Για να φτάσουν στο χωράφι που επρόκειτο να σπείρουν, έπρεπε να περπατήσουν μέχρι και δύο ώρες, όταν όπως κατέβαιναν κάτω στον κάμπο, γιατί «τα βούγια» περπατούσαν αργά και σταθερά, με το ίδιο βήμα από το πρωί μέχρι το βράδυ», όπως έλεγαν όσοι τα ζούσαν από κοντά.
Γι’ αυτό η κάθε νοικοκυρά αποβραδίς, εκτός από το σπόρο που από νωρίτερα τον είχε βάλει στο δισάκι, ετοίμασε γρήγορα ότι θα χρειάζονταν για το χωράφι που τα κυριότερα ήταν αυτά για το κολατσιό και για το μεσημεριανό φαγητό.
Για το κολατσιό ετοίμαζε κι έβαζε στο σακούλι κάτι πρόχειρο και λίγο, που ήταν συνήθως κανένα αγγουράκι κάμποσες ντομάτες κομμένες από τον κήπο, όλο άρωμα, ψίχα και νοστιμιά, φυσικά ελιές και κανένα κομμάτι ζιλοκούπι. Δεν ξεχνούσε βέβαια και να βάλει και κανένα 500άρι μπουκάλι μαρουβά……..
Φυσικά όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι στο κολατσιό..
Στην φωτογραφία μας 1957 στο Κούνενι έξω απο την εκκλησία του Άι Ιωάννη του Χρυσοστόμου κάνουν κολατσίο από την κοινή πήλινη λεκανίδα απο αριστερά οι:
Καρτσωνάκης Αρίσταρχος, Κυριακάκης Νικόλαος, Κοχυλάκης Ζαχαρίας, Σταυρουλάκης Γρηγόρης (με τον σκύλο), Καρτσωνάκης Γιώργος, Πλοκαμάκης Χαρίδημος, Μπαουλάκης Νικόλαος, Γιακουμινάκης Εμμανουήλ, Χαρτουλάκης Γιώργος, Καρτσωνάκης Ευθύμης, Κοχυλάκης Ξενοφών, Μοτάκης Ευθύμης (μπροστά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου