Στα πρόσωπα κοινών ανθρώπων, ταπεινών, αφανών, όταν η εκκλησία βλέπει επίμονους αγώνες, μαρτύρια, ή δυστυχίες αρρώστιες ψυχικές ή σωματικές που καρτερικά υπομένουν, αναγνωρίζει την αγιότητα, και σε κάποιο χρόνο τους την αποδίδει. Έτσι αναδεικνύεται η υπομονή ως το μέγιστο μάθημα. Ο άνθρωπος ο πονεμένος έχει μια ιερότητα. Μην ξεχνούμε ότι μόνο αν πονέσομε και παραδεχτούμε αυτή τη μικρή ή μεγάλη ήττα μας, μαλακώνει η ψυχή μας.
Τα πρόσωπα αυτά γίνονται σύμβολα, παραδείγματα παρηγορίας για τους άλλους. Τέτοιο πρόσωπο,πονεμένο, σημαδεμένο από την επάρατη μέχρι πρότινος νόσο του Χάνσεν υπήρξε ο Όσιος Νικηφόρος από το γειτονικό Σηρικάρι που πρόσφατα η εκκλησία αγιοποίησε.
Μέσα από αυτό το φυσικό και κοινωνικό χώρο εξήλθε και ο όσιος Νικηφόρος, που τον σημάδεψε για όλη τη ζωή η λέπρα που του έδωσε και την επωνυμία, ένας άλλος Ιώβ, σύμβολο υπομονής και μαρτυρίου.
Μετά από μια θαυμάσια διαδρομή και αφού διασχίσεις όλο το χωριό φτάνεις στο ναό του οσίου Νικηφόρου. Μεγαλοπρεπής Βυζαντινός μετά τρούλου, πετρόκτιστος. Προς το παρόν λιτός απέριττος, ένα προσκυνητάρι στεγάζει τον όσιο Νικηφόρο και ένα άλλο τον όσιο Παίσιο. Μόνο η Πλατυτέρα στην αψίδα, ιστορημένη από Καλύμνιο Αγιογράφο. Ως τόσο το μικρό Σηρικάρι αποκτά ένα μνημείο πολιτισμού και πίστης. Ένα προσκύνημα πλάι στα τόσα άλλα παλιά που είχε. Και επειδή οι άγιοι δια των ανθρώπων κάνουν τα θαύματα, το θαύμα αρχίζει. Δεκάδες άνθρωποι δουλεύουν και θα δουλέψουν, πολλά καινούρια πράγματα μπορούν να γίνουν και ιδέες να υλοποιηθούν και ο τόπος να πάρει νέα ζωή, μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας και του σεβασμού της θείας δημιουργίας. Ένα μνημείο πολιτισμού σύμβολο πίστης και υπομονής δεν είναι ποτέ περιττό.
Μια επίσκεψη στο Σηρικάρι και περνώντας από τα προσκυνήματα του είναι μια αναψυχή μια παρηγοριά, μία ψυχαγωγία.
