολιτείας. (Πλάτωνος- Κρίτων 50α:Οι νόμοι επισκέπτονται τον Σωκράτη στη φυλακή)

 Ο ίδιος όμως επί των τριάκοντα τυράννων 404 π χ. ηρωικά αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή αντικείμενη στον θείο νόμο. Άλλο η από την αυθαιρεσία, οι από της τυραννίας νόμοι. Από αυτό το δίκαιο -μη υπακοή σε δικτάτορες- απορρέει το συνταγματικό καθήκον αντίστασης σε κάθε πραξικόπημα .

Στην από δικαστηρίου δική του καταδίκη λέει, (Πλάτωνος: Απολογία του Σωκράτη) ο Μέλητος και ο Άνυτος- οι κατήγοροί του -δεν μπορούν δια του θανάτου να βλάψουν την ψυχή μου – Τώρα εγώ βαδίζω στον θάνατο που ή είναι ένας γλυκός ύπνος ή μια άγνωστη αιωνιότητα όπου με τόσους άλλους προγενέστερους θα συνεχίσω διαλεγόμενος και συζών. -Εσείς παραμένετε στη ζωή σ’ ένα τέτοιο κόσμο, κανείς ειμή μόνον οι Θεοί γνωρίζουν τι είναι καλύτερο.

Ο Ιησούς επικεντρώνει την διδασκαλία του στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο «ουκ ήλθον κρίναι αλλά σώσαι τον κόσμο» ( Ιωάννης.Ι΄) Επίσης στα περί μελλούσης κρίσεως  το  ερώτημα είναι: όχι πόσες προσευχές και τάματα και νηστείες αλλά τι έκανες για τον συνάνθρωπο ( Ματθαίου κε΄το Ευαγγέλιο της Απόκρεως) «Επείνασα και ουκ εδωκατέ μοι φαγείν.. ασθενής και εν φυλακή και ουκ ήλθατε προς με» Αυτή η διδασκαλία αγάπης του Ιησού πήρε πολλά φτιασιδώματα και με αμφισβητούμενους  εκκλησιαστικούς εκπροσώπους απομάκρυνε τους πολλούς, και ο από αιώνες προβληματισμός παραμένει.

Πολιτικοί και πολίτες, ζητούμενο είναι, η εφαρμογή των νόμων. Οι νόμοι πρέπει να έχουν υπόβαθρο την δικαιοσύνη για ένα κόσμο που θα προσπαθεί με γνώση την αρετή να είναι επ’ αγαθώ της ζωής. Με παιδεία οι άνθρωποι ασκούνται στην καλλιέργεια της ψυχής  και στο μέτρο του αρίστου της ζωής. Η σημερινή παιδεία επικεντρώνεται  στα χρήσιμα. Όσοι όμως θέλουν να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους έχουν περισσότερες ευκαιρίες παρά ποτέ. Η παραπληροφόρηση, η εύκολη αντίληψη, ότι γνωρίζομε, προκαλεί την σύγχυση των πολλών και η άγνοια της άγνοιας, ότι κάθε πληροφορία δεν είναι γνώση ή είναι και κατά το άλλο γνωμικό  «η ημιμάθεια της αμαθείας χείρον εστί» 
Η ημιμάθεια είναι η επιφανειακή γνώση. Ο αγώνας της αληθινής γνώσης είναι απαραίτητος και περνά από την οικογένεια το σχολείο και την κοινωνία με πολύ δική μας προσπάθεια και ευθύνη, αλλά χωρίς το παράδειγμα των ηγουμένων (πολιτείας και εκκλησίας) όλα τα διακηρυσσόμενα είναι υπό αμφισβήτηση. 
Η σχέση του Ελληνισμού με το πνεύμα  της αρχαιότητας και η διδασκαλία των πατέρων όπως ολοκληρώθηκαν στην Βυζαντινή εποχή, στην πτώση της αυτοκρατορίας 1453 - ακόμη όταν μας έμεινε μόνο η Ελληνική γλώσσα και η χριστιανική πίστη όχι μόνο μας έσωσαν σαν λαό αλλά με την διαμορφωμένη εθνική συνείδηση, αγωνιστήκαμε και ξανακτίσαμε το κράτος που βιώνομε με τις όποιες αδυναμίες, στο χέρι μας είναι με ποια γνώση - επίγνωση υπάρχομε.

Πευκιανάκης Γιώργος

Φιλόλογος  π. Λυκειάρχης

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΙΣΑΜΟΥ

  Ενώ λήγει υποτίθεται η προθεσμία δήλωσης ακινήτων στο κτηματολόγιο το ποσοστό καταγραφής ως τώρα είναι 2% επί 570.000 δικαιωμάτων. Έχοντας ευχέρεια χρόνου αλλά και εμπειρία προ τριετίας από ανάλογη καταγραφή κτηματολογίου στη Σητεία, ετοίμασα τα σχετικά περιουσιακά στοιχεία της οικογένειας και τα αναλογούντα στις δύο μας κόρες.
  Η κατάθεση στο κτηματολόγιο Σητείας που ήταν και είναι  ανοικτό γίνονταν στα πλούσια γραφεία της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών αντίστοιχη της άλλοτε κραταιάς Ένωσης Κισάμου, από έμπειρους εξυπηρετικούς υπαλλήλους γνώστες  οικισμών και της υπαίθρου.

- Ας αποφύγω αναλυτικές συγκρίσεις που μας ντροπιάζουν-
Αφού ετοίμασα τους φακέλους και με συντεταγμένες –που δεν χρειάζονταν στη Σητεία - για τα ορατά στο χάρτη – αλλά και με χάρτες από τον Google Εarth και όλα όσα κατά νόμον και περίσσευμα, αναζήτησα ραντεβού από την αόρατη αρχή- Εταιρεία του κτηματολογίου Α. Ε.;.
Πού είναι το γραφείο; Ευθύνη της εταιρείας ούτε μία ταμπελίτσα; Ο Δήμος ενδιαφέρθηκε; Ερωτώντας, φθάνω στο έρημο σχολείο Φαλελιανών στο Κολένι και εκεί συναντώ ένα υπάλληλο.  

-Ά μου λέει δεν έχετε συμπληρώσει τα έντυπα στοιχείων ακινήτου – ένα δισέλιδο με 150 τετραγωνάκια, αυτά ήξερα πώς το συμπλήρωνε η γραμματεία του γραφείου αλλά εδώ βλέπω ένα υπάλληλο για να καταγράψει 200.000; τουλάχιστο σπίτια και χωράφια.-  
-Επίσης αναφέρει κλπ κλπ τα οποία είχα, ναι αλλά, χρειάζεται και βεβαίωση Α.Φ. Μ, αφού του αντιτείνω υπάρχει στο Ε9  -ά όχι –φέρε λογαριασμό ΔΕΗ ή ΟΤΕ-  απορώ του λέω.
Χρειάστηκα μια μέρα και υπομονή να συμπληρώσω τα κατά τη γνώμη μου αναγκαία τετραγωνάκια των εντύπων που μου έδωσε-δεν νομίζω πως μπορεί να τα συμπληρώσει κανείς χωρίς γνώση ανάλογη λογιστού-
Την άλλη μέρα-άλλωστε δεν είχε άλλα ραντεβού- πήγα με διάθεση υπομονής και κατανόησης παλιού και έμπειρου εκπαιδευτικού.
Από τον διάλογό μας  ο οποίος θα κούραζε τον αναγνώστη φάνηκε, ότι ο άνθρωπος είναι εντελώς άσχετος με τον τόπο, ας μου επιτραπεί δε ως ταλαιπωρηθείς πολίτης να τον χαρακτηρίσω τουλάχιστο εντελώς ακατάλληλο αλλά και αδιάφορο για τη θέση και το έργο του του.
Ακόμη όμως και διαφορετικά να ήταν, δεν είναι δυνατόν σε ένα άνθρωπο να έχει ανατεθεί αυτό το έργο.
Έφυγα μάταια οργισμένος για την αόρατη εταιρεία, προϊσταμένης αρχής; - ενός υπάλληλου από το Ηράκλειο στη μέση του πουθενά-
Πληροφορίες μου, ότι γραφεία στην Κίσαμο αναλαμβάνουν διεκπεραιώσεις εργολαβικά και με αντιμισθία, με οδήγησαν να περάσω πληροφοριακά από τα γραφεία της Ένωσης. Εκεί  δυο κοπέλες μου είπαν ότι είναι του κτηματολογίου. Μάλλον λειτουργεί και η πάλαι ποτέ γεωργική Ένωση ως ιδιωτικό γραφείο.
- Μπορείτε να δείτε τους φακέλους –ρώτησα – Και πόσο θα πληρώσω - μου είπαν ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό, πλην των παγίων εξόδων του κτηματολογίου.
 Από μια σύντομη εξέταση των φακέλων, η κυρία με εμπειρία αρμοδίου και ευφυούς ανθρώπου, ερωτά: αφού τα έχετε πλήρη όλα γιατί δεν τα πάτε στα Φαλελιανά; - προφανώς για να αποφύγω το κόστος.
Αποφεύγω να καταγράψω την απάντηση.
Κράτησαν τους φακέλους, που όταν ολοκληρωθεί η διεκπεραίωση θα γίνει η πληρωμή.
Συμπερασματικά: ανεχόμαστε στην Κίσαμο, την αόρατη αρχή «Κτηματολόγιο Α. Ε ;» πού από το κράτος αναλαμβάνει εργολαβικά και με πληρωμή των κτηματογραφουμένων, να επιτελούν το έργο της, ιδιωτικά γραφεία, όπου εκτός από το υποχρεωτικό κόστος προς την εταιρεία ο πολίτης να επωμίζεται και επί πλέον χαράτσια.
Αφού υπάρχει το ηλεκτρονικό κτηματολόγιο και ο όποιος έμπειρος πολίτης μπορεί να δηλώσει τα κτήματά του και ο μη δυνάμενος μπορεί να ενεργήσει μέσω ειδικευμένων γραφείων προς τι οι υπάλληλοι των κατά περιοχές κτηματολογίου;
Υπάρχει αρμοδιότητα της Δημοτικής αρχής;  Οι κυβερνητικοί βουλευτές ακούει κανείς; Υπάρχει κράτος;
  Πευκιανάκης Γ. π. Λυκειάρχης

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Διονύσιος Φουντουλάκης

Κλείνοντας άλλος ένας «δίσεκτος» χρόνος που πήρε περισσότερους από όσους έπρεπε, δικαιωματικά και λόγω ηλικίας πήρε και τον σε όλους τόσο αγαπητό και φίλο Διονύσιο Φουντουλάκη.
Όταν πρωτοήλθα στο Καστέλλι πριν 50 χρόνια η κωμόπολη είχε μια αρχοντιά. Με την κατάμεστη αγορά, όλες τις υπηρεσίες και τα πολυπληθή σε μαθητές σχολεία, τα οικοτροφεία και άλλα ιδρύματα και εργαστήρια. Ένας πολιτισμός έργο παιδείας οικογενειών, εκπαιδευτικών και βέβαια της Εκκλησίας, ενδεικτικά από τον μακαριστό  Άνθιμο Λελεδάκη και μέχρι τον τότε Ειρηναίο Γαλανάκη
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο Διονύσης Φουντουλάκης αναβάθμιζε το μικρό του μαγαζί σε πλήρες βιβλιοπωλείο, χαρτοπωλείο, όταν η μικρή μας τότε πολιτεία διέθετε άλλα δύο. Γρήγορα το νέο βιβλιοχαρτοπωλείο με την προσήνεια και ευγένεια του καταστηματάρχη και της ποικιλίας των ειδών, έγινε σημαντικός χώρος υποδοχής και εξυπηρέτησης των αναγκών μαθητών εκπαιδευτικών και της κοινωνίας ευρύτερα.
Ο κ. Διονύσης ήρεμος, ευγενικός, προσηνής διασυνδέθηκε με εκδοτικούς οίκους, τυπογραφεία και εργαστήρια χαρτογραφικά και ο,τι δεν διέθετε σύντομα το έφερνε και η εξυπηρέτησή του ήταν πρόθυμη και γρήγορη .
Στη μακρά θητεία μου ως  Δ/ντού τόσο εδώ όσο και  στο Κολυμπάρι δεν είχα παρά να τηλεφωνήσω, για μια σειρά από τα αναγκαία για τη λειτουργία του σχολείου και ο Διονύσης με επιμέλεια τα ετοίμαζε και το κυριότερο μας προμήθευε με πίστωση «Αει στο καλό και εδώ είμαστε..». Όχι μόνο τις σχολικές επιτροπές που δεν είχαν άμεση ρευστότητα  αλλά και που γραφειοκρατικά υπήρχε δυσκολία να κόβεις κάθε λίγο και λιγάκι τιμολόγια, έτσι διευκόλυνε τα σχολεία αλλά και τις άλλες υπηρεσίες της πόλεως.
Ο φιλόξενος άνετος χώρος του βιβλιοπωλείου του ήταν –είναι – αφού ο γιός του Αλέκος επάξια συνεχίζει -και μια στάση για ενημέρωση ανταλλαγή σκέψεων τόσο με τον ίδιο αλλά και όσους άλλους συναλλάσσονταν ή σύχναζαν. 
Στις φορές που ήλθε ο πατέρας μου έτυχε θερμής υποδοχής και και συζήτησης ώστε ο πατέρας μου θαύμαζε για ένα τόπο με πολιτισμό όπως αυτό του βιβλιοπωλείου και της  μητρόπολης του Ειρηναίου. Αυτή του την αγαπητική σχέση προς όλους συνόδευε απλόχερα με μικρά συμβολικά δώρα. 
Σαν σύζυγος και οικογενειάρχης υπήρξε πρότυπο ζωής και ευτύχησε να καμαρώσει τρείς εξαιρετικούς γιούς και μια κόρη και εγγόνια ευλογημένης οικογενειακής συνέχειας.
Αλλά και στην εκκλησία με τακτική παρουσία υποδειγματικός σε ήθος εμφάνιση ηρεμία  και χριστιανική αγάπη.
Μακάριοι οι ταπεινοί τη καρδία ,ότι αυτοί τον Θεό όψονται και ..δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι.
Ας είναι η μνήμη του ως χαρμολύπη βάλσαμο στις ψυχές των αγαπημένων του, και για όλους μας είθε το 2022 να διέλθωμε εν υγεία και ειρήνη.
Γ. Πευκιανάκης

ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης: φιλόλογος π. Λυκειάρχης

Ο ιατρός ερευνητής Ι. Ιωαννίδης εξηγούσε σχετικά με την «αξιοκρατία» στα Ελληνικά πανεπιστήμια και στο δικό του στην Αμερική το «Στάνφορντ» 

Μπήκα μέσω google Earth: Τι θαύμα! ο  χώρος όλος εμπνέει σεβασμό!, έχει λέει 20 δισεκατομμύρια περίσσευμα από δωρεές. Τι θλίψη για τα δικά μας που δαπανούν τεράστια ποσά του προϋπολογισμού για επιδιόρθωση- αναπλήρωση των καταστροφών από τις καταλήψεις. Εκτός τις άλλες καταστροφές που επιφέρουν οι προστατευόμενες από το άσυλο «ληστρικές συμμορίες. Δεν γίνεται πουθενά τέτοιο μπάχαλο.

Αμέσως μετά την μεταπολίτευση ξεκίνησε μια «επαναστατική» διαδικασία, όπου πια οι φοιτητές ευρισκόμενοι στο απυρόβλητο του ασύλου επέβαλλαν βαθμιαία μια καινούργια δικτατορία  με επίκληση τον «εκδημοκρατισμό»

Με την αλλαγή του 1982 κ.ε θεσμοθετήθηκε στα πλαίσια του εκδημοκρατισμού, «η συμμετοχή φοιτητών και υπαλλήλων στη επιλογή του διδακτικού προσωπικού και του πρύτανη. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις όλων των κομματικών και μη παρατάξεων, είτε με πιέσεις είτε με απειλές επέβαλλαν την εκλογή λεκτόρων και καθηγητών με προσόντα χαμηλού επιπέδου και κυρίως, γενίκευσαν την ευνοιοκρατία και την συναλλαγή και υπονόμευσαν την ποιότητα των πανεπιστημιακών και των ανωτέρων σπουδών στην Ελλάδα, για δεκαετίες»

Παρά την σπατάλη ιδρύσεως νέων πανεπιστημίων και σχολών σε όλες τις πόλεις της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν ο πληθωρισμός πτυχίων χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα γνώσεων και αντιστοιχία στην αγορά εργασίας. Προστέθηκαν μετά το 1990 και από τις χώρες του άλλοτε «υπαρκτού» σοσιαλισμού κι άλλοι πτυχιούχοι. Μια παρακμή που οδήγησε και στην χρεοκοπία, για την οποία ευθύνεται ο λαϊκισμός ενός πολιτικού συστήματος με «όραμα» τη κατάκτηση και νομή της εξουσίας.

Με το σύνθημα «Αλλαγή» και τέρμα η «Συντήρηση» Συντήρηση ταυτισμένη με τη δεξιά που έμπαινε στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας, αποδομήθηκε και στη Μέση παιδεία το συντηρητικό «παραδοσιακό σχολείο» που γενεές γενεών γνώριζαν. Ένα σχολείο, που ενέπνεε μεν τον σεβασμό αλλά όχι λίγες φορές και τον φόβο, ότι πολλά πράγματα όφειλαν ν' αλλάξουν και άλλαξαν ήταν ζητούμενο των καιρών και της κοινωνίας.  Αλλά κάθε αλλαγή κρίνεται εκ του αποτελέσματος πόσο μάλλον στη δυναμική της εκπαιδευτικής διαδικασίας

Ως τότε πριν την «Αλλαγή», όχι λίγες φορές, τον περασμένο αιώνα 1917, 1928, 1964, 1976 είχαμε σημαντικές μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό της παιδείας, με το σχολείο όμως φύλακα και δάσκαλο αξιών, δικαιοσύνης και άμιλλας γνώσεων και «αιέν αριστεύειν»

Με την αλλαγή σταδιακά καταργήθηκε ουσιαστικά η αξιολόγηση των μαθητών μέχρι που φθάσαμε με εξευτελιστικές βαθμολογίες, να εισάγονται στα ΑΕΙ.

Η διοίκηση των σχολείων από τον Γυμνασιάρχη και τον Λυκειάρχη, οι οποίοι ήσαν με την σχολική εφορεία. θεσμοί κύρους και σεβασμού, αξιολόγησης και μέριμνας των σχολείων αντικαταστάθηκε από Δ/ντές διαβλητής αξιολόγησης και ορισμένης θητείας. 

Οι ειδικοί και περιφερειακοί επιθεωρητές επίσης καταργήθηκαν. Οι νέοι ονομαζόμενοι επίσης επί θητεία Δ/ντές εκλέγονται και τοποθετούνται, με κατά βάση και κομματικά κριτήρια, τάχατες για να βοηθήσουν την κυβερνητική υπέρ παιδείας προσπάθεια.

Στα σχολεία εκλέγονται πρόεδροι τάξεων και 15 μελή συμβούλια που «δημοκρατικά» γενικεύουν τις καταλήψεις για τον «χαβαλέ». ΑΕΙ, Λύκεια και Γυμνάσια, άσυλα ανομίας, καταλύοντας κάθε έννοια σεβασμού και μάθησης όχι χωρίς ευθύνη και των λεγομένων καθηγητών τους, οι οποίοι κυρίως των ΑΕΙ, πληρώνονται σε παρατεταμένες διακοπές.

Συνέβαλλε και η παραταξοποίηση στον συνδικαλισμό, η οποία μπορεί να ευλογήθηκε αρχικά από τα κόμματα αλλά γρήγορα ετερόκλητα αναρχοαυτόνομα πρόσωπα επεβλήθηκαν, εκμεταλλευόμενα και την γενικότερη αδιαφορία και την απαξίωση.

 Σαράντα χρόνια το κράτος που πληρώνει δεν αξιολογεί, ποιος διδάσκει; τι διδάσκει; και πώς; και το κυριότερο, ποιο  απότέλεσμα και προς τι;

Πολλοί υπουργοί- Αρσένης, Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, της παιδείας της Αλλαγής και της Εναλλαγής έχοντες πια επίγνωση της τραγικής πορείας προσπάθησαν μεταρρυθμίσεις, οι οποίες όμως προσέκρουσαν στην αντίδραση συγκεκαλυμένου ή και απροκάλυπτου εκφασισμού με τις γνωστές μεθόδους τρομοκρατίας περισσότερο στα Πανεπιστήμια.

Περιέργως και ενώ γύρω πριν το 2000 η κατάσταση ήταν απελπιστική  αναπτύχθηκαν στον χώρο της παιδείας –ως σε νοσούντα- αντισώματα επιβίωσης.(εστίες φωτός) Είναι άξιο μελέτης πως σ’ ένα χώρο χωρίς αξιολόγηση αλλά με πολλές προσπάθειες από λίγους, χωρίς ιδιαίτερη αμοιβή ή έπαινο με την συμπαράσταση της τοπικής και νομαρχιακής διοίκησης, με την άμιλλα πατριωτισμού και άλλων, πολλά τμήματα πανεπιστημίων και πολλά σχολεία, αρκετών  περιοχών επιτελούν σπουδαίο έργο.

Ζητούμενο θα παραμένει ποιο σύστημα, με ποιους δασκάλους θα προσφέρει στα παιδιά κριτική σκέψη, σφαιρική και ανθρωπιστική παιδεία, που χρειάζονται για να γίνουν καλοί πολίτες και δημιουργικοί άνθρωποι, αυτό σήμερα φαίνεται περισσότερο δύσκολο και  δυνατό μόνο με μια συναινετική και μακρόπνοη  εκπαιδευτική πολιτική.  

Χρειάζεται η στήριξη χιλιάδων δασκάλων- όχι αναπληρωτών- που σε μόνιμες θέσεις θα λειτουργούν ως ιεραπόστολοι και με την συμπαράσταση δυο γενεών. Επίλεκτοι δάσκαλοι ενός άλλου σχολείου μιας κοινωνίας, η οποία θα επιζητεί αναβάθμιση της ζωής σε συμπεφωνημένες  βασικές αξίες της. Είναι δυνατόν;

Το Υπουργείο κάποτε είναι ανάγκη ν’ αποβάλλει τη συμπλεγματική του άμεση σχέση με τις πανελλαδικές. Τα φροντιστήρια θα υπάρχουν!

Στη μεγάλη μεταρρύθμιση του 1964 οι μαθητές συνέχισαν να παίρνουν το απολυτήριο του Λυκείου και η ύλη των πανελλαδικών  ήταν από όλη την διδακτέα του Λυκείου και Γυμνασίου  και οι εξετάσεις διεξάγονταν τον Σεπτέμβριο, για την απόκτηση του λεγομένου «Ακαδημαϊκού απολυτηρίου». Ο αριθμός των εισακτέων ήταν περιορισμένος και σε συνάρτηση με τις δυνατότητες – ανάγκες της κοινωνίας.

Τα σημερινά ΑΕΙ αν δεν καινοτομούν παραγωγικά, όσα προσθέτουν ανέργους πρέπει να ν' αναζητήσουν άλλους προσανατολισμούς και συμβαίνει διεθνώς.

Δεν εμπνέει και αυτή η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Μας στέρεψαν φωτεινές προσωπικότητες ενδεικτικά, σαν τον Ε. Παπανούτσο τον Λ. Ακρίτα για ένα «παιδαγωγικό ινστιτούτο;»

Ελπίζομε στο απρόοπτα θετικό, κάτι το αντίθετο από την χρεωκοπία και την πανδημία! Κι όμως η πανδημία καταγράφει γενικευμένη αξιολόγηση και αναδείχνει, όσους συνέβαλλαν σε μια υπέρβαση αναδείχνοντας την φανταστική δυναμική της τηλεκπαίδευσης.

 Η Αξιολόγηση έστω και χωρίς σοβαρή υποδομή εκπαιδευτικού συστήματος είναι ανάγκη ν’ αναδείξει και να προβάλλει όσα θετικά και άξια γίνονται, να επαινέσει, ν’ αναδείξει και να αμείψει όσους με  φιλότιμο και πατριωτισμό εργάζονται για ένα σχολείο, το οποίο παρά τα δεινά εξακολουθεί να υπηρετείται και από φωτισμένους δασκάλους ικανούς να σαγηνεύουν και να γίνονται πρότυπα, ελπίδα των νέων σ’ ένα κόσμο που πολλοί και για πολλά έχουν θολωμένο τον νου.

ΘΕΤΙΚΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΛΗΝ ΜΙΝΩΑ ΠΕΔΙΑΔΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης
Έχοντας μελετήσει τα αναπάντητα 10 ερωτήματα του συναδέλφου εκπαιδευτικού και π. Αντιδημάρχου κ. Ψωματάκη Μανώλη, μένει κανείς ενεός - άφωνος- δια την αβελτηρία- ανοησία- μας.
Χωρίς περίσκεψη με την ανευθυνότητα των πολιτικών. Χωρίς αιδώ και με άγνοια της ιστορίας  και τον μακροχρόνιο μόχθο της εκκλησίας - Νομαρχίας, πρώην υπουργών και τόσον άλλων που επί δεκαπενταετία και πλέον συνέδραμαν την ανοικοδόμηση του μεγαλύτερου επαρχιακού σχολικού συγκροτήματος. Με αφορμή μια δόνηση, χειροκροτήσαμε την εξαγγελία ότι σε τρία χρόνια θα έχομε καινούργια εκπαιδευτήρια!!! Πόσοι πολλοί είμαστε συνυπεύθυνοι, είναι άλλο θέμα, καίτοι σ' αυτή τη χώρα «Η σιωπή κόσμον φέρει».
Εκεί στην παραγκούπολη τώρα, που για τρίτο έτος δεν λειτουργεί ως τεχνικό σχολείο, κατάφερε ο τελευταίος Δ/ντής να διασώσει το όνομα «ΕΠΑΛ Ειρηναίου Γαλανάκη» 
Καμιά μελέτη στη δημοσιότητα, καμιά ενημέρωση για το πώς αυτά τα μεγαθήρια συγκροτήματα, τα μισά των οποίων είναι ισόγεια κατέστησαν ετοιμόρροπα από ένα σεισμό  που δεν έριξε ούτε κεραμίδι. 
Τα μισά κτήρια πανελληνίως είναι κτισμένα από 1960- 1985- Πανελληνίως μόνο το δικό μας σχολικό συγκρότημα αοράτως θεωρήθηκε επικίνδυνο.
Πρέπει ν’ ανησυχήσει ο βραχύβιος υφυπουργός από τις ειδήσεις του Ηρακλείου* ότι τα περισσότερα σχολεία κρίνονται κατάλληλα και με την εντεταλμένη του υπάλληλο της ΚτΥπ να διαμαρτυρηθούν για την την όποια μέθοδο κρίσεως των κτιρίων π. χ. ύπαρξη δευτεροβάθμιων επιτροπών- Αν δεν τους ξέρουν, να τους φωνάξουν- να πάνε εθελοντές**. 
Φοβούμαι πως ούτως ή άλλως η ανάγκη του να προηγηθούν οι Αρχάνες και το Αρκαλοχώρι θα απορροφήσουν- και καλώς- όλες τις ενέργειες της περιφέρειας και εμείς θα πάρωμε την άγουσα στην αποκεντρωμένη διοίκηση - όχι βέβαια ως σεισμόπληκτοι παρά «ως παράκαμψη Τοπολίων» και ως ευφυέστατα μου είπε επίσημος συνομιλητής μου και επί των δημοσίων σχέσεων «ο μαθητής που θα φοιτήσει στα νέα Λύκεια δεν γεννήθηκε ακόμη!»
Άλλωστε μετά το βραχύβιο του της παιδείας υφυπουργού, εγγύς και το τέλος της τετραετίας  και κάποτε έχοντας ισοπεδώσει τον χώρο, κάποιος μελλοντικά- εκ των αρμοδίων, διαμαρτυρόμενος για την προαποπεράτωση των σχολείων του Αρκαλοχωρίου, θ’ ακούσει και από άλλον πολιτικό το του Αυγενάκη «τι κομπλεξικοί ρε παιδί μου αυτοί οι Χανιώτες.»
  
Υ. Γ ο Θεός να μας προστατεύει από σεισμό ,ότι εμείς δεν έχομε και που να βάλλομε σκηνές- εκθεσιακό κέντρο – κλειστά γυμναστήρια- πολύκεντρα, θέατρο- Σχολεία θ' αποκτήσομε και μείς κάποτε, άσε που γλυτώνουν οι μαθητές μας τις ασκήσεις σεισμού. 
Ίσως για άλλα «πλεονεκτήματα» θα πούμε όταν κατακάτσει η σκόνη! άσε που….. κάποιοι υποψιασμένοι μιλάνε ήδη για καιροσκοπισμό και κακόβουλη υστεροβουλία.

*εφημερίδα «Πατρίς» 1-10-21 Στα περισσότερα σχολεία του Δήμου Μίνωα Πεδιάδος απαιτούνται μικρές παρεμβάσεις

** Flashnews.gr 5-10-21 Γιατί λέει, ότι ανέλαβε τεχνική υπηρεσία  ώστε οι όποιες ζημιές ν’αποκατασταθουν σε δυό μήνες

ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ

Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης

Τούτο το χώμα είναι δικό του και δικό μας
Εδώ αναπαύεται
Η μόνη ανάπαυση της ζωής του
Η στερνή του ικανοποίηση 
Να κείτεται μαζί με τους αγαπημένους
Στην πατρίδα γη των Χανιών της Κρήτης
Χάρις στην προνοητικότητα του Μίκη και την δημιουργική πρωτοβουλία των Χανιωτών φίλων, η ιδιαίτερη πατρίδα του ο Γαλατάς, τα Χανιά και η κρητική γη αγκαλιάζουν τον «αθάνατο» ουρανοΜίκη πλήρη ημερών και από καιρό ως ζώσα πλέον αιωνιότητα.
Ο μακαριστός Ειρηναίος εκτιμούσε και θαύμαζε πνευματικά αναστήματα καθώς διέκρινε τη δωρεά του Θεού σε ανθρώπους με παγκόσμια εμβέλεια –πέρα από το σύστημα της καθεστηκυίας τάξης – Ουρανομίκης λοιπόν βαπτίστηκε ενώπιον χιλιάδων λαού ο Μίκης και τώρα βέβαιοι για την  ουράνια υποδοχή του.
Στην τελευταία μας επίσκεψη στον Ειρηναίο με πολύ γνωστό του θεολόγου -δυσκολεύτηκε στην αναγνώριση- πηγαίναμε σε θεολογικό συνέδριο στο Ρέθυμνο και είχε να τον δει χρόνια. Είναι εκείνες οι δύσκολες συναντήσεις με άνθρωπο στα βαθιά γεράματα. Τα γνωστά- τι κάνετε και κάποια αμηχανία- σιωπή- ο Ειρηναίος: «κι εμείς οι θεολόγοι του λέει εγκαταλείπομε το Χριστό και ασχολούμαστε με «αγιουλάκια» κι άλλα τυπικά.»  Ακούμε συγκατανεύοντας και μετά από λίγο- « και κάποιοι από μας θεολόγοι και δεσποτάδες βιαζόμαστε ν’ αγιάσομε προτού γίνομε άνθρωποι»
Σίγουρα οι ουρανοί αγάλλονται στην υποδοχή του Μ. Θ, δικαιωματικά από τον Ειρηναίο, έχει να δεχτεί και να παρουσιάσει «τον Άνθρωπο» τον παγκόσμια καταξιωμένο αγωνιστή για την κοινωνική δικαιοσύνη και την πνευματική- πολιτιστική ανάπτυξη- την αφύπνιση των συνειδήσεων- κατά τον Ειρηναίο.
Διαμαρτυρόμενος  πάντα ως πληθωρικός μουσικός για την υποτίμηση του πολιτισμού - ήθελε πολυπληθείς ορχήστρες-  τώρα στη γειτονιά των αγγέλλων και των αρχαγγέλων σίγουρα θα πλαισιώσει την υπερκόσμια ορχήστρα του και θα ψάλλουν με τόσους συντρόφους συναγωνιστές ποιητές τραγουδιστές και συνεργάτες το «Άξιον Εστί» κ,λπ, και τόσα άλλα, από το ανεξάντλητο ρεπερτόριο  του.
Ίσως ζηλέψουν κάπως οι πρώτοι των μεγάλων ο Σεφέρης και ο Ελύτης γιατί στη ζυγαριά των Νόμπελ, ανήκει και στον Θεοδωράκη εξίσου.
Ας αφήσομε τον εθνάρχη μας Βενιζέλο, αυτός είναι ο μεγάλος συγγενής μας αλλά ο Καραμανλής; Μόνο ο Μίκης μες στο σκοτάδι της δικτατορίας ενάντια στην στενή αριστερή ιδεολογία και τις κομματικές ιδεοληψίες, κόντρα στο συναίσθημα είδε την λύση και κατά σημαντικό τρόπο επέβαλλε ως νέο εθνάρχη και τον Κ. Καραμανλή.
Στο βιβλίο του «τελευταίος πειρασμός» ο Καζαντζάκης τελειώνει με τον Χριστό στον σταυρό και την φράση του «τετέλεσται» και ήταν σαν ν’ άρχιζαν όλα.. Σταυραναστάσιμος θάνατος ;
Επειδή ήδη ο Μ. Θ τιμάται και ως ο μεγάλος πατριώτης με την υποθήκη και της διαθήκης του η «Ενότητα των Ελλήνων» οι αναλυτές και ερμηνευτές θα φθάσουν στο Πλάτωνα και τον Σωκράτη που δεν μπορεί παρά και αυτοί να τον χαιρετίσουν ως τον γνήσιο πατριώτη που συνέβαλλε να διαχωρίζομε  την πατριδοκαπηλία της εθνικοφροσύνης των αγραμμάτων εξουσιαστών αφού για τον Θεοδωράκη με ανιδιοτέλεια και ιδεαλισμό ο αγώνας του ήταν «Μητρός τε και πατρός τε και  και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον και αγιότερον  εστί η πατρίς και εν μείζονι μοίρα παρά θεών και ανθρώπων»
(από το άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας του Οδυσσέα Ελύτη)
Κείνοι που πράξαν το κακό τους πήρε μαύρο σύννεφο
Μα κείνος που τ ’αντίκρυσε, στους δρόμους τ’ ουρανού
Ανεβαίνει τώρα μοναχός κι ολόλαμπρος
Ο κόσμος όλος είναι αληθινά μεγάλος
Σύντροφοι καλοί σύντροφοι μου, εδώ η ζωή αρχίζει
Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του 
Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο, αύριο το Πάσχα του Θεού.

ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΗ.......

 Ήταν πριν από είκοσι τόσα χρόνια. Είχαν ξανασυναντηθεί κάποιες φορές με τον Ειρηναίο. Εκείνο το βράδυ συναντήθηκαν στο κατάμεστο χώρο της συναυλίας στα Χανιά. Αγκαλιάστηκαν αυτοί, ή με το άγγιγμα του θεού επι της γής και ο Ειρηναίος είπε " Πόσο μεγάλος που είσαι Μίκη! και σούδωσαν αυτό το μικρό όνομα, του λοιπού να  σε λέμε Ουρανομίκη.. και όπως πάντα έκλεψε την παράσταση με ατελείωτα χειροκροτήματα.
Ευτυχήσαμε να έχομε αυτούς τους ανυπέρβλητους. Και σεμνυνόμενοι, για την ιστορία αναφέρομε ,ο περασμένος αιώνας-ο δεύτερος της νεότερης ΝεοΕλληνικής ιστορίας ανέδειξε από την Κρήτη για την Ελλάδα και τον κόσμο :
1: τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην πολτική .
2: τον Νίκο Καζαντζάκη στην λογοτεχνία
3. Τον Ειρηναίο Γαλανάκη στον Χριστιανισμό
4: τον Μίκη Θεοδωράκη στην μουσική
Ο Ειρηναίος και ο Μίκης με το βαφτισιμιό όνομα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, και οι πρωθύστεροι, είναι οι κλασσικοί της συγχρόνου Ελλάδος κάτι ως συνέχεια του Πυθαγόρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Εξ' άλλης αφετηρίας και πορείας ως θεόρατα δένδρα συμπίπτουν στο παράλληλο ανέβασμα, αγγίζοντας  στις δυσθεώρητες κορυφές.  Δάσκαλοι αναρίθμητων συνεχιστών. Στη μεταφυσική τους ύπαρξη θα παραμένουν ελπίδα φωτός  για το μέλλον.
Γ. Πευκιανάκης Φιλόλογος

ΘΟΡΥΒΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ

Εξ αφορμής δημοσιευμάτων για τις επιτυχίες της αστυνομίας, σύλληψη κλεπτών, βιαστών και άλλων εγκληματιών, κάτοικος των Χανίων εκφράζει την απορία αλλά και την αγανάκτηση της για την αδυναμία- αδιαφορία της αστυνομίας για τους θορυβοποιούς οχημάτων ιδιαίτερα τις νυκτερινές ώρες.  Δεν είναι μόνο το λιμάνι - γράφει- και η πλατεία 1866 τα Χανιά,  είμαστε και εμείς αναφέρεται στην οδό - Α. Γογονή- που  χρόνια τώρα δε μπορούμε να ζήσομε στην βεράντα μας στο υπνοδωμάτιο, χωρίς κλειδοαμπάρωμα ιδιαίτερα τις νυκτερινές ώρες που οι επίδοξοι επιδίδονται στο γνωστό σπόρ των ταχυτήτων και τους θορύβους και από πειραγμένες εξατμίσεις.
 Στα καθ’ ημάς στην Κίσαμο δεν είναι μόνο η μικρή ζώνη της παραλίας και η πλατεία Τζανακάκη με τους δρόμους του ιστορικού κέντρου που καλώς ο Δήμος και ο εμπορικός σύλλογος φροντίζουν να κλείσουν τις βραδυνές ώρες. Είναι και  η  Ηρώων Πολυτεχνείου, όπου μαγαζιά και κάτοικοι δεινοπαθούν είναι η πλατεία Ειρηναίου ΣΥΝΚΑ όπου οι σούζες σπάνε τζάμια και που ακούγονται από την αστυνομία αλλά που ιδιαίτερα αργά το βράδυ κατεβάζει ρολά. Είναι η κάθετος από Μητρόπολη – επισκόπου Συγγελάκη- μέχρι παραλία και οι παραλιακοί γηπέδου – παιδικής χαράς όπου και εκεί και μέρα μεσημέρι (σούζες και κωλιές). Όλοι αυτοί εννοείται χωρίς κράνος και κάποιοι χωρίς δίπλωμα, πόσοι; Είναι αμφίβολο αν είναι διψήφιος αριθμός πασίγνωστοι και στην αστυνομία.
Αντιγράφω από τα Χ. Ν. ο θόρυβος που προκαλούν ακούγεται από δυο χιλιόμετρα «Απευθυνθήκαμε στην Αστυνομία και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα!» Αφού- η επιστολογράφος- προτείνει αυτονόητους τρόπους ελέγχου διερωτάται αν η καθημερινότητα του πολίτη δεν είναι εξίσου σοβαρό θέμα; Για να συμπληρώσω εγώ αυτή η συμπεριφορά αυτών των οδηγών εντός πόλεων πόσο είναι διαφορετική στους έξω δρόμους, δεν είναι όχι σπάνια προάγγελος κακουργηματικού ατυχήματος; Το οποίο οσάκις συμβαίνει περνά στις ειδήσεις «για τα αίτια του ατυχήματος διενεργείται προανάκριση από την Αστυνομία» και όταν μετά ημέρες υπάρχει κάποιο πόρισμα- τρέχα γύρευε .. κατά την παροιμία περυσινά ξινά σταφύλια.
Η κατά θαυμάσιο τρόπο αναφερομένη στα Χ. Ν. κ. Ελένη Γαβαλάκη ελπίζει, μάλλον ως πολίτης ευνομούμενης πολιτείας- έπειτα από αυτή την δημοσίευση κάποιος υπεύθυνος ν’απαντήσει μέσω της εφημερίδας και να λυθεί το πρόβλημα. Οι αρμόδιοι Περιφέρειας, Δήμου, Αστυνομίας αρκετές φορές συσκεπτόμενοι πέρα των εκατέρωθεν φιλοφρονήσεων και των άλλων θεμάτων, προχωρούν στη διαπίστωση αυτής της οδικής συμπεριφοράς. Τι εμποδίζει την εφαρμογή των νόμων, ώστε από μια ασήμαντη μειοψηφία να συνεχίζεται αυτή η απαξίωση του σεβασμού των πολλών και μάλιστα συνεχώς στρουθοκαμηλίζοντες για την τουριστική μας ανάπτυξη και τα άλλα μας πλεονεκτήματα;
Όχι μόνο σε ευρωπαϊκή χώρα είναι αδιανόητο τέτοιο θέμα αλλά φοβούμαι ότι περιφερειακά της Ελλάδος, μάλλον περισσότερο στη Δυτική Κρήτη διατηρούμε ετσιθελικά την ανόητη μαγκιά- (Ας μην ελπίζομε δε υπάρχει σήμερα Μπαϊρακτάρης!-).
Οι ίδιοι αυτοί οι θορυβοποιοί είναι θύματα ενός επιδεικτικού τρόπου, που με το ανώριμο της ηλικίας τους έχουν την εντύπωση, ότι έτσι αναγνωρίζονται από τους συνομηλίκους τους. Δυστυχώς- πέρα του θορύβου και του κινδύνου για τους ανύποπτους- κάποιοι απ’ αυτούς  χάνονται κάθε χρόνο και όχι λίγοι μένουν ανάπηροι. Και εμείς  πόσο έχομε την συναίσθηση της συνενοχής - δάσκαλοι γονείς και κοινωνία;

- Επιπλέον η Αστυνομία επιφορτισμένη ιδιαίτερα στις ημέρες μας αδυνατεί σε ουσιαστική παρέμβαση, και για πολλούς λόγους και που όλοι γνωρίζομε, ότι η πολιτεία ευθύνεται, αλλά και η εδραιωμένη αντίληψη η δική μας για τον τρόπο δράσης της αστυνομίας. Προσθέστε και την γραφειοκρατία ατελέσφορων νόμων.
Γ. Πευκιανάκης