ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης* 
Ακούμε τους πολιτικούς να αγορεύουν από το βάθρο των μεθυστικών απολαύσεων, που τους προσφέρει η εξουσία και να υπόσχονται «συνέπεια», «τιμιότητα», «αξιοκρατία». Και όσοι από μας διατηρούν ακόμη στοιχειώδη κριτική εγρήγορση, διερωτώνται: Με ποιο πρωτογενές κίνητρο θα ασκήσουν αυτές τις αρετές;, ποια αίσθηση ευθύνης θα τους υπαγορεύσει τη συνέπεια, την τιμιότητα, την αξιοκρατία;
Ας σταθούμε στο πάντα επίκαιρο θέμα: 

Πολλά διαβάζουμε και περισσότερα ακούμε για την περίφημη «παραβατικότητα των ανηλίκων».
Οι αναφορές και τα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι το εν λόγω φαινόμενο βρίσκεται σέ έξαρση. Τα τροχαία δεν αφορούν μόνο τους νέους, αλλά εκεί χάνεται η ελπίδα σε μια ηλικία που πριν δημιουργήσει τη ζωή οδηγείται στο θάνατο, την αναπηρία και την συμφορά των οικογενειών.

Όλα δείχνουν ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Το πρόβλημα, όμως, δεν θεραπεύεται με ρεπορτάζ, διαπιστώσεις και προαναγγελίες συλλήψεων ή αυστηροποίησης της νομοθεσίας. Αλλά με ανεξαίρετη εφαρμογής της!
Η θεραπεία πρέπει να στηριχθεί και σέ ορισμένες απαντήσεις οι οποίες πρέπει να δοθούν σέ καίρια ερωτήματα. Και τα ερωτήματα αυτά συνοψίζονται - όσα και εάν είναι- σέ ένα και μοναδικό: «Ποιες είναι οι αιτίες πού έχουν οδηγήσει τούς ανηλίκους σ᾽ ατονώ τον φαύλο κύκλο της βίας;».
Στο ερώτημα αυτό οφείλουμε να απαντήσουμε εμείς, οι ενήλικες. Εμείς, οι οποίοι έχουμε την ευθύνη για την Εκπαίδευση, την Παιδεία, την αγωγή και την φροντίδα των νέων ανθρώπων. Εμείς, πού δεν φροντίσαμε να δώσουμε «το καλό παράδειγμα» στους νεότερους. 
Από ποια παιδιά ζητάμε «να καλμάρουν, να ηρεμήσουν, να δουν την ζωή με άλλα μάτια»; Από τα παιδιά πού μόλις ανοίξουν την τηλεόραση θα πέσουν πάνω σέ φόνους, σέ εγκλήματα πάσης μορφής, σέ ίντριγκες και μπαμπεσιές;  Αυτά τονίζαμε παλιότερα να αντιμετωπίσομε, πριν η  ανεξέλεγκτη σαρωτική επέλαση του διαδικτύου καταστήσει μάλλον ανεπίστροφα, όσα έστω  προσπαθούσαμε να  μετριάσομε.
Ζητάμε από τούς νέους να μιμηθούν ποιόν; Ποια είναι τα πρότυπα πού προβάλλει όχι μόνο η κοινωνία  αλλά και ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος; Ας μην κοροϊδεύουμε τούς εαυτούς μας. Απαιτούμε από τούς νέους «να συμμορφωθούν», όταν είμαστε εμείς εκείνοι πού έχουμε χάσει τον έλεγχο του πηδαλίου.
Απαιτούμε σεβασμό από τούς νέους, όταν εμείς, οι ενήλικες, δεν σεβόμαστε τους θεσμούς, εμείς, οι ενήλικες, «ιππεύουμε τον κάλαμον» μόλις ευρεθούμε έστω και παρά την εξουσίαν, εμείς, οι οποίοι πιέζουμε τον πολιτικό αλλά και τον όποιο «βλαχοσύμβουλο του Δήμου» για προσωπική εξυπηρέτηση- ρουσφέτι - τουρκιστί- .
 Η εκάστοτε τάχα άλλη φωνή της αντιπολίτευσης δεν τολμά  π.χ. να θίξει την διάλυση των σχολείων από τον άκριτο δικαιωματισμό, όπως προήλθε από την μη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, από την κατάργηση ουσιαστικών εξετάσεων στην προαγωγή των μαθητών. 
Καμμιά αντιπολίτευση δε αναφέρεται στον ευνουχισμό των αστυνομικών, στην ταπεινωτική επέμβαση στο έργο τους  την οποία εξαγοράζουν με την υπηρεσία εντοπιότητας και κάθε μορφής ρουσφετολογικής τακτοποίησης- -ορντινάτσες-στην υπηρεσία των πολιτικών.
Το κοινοβούλιο   διαιρεμένο σε πέντε «δεξιές» και άλλε τόσες «αριστερές» παρατάξεις απολαμβάνει εν μέσω χρεοκοπίας της χώρας και ανέχειας των πολιτών, τόσων προνομίων που δίκαια εξοργίζουν, αλλά όποιος αμφισβητήσει το ανύπαρκτο ουσιαστικό τους έργο θεωρείται λαϊκιστής. 
Ανάλογα προνόμια απολαμβάνουν και τα περιφερειακά στηρίγματα Δήμοι, Περιφέρειες και τα αντίστοιχα συμβούλια, με επίσης οικονομική ανεξέλεγκτη  διαχείριση. Κατά κανόνα οι όποιες ακόμη και οι μικρές χρηματοδοτήσεις κατανέμονται σε πρόσωπα διαπλοκής από τα μέσα ενημέρωσης μέχρι τα δημόσια έργα, αποτέλεσμα την προκλητική αύξηση του πλούτου ορισμένων. Έτσι η αλλιώς και όχι χωρίς συνυπευθυνότητα μας – των πολιτών-, όταν αποδυναμώνονται οι θεσμοί αυξάνει η ακυβερνησία και βιώνομε ψευδεπίγραφη δημοκρατία και επίπλαστη πλειοψηφία.
Το φαινόμενο που ζούμε τώρα στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό, το οποίο δυστυχώς αναδεικνύει η τραγωδία των Τεμπών. Μια απώλεια εμπιστοσύνης που οδηγεί σε μια αποδυναμωμένη αρχή και σε έναν κλονισμό της νομιμότητας.
Μόνο που καμία δημοκρατία και καμία κοινωνία δεν μπορούν να ζήσουν σε κατάσταση διαρκούς ακυβερνησίας και αναταραχής. Δεν μπορούν να επιβιώσουν σε ένα καθεστώς ψιθύρων και φημών. Το έχομε βιώσει στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι χρονοβόρα και εν πολλοίς αναξιόπιστη η απονομή της δικαιοσύνης και περισσότερο το πώς εκτίονται οι ποινές.
- Αυτοί λέγεται δεν φοβούνται ούτε τον Θεό -  Είναι δυνατό να υπάρξει πολιτικός βίος (ευθύνη αρχόντων και πολιτών, άθλημα κοινωνικής συνοχής) δίχως «σέβας θεών»; Ο ρεαλισμός της ιστορίας θα απαντούσε: 

Όχι – μάλλον και η πανανθρώπινη εμπειρία: Η άρθρωση και συγκρότηση του κοινωνικού γεγονότος, γύρω πάντοτε από έναν άξονα του «ιερού», ήταν το κοινό γνώρισμα της συλλογικής συμβίωσης των ανθρώπων πάντοτε – ως τη σύγχρονη εποχή, του πολιτισμού της «εκκοσμίκευσης». Η εκκοσμικευμένη εκκλησία μας, πλην ευτυχώς  φωτεινών μορφών, δεν  πείθει και μάλιστα στο βαθμό που άκριτα συμπορεύεται με τους άρχοντες. 

Προβληματισμός παραμένει πώς οι εξαιρέσεις θα γίνουν κρίσιμη μάζα ώστε να ταράξει τα λιμνάζοντα. Όχι λίγες φορές το απρόοπτο γίνεται καταλύτης στην ιστορική πορεία