ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΠΟΤΑΚΙΑ......

..... και το κόκκινο καρπούζι!

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι σήμερα  αντικειμενικά και υποκειμενικά βρισκόμαστε σε μια δύσκολη καμπή. Κρίση την ονομάζομε. Η λέξη  κρίση παρά το ότι τη συνδέουμε με την οικονομία, περισσότερο, ωστόσο στην ουσία της σημαίνει βαθύτερη σκέψη. Η ελληνική αυτή λέξη έχει υιοθετηθεί και από τις ευρωπαϊκές γλώσσες (Crisis) Άρα λέγοντας σήμερα κρίση εννοούμε, ότι είναι ώρα μιας άλλης σκέψης από αυτή που με ποικίλους τρόπους μας έμαθαν να αποκτούμε, και έτσι ίσως να οδηγηθούμε και σε άλλες πράξεις.
Ο πολιτισμένος κόσμος παρά την κρίση δεν παύει να ζει σε αφθονία αγαθών, περιττών τις περισσότερες  φορές, που η περίσσεια τους οδηγεί στην έλλειψη της χαράς της απόκτησης του καινούριου, στο χάσιμο της γεύσης από  ετεροχρονισμένα φρούτα και φαγητά (πόσο να σου μυρίζει το καρπούζι μέσα στο Γενάρη….) και το πασχαλινό καλιτσούνι μέσα στο καλοκαίρι. Αλλά και στην άμβλυνση του συναισθήματος της απώλειας πραγμάτων, κάποια φορά και προσώπων, αφού εύκολα μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε  με άλλα….
Μπαίνοντας στα σημερινά παιδικά δωμάτια τρελαίνεσαι, είναι ασφυκτικά γεμάτα από ρούχα, παπούτσια και παιχνίδια. Τρομάζεις, αναρωτιέσαι τι αξιολογεί από όλα αυτά το παιδί πιο πολύ, με πιο περνά την πιο πολλή ώρα ή μήπως μένει τελικά, αδιάφορο.
Θα ήμουν τεσσάρων με πέντε χρόνων, στα χέρια μου είχε φτάσει ένα κουκλάκι αγόρι από ένα παράξενο, λεπτό,πλαστικό, υλικό Τα χεράκια και τα ποδαράκια ήταν κολλημένα στο σώμα. Δεν είχε κίνηση, είχε ένα όμορφο κεφάλι με τα μαλάκια χωρίστρα και ανάγλυφα στο κεφάλι, είχε κατακόκκινα χείλη, δυο ροδαλά μάγουλα και δυο καταγάλανα μάτια. Ήταν σαν ζωντανό και όταν το κοίταζα μου γελούσε και ήμουν σίγουρη ότι κάποια στιγμή μπορούσε και να μου μιλήσει.


Ένα βράδυ το έπαιζα καθισμένη πλάι στο φρεσκοαναμμένο μαγκάλι. Κάποια στιγμή όμως και χωρίς να το καταλάβω μου έφυγε από τα χέρια και έπεσε στο μαγκάλι, πάνω στα κατακόκκινα κάρβουνα. Αυτόματα έγινε φλόγα και εξαφανίστηκε από τα μάτια μου.
Ποτέ δε θα ξεχάσω  αυτό το συναίσθημα λύπης που ένοιωσα και που μετατράπηκε σε γοερό κλάμα. Ακόμη και σήμερα το κουκλάκι είναι ολοζώντανο στα μάτια μου να με κοιτάζει έτοιμο να μου μιλήσει.
Το καλοκαίρι μέσα στις άλλες ομορφιές που σου χαρίζει σου δίνει και την ευκαιρία να συναντάς παλιούς φίλους, συμμαθητές, γνώριμους και με τη κουβέντα να γυρνάς στα περασμένα και να θυμάσαι όμορφα και λιγότερο όμορφα πράγματα.
Κουβέντιαζα λοιπόν με παλιό συμμαθητή του δημοτικού. Μιλούσαμε για την καθημερινότητα της δεκαετίας του 50 και του 60. Για τα ρούχα και τα παπούτσια μας. Άρχισε να μου διηγείται: «Θυμάμαι πλησίαζε Πάσχα. Με αγωνία περιμέναμε  καινούρια παπούτσια. Μια μέρα έρχεται ο πατέρας μου και μου φέρνει ένα ζευγάρι κόκκινα μποτάκια. Ήταν για μένα ανείπωτη χαρά,τα κρατούσα τα πηγαινοέφερνα,τα μπαινόβγαζα. Όταν πήγα να κοιμηθώ τα έβαλα κάτω από το κρεββάτι. Δεν με έπαιρνε ο ύπνος από τη χαρά μου. Κάθε τόσο τα τραβούσα προς τα έξω τα καμάρωνα και τα ξαναγύριζα κάτω από το κρεβάτι. Αυτό μπορεί και έγινε και δέκα φορές ώσπου με πήρε ο ύπνος…»
Αλλά αν τα κόκκινα μποτάκια δημιούργησαν αυτή την ευτυχία στο συμμαθητή μου τότε, άλλη τόση ήταν η ευτυχία που χάρισε ένα καρπούζι σε αγαπημένη μου παιδική φίλη μου σαν ήταν και αυτή παιδάκι του δημοτικού και που κάποια άλλη φορά μου το διηγήθηκε:
«Ήταν ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι, όταν έφτασε μια θεία μου να μας επισκεφτεί από τα Χανιά. Κρατούσε δώρο ένα ολόκληρο καρπούζι. Πολύ συχνό και ευπρόσδεκτο δώρο για αλλοτινούς καιρούς. Το καρπούζι κόπηκε το μεσημέρι. Μοσχοβόλησε όλο το σπίτι και το χρώμα του άλικο κόκκινο, η νοστιμιά του υπάρχει ακόμα στα χείλη. Αλλά το βασικότερο ήταν ότι υπήρχε στη διάθεση μου μεγάλο ακόμη κομμάτι, να κόβω όποτε ήθελα. Πέρασα ευτυχισμένη παίζοντας όλο το απόγευμα στην αυλή .Σε τακτά διαστήματα έμπαινα μέσα έκοβα μια λεπτή φέτα και έβγαινα πάλι έξω και την απολάμβανα παίζοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας.
Αν τόση ευτυχία έφερνε μια φέτα καρπούζι, άλλη τόση δυστυχία σου έφερνε, το να σου λιώσει το παγωτό, ξυλάκι, και να σου πέσει στη δεύτερη μπουκιά και ο παγωτατζής που περίμενες ώρες να περάσει με το καροτσάκι του, να έχει απομακρυνθεί κατά πολύ, αλλά και γιατί έτσι ή αλλιώς άλλο διαθέσιμο χρηματικό ποσό δεν διατίθετο την ίδια μέρα.
Και όμως δεν ήταν άσχημα και τότε. Το λίγο είχε ιερότητα και απαιτούσε σεβασμό. Ίσως τώρα με την νέα κρίση μπορεί να δούμε τα πράγματα διαφορετικά και να κάνομε άλλες σκέψεις. Και αυτό να διδάξουμε και τα παιδιά μας