ΟΛΩΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΩΣ .... ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!!

Γράφει ο Μανώλης Κουφάκης* 
Την τελευταία μέρα του Φλεβάρη ένα μέγα πλήθος, αθροιζόμενο σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, συγκεντρώθηκε σε κάθε πόλη της Ελλάδας -αλλά και σε πολλές του εξωτερικού- στη δεύτερη επέτειο του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος με τους 57 νεκρούς, νέα παιδιά οι περισσότεροι.
Το μέγα πλήθος τίμησε με την παρουσία του τη μνήμη των αδικοχαμένων, αλλά ταυτόχρονα διαδήλωσε για την οργανωμένη -από την πρώτη στιγμή- και συνεχιζόμενη προσπάθεια συγκάλυψης όλων των πτυχών του δυστυχήματος. Για την μη ανάληψη ευθυνών από κανένα. Για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Δικαιοσύνη. Για τους θανάτους μαρτύρων πριν καταθέσουν. Και τα τόσα άλλα εξοργιστικά που βγάζει σιγά σιγά στην επιφάνεια -με μόνη την, μετ’ εμποδίων, προσπάθεια των γονέων- αυτή η πολύ σκοτεινή, ως φαίνεται, υπόθεση.
Κάποιες ευθύνες σίγουρα είναι διαχρονικές· η προσπάθεια συγκάλυψης όμως είναι αποκλειστικά της παρούσας Κυβέρνησης. Αλλά και τι μ’ αυτό; Δεν βγαίνει κανείς να τις αναλάβει· ούτε παλιός ούτε καινούριος! Όσο περνά ο καιρός και βλέπουμε αυτά που βλέπουμε, καταλαβαίνουμε όλο και πιο πολύ πόσο προκλητική ήταν η εκ νέου συμπερίληψη του τότε Υπουργού Μεταφορών κ. Καραμανλή στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. και ακόμα πιο προκλητική η επίκληση της επανεκλογής του, ως δήθεν απαλλαγής του από κάθε ευθύνη, την οποία μάλιστα του την έδωσε ο ίδιος ο λαός!!! Μη σας φαίνεται περίεργο και μη εξάπτεσθε. Αυτά, οι πολιτικοί μας, τα λένε και τα κάνουν χωρίς να κοκκινίζουν, επειδή αυτή ακριβώς είναι δική τους -αντίθετα από τη δική μας- λογική.
Με δυό λόγια, τα πιστεύουν. Και γι’ αυτό ακριβώς τα περί μη ευθύνης Υπουργών -στη λογική αυτή πάντα- τα έχουν περάσει όχι μόνον σε νόμους, αλλά και στο Σύνταγμα. Το χάλι μας δεν έχει χρώμα! Και γι’ αυτό ακριβώς στις 28 Φλεβάρη κατεβήκαμε όλοι στις συγκεντρώσεις να διαδηλώσουμε ότι δεν ανεχόμαστε άλλο την κοροϊδία, την ανευθυνότητα και τη συγκάλυψη. Ανεχθήκαμε την εξαφάνιση της λίστας Lagarde, κατάπιαμε τα σκάνδαλα Novartis και Siemens, δεν μάθαμε τίποτα για τις υποκλοπές.
Τώρα όμως, που οι δομές και συνιστώσες του κράτους αποδεικνύονται ανεπαρκείς και
επικίνδυνες, που δεν προκύπτει από πουθενά μια διάθεση υπεύθυνης και αποτελεσματικής διαχείρισης, που βλέπουμε να διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή και η μόνη προσπάθεια να είναι η ωραιοποίηση και η συγκάλυψη, ερχόμαστε στη θέση αυτών που έχασαν ανθρώπους τους και το μόνο που μας καταλαμβάνει είναι φόβος και αβεβαιότητα. Φόβος επειδή δεν γνωρίζαμε το βάθος της αποσάθρωσης και αβεβαιότητα για το τι άλλο θα αποκαλυφθεί αν δεν πετύχει η συγκάλυψη.
Όμως, προέκυψε κι ένα θετικό από την τραγική αυτή ιστορία. Ακούμε συχνά πως η εποχή μας δεν έχει την πίστη και τη διάθεση να αγωνιστεί για «ιδανικά». Ακούμε συχνά πως ο σημερινός άνθρωπος κοιτάζει μόνο το «μαγαζάκι» του και το πώς θα βγάλει το μήνα. Ακούμε συχνά ότι σήμερα δεν μπορείς να σηκώσεις τον νέο από την καφετέρια και τον μεγαλύτερο από τον καναπέ, για κάτι που δεν συμπλέει με τον ευδαιμονισμό της εποχής μας. Αυτή η αντίληψη είχε γίνει πεποίθηση στους πολιτικούς μας, που ασχολούνται και παίζουν με την ψυχολογία του λαού. Και πάνω σ’ αυτή τη βολική πεποίθηση έχτισαν καριέρες, περιουσίες και δόξες. Στη σκέψη των περισσότερων αρχόντων μας, ο «λαός» είναι προορισμένος μόνο να ακούει και να υπακούει. Κι αυτή η πίστη (ίσως η μόνη που τους έχει απομείνει) τους δίνει το θάρρος να κάνουν αυτά που αναφέραμε πιο πάνω, ίσως και άλλα που μας απέκρυψαν αντίστοιχες
συγκαλύψεις.
Όμως, προς μεγάλη έκπληξη, οι πρόσφατες τεράστιες συγκεντρώσεις, απέδειξαν ότι ο
«άβουλος» και λησμονημένος λαός, το «ευάγωγον ποίμνιον», δεν έχει μόνο υπομονή, έχει και κρίση και ηθικό αίσθημα οξύτατο και γλώσσα και ανάστημα. Υπάρχει λοιπόν ελπίδα!

(*) Δρ. Μηχανικός
τ. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.