Ένα θέμα που το βιώνει έντονα η κοινωνία τον τελευταίο καιρό, κάτι που αφορά τις σχέσεις μας και τη συνύπαρξή μας. Σίγουρα το έχετε νιώσει κι εσείς, η εχθρότητα, η εχθροπάθεια που εκδηλώνεται διαρκώς στις μεταξύ μας σχέσεις, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο..
Είναι τα Βορίζια, το Έλος κλπ μεμονωμένα εγκληματικά περιστατικά ή η κορφή του παγόβουνου; Οι καταλήψεις των λεγομένων αγροτοκτηνοτρόφων και ο εκ των επιδοτήσεων παράνομος πλούτος ;
Το καταπληκτικό βίωμα της ομοψυχίας σαν να μας είναι πια τελείως ξένο.- Ιδιαίτερα σε μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα -Αυτό το «από κοινού», το «όλοι μαζί», σαν να έχει φύγει πια από την παλέτα των αισθημάτων μας. Βρίσκουμε διαρκώς αφορμές για καβγά, αφορμές για διχασμό, αφορμές για να εξοστρακίσουμε τον άλλον. Απλές διαφωνίες γίνονται θέατρα μεγάλων συγκρούσεων. Τυπικό παράδειγμα η απαξιωμένη βουλή με τόσα κόμματα! Ή, ακόμα χειρότερα, εφευρίσκουμε διαφορές για να μπορέσουμε να συγκρουστούμε.
Φυσικά, οι άνθρωποι ρέπουμε προς τον καβγά. Είναι η κακή προέκταση του διαλόγου. Αν μπορούμε να ανοίξουμε διάλογο, μπορούμε και να τον οδηγήσουμε στην αντιπαράθεση και κατ’ επέκταση στην ακραία αντιπαράθεση. Από μια άποψη είναι καλό ότι μπορούμε να διαλεχθούμε και να αντιπαρατεθούμε. Ζούμε σε φιλελεύθερο περιβάλλον, σε καθεστώς ελευθερίας του λόγου, προτιμότερη λοιπόν η φιλελεύθερη κοινωνία κι ας οδηγεί σε αντιπαραθέσεις.
Τί είδους όμως αντιπαραθέσεις είναι οι καταλήψεις των σχολείων, των δρόμων; Είναι διεκδικητικός αγωνιστικός τρόπος ή δια της βίας επιβολή όποιων συμφερόντων; Ποιος δικαιούται να εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών; Τι ονομάστηκε προοδευτικότητα, εδώ και 50 χρόνια, είναι μεγάλο θέμα !
Πάντα συνέβαιναν θαυμαστά θα μου πείτε. Και στις πόλεις και στα χωριά και στην αρχαία Ελλάδα και στη σύγχρονη, και στις ιδιωτικές παρέες και στο Κοινοβούλιο …
Είναι δυνατόν μέσα στην μικρή μας πόλη αναίτια σε μια τροχαία π.χ.υπόδειξη να σε απειλεί ό άλλος, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ..θα σου σπάσω την κεφαλή και ας σε πληρώσω;» Στην άλλη πολιτεία, το κέντρο της Κρήτης, σε παρατήρηση ανήλικου μαθητή σε οδηγό για παραβίαση σήματος, κατέβηκε ο παρατηρούμενος και κατακτύπησε το παιδί!
Ναι, αλλά αυτά καταλήγουν συχνά, πολύ συχνά, αν όχι σε χειρότερα, στην τοξικότητα, στην δηλητηρίαση των σχέσεων μεταξύ μας, στη διάλυση όλων των ιδεών που μας συνέχουν ως κοινωνία και ως έθνος. Και τι να κάνουμε; Δεν έχουμε τίποτε άλλο για να στηριχθούμε από τον πολιτικό πολιτισμό μας. Τα ήθη για τα οποία υπερηφανευόμαστε- τι σημαίνει να είσαι κρητικός, τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος; Να λέμε και καμιά φορά «δόξα σοι ο Θεός, για το χώμα, το νερό τον ήλιο και και τον αέρα . Χρειάζεται οπωσδήποτε ένας αυτοπεριορισμός, να γνωρίζουμε τα όριά μας, να γνωρίζουμε ουσιαστικά τα όρια πέρα από τα οποία διαλυόμαστε και εντέλει δυστυχούμε.
Ως επί μακρόν δάσκαλος έχω μια πεπεισμένη αίσθηση ότι το σύνολο των παιδιών που πέρασαν από τα σχολεία μας , τα πλαισιωμένα με εκλεκτούς συναδέλφους δασκάλους, ιδιαίτερα με το σύνολο των μόνιμων και επί μακρόν που υπηρέτησαν και υπηρετούν στον τόπο μας και σαν σχολείο και σαν εκκλησία έχομε διαμορφώσει ήθος καλών έως ευγενών σχέσεων.
Επιθυμώ δε να επισημάνω για γονείς και δασκάλους, ότι το βάρος της ευθύνης είναι πρώτιστα στην οικογένεια. Βαριά και η ευθύνη του εκπαιδευτικού λειτουργού. Ως επι χρόνια στα σχολεία θέλω να δηλώσω ποτέ δεν φταίνε οι μαθητές και είναι λάθος η γενίκευση ..οι νέοι σήμερα!
Το σχολείο συνδιαμορφώνει την προσπάθεια στην πραγμάτωση του ονείρου για ένα κόσμο καλύτερο.
Αν κρίνω από την αγάπη και τον σεβασμό των παλαιών μαθητών - πολλοί και αυτοί συνταξιούχοι και με εγγόνια- νομίζω και ως διδάσκοντες και συνδιδασκόμενοι έχομε διαμορφώσει, κατά το πλείστο, μια κοινωνία με αξίες που συνθέτουν την συνέχιση ενός πολιτισμού που αξίζει στην Κρήτη, όπου συνειδητά διατηρούμε την επιφύλαξη στις όποιες ρηξικέλευθες αλλαγές στο τρόπο ζωής και σκέψης της εποχής μας .
Θέλω ιδιαίτερα αυτές τις μέρες των εορτών να εκφράσω ευχές και ευχαριστίες και την συγκίνησή μου για εκείνη την σχέση δασκάλου μαθητή που συχνότατα ανυπόκριτα μου εκδηλώνεται σαν εκτίμηση, ένας ακατάλυτος πνευματικός δεσμός.
Φιλελεύθερη είναι μια κοινωνία που αναγνωρίζει και σέβεται τις διαφορές της, έστω χωρίς την αγωνία της "ομοψυχίας" - γιατί ακριβώς δεν είναι ζητούμενο το απόλυτο αλλά η σύγκλιση και η συναίνεση στο κοινωνικά αποδεκτό του δικαίου. Οι άλλοι είμαστε Εμείς! Η όποια εγωπάθεια και πλεονεξία ας μας προβληματίσει, πόσο δύσκολο αλλά αναγκαίο είναι το επίκαιρο «επί γης Ειρήνη.»
Καλά Χριστούγεννα.
*Φιλόλογος πρώην Λυκειάρχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου