Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Συνέχεια VΙI
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
**********

Και ο λόγος τώρα για το μεγάλο δώρο τα παιδιά. Συγχωρείστε με παιδιά μου, αλλά τα παιδιά σας θα τα δείτε σαν ένα πολύτιμο δώρο που ο θεός εμπιστεύθηκε για λίγο στα χέρια σας. Μην οχυρώνεστε πίσω από την αγάπη των παιδιών, προπαντός και να εξουθενώνετε τη συζυγική αγάπη, την αρμονία, γιατί έτσι προσβάλλετε τον ιερό σκοπό του γάμου που είναι η αμοιβαία στοργή και το αμοιβαίο στήριγμα.
Τα παιδιά σας ανήκουν στο θεό και στη μεγάλη κοινωνία που λέγεται ανθρωπότητα. Ξέρω ότι η σάρκα και η καρδιά δημιουργούν δεσμούς που δύσκολα άλλες αναλύσεις θέτουν σε προβληματισμό, μα θέλω να μιλήσω για κείνη τη βάρβαρη ειδωλολατρική αντίληψη που κάνει το γονιό εγωιστή και τον μεταβάλλει σε δήμιο και δυνάστη των παιδιών και μάλιστα στις περιπτώσεις, που οι πόθοι των παιδιών είναι άγιοι και οι καρδιές των γονιών μικρές και τιποτένιες.
 Βοηθείστε τα παιδιά σας να ανακαλύψουν το όμορφο παραμύθι που λέγεται ζωή. Σε κανένα άλλο πλάσμα δεν υπόσχεται η ζωή τόσα όσα στον άνθρωπο. Μάθετε τους πως, αυτά που τους τάζει η ζωή πρέπει να τα φυλάξουν
Αγαπητοί μου γονείς, συμβουλεύει ο επίσκοπος μας, δώσετε αγάπη και αφοσίωση στα παιδιά σας, βάλετε βιώματα και όμορφες αναμνήσεις στην ψυχή τους από την ήρεμη  χριστιανική, οικογενειακή ζωή και την ορθόδοξη παράδοση μας. Σε αυτές θα στηριχτούν σε εύκολες και δύσκολες ώρες. Ακόμη και αν κλωτσήσουν στα εφηβικά τους χρόνια και στα νιάτα τους, αργότερα θα επιστρέψουν στις αξίες που βάλατε κάποτε στην ψυχή τους.
Να βρίσκετε καιρό να βλέπετε τα παιδιά σας, να μιλάτε με τα παιδιά σας και να μην τα αφήνετε μακριά από τα προβλήματα και τις ευθύνες της οικογένειας, στο μέτρο που αντέχει βέβαια η παιδική τους ψυχή.
Ας ακούσομε με τι γλυκύτητα αναφέρεται στις δικές του παιδικές αναμνήσεις ο ίδιος: "Σκαλίζω την παιδική μου μνήμη και ψάχνω να βρω τις πρώτες αρχέγονες αναμνήσεις και να πέτυχα την πρώτη. Είναι μια ιστορία της μητέρας μου: Μια φορά κι ένα καιρό οι άνθρωποι ήταν κακοί και ο θεός τους τιμώρησε με ένα μεγάλο κατακλυσμό. Δυο όμως ήταν πολύ καλοί και αυτούς τους έβαλε σε ένα κασελάκι που έπλεε στο νερό και σώθηκαν. Φαίνεται θα μου έλεγε για τον κατακλυσμό του Νώε με την κιβωτό και το παιδικό μου μυαλό πήγε αμέσως σε ένα κασελάκι της γιαγιάς μου και το φαντάστηκα να πλέει ως την άκρη του κήπου μας.
Δεν πήγαινε για μένα πιο πέρα ο κόσμος τότε από την άκρη του κήπου. Έπειτα μια άλλη ανάμνηση: Ήταν άνοιξη στο χωράφι με τη μητέρα μου και την κατσίκα μας που εγώ έπρεπε να φυλάω, μα εγώ δεν ήθελα και αυτή μου έλεγε την ιστορία με το Λάζαρο που ανέστησε ο Χριστός..
Θυμούμαι ακόμα ζωντανά τα λουλούδια, το χωράφι, τη γίδα και το σοβαρό τόνο στη διήγηση της μητέρας μου".