28η Οκτωβρίου 1940
Οι ποιητές αγγίζουν καλύτερα την ψυχή τέτοιες μέρες: Γράφει ο Ν. Σφυρόερας στον «Ελληνικό Όρθρο»: Με του λαούτου τις χορδές αποχαιρετίσαμε το καλοκαίρι, μαζέψαμε του ήλιου τη σοδειά κάτω από τη στέγη μας και περιμέναμε το πρωτοβρόχι να ποτίσει τις γέρικες ελιές μας, το στεγνό χώμα να σπείρομαι ξανά το το σιτάρι που μας τρέφει. Και μας ξύπνησαν οι καμπάνες με άλλο ήχο, με άλλο βούισμα, οι καμπάνες. Ποιος τις χτύπαε τέτοια ώρα ποιοι δαιμόνοι ξεχυθήκαν μες τη χώρα; Σηκωθείτε, σηκωθείτε, δε θα πάτε στα χωράφια, φάντασμα ήρθε μες τη νύχτα και χτυπάει, χτυπάει την πόρτα κι αλλαφιάστηκαν οι μάνες, καθώς φεύγαν, φεύγαν τα παιδιά.......
Και ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».
Άστραψαν και βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας. Έλληνες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει Ελευθερία για σένα θα δακρύσει ο ήλιος. Ήταν γενναίο παιδί, με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του, με τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά του τα βουνά της Αλβανίας βρόντηξαν, ύστερα λιώσαν το χιόνι να ξεπλύνουν το κορμί του σιωπηλό ναυάγιο μιας αυγής. Δεν έκλαψαν, γιατί να κλάψουν ήταν γενναίο παιδί……..
Και ύστερα η κατοχή και ύστερα το θαύμα μιας ενωμένης αντίστασης και ύστερα η απελευθέρωση και ύστερα η φρίκη ενός εμφυλίου και ύστερα καλύτερες μέρες. Και σήμερα, σήμερα, όλα πάλι δύσκολα, αλλά όπως λέει και ο ποιητής «μακριά σημαίνουν καμπάνες από κρύσταλλο. Αύριο, αύριο το Πάσχα του Θεού…»
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου