ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ (Φιλόλογος) 1932-2022

Omnia mundi Fumus et umbra
Που σημαίνει: όλα του κόσμου καπνός και σκιά

Αυτή ήταν η φράση που συνήθως μετά την καλημέρα του, μπαίνοντας το πρωί στο γραφείο, μας έλεγε. Πάντα γελαστός και κεφάτος και μας υπενθύμιζε ότι κάπου υπάρχει και το τέλος. Ο Δημήτρης Γεωργακάκης ήταν φιλόλογος καθηγητής που για πολλά χρόνια, υπηρέτησε την δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Κίσαμο, διδάσκοντας τα παιδιά στο Γενικό Λύκειο Κισάμου, όπου κι εγώ υπηρετούσα. Τα γραφεία μας ήταν δίπλα και σε ώρες κενές, πολλές φορές συζητούσαμε πέρα από τα σχολικά πράγματα γενικά για τη ζωή. Γεννημένος στο όμορφο Σφηνάρι, που υπεραγαπούσε, πριν την κατοχή, πορεύτηκε μια ζωή με πολλές δυσκολίες, μια ζωή που καθόλου δεν του χαρίστηκε, αλλά και τον τραυμάτισε και κάποιο παράπονο όλο και  εξέφραζε δια βίου: Όχι μεγάλη οικονομική άνεση, ορφάνια, μετά που η νάρκη διαμέλισε τον πατέρα, με στήριγμα μια δυναμική μάνα, την Αφροδίτη, την οποία υπεραγαπούσε ,πάντα τιμούσε, σεβόταν και και τέλος αφιέρωσε σε αυτήν ένα από τα βιβλία του «Παλμοί της Κρήτης», αλλά και γηροκόμησε μέχρι το θάνατο της.
Επαγγελματικά προσανατολίστηκε στην Αστυνομία, στην οποία χρόνια υπηρέτησε, ωστόσο δεν κάλυπτε, όμως τις πνευματικές ανησυχίες του και αστυνομικός ων, μελέτησε έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στην Φιλοσοφική Σχολή  Θεσσαλονίκης την οποία και ετελείωσε οπότε πτυχιούχος πλέον διορίζεται καθηγητής φιλόλογος.
Ο Δημήτρης ήταν πολύ διαβασμένος, γνώστης της Ιστορίας και της κλασσική φιλολογίας, της φιλοσοφίας και της Λογοτεχνίας μπορούσε να δώσει πολλά πράγματα στους μαθητές του και στους γύρω του. Πρόβλημα ακοής που είχε κάποιες φορές  δυσκόλευε το έργο του το διδακτικό, πάντα όμως είχε καλή σχέση με τα παιδιά  και πάντα με επιείκεια τα αντιμετώπιζε.
Με την γυναίκα του την Ελένη έκανε μια ωραία οικογένεια με τους δυο τους γιούς και την κόρη της Ελένης που με στοργή και αγάπη αγκάλιασε, ο Δημήτρης. Η Ελένη  του ήταν ιδιαίτερα γι' αυτό πάντα ευγνώμων, άλλωστε του στάθηκε και του αλάφρυνε το γήρας όσο μπορούσε, που δεν ήταν και πολύ ανώδυνο γι' αυτόν.

Ιδιαίτερη ήταν η αδυναμία του στο ριζίτικο τραγούδι της Κρήτης το οποίο και γνώριζε και τραγουδούσε και ανάλυε, όπως επίσης ήταν λάτρης της κρητικής μας παράδοσης γενικά και των εθίμων της και πάντα ανέφερε και υπενθύμιζε.
Στο ριζίτικο τραγούδι είναι αφιερωμένο το τελευταίο του βιβλίο που εκδόθηκε, αλλά δεν πρόλαβε να το κυκλοφορήσει και το οποίο θ' άξιζε τον κόπο και πρέπει να δοθεί  δυνατότητα να κυκλοφορήσει.
Ο Δημήτρης χρόνια αποσυρμένος στο χωριό του, με τα βιβλία του, την αρθρογραφία του στις εφημερίδες, με συχνή τηλεφωνική επικοινωνία με φίλους έφυγε πλήρης ημερών, αν επιτρέπεται αυτή η έκφραση.. αφήνοντας πίσω παιδιά κι εγγόνια και το γραπτό του λόγο.
Αιωνία του η μνήμη...
Ευτυχία Δεσποτάκη- Πευκιανάκη φιλόλογος