Πριν δυο βδομάδες επισκεφτήκαμε το Λαφονήσι. Μέρα χαρά θεού, γαλήνη, σιωπή. Εμείς οι λίγοι και η φύση, οι λιγοστοί κέδροι, η ροζ άμμος, η πρασινογάλαζη θάλασσα, δυο γλαροπούλια και μια πράσινη σαύρα. Χωρίς καρέκλες, χωρίς ομπρέλες, χωρίς βαρβαρότητα. Ένα μέρος του παράδεισου.
Για να φτάσομε από το Ελος και κάτω, ο δρόμος του περασμένου αιώνα, χωρίς ένα προστατευτικό και για να μπεις στο Λαφονήσι δρόμος ρυακοφάγωμα.
Γιατί; Τόσος πλούτος χαμένος, με υποτυπώδη προστασία!
Και άγρια καλοκαιρινή εκμετάλλευση, χωρίς ανταπόδοση ουσιαστική για το σύνολο!
Φανταστείτε τέτοιοι τόποι σαν το Λαφονήσι και το Μπάλο αν ήταν στην Ευρώπη!
Και μόνο από αυτά τα έσοδα ο δήμος θα ήταν αυτάρκης. Ας είναι καλά οι χρόνια κοινοβουλευτικοί μας .
Για να φτάσομε από το Ελος και κάτω, ο δρόμος του περασμένου αιώνα, χωρίς ένα προστατευτικό και για να μπεις στο Λαφονήσι δρόμος ρυακοφάγωμα.
Γιατί; Τόσος πλούτος χαμένος, με υποτυπώδη προστασία!
Και άγρια καλοκαιρινή εκμετάλλευση, χωρίς ανταπόδοση ουσιαστική για το σύνολο!
Φανταστείτε τέτοιοι τόποι σαν το Λαφονήσι και το Μπάλο αν ήταν στην Ευρώπη!
Και μόνο από αυτά τα έσοδα ο δήμος θα ήταν αυτάρκης. Ας είναι καλά οι χρόνια κοινοβουλευτικοί μας .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου