ΤΟΥ ΜΑΗ

... των λουλουδιών, της αγάπης και των αγώνων

Του Μαγιού ροδοφαίνεται η μέρα κι ομορφότερη η φύση ξυπνάει
Μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι, τρέμει η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.
Νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα γιομάτη μάγια
Γύρω σε κάτι ατάραχο που ασπρίζει  μες τη  στη λίμνη μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι κι όμορφη 
Βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.
Όσα λούλουδα είν΄το μάη μαδημένα ερωτηθήκαν κι όλα αυτά μου αποκρυθήκαν πως εσύ δε μ΄άγαπάς.

Μάγεμα η φύση κι όνειρο, με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες βρύσες κραίνει, όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει.
Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γη χορτάρι.
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιε που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω στο λιακωτό κι αγνάντευες….κι άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης…
κι έλεγες πως όλα αυτά τα ωραία θάναι δικά μας.

Το Μάη στην Κρήτη γέμισε ο ουρανός παράξενες ομπρέλες που έριχναν στον κάμπο πολεμιστές για να την καταλάβουν λέει και θέρισε πλήθος ο έρωτας για την ελευθερία.
Το Μάη στην Καισαριανή έστησαν στον τοίχο τους τετρακόσιους, γιατί  ήθελαν να'ναι λεύτεροι.
Που πας με τέτοιαν άνοιξη καλέ μου; Ώ φως των οφθαλμών μου πως τάφω νυν καλύπτει; Ώ γλυκύ μου έαρ που έδει σου το κάλλος;

Στο Γαλλικό Μάη του 79 οι νέοι στην πόλη του φωτός, το Παρίσι πολλά ονειρεύτηκαν για το δίκιο.
Τέλος Μάης ήταν του 1453 που την αποφράδα μέρα του η «Πόλις Εάλω». Πήραν την Πόλιν πήραν την…..  Η  Ρωμανία πέρασε και θρήνος έπεσε πολύς:
Κι έναν πουλίν καλόν πουλίν έβγαινε από την πόλιν
Εσείξεν τόνα το φτερόν στο αίμα βουτεμένο
Εσείξε τάλλον το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον
Σίτι αναγνώθι, σίτι κλαιγεί, σιτ΄κρούει την καρδίαν
Αλλί εμάς, βάι εμάς πάρθεν η ρωμανία
Μοιρολογούν οι εκκλησιές κλαίνε τα μοναστήρια 
Μην κλαίς Άι γιάννε μου και μη δερνοκοπιέσαι
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλον……
ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕΣΠΟΤΑΚΗ