Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείτε να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.






Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Η αρχή της συνήθειας της οπλοκατοχής και οπλοφορίας στην Κρήτη μπορεί να χάνεται στο βάθος των αιώνων, σίγουρα όμως έχει σχέση με τις ποικίλες επιδράσεις και επιδρομές των κατακτητών που ανάγκασαν τους κρητικούς να ξυπνούν και να κοιμούνται αρματωμένοι και να αντιστέκονται στο πέρασμα των Ενετών, των Αράβων , των Τούρκων αλλά και των σύγχρονων κατακτητών του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.
Από το 1206 που κατελήφθη τα νησί από τον κόμη της Μάλτας, τον Ενρίκο Πεσκατόρε και από το 1645 που αρχίζει η Τουρκοκρατία στο νησί, οι κρητικοί ήταν αναγκασμένοι να αμύνονται. Έτσι η οπλοφορία πέρασε υποχρεωτικά από γενιά σε γενιά και αποτέλεσε αρχικά τιμή και υπερηφάνεια για τον κρητικό. Οι Κρητικοί χρειάστηκαν όπλα για να τρέξουν σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες και στη συνέχεια να γράψουν την εποποιία της Μάχης της Κρήτης. Από εκείνες τις περιόδους το όπλο φαίνεται πως έγινε για τον κρητικό η φυσική απόληξη του χεριού του.
Η Κρήτη ελευθερώθηκε στο τέλος του 1898 με διαρκείς επαναστάσεις και εξεγέρσεις. Κατά την περίοδο της αυτονομίας, δηλαδή ως το 1913, η κρητική πολιτεία με φωτισμένους πνευματικούς ανθρώπους και πολιτικούς, παρά το γεγονός ότι δεν είχε γίνει ακόμη η ποθητή ένωση με την Ελλάδα κατάφερε σε σημαντικό βαθμό με συγκεκριμένες θεσμικές παρεμβάσεις, όπως η δημιουργία ΄σκοπευτικών συλλόγων, να ελέγξει μια κοινωνική και φυσική ανάγκη της εποχής, καθώς οι κρητικοί ήταν αναγκασμένοι να έχουν όπλα για τον φόβο των Τουρκοκρητικών.
Μάλιστα η κρητική πολιτεία κατάφερε να προσανατολίσει την εκπαίδευση των Κρητών στα όπλα να την διοχετεύσει στους εθνικούς αγώνες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Ακόμα και τα υψηλού επιπέδου ιδιωτικά σχολεία του Ηρακλείου είχαν ειδικό μάθημα τις πολεμικές τέχνες με προσανατολισμό το εθνικό ζήτημα.
Μετά το 1913 η οπλοφορία και ειδικά η οπλοχρησία, είναι μηδαμινές, αφού το όπλο δεν αποτελεί έκφραση δύναμης και εξουσίας, γιατί στο νέο σύστημα ηθικών αξιών «τα παλικάρια έχουν τα όπλα στην κασέλα και όχι μαζί τους».
Στη δεκαετία του 1970 όμως και κυρίως στη δεκαετία του 1980 επικρατεί το καταναλωτικό μοντέλο και ο νεοπλουτισμός είναι σε έξαρση σε όλη την Κρήτη, λόγω της μαζικοποίησης του τουρισμού, της εντατικοποίησης των καλλιεργειών (θερμοκήπια) και της ανάπτυξης του εμπορίου.
Η κοινωνική εγωκεντρικότητα και ατομοκρατία ιδιαίτερα στις «σκληρές» κοινωνικές ομάδες (ζωοκλέφτες, προστάτες) και στους νέους που δεν έχουν οράματα και ιδανικά δίνει στο όπλο νέα διάσταση καθώς αποτελεί νέο καταναλωτικό φετίχ.
Είναι χαρακτηριστικό αυτών που κάνουν χρήση των όπλων ότι ποτέ δεν έχουν πάρει το προσωπικό ρίσκο να αναμετρηθούν με κάποιο αντίπαλο, αλλά στήνουν ενέδρα εκ του ασφαλούς, και μάλιστα τις περισσότερες φορές με τη βοήθεια ολόκληρης παρέας.
Οι οικογενειακές διαφορές, οι επαγγελματικές αντιζηλίες, οι ιδιοκτησιακές αντιδικίες, οι οικονομικές αντιπαραθέσεις, λόγω εντυπωσιασμού και γοήτρου, ανδρισμού, επίδειξης και προσωπικής επιβεβαίωσης είναι μερικοί λόγοι που μπορούν να οπλίσουν το χέρι κάποιου και όχι απαραίτητα γηγενή κρητικού.
Η περίφημη επιστροφή στις ρίζες, η αναβίωση και διατήρηση των παραδόσεων χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα, για την διατήρηση συνηθειών και πράξεων που έστω κι αν είχαν στο παρελθόν ένα λόγο ύπαρξης, στην εποχή μας υποθάλπουν την εγκληματικότητα, αποτελούν πρώτου βαθμού απειλή της ζωής και στοιχείο παρακμής.
Η εικόνα των πυροβολισμών στους γάμους και σε κάθε είδους κοινωνικές εκδηλώσεις μέχρι και τις υποδοχές όλου του φάσματος των πολιτικών αρχηγών είναι ίσως η πιο αθώα πλευρά του φαινομένου.
Η κατοχή όπλων από ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν την ανάλογη συγκρότηση προσωπικότητας αλλά και από παιδιά ακόμη , οδηγεί σε ατυχήματα οδυνηρά. Συνεχώς επιβεβαιώνεται πως η κατοχή όπλου ωθεί πιο εύκολα το νου και την ευαίσθητη καρδιά μια διαταραγμένης προσωπικότητας στο έγκλημα και την αυτοκτονία. Η οπλοφορία όμως είναι πλέον φαινόμενο που έχει οδηγήσει την επιβολή του ισχυρού στον αδύνατο, το εύκολο έγκλημα και την οργάνωσή του σε ξένα για την Κρήτη πρότυπα με απρόβλεπτες εξελίξεις και διαστάσεις.

Πηγή: fakeloi.blogspot.com

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εύστοχα γίνεται η διάκριση της οπλοφορίας για ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ από εκείνη για θρασύδειλο εκφοβισμό.
Ασφαλώς και δεν πρέπει να καταργηθεί η οπλοφορία των ΑΜΥΝΟΜΕΝΩΝ για να επωφεληθούν οι φοβικοί εγωμανείς.
Η λύση είναι απλή:
ΣΥΝΕΧΗ δημοψηφίσματα και αυτοοργάνωση ΠΑΛΛΑΪΚΗΣ άμυνας, όπως στην Ελβετία, που προσγειώνει τους ανανούριστους.