Γράφει η Νταγκουνάκη-Χαρτζουλάκη Ανθούλα*
Συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια λειτουργίας του 1ου Γυμνασίου Κισάμου. Στέκει επιβλητικό και αγέρωχο, ένα αιώνα τώρα στην είσοδο της πόλης μας και αποτελεί διαχρονικά φάρο παιδείας, για τις γενιές που πέρασαν και πήραν γνώσεις και μαθήματα ζωής, μα και για τις γενιές που θα ‘ρθουν στο μέλλον. Για μένα αυτό το σχολείο, ταυτίζεται με την ίδια την ζωή μου, καθώς εκεί φοίτησα τα έξι χρόνια της γυμνασιακής μου ηλικίας και δούλεψα και τα 33 χρόνια της εργασιακής μου πορείας.
Έντονα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα, παιδάκι 13 χρονών, που έφτασα με τα πόδια από το χωριό μου, για να φοιτήσω στο Γυμνάσιο. Το επιβλητικό κτίριο, οι τεράστιοι ευκάλυπτοι στην μεριά του δρόμου, τα τόσα πολλά παιδιά, μα προ πάντων οι πολλοί καθηγητές, σε σχέση με το μονοθέσιο σχολείο μου, με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα και μεγάλωσαν την ψυχική μου ταραχή, την έλλειψη της αυτοπεποίθησης, την αβεβαιότητα για το πώς θα προχωρήσω. Ακολούθησαν βέβαια οι γνωριμίες, που έγιναν φιλίες, τα μαθήματα, που αν και με λίγα βιβλία, μας έβαλαν στο δρόμο της παιδείας. Μας δίδαξαν ξεχωριστοί καθηγητές, με υψηλό επίπεδο γνώσεων, μα προ πάντων με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Στα χρόνια με τις εφηβικές ανησυχίες και τις νεανικές αναζητήσεις, μας έδωσαν πέρα από τη γνώση, την παιδεία με την ευρύτερη έννοια. Μας δίδαξαν αρχές, μας έδειξαν ορίζοντες σκέψης, αλλά κυρίως μας άνοιξαν τον δρόμο για τα πανεπιστήμια, χωρίς φροντιστήρια, αφού στο Καστέλι τότε ήταν ανύπαρκτα.
Συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια λειτουργίας του 1ου Γυμνασίου Κισάμου. Στέκει επιβλητικό και αγέρωχο, ένα αιώνα τώρα στην είσοδο της πόλης μας και αποτελεί διαχρονικά φάρο παιδείας, για τις γενιές που πέρασαν και πήραν γνώσεις και μαθήματα ζωής, μα και για τις γενιές που θα ‘ρθουν στο μέλλον. Για μένα αυτό το σχολείο, ταυτίζεται με την ίδια την ζωή μου, καθώς εκεί φοίτησα τα έξι χρόνια της γυμνασιακής μου ηλικίας και δούλεψα και τα 33 χρόνια της εργασιακής μου πορείας.
Έντονα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα, παιδάκι 13 χρονών, που έφτασα με τα πόδια από το χωριό μου, για να φοιτήσω στο Γυμνάσιο. Το επιβλητικό κτίριο, οι τεράστιοι ευκάλυπτοι στην μεριά του δρόμου, τα τόσα πολλά παιδιά, μα προ πάντων οι πολλοί καθηγητές, σε σχέση με το μονοθέσιο σχολείο μου, με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα και μεγάλωσαν την ψυχική μου ταραχή, την έλλειψη της αυτοπεποίθησης, την αβεβαιότητα για το πώς θα προχωρήσω. Ακολούθησαν βέβαια οι γνωριμίες, που έγιναν φιλίες, τα μαθήματα, που αν και με λίγα βιβλία, μας έβαλαν στο δρόμο της παιδείας. Μας δίδαξαν ξεχωριστοί καθηγητές, με υψηλό επίπεδο γνώσεων, μα προ πάντων με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Στα χρόνια με τις εφηβικές ανησυχίες και τις νεανικές αναζητήσεις, μας έδωσαν πέρα από τη γνώση, την παιδεία με την ευρύτερη έννοια. Μας δίδαξαν αρχές, μας έδειξαν ορίζοντες σκέψης, αλλά κυρίως μας άνοιξαν τον δρόμο για τα πανεπιστήμια, χωρίς φροντιστήρια, αφού στο Καστέλι τότε ήταν ανύπαρκτα.
Ακολούθησαν τα χρόνια της εργασίας. Ξεχωριστή ευκαιρία για μένα να διοριστώ στο τόπο μου και μάλιστα στο σχολείο, που ήμουν μαθήτρια. Πάλι τρακ και ταραχή, αφού αρκετοί από τους συναδέλφους μου ήταν οι μέχρι χθες καθηγητές μου. Οι μαθητικές μου αίθουσες, τώρα ήταν αίθουσες διδασκαλίας. Με την αγάπη, σχεδόν στοργή, που με αγκάλιασαν διευθυντές και συνάδελφοι, με την ιδιαίτερη ευθύνη που ένιωθα για τα παιδιά του τόπου μου, συχνά συγγενείς μου, μπήκα στο δρόμο της δουλειάς και της εκπαιδευτικής μου πορείας. Δούλεψα στο 1ο Γυμνάσιο και τα 33 χρόνια της εκπαιδευτικής μου καριέρας, χωρίς να μετακινηθώ ποτέ σε άλλο σχολείο. Ήμουνα νιός και γέρασα, που λένε. Μπήκα όταν είχα μωρά τα παιδιά μου και έφυγα όταν πλέον τα είχα παντρέψει. Έτυχε να έχω μαθητές, που στην πορεία, δίδαξα και τα παιδιά τους. Πιστεύω ότι εργάστηκα ευσυνείδητα, ότι έκανα το χρέος μου, με όσες δυνάμεις διέθετα, ότι πρόσφερα κάτι κι εγώ στο χώρο της παιδείας.
Οι εμπειρίες πολλές και σαν απλή εκπαιδευτικός και σαν διευθύντρια. Χτυποκάρδια στο θρανίο η ζωή μου όλη. Πολλές οι χαρές της τάξης, της επικοινωνίας με τις στρατιές των παιδιών και των συναδέλφων, που παρέλασαν όλα αυτά τα χρόνια, μα πολλές οι δυσκολίες, κάποτε δυσεπίλυτα προβλήματα, που μας απασχολούσαν κατά καιρούς. Η ένταση του σχολείου αναπόφευκτα επηρέαζε και τη ζωή μου στο σπίτι και την οικογένεια. Με τα όποια προσωπικά θέματα η δουλειά ήταν δουλειά. Τελικά η ζωή μου ταυτίστηκε με το σχολείο. Η αμοιβή πλουσιοπάροχη. Πρώην μαθητές, ώριμοι σήμερα, διαπρέπουν ως επιστήμονες εδώ και αλλού, άλλοι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, άλλοι στελεχώνουν υπηρεσίες ή την τοπική αυτοδιοίκηση, οικογενειάρχες, όλοι εργαζόμενοι και τακτοποιημένοι, θεωρούνται παιδιά μου, αφού κάτι έδωσα κι εγώ στην προσωπικότητά τους. Αμοιβή είναι το καλημέρα κυρία, που ακούω σε κάθε μου επαφή με τον κόσμο. Αμοιβή είναι και οι αναμνήσεις των παλαιών μαθητών, που διηγούνται σε συναναστροφές μας, άλλοτε με σοβαρή αναγνώριση, άλλοτε επικριτικά, άλλοτε ευτράπελα και άλλοτε κάποια στιγμιότυπα, που καν δεν είχα αντιληφθεί. Όλα καλοδεχούμενα.
Οι εμπειρίες πολλές και σαν απλή εκπαιδευτικός και σαν διευθύντρια. Χτυποκάρδια στο θρανίο η ζωή μου όλη. Πολλές οι χαρές της τάξης, της επικοινωνίας με τις στρατιές των παιδιών και των συναδέλφων, που παρέλασαν όλα αυτά τα χρόνια, μα πολλές οι δυσκολίες, κάποτε δυσεπίλυτα προβλήματα, που μας απασχολούσαν κατά καιρούς. Η ένταση του σχολείου αναπόφευκτα επηρέαζε και τη ζωή μου στο σπίτι και την οικογένεια. Με τα όποια προσωπικά θέματα η δουλειά ήταν δουλειά. Τελικά η ζωή μου ταυτίστηκε με το σχολείο. Η αμοιβή πλουσιοπάροχη. Πρώην μαθητές, ώριμοι σήμερα, διαπρέπουν ως επιστήμονες εδώ και αλλού, άλλοι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, άλλοι στελεχώνουν υπηρεσίες ή την τοπική αυτοδιοίκηση, οικογενειάρχες, όλοι εργαζόμενοι και τακτοποιημένοι, θεωρούνται παιδιά μου, αφού κάτι έδωσα κι εγώ στην προσωπικότητά τους. Αμοιβή είναι το καλημέρα κυρία, που ακούω σε κάθε μου επαφή με τον κόσμο. Αμοιβή είναι και οι αναμνήσεις των παλαιών μαθητών, που διηγούνται σε συναναστροφές μας, άλλοτε με σοβαρή αναγνώριση, άλλοτε επικριτικά, άλλοτε ευτράπελα και άλλοτε κάποια στιγμιότυπα, που καν δεν είχα αντιληφθεί. Όλα καλοδεχούμενα.
Πάνω απ’ όλα όμως στέκουν οι σχέσεις με τους συναδέλφους τόσων χρόνων, που έγιναν δεσμοί ψυχής, οικογενειακοί πλέον. Πάντα βρίσκαμε το χρόνο να μιλήσουμε και για τα θέματα του σπιτιού μας, της υγείας μας, τα θέματα των παιδιών μας, να χαρούμε και να κεραστούμε για τα χαρούμενα, να στηρίξουμε και να σταθούμε στα δύσκολα. Νιώθω συγγενείς μου πλέον διευθυντές και συναδέλφους που δουλέψαμε μαζί, που μοιραστήκαμε σε ένα γραφείο τη ζωή μας όλα αυτά τα χρόνια.
Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να έχω αυτές τις ευκαιρίες και τις εμπειρίες στη ζωή μου. Το 1ο Γυμνάσιο είναι καθημερινό σημείο αναφοράς για μένα, αφού ήταν η προέκταση του σπιτιού μου τόσο χρόνια. Τώρα η εικόνα του αυτόματα φέρνει πίσω, σχεδόν κινηματογραφικά, τη ζωή που διάβηκε, τα νιάτα, την δράση, τα πρόσωπα, τις αναμνήσεις…..
*Φιλόλογος, τέως Διευθύντρια 1ου Γυμνασίου Κισάμου
Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να έχω αυτές τις ευκαιρίες και τις εμπειρίες στη ζωή μου. Το 1ο Γυμνάσιο είναι καθημερινό σημείο αναφοράς για μένα, αφού ήταν η προέκταση του σπιτιού μου τόσο χρόνια. Τώρα η εικόνα του αυτόματα φέρνει πίσω, σχεδόν κινηματογραφικά, τη ζωή που διάβηκε, τα νιάτα, την δράση, τα πρόσωπα, τις αναμνήσεις…..
*Φιλόλογος, τέως Διευθύντρια 1ου Γυμνασίου Κισάμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου