ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Αχιλλέας Δεσποτάκης

Γιώργος Δεσποτάκης

 Την Κυριακή προπαραμονή των Χριστουγέννων είχαμε το ετήσιο μνημόσυνο του αδερφού μας Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας ήταν ο μικρότερος αδερφός από τους δυο, μεγάλους σε σχέση με μένα αδερφούς. Ο χρόνος αυτός κύλησε γρήγορα με την παρουσία του πάντα ζωντανή στο μυαλό των άμεσα δικών του και στο μυαλό το δικό μου. Έφυγε από τη ζωή σε μεγάλη ηλικία, καταπονημένος όμως αρκετά και για μακρό διάστημα, ώστε η μακαρία οδός να αποτελεί και τόπο αναπαύσεως. Ωστόσο πριν λίγα χρόνια είχε αποσυρθεί από την καθημερινότητα μη συμβιβαζόμενος με την αδυναμία. Ο Αχιλλέας ήταν το ζωηρό παιδί της οικογένειας μας, ευφυής, πρακτικός και φιλότιμος. Σε κάθε πρόβλημα έβρισκε πάντα λύση, γι αυτό και ένιωθες ασφαλής μαζί του. Αυθόρμητος και τολμηρός απείθαρχος πολλές φορές, αψηφούσε κινδύνους και σε λαχτάριζε, προπαντός τη μάνα, που ακριβώς γι αυτό του είχε ιδιαίτερη αδυναμία κι εμείς οι άλλοι δυο θυμώναμε γιατί δεν ερμηνεύαμε ίσως το βάθος που έχει το ένστικτο της μάνας. Κι όμως ενώ σου έδινε την εντύπωση του πολύ δυνατού, είχε μια παράξενη ψυχοσύνθεση κι εύκολα λύγιζε, κάτι που μόνο εμείς το γνωρίζαμε. Είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο συμπεριφοράς που σε αφόπλιζε και το χατίρι του γινόταν. Είχε ένα χιούμορ που σατίριζε καταστάσεις και σε έκανε να γελάς. Ήξερε να χορεύει, να τραγουδεί, να κάνει φίλους, σε κέρδιζε. Πρακτικός, καθώς ήταν, ασχολήθηκε από νωρίς με την οδήγηση του λεωφορείου του, εντασσόμενος στην  επαγγελματική οικογένεια της υπηρεσίας των Κ.Τ.Ε.Λ. Συνεπής, ευγενικός και εξυπηρετικός στους ανθρώπους, πρόθυμος να βοηθήσει σε δυσκολίες. Συνεπής στην μεταφορά του φαρμάκου, του δέματος, του γράμματος, της τσάντας με το φαΐ του παιδιού, του μαθητή, καθώς το λεωφορείο τότε ήταν «ο κούριερ» των καιρών. Δύσκολα δρομολόγια, που έπρεπε να γίνουν και με χιόνια και με βροχές και σε κακούς δρόμους με διανυκτερεύσεις στα ορεινά χωριά. Η κοινωνική του παρουσία ζωντανή.  Προσέφερε τις υπηρεσίες του και στα δημοτικά πράγματα ,καθώς έτυχε της εκλογής του από τους συμπολίτες μας. Με συνέπεια και εντιμότητα με σταθερή αναφορά την αξιοπρέπεια. Στα μεγάλα ξεκινήματα της ζωής μου ήταν αυτός που με συνόδευε. Όταν έπρεπε να δώσω εξετάσεις έξω  από τον τόπο μας, όταν έπρεπε να πάω στην Αθήνα να εγγραφώ στο Πανεπιστήμιο. Καθώς έφευγα πρώτη φορά μακριά από το σπίτι και θα έμενα μόνη είχε μεγάλη αγωνία να μου γνωρίσει πως να κινούμαι στη μεγαλούπολη  που για πρώτη φορά επισκεπτόμουν. Ρητές οι συμβουλές του, έως κατηγορηματικές, πάντα περήφανος όμως για ό,τι καλό κατάφερνα. Δημιούργησε μια όμορφη οικογένεια με τη γυναίκα του, που χρόνια υπηρέτησε το υποθηκοφυλακείο Κισάμου. Τα παιδιά του ο Ευθύμης και ο Δημήτρης αποτελούν τη συνέχεια του και καταθέτουν το δικό τους αγώνα στην κοινωνία μας. Ευτύχησε να φύγει σε μεγάλη ηλικία μέσα από την αγκαλιά και τις περιποιήσεις των παιδιών του και των εγγονών του και της αγαπημένης  γυναίκας του πέρυσι την επαύριο των Χριστούγέννων .
Κάποιες παράξενες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου καθώς κυλούσε ο χρόνος για το συναπάντημα του Αχιλλέα πάνω στο χρόνο. Ο Γιώργος ο άλλος αδερφός ήταν μεγαλύτερος είκοσι μήνες. Είχε πατήσει μόλις τα ενενήντα. Γερνούσε όμορφα, συμμετέχοντας στα της ζωής της οικογενειακής, αλλά και της κοινωνικής, όπου ήταν δυνατό για την ηλικία του. Μόλις πρόσφατα είχε πάρει  βοηθό το μπαστούνι. Την παραμονή του μνημοσύνου ο Γιώργος ένιωσε αρκετά αδιάθετος μετά από ένα μικρό πέσιμο. Η ανάταξη είπαν οι γιατροί δύσκολη.Όλα γίνανε γρήγορα και πέρασαν μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα....Μετά το ετήσιο μνημόσυνο του Αχιλλέα και ο Γιώργος έφυγε από τη ζωή. Την επαύριο παραμονή Χριστουγέννων, τον κατευοδώσαμε. Έφυγε και ο άλλος αδερφός ........

Ο Γιώργος ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας. Ο Γιώργος ήπιος, ευγενικός και προσηνής. Δανείζομαι μια έκφραση καλού του φίλου που μου είπε όταν με συλλυπήθηκε. «ο Γιώργος δε δημιουργούσε ποτέ αδιέξοδα». Δεν έφερνε σε δύσκολη θέση. Λιγότερο πρακτικός. Θεωρητικός, του άρεσε το διάβασμα, διάβαζε και ήξερε Ιστορία, πολιτική, είχε  τους προβληματισμούς του, τις πεποιθήσεις του, προερχόμενες από γνώση και εμπειρία ζωής. Οι συνθήκες της μετακατοχικής εποχής δεν άφηναν πολλά περιθώρια για μεγάλες σπουδές. Το απολυτήριο όμως του οκταταξίου τότε Γυμνασίου έδινε αρκετά εφόδια στους κατόχους. Μετά από διαγωνισμό προσλαμβάνεται στην Ένωση Γεωργικών Συν/σμών Κισάμου όπου εργάστηκε για 35 χρόνια. Τότε οι συνεταιρισμοί ανθούσαν και η συνεταιριστική ιδέα αποτελούσε βάση της αγροτικής μας οικονομίας, όπου έντιμοι και εργατικοί υπάλληλοι την διαχειρίζονταν.. Οι αγρότες εγνώριζαν την πορεία του προϊόντος τους και με ποιους συναλλάσσονται. Είχε μια άριστη  συνεργασία με τον αγροτόκοσμο σαν διαχειριστής της συγκέντρωσης ελαιολάδου, των σταφυλιών, του κρασιού ακόμη και διαχειριστής της αλωνιστικής μηχανής. Ασχολήθηκε και με τα  δημοτικά πράγματα σε δύσκολες εποχές αλλά και με τα πολιτιστικά, καθώς ήταν από τους πρώτους του συλλόγου Γραμβουσίων, που ο μακαριστός Ειρηναίος καθιέρωσε, αλλά και με την ανασυγκρότηση του Ωδείου της Μητρόπολης είχε ασχοληθεί και στην "Ευαγγελίστρια" σαν εκκλησιαστικός επίτροπος εργάσθηκε.
 Στο Γιώργο οφείλω την αγάπη  μου στο βιβλίο. Εκτός από την εφημερίδα που έπαιρνε ο πατέρας μου ο Γιώργος έφερνε  το βιβλίο στο σπίτι. Θυμάμαι να αγοράζει τεύχη μυθιστορήματα και να τα στέλνει στα Χανιά στο βιβλιοδετίο. Τι ευτυχία για μένα όταν γύριζαν δεμένα με ωραίο εξώφυλλο σκληρό. Η Παναγία των Παρισίων, Οι Μεγάλες προσδοκίες, Τα Σταφύλια της Οργής και οι τόμοι της εγκυκλοπαίδειας του Ήλιου». Η μεγάλη χαρά όμως ήταν για την «Ποιητική Ανθολογία» του Μιχ. Περάνθη» που μου έστειλε από την Αθήνα όταν ήταν σε  μια μετεκπαίδευση στην Αθήνα, καθώς  έλεγα πως ήθελα ένα βιβλίο να έχει πολλά ποιήματα. Ο Γιώργος ήταν δίπλα μου και στις άλλες στιγμές της ζωής μου. Τότε που θα άρχιζα καινούρια ζωή με το σύντροφο μου. Ήταν ο συνοδός για την πρώτη γνωριμία με τους εξ αγχιστείας γονείς. Και όταν άνοιγα το καινούριο μου νοικοκυριό μαζί με τη γυναίκα του υποστήριζαν όλη μου την προετοιμασία. Ο Γιώργος υπολόγιζε τους συγγενείς κοντινούς και μακρινούς, ήταν αυτό που λέμε στην Κρήτη «καλοδικούσης» και τον εκτιμούσαν όλοι. Μαζί με τη σύντροφο του αξιόλογη εκπαιδευτικό στον τόπο μας έφτιαξε  και αυτός μια ωραία οικογένεια. Ευγνώμων στη ζωή για τις κόρες του  και τους συντρόφους τους αξιόλογα μέλη της κοινωνίας μας και ευτυχισμένος για τα μικρά του εγγόνια έφυγε ήσυχα «ειρηνικά,ανώδυνα και ανεπαίσχυντα» μέσα από τις περιποιήσεις τους  και αφού σε πλήρη διαύγεια μας αποχαιρέτησε όλους.
Με τα αδέρφια μου η σχέση ήταν ιδιότυπη. Ήρθα στην οικογένεια μετά από δεκαεπτά χρόνια και οπωσδήποτε τάραξα την εφηβεία τους. Γρήγορα το ξεπέρασαν, άκουγα τη μητέρα μου να λέει. Δεν παίξαμε μαζί στα παιδικά μας χρόνια, δεν είπαμε τα μυστικά της εφηβείας, δεν υπήρξαμε συμμαθητές σε σχολειό. Η διαφορά της μεγάλης ηλικίας στα αδέρφια ....δημιούργησε  μια άλλη σχέση που ήταν περισσότερο γονεϊκή. Αυτοί με έπαιζαν, με φρόντιζαν. Μεγαλώνοντας όλοι μας πλησιάζαμε περισσότερο, μας έφερνε η ζωή πιο κοντά. Είχαμε την τύχη να ζήσομε και να δημιουργηθούμε όλοι μας και να περάσουμε τη ζωή στον τόπο που γεννηθήκαμε με τις οικογένειες μας, στον ίδιο μεγάλο περίβολο που κληρονόμησα με από τους γονείς μας τον  Ευθύμη και τη Χρυσώ. Εκεί ανατράφηκαν τα παιδιά μας, και εκεί παίζουν και τα εγγόνια μας. Με χαρές λύπες, δυσκολίες και μικροπροβλήματα που ξεπερνούσαμε. Δεθήκαμε με τους ανθρώπους του τόπου μας. Τους εκτιμήσαμε και μας εκτίμησαν. Εκατοντάδες άνθρωποι κατέθεσαν την εκτίμηση τους στη μνήμη τους και τα συλλυπητήρια τους σε μας τους περιλειπόμενους και τους ευχαριστούμε γιαυτό
  Αν και γνωρίζομε από τη  Φιλοσοφία πως ο χρόνος το τέλος απαιτεί, και ο χρόνος που ζούμε είναι δάνειο που οφείλομε να το επιστρέψομε, «το του  θανάτου μαρτύριον, παραμένει φοβερότατον» η απώλεια πληγώνει και το πένθος διαφυλάσσεται στην ψυχή.
Καλό σας ταξίδι στο φως της αιωνιότητας.
Ευτυχία Δεσποτάκη –Πευκιανάκη