ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Ο Γέρων Ειρηναίος σε βαθύ γήρας πλέον, ανάμεσα ουρανού και γης είναι Ιδέα, Φως, όπως πάντα ανέδιδε φως για να φωτίσει ανθρώπους και τόπους, για να σε οδηγήσει με ένα μαγικό τρόπο στο Θεό.
Βρέθηκα στην εκκλησία, διαβάστηκε μια ευχή υπέρ υγείας αυτού. Ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις, που άφησε η αρχιερατεία του και η διδασκαλία του στον τόπο, μια στενή γειτονία σαράντα και πλέον ετών και η συνεργασία μας στο σχολείο. Ο Ειρηναίος δάσκαλος κι αυτός αγαπούσε τους δασκάλους και κατανοούσε το δύσκολο έργο τους.
Μικρά περιστατικά και απλές κουβέντες του που είχα την τύχη να ζήσω και να ακούσω και που ήταν μεγάλα μηνύματα, στήριξης ζωής, καταθέτω σήμερα σε αυτό το κείμενο. Μέσα από αυτά διαφαίνεται ο καθημερινός, ο απλός, Ειρηναίος. Ο Μεγάλος Δεσπότης, όσο ήταν θαυμαστής των μεγάλων και ιερών πραγμάτων και ήθελε να σε ανεβάσει σε αυτά, άλλο τόσο ήξερε να χαμηλώνει και να αξιολογεί το ελάχιστο, να ακούει να κατανοεί, να οδηγεί και να συγχωρεί.
Όπως συνομιλούσε με διακεκριμένους και υψηλά ιστάμενους, άλλο τόσο συνομιλούσε και με τους απλοϊκούς και αφανείς. Μου έλεγε η Ελισάβετ η Γερμανίδα που ερχόταν συχνά στη Μητρόπολη: «Αυτός ο beshop (δεσπότης) έχει ένα πολύ μεγάλο αυτί και μπορεί να ακούει όλους»
«Καλύτερα να ξεκινούμε παιδί μου με θετική άποψη για τον άλλο και καλύτερα να μας διαψεύσει αυτός παρά να διαψευσθούμε εμείς» απαντούσε όταν οι άλλοι ήμασταν επιφυλακτικοί και δύσπιστοι για κάποιο άλλον.
Συνομιλούσαμε μια μέρα στο δρόμο. Ξάφνου περνά μπροστά μας ένας νέος έφηβος με τη μηχανή του, κάνει μια σούζα, αγνοώντας πρόσωπα και σχήματα. Ο Δεσπότης σηκώνει το χέρι τον χαιρετά και συνεχίζοντας τη κουβέντα μας μου λέει «Βλέπεις παιδί μου αυτός είναι κι αυτουνού ο χαιρετισμός του …μόνο να μη παθαίνουν κακό τα παιδιά μας με τις νεανικές τρέλες τους.»
Μεγάλη γιορτή στον μητροπολιτικό ναό της Ευαγγελίστριας. Πολύς κόσμος επίσημοι και μη. Ο Γέρων δεσπότης μοιράζει το αντίδωρο, πλησιάζω και τείνω το χέρι. Αντί το ευλογία Κυρίου…. Μου ψιθυρίζει: «Παιδί μου η κοπέλα η Μαρία, η Αλβανίδα έχει πρόβλημα στο σχολείο, φρόντισε το ….»
Συχνά περνούσε όλη την ημέρα του σε κάποιο σχολείο Γυμνάσιο ή Λύκειο. Μπαινόβγαινε κανονικά στην τάξη έκανε τη διδασκαλία του και βγαίνοντας μας έλεγε αστειευόμενος «εγώ τώρα σε ποιο βιβλίο θα υπογράψω» και
φεύγοντας μας έλεγε σε καθηγητές και μαθητές «εγώ έρχομαι στο σπίτι σας να έρχεστε κι εσείς στο δικό μας άμα λειτουργούμε»
Ανήσυχος για τον πολυθόρυβο τρόπο ζωής από τον κατακλυσμό εικόνων και ήχων και βλέποντας την αδυναμία των παιδιών να συγκεντρωθούν τα προέτρεπε να μάθουν να ακούνε τον άλλο ,κάποιες ώρες να ηρεμούν και τους έλεγε πως το διάβασμα ενός καλού αναγνώσματος είναι σαν μια προσευχή.
Μικρός ο τόπος μας, το Καστέλι τότε, η Κίσαμος σήμερα έκανε ό,τι μπορούσε για να τον αναδείξει και να ανεβάσει τους ανθρώπους του σε όλη τη δεκαετία του 60.΄Θυμάμαι στη επίσκεψη ....
Ο Γέρων Ειρηναίος σε βαθύ γήρας πλέον, ανάμεσα ουρανού και γης είναι Ιδέα, Φως, όπως πάντα ανέδιδε φως για να φωτίσει ανθρώπους και τόπους, για να σε οδηγήσει με ένα μαγικό τρόπο στο Θεό.
Βρέθηκα στην εκκλησία, διαβάστηκε μια ευχή υπέρ υγείας αυτού. Ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις, που άφησε η αρχιερατεία του και η διδασκαλία του στον τόπο, μια στενή γειτονία σαράντα και πλέον ετών και η συνεργασία μας στο σχολείο. Ο Ειρηναίος δάσκαλος κι αυτός αγαπούσε τους δασκάλους και κατανοούσε το δύσκολο έργο τους.
Μικρά περιστατικά και απλές κουβέντες του που είχα την τύχη να ζήσω και να ακούσω και που ήταν μεγάλα μηνύματα, στήριξης ζωής, καταθέτω σήμερα σε αυτό το κείμενο. Μέσα από αυτά διαφαίνεται ο καθημερινός, ο απλός, Ειρηναίος. Ο Μεγάλος Δεσπότης, όσο ήταν θαυμαστής των μεγάλων και ιερών πραγμάτων και ήθελε να σε ανεβάσει σε αυτά, άλλο τόσο ήξερε να χαμηλώνει και να αξιολογεί το ελάχιστο, να ακούει να κατανοεί, να οδηγεί και να συγχωρεί.
Όπως συνομιλούσε με διακεκριμένους και υψηλά ιστάμενους, άλλο τόσο συνομιλούσε και με τους απλοϊκούς και αφανείς. Μου έλεγε η Ελισάβετ η Γερμανίδα που ερχόταν συχνά στη Μητρόπολη: «Αυτός ο beshop (δεσπότης) έχει ένα πολύ μεγάλο αυτί και μπορεί να ακούει όλους»
«Καλύτερα να ξεκινούμε παιδί μου με θετική άποψη για τον άλλο και καλύτερα να μας διαψεύσει αυτός παρά να διαψευσθούμε εμείς» απαντούσε όταν οι άλλοι ήμασταν επιφυλακτικοί και δύσπιστοι για κάποιο άλλον.
Συνομιλούσαμε μια μέρα στο δρόμο. Ξάφνου περνά μπροστά μας ένας νέος έφηβος με τη μηχανή του, κάνει μια σούζα, αγνοώντας πρόσωπα και σχήματα. Ο Δεσπότης σηκώνει το χέρι τον χαιρετά και συνεχίζοντας τη κουβέντα μας μου λέει «Βλέπεις παιδί μου αυτός είναι κι αυτουνού ο χαιρετισμός του …μόνο να μη παθαίνουν κακό τα παιδιά μας με τις νεανικές τρέλες τους.»
Μεγάλη γιορτή στον μητροπολιτικό ναό της Ευαγγελίστριας. Πολύς κόσμος επίσημοι και μη. Ο Γέρων δεσπότης μοιράζει το αντίδωρο, πλησιάζω και τείνω το χέρι. Αντί το ευλογία Κυρίου…. Μου ψιθυρίζει: «Παιδί μου η κοπέλα η Μαρία, η Αλβανίδα έχει πρόβλημα στο σχολείο, φρόντισε το ….»
Συχνά περνούσε όλη την ημέρα του σε κάποιο σχολείο Γυμνάσιο ή Λύκειο. Μπαινόβγαινε κανονικά στην τάξη έκανε τη διδασκαλία του και βγαίνοντας μας έλεγε αστειευόμενος «εγώ τώρα σε ποιο βιβλίο θα υπογράψω» και
φεύγοντας μας έλεγε σε καθηγητές και μαθητές «εγώ έρχομαι στο σπίτι σας να έρχεστε κι εσείς στο δικό μας άμα λειτουργούμε»
Ανήσυχος για τον πολυθόρυβο τρόπο ζωής από τον κατακλυσμό εικόνων και ήχων και βλέποντας την αδυναμία των παιδιών να συγκεντρωθούν τα προέτρεπε να μάθουν να ακούνε τον άλλο ,κάποιες ώρες να ηρεμούν και τους έλεγε πως το διάβασμα ενός καλού αναγνώσματος είναι σαν μια προσευχή.
Μικρός ο τόπος μας, το Καστέλι τότε, η Κίσαμος σήμερα έκανε ό,τι μπορούσε για να τον αναδείξει και να ανεβάσει τους ανθρώπους του σε όλη τη δεκαετία του 60.΄Θυμάμαι στη επίσκεψη ....