Η ΨΙΨΙΝΕΛ ΚΑΙ Ο ΤΟΜΙ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Τώρα και πολύ καιρό ζει ανάμεσα μας η Ψιψινέλ, μια κάτασπρη γάτα Αγκύρας με μικρό πρόσωπο και μεγάλη φουντωτή ουρά. Η Ψιψινέλ βρέθηκε τυχαία στην αυλή μας. Την αφήσαμε να ζει εκεί γιατί τότε είχαμε το δικό μας γάτο, το Μέλιο που μπαινόβγαινε στο σπίτι. Πάντα είχαμε απο ένα γάτο, κυρίως αρσενικό, για να αποφεύγομε το δράμα των γεννήσεων. Ο  Γιούρι, ο Σάμ, ο Ρίκο, ο Ρούκι, ο Νίνο, ο Μέλιος, ο Τζόι, όλους τους είχαν ονομάσει τα παιδιά. Κάθε ένας είχε και τη δική του προσωπικότητα, και τη δική του ιστορία, τι πως ήταν ζώα. Τα παιδιά, τους μεγάλωναν και μεγάλωναν και αυτά μαζί τους, τους έχουν παίξει, έχουν κοιμηθεί, έχουν διαβάσει μαζί τους. Θυμάμαι την κόρη μου μικρή να προσπαθεί σε κάποιον από όλους να του μάθει να διαβάζει και στο τέλος απογοητευμένη να την ακούω να του λέει  «μα δεν μπορείς να πεις ούτε (Α !) και την εγγονή μου  που μόλις ψέλλιζε τις πρώτες λέξεις, να ρωτά το Ρίκο ποιο παραμύθι θα ήθελε να του διαβάσει την Κοκκινοσκουφίτσα ή τη  Χιονάτη. Το πόσο αυτή η σχέση με τα μικρά αυτά ζώα βοηθούσε το λεξιλόγιο τους και την έκφραση των συναισθημάτων τους μόνο όσοι εργάζονται και συνεργάζονται με τον υπέροχο  αυτό φυσικό κόσμο μπορούν να το φανταστούν και που είναι κυρίως οι άνθρωποι της υπαίθρου. Δεν είναι τυχαίο που ειδικοί υπογραμμίζουν τον ευεργετικό ρόλο χαλαρωτικό και θεραπευτικό από τη συντροφιά των ζώων.
Όταν χάσαμε το Μέλιο,τη θέση του την πήρε η Ψιψινέλ. Μπήκε πια μέσα. Μία πανέξυπνη γάτα που σε κοιτάζει στα μάτια και καταλαβαίνεις κάθε φορά τι θέλει. Απαλή σαν βαμβάκι, επιλεκτική στη διατροφή της και αφάνταστα περίεργη. Ώρα στέκει μπροστά στην τηλεόραση και απορεί με όλα αυτά που κινούνται στη μικρή οθόνη μέσα. Πολλές φορές σηκώνει το πόδι της και προσπαθεί να τα αγγίξει. 

Βέβαια η Ψιψινέλ γεννούσε πολλά παιδιά και πολύ συχνά. Στην Ψιψινέλ θαυμάσαμε το μεγαλειώδες ένστικτο της μάνας. Το μέγιστο μάθημα. Πόσο νωρίς έβρισκε το χώρο που θα γεννούσε, τυχαία τον έβρισκες αν την ακολουθούσες κρυφά. Η γαλήνια μορφή της καθώς θήλαζε τα γατιά της. Πόσο φρόντιζε την καθαριότητα τους όλα εξίσου, πόσο ανήσυχη γινόταν όταν σε έβλεπε να πλησιάζεις το χώρο τους ενώ εκείνη ήταν απομακρυσμένη. Όταν πια μεγάλωσαν λίγο τα έβγαζε στον ήλιο καθόταν στην άκρη και έπαιζε μαζί τους ή τα παρακολουθούσε να παίζουν μόνα τους. Σε λίγο με τέχνη προσπαθούσε να τους μάθει φάνε και άλλη πια ξηρή τροφή, αφού αυτή πρώτα δάγκωνε τους άφηνε το υπόλοιπο μπροστά τους. Ύστερα τους μάθαινε να κυνηγούν αφού πρώτα είχε φέρει ένα θήραμα δικό της, κάποια ακρίδα, κάτι άλλο που είχε συλλάβει και τα έβαζε να το κυνηγούν. Και όταν πια μεγάλωσαν αρκετά με μεγάλη αυστηρότητα προσπαθούσε να τα απογαλακτίσει για να πάρουν τη ζωή στα ποδαράκια τους. Κάποιες φορές την έβλεπες να τα μαλώνει, για να απομακρυνθούν.
Κάποια στιγμή τα γατάκια υιοθετήθηκαν ασφαλώς. 

Για μέρες όμως τα φώναζε τριγυρίζοντας. Έβαζε φαγητό στο πιάτο τους και τα φώναζε, πόνος ψυχής ήταν. Η Ραχήλ θρηνούσα τα τέκνα της. Ωστόσο μετά από δεκαπέντε μέρες το ένα γύρισε πίσω, ξέρομε δα πόσο οι γάτες δένονται με τον τόπο και τι αξιοθαύμαστο μηχανισμό διαθέτουν και επιστρέφουν. Δεν το ανεγνώρισε και και του φέρθηκε εχθρικότατα. Αυτός είναι ο Τόμι. Δεν τον δέχτηκε ποτέ φιλικά. 
Έτσι ο Τόμι ζει στην αυλή και στην αποθήκη. Όλη μέρα φωνάζει πολύ δυνατά όχι ότι πεινά απλά απαιτεί χάδια. Είναι έξω από την πόρτα και περιμένει να μας συνοδεύσει παντού. Το πρωί μας συνοδεύει και πηγαίνουμε με το μικρό στο σχολείο, το μεσημέρι πάμε και φέρνομε τον μικρό από το σχολείο. Μας συνοδεύει σε κοντινές εργασίες που έχομε έξω. Χαίρεται να κάνομε δουλειές όλοι μαζί στον κήπο.
Και το καταπληκτικό έχει συνδεθεί και με τη θεατρική ομάδα της πόλης μας και την παρακολουθεί όταν έχει πρόβα στο δημαρχείο, συνοδεύοντας κάθε φορά το σκηνοθέτη.
Η Ψιψινελ βέβαια στειρώθηκε και ανέμελη πια παίζει με τα κουβάρια της, τις κορδέλες της  παρακολουθεί τηλεόραση, ειδικά όταν έχει ντοκιμαντέρ με πουλιά και χουζουρεύει πλάι στο τζάκι αφού προβληματισθεί λίγο με τις φλόγες...
Αναγκαίο κακό η στείρωση, επιβεβλημένο  όμως. Και λέω κακό γιατί τα ζώα τα στειρωμένα χάνουν κάτι από τη ζωντάνια τους την προσωπικότητα τους, κάτι από τη χάρη που δίδει η κινούσα δύναμη της ζωής ο έρωτας και ο οίστρος του και κυρίως αν ποτέ δεν αναπαράχθηκαν χάνονται όμορφα χαρακτηριστικά.....