Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΕΝΑΟΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗ

Τα πάντα ρει ( όλα κυλούν)
Δις εις τον αυτόν ποταμόν  ουκ αν εμβαίης
(δυο φορές στο ίδιο ποτάμι δε μπορείς να μπεις)
                     Ηράκλειτος
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη 
Σε όλα τα μεγάλα ερωτηματικά του ανθρώπου, ο μύθος πρώτος έδωσε τη δική του ερμηνεία.
Έτσι κατά το μύθο ο χρόνος προσωποποιείται είναι ο Κρόνος, ένας θεός που γεννάει παιδιά και τα τρώει. Και πράγματι φαίνεται να είναι έτσι, γιατί μόλις γεννηθούμε, ευθύς αμέσως, αρχίζει και η φθορά μας.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι, αποπροσωποποίησαν το χρόνο. Ο Πλάτωνας στο έργο του «Τίμαιος» έχει κυκλική αντίληψη  για το χρόνο. Δεν θεωρεί ότι ο χρόνος είναι σχήμα  μιας ημιευθείας που ξεκινά από τη δημιουργία και κατευθύνεται στο τέλος του.
Ο χρόνος κατά τον Πλάτωνα είναι σύμφυτος με τον ουρανό και υπάρχει ο ένας, όσο υπάρχει και ο άλλος. Τα ουράνια σώματα  με την περιστροφή τους καθορίζουν το μέτρο του χρόνου, είναι τα ουράνια ρολόγια. Αυτά τα ουράνια ρολόγια  ακολουθεί ο απλοϊκός  άνθρωπος, καθώς κοιτάζοντας τον ήλιο στον ουρανό προσδιορίζει και την ώρα. Πάνω στον ακίνητο ουρανό απεικονίζεται η περιστροφική ανακύκληση των άστρων. Ο ήλιος και η σελήνη τα μεγαλύτερα ορίζουν την μέρα και τη νύχτα. Η κίνηση αυτή είναι αιώνια πάνω στον ακίνητο ουρανό. Στην αιωνιότητα αυτή, πάντα κατά Πλάτωνα είναι οι ψυχές, και αυτή η αιωνιότητα είναι ο κόσμος τους, ο κόσμος των τέλειων προτύπων. Σε αυτή την αιωνιότητα θέτει τις βάσεις του. 
Ο Χριστιανισμός και αυτή την αιώνια ζωή επιζητεί ο χριστιανός και γι αυτήν την αιωνιότητα αγωνίζεται.
Ο Αριστοτέλης, ο άλλος μεγάλος φιλόσοφος θεωρεί ότι:    
Τον χρόνο τον δημιουργεί κάθε μεταβολή στη φύση, άνθρωπο, στις καταστάσεις, η αέναη μεταβολή του σύμπαντος. Ο χρόνος είναι άπειρος, και απροσμέτρητος. Είναι όμως ένα απαραίτητο στοιχείο της ύπαρξης μας, όπως είναι και ο χώρος και η αιτία και ο σκοπός. Χωρίς τα παραπάνω στοιχεία και κυρίως σκοπό, δεν υπάρχει χρόνος.
Μέσα στην αδιάκοπη χρονική ροή η ύπαρξη μας με βάση τα παραπάνω δημιουργεί εμπειρίες καινούριων πραγμάτων. Τίποτε δεν είναι όμοιο από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε και εμείς οι ίδιοι. Γι αυτό ο φυσικός φιλόσοφος Ηράκλειτος διατυπώνει ότι «τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν ταυτόν μένει.» Και ότι δυο φορές δεν μπορούμε να μπούμε στο ίδιο ποτάμι, γιατί τα νερά που μας βρέχουν είναι άλλα.
Η ροή του χρόνου είναι κυκλική επανάληψη  γεγονότων από την γέννηση στη φθορά και στο θάνατο και από το θάνατο στη γέννηση και τη ζωή. Και από την ύπαρξη στην ανυπαρξία και από την απουσία στην παρουσία.
Ο χρόνος είναι το υφάδι της ύπαρξης μας, αλλά και το στημόνι της γνώσης μας.
Μέσα στο χρόνο δημιουργούμε σχέσεις και αυτές προσμετρούμε και αξιολογούμε. Αυτές τις σχέσεις τις τοποθετούμε στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον. Όταν ο χρόνος ξεφεύγει από τη στενή μας εμπειρία γίνεται Νυν και Αεί τότε γίνεται άμετρος, άπειρος, άναρχος, γίνεται Θεός.
Μόνο ο άνθρωπος από τα έμβια όντα έχει αυτή τη δραματική σχέση με το χρόνο και προσπαθεί να τον δαμάσει, αιχμαλωτίζοντας τον μέσα σε έργα δημιουργίας και πολιτισμού υλικά και πνευματικά.
Στην προσπάθεια του αυτή τον εντάσσει σε πειθαρχημένα συστήματα, τους ημεροδείκτες, τα ημερολόγια, τον κάνει έτη, μήνες, μέρες, ώρες, εβδομάδες εικοσιτετράωρα, οκτάωρα, λεπτά, δευτερόλεπτα.
Εκείνος αδάμαστος, αμίλητος και αμείλικτος προσπερνά αόρατος. Τον βλέπομε μόνο στον καθρέπτη μας, στις παλιές φωτογραφίες και στα πρόσωπα των συνομηλίκων μας που συναντάμε ύστερα από χρόνια, στις γειτονιές, στα χωριά και στις πολιτείες που επισκεπτόμαστε ύστερα από χρόνια………
Ας είναι ευλογημένος ο καινούριος χρόνος
Ας κρατηθούμε όσο μπορούμε όρθιοι και αν πήραμε τη ζωή μας λάθος ας αλλάξομε ζωή
Γενάρης 2016-01-04