ΓΡΑΠΤΑ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Στο θάνατο του Ελευθερίου Βενιζέλου 70 χρόνια μετά Χανιά 2006
- Ήμουν τότε, το 1936, φοιτητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Στα μέσα Μαρτίου 1936 ήλθε η είδηση ο Ελευθέριος Βενιζέλος πού ζούσε στο Παρίσι προσεβλήθη από σοβαρή καρδιακή προσβολή κι όλες οι Ελληνικές εφημερίδες σχολίαζαν το γεγονός. Μια Πανελλήνια συγκίνηση απλώθηκε στην Ελλάδα για το Μεγάλο Έλληνα Πολιτικό. Όλοι περιμέναμε με αγωνία τις καθημερινές ειδήσεις από το Παρίσι.
Και ξαφνικά, στις 18 Μαρτίου ήρθε το θλιβερό γεγονός:
Ο Βενιζέλος πέθανε. Καί ο παγκόσμιος τύπος, ιδιαίτερα βέβαια στην Ελλάδα, σχολίαζε τον Άνδρα και το έργο του με συγκινητικά σχόλια.
Και ωστόσο προκύπτει το θέμα της ταφής του. Πού αλλού βέβαια παρά στην Κρήτη πού τον γέννησε καί τον ανέδειξε μεγάλο αγωνιστή και Πατριώτη; Η ταφή του στην Κρήτη, αλλά η σορός του θα περνούσε από την Ελλάδα; Όχι, είπαν τα κομματικά πάθη της εποχής. Όχι, διότι το πέρασμα του Βενιζέλου από την Αθήνα, έστω και πεθαμένου, θα προκαλούσε κοινωνική αναστάτωση.
Τι κρίμα! Τι μικρότης! Ο άνθρωπος, ο Πολιτικός πού ελευθέρωσε και ανάστησε τη σύγχρονη Ελλάδα δεν έπρεπε να περάσει ούτε πεθαμένος από την πρωτεύουσά της.
Τόσο τυφλώνουν πολλές φορές τα κομματικά και πάθη που οδηγούν σε εθνικές συμφορές. Να μην περάσει λοιπόν ούτε πεθαμένος από την Ελλάδα ο Μεγάλος Βενιζέλος. Και βρέθηκε η λύση: Η σορός του Βενιζέλου να μεταφερθεί από το Παρίσι στον Τάραντα της Ιταλίας κι από κει με ελληνικό καράβι στην Κρήτη…
Μια ιστορία ντροπής γι τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας την εποχή εκείνη.
Ωστόσο κι η Αθήνα πένθησε και θρήνησε το θάνατο του Βενιζέλου. Όλες τις ώρες εκείνες πού συζητούντο τα της ταφής του, το σπίτι του στην Αθήνα (οδ. Κηφισίας), ήταν τόπος προσκυνήματος και δακρύων. Οι πόρτες του και τα παράθυρα κατάκλειστα και πενθισμένα, οι αυλές του όμως και οι κήποι του γεμάτοι από λουλούδια και λαμπάδες πού τα έφερναν εκείνοι πού τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν. Λαμπάδες και ανθοδέσμες που τις συνόδευαν κλάματα και μοιρολόγια από όλα τα στρώματα του Ελληνικού λαού. Ξεχώριζαν ωστόσο τα κλάματα των Μικρασιατών, (τότε πρόσφυγες), που μαζί με τον Βενιζέλο, έκλαιγαν για την χαμένη Σμύρνη…
Μέσα στο πλήθος των προσκυνητών στο σπίτι του Βενιζέλου και ’γώ τότε φτωχός φοιτητής της Κρήτης, μαζί με άλλους Κρήτες πήγαμε στην πόρτα του ένα μάτσο λουλούδια και θρηνήσαμε μέσα μας το Βενιζελικό Ύμνο:
«Βενιζέλε μας πατέρα της Ελλάδας,
Βενιζέλε μας πατέρα της φυλής…».
Αυτά τα λίγα λουλούδια, τότε, το Μάρτη του 1936.
Και τώρα, 70 χρόνια από τότε, με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Βενιζέλος», ένα μνημόσυνο ευγνωμοσύνης γι’ αυτά πού πρόσφερες στο έθνος μας και τ’ άφησες κληρονομιά και παρακαταθήκη για την Ελλάδα και τον απανταχού Ελληνισμό.
Ο Κισάμου & Σελίνου Ειρηναίος